เฟิงจิ่งเหยามองไปที่กู้ฉางฉิงซึ่งยืนอย่างโดดเด่นและทำอะไรไม่ถูกในฝูงชน ไม่รู้ทำไมถึงเจ็บปวดใจเล็กน้อย
“ลงจากรถ!”
เขาสั่งโดยไม่ต้องคิด ไม่นานคนก็ลงจากรถ
แค่เห็นเขาเดินไปทางกู้ฉางฉิง ชวี่ยี่ก็นำบอดี้การ์ดให้เปิดทางด้านหน้า
“หลีกหน่อย หลีกหน่อย”
เพราะความแข็งแกร่งของพวกเขา ทุกๆคนจึงตกตะลึง หยุดการกระทำในมือลง
“คนนี้คือใคร?”
“ดูหน้าคุ้นๆ แต่นึกไม่ออก”
เปรียบเทียบกับความสงสัยของพวกนักข่าว ทางด้านกู้ฉางฉิงนี้ก็ตกใจอย่างมาก
“จิ่งเหยา”
จี้อี้คิดว่าที่เฟิงจิ่งเหยามาเพราะเรื่องในครั้งนี้
พอดีกับที่เธอคิดจะรายงาน เฟิงจิ่งเหยาไม่ได้เห็นเธอในสายตาเดินตรงไปที่กู้ฉางฉิงเลย
กู้ฉางฉิงเห็นชายที่เย็นชาเดินมาหาเธอ ก็ตกตะลึง การสั่นไหวที่อธิบายไม่ได้แพร่กระจายอยู่ในใจ
น้อยใจ ทุกข์ใจ หรือ……สบายใจ
“ตามฉันมา!”
เฟิงจิ่งเหยามองกู้ฉางฉิงที่ตกที่นั่งลำบากอยู่ ไม่รังเกียจกลิ่นเหม็นที่ส่งมาจากเธอ ดึงเธอออกไป
พร้อมกับการกระทำของเขา ทุกๆคนก็สติกลับมา
พวกนักข่าวต้องการสัมภาษณ์ ก็ถูกชวี่ยีกับพวกบอดี้การ์ดขัดขวางไว้
ส่วนแฟนคลับเหล่านั้นที่ก่อปัญหา เห็นแนวหน้าที่สู้รบนี้ ก็ต่างมองหน้ากันไปมา แล้วนำ’อาวุธสังหาร’ของพวกเขาจากไปอย่างเงียบๆ
จี้อี้แยกออกมาจากฝูงชน สายตาที่จ้องมองกู้ฉางฉิงเต็มไปด้วยความริษยา
กู้ฉางฉิงไม่ใช่ว่าจะไม่รับรู้ แค่ตอนนี้เดิมทีเธอไม่อาจพะว้าพะวงเรื่องอื่นได้เลย
หลังจากที่เธอถูกเฟิงจิ่งเหยาพาขึ้นรถ อารมณ์ก็หม่นหมองอย่างมาก
หลังจากเฟิงจิ่งเหยาเสร็จสิ้นแล้ว ก็ก้มลงไปมองเธอ จู่ๆก็ไม่คุ้นเคยเล็กน้อยที่เธอเป็นเช่นนี้
เขามองไปที่สิ่งสกปรกที่อยู่บนหัวของกู้ฉางฉิง คิดจะช่วยเธอทำความสะอาด ทว่าก็ถูกกู้ฉางฉิงหลีกเลี่ยง
“มันสกปรก”
กู้ฉางฉิงเม้มปากแล้วพูดเบาๆ น้ำเสียงมีความอัดอั้นตันใจ
เฟิงจิ่งเหยาหยุดชะงักเล็กน้อย แล้วยื่นมือไปช่วยกู้ฉางฉิงทำความสะอาดเหมือนดิม
กู้ฉางฉิงตะลึงเล็กน้อย จากนั้นผ้าเช็ดหน้าที่สะอาดหนึ่งผืนก็ปรากฏตรงหน้า
“เช็ดสักหน่อยเถอะ”
กู้ฉางฉิงมองผ้าเช็ดหน้าที่สะอาดนั้น เบ้าตาก็อดไม่ได้ที่จะแดงขึ้นมา
เธอจับผ้าเช็ดหน้าในมือแน่นแล้วเงยหน้ามองเฟิงจิ่งเหยา
“ฉันไม่ได้โขมยผลงานนะ คุณเชื่อฉันไหม?”
เฟิงจิ่งเหยามองดวงตาเธอที่เต็มไปด้วยน้ำตา แววตาก็เคร่งขรึม : “ฉันต้องเชื่อเป็นธรรมดา”
ถึงอย่างไรหลายวันมานี้กู้ฉางฉิงก็อยู่ในบ้านยุ่งอยู่กับการออกแบบใหม่ล่าสุดตลอด เวลาพักผ่อนก็น้อยมาก เขาจะไปสงสัยได้อย่างไร?
ตอนนี้ผลงานนี้ถูกโขมยไป ฉับพลันก็เกิดปฏิปักษ์ในใจ สีหน้ามืดครึ้มราวกับน้ำหมึก
กู้ฉางฉิงไม่ได้สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์ของเฟิงจิ่งเหยา
เวลานี้เธอได้รับการเชื่อใจจากเฟิงจิ่งเหยา ดวงตาที่มืดมนในที่สุดก็สว่างสดใส
“คุณเป็นคนแรกที่เชื่อฉัน”
เธอมองเฟิงจิ่งเหยาอย่างซาบซึ้งใจ ในสายตามีความซับซ้อนที่ไม่อาจบรรยายได้
เฟิงจิ่งเหยามองเธอ พูดปลอบใจว่า : “อย่าคิดมากขนาดนั้นเลย กลับไปอาบน้ำเถอะ แล้วพักผ่อนสักพัก เรื่องที่เหลือให้ฉันจัดการเอง”
กู้ฉางฉิงได้ฟังคำพูดนี้ ก็ตื้นตันใจไม่หยุด
จากนั้นทั้งสองคนก็เดินทางมาถึงตระกูลเฟิง กู้ฉางฉิงขึ้นไปอาบน้ำข้างบน
เฟิงจิ่งเหยามองดูเธอหายไปจากบันได จึงเรียกมั่วหลีมา
“วันนี้เกิดอะไรขึ้น?”
มั่วลีรู้มาก่อนแล้วว่าเฟิงจิ่งเหยาจะสอบถามตน หลุบตาพูดว่า : “ขอโทษด้วยคุณผู้ชาย เรื่องนี้ฉันก็ยังไม่แน่ใจ”
เฟิงจิ่งเหยาฟังถึงคำพูดนี้ ก็ขมวดคิ้ว
“คุณไม่แน่ใจ? คุณไม่ใช่ติดตามคุณนายรองไปทุกวันหรอ? หรือว่าไม่พบอะไรเลย?”
เขาซักถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ ทำให้มั่วหลีไม่สบายใจอย่างมาก
“ทุกวันคุณนายรองอยู่แต่ในห้อง ออกไปก็ไม่ให้ฉันตามไปใกล้ ถึงแม้ฉันจะมีกะจิตกะใจ ก็ไร้ซึ่งกำลัง”
เธอเม้มปากกล่าวให้ร้ายคนอื่น: “จะว่าไป ฉันก็ไม่เข้าใจเรื่องทางด้านการออกแบบนี้ ด้านในมีกฎระเบียบอะไร ฉันก็ล้วนไม่รู้เลย”
เฟิงจิ่งเหยาฟังคำพูดของเธอจบ สีหน้าก็ไม่พอใจอย่างมาก
มั่วหลีก็สังเกตเห็นได้ กัดริมฝีปากแล้วยืนอยู่ข้างๆไม่พูดจา
ถึงอย่างไรถ้าคุณผู้ชายต้องการลงโทษเธอ เธอก็ยอมรับก็แล้วกัน
เฟิงจิ่งเหยาไม่รู้ความคิดในใจของเธอ
เขาเห็นว่าไม่ได้รับข่าวสารอะไรจากทางด้านของมั่วหลี ก็ขมวดคิ้วคิดไตร่ตรองอย่างลึกซึ้ง
ขณะนี้ที่สำคัญที่สุดคือต้องตรวจสอบให้ชัดเจนว่าตกลงต้นฉบับหายไปได้อย่างไร
เขาโบกมือให้มั่วหลีออกไป ไม่นานก็เดินไปยังห้อง
มั่วหลีมองภาพด้านหลังเขาที่จากไป ในใจก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก ทั้งโกรธทั้งมีความสุขบนควาททุกข์ของกู้ฉางฉิง
เธอมองออกว่านี่คือแผนการที่มุ่งเป้าไปยังผู้หญิงคนนั้น
แน่นอนว่าจุดประสงค์นี้กู้ฉางฉิงก็คาดเดาได้
หลังจากเธออาบน้ำเสร็จออกมา ก็คิดถึงเรื่องนี้โดยตลอด
ก่อนหน้านี้เดิมทีเธอก็สงสัยลู่ซือหยี่ แต่ก็ไม่มีหลักฐานที่จะพอสูจน์ได้ชัดเจน
“กำลังคิดอะไรอยู่?”
เมื่อเธอกำลังคิดฟุ้งซ่าน เฟิงจิ่งเหยาก็เดินเข้ามา
กู้ฉางฉิงเห็นเขา ก็กล่าวตอบกลับว่า: “ฉันกำลังนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ ฉันสับสนอย่างมาก เมื่อวานฉันเพิ่งจะส่งต้นฉบับ อีกด้านหนึ่งก็มีคนตีพิมพ์ขึ้นมา นี่มันไม่บังเอิญเกินไปหรอ”
เฟิงจิ่งเหยาฟังถึงคำพูดนี้ สีหน้าก็ยุ่งเหยิงในชั่วพริบตา
เพราะได้ฟังคำพูดนี้ของกู้ฉางฉิงแล้ว ปฏิกริยาแรกของเขาคือบริษัทมีไส้ศึก
“ต้นฉบับของคุณมีใครเคยดูบ้าง?”
กู้ฉางฉิงได้ยิน ก็เข้าใจความหมายของเขา
“คนที่ดูต้นฉบับมีไม่มาก หลังจากฉันออกแบบเสร็จ ก็นำไปบริษัทส่งมอบให้จี้อี้โดยตรง เธอเป็นคนจัดการคนแรก ที่เหลือก็น่าจะเป็นทางด้านผู้จัดการใหญ่ เพราะต้นฉบับต้องตรวจสอบเป็นขั้นๆจากพวกเขา”
เธอวิเคราะห์อย่างสงบเงียบ: “อย่างนี้แสดงว่า คนที่เคยดูต้นฉบับมีอย่างน้อยสามคน”
เฟิงจิ่งเหยาฟังเธอด้วยสายตาที่เคร่งขรึม ไม่นานก็มองไปยังกู้ฉางฉิงอย่างมีความคิดอะไร
“ฉันรู้แล้ว คุณอยู่บ้านพักผ่อนไป ฉันจะไปสอบถามที่บริษัท”
พูดจบ เขาก็หันตัวออกไป
กู้ฉางฉิงมองภาพด้านหลังเขาที่จากไป ก็มีจิตใจทีอยากจะตามไป แต่นึกถึงสถานการณ์ด้านนอกแล้ว ก็กลัวว่าถ้าเธอตามไปจะเป็นแค่การก่อปัญหาเพิ่มให้กับเฟิงจิ่งเหยา
สุดท้ายเธอก็ไม่ได้พูดอะไร ส่งสายตามองเฟิงจิ่งเหยาจากไป
แลพหลังจากเฟิงจิ่งเหยาออกไป ก็พาชวี่ยี่ไปบริษัททันที
เขาให้ชวี่ยี่ไปเรียกจี้อี้มาช่วยบริษัท
จี้อี้รู้ว่าเฟิงจิ่งเหยามาที่ห้องทำงาน ก็ดีใจอย่างมาก
“จิ่งเหยา คุณต้องการพบฉันหรอ?”
หลังจากเธอเข้ามาในห้องทำงาน สายตาทั้งคู่ก็มองเฟิงจิ่งเหยาอย่างอ่อนโยน
เฟิงจิ่งเหยาไม่ได้ใส่ใจ กล่าวถามอย่างเคร่งขรึมว่า: “ฉันอยากรู้ว่าผลงานที่กู้ฉางซินออกแบบออกมา นอกจากพวกคุณที่จัดการตรวจสอบแล้ว ยังมีใครเคยเห็นอีก?”
จี้อี้ฟังถึงคำพูดนี้ รอยยิ้มบนใบหน้าก็แข็งทื่อไป
“จิ่งเหยา นี่คุณกำลังสงสัยว่าบริษัทพวกเรามีคนขโมยการออกแบบหรอ?”
เธอย้อนถามด้วยดวงตาที่เป็นประกาย เฟิงจิ่งเหยาไม่ได้โต้แย้ง
“สงสัยไม่สงสัยรอเรื่องตรวจสอบได้ชัดเจนก็จะรู้”
จี้อี้ได้ยิน ก็ไม่เห็นด้วยกับคำพูดนี้ของเขาอย่างมาก
“จิ่งเหยา คำพูดนี้ของคุณฉันไม่เห็นด้วย และอย่าบอกว่าคนอื่นตีพิมพ์ผลงานก่อนหน้าพวกเรา นั่นคือKimiที่เป็นรุ่นพี่ในแวดวง คุณลักษณะก็เด่นชัดจนใครก็เห็น ไม่สามารถทำเรื่องการขโมยความคิดได้โดยสิ้นเชิง จะว่าไป ฉันรู้ความสัมพันธ์ของคุณกับคุณกู้ คุณอยากปกป้องเธอ แต่ก็ต้องมองสถานการณ์ตามความเป็นจริง เพราะเรื่องนี้ทำให้บริษัท ได้รับผลกระทบหลายด้านมาก อย่าเพิ่งพูดถึงผลงานของนักออกแบบทุกคนขายไม่ออกเลย สองโครงการที่เจรจามาก่อนหน้า ก็อาจจะต้องล้มเหลว”
