สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา – บทที่ 310 ความรักความผูกพันธ์ดูเหมือนจะดียิ่งขึ้น

สวนดอกไม้ของตระกูลเฟิงได้รับการออกแบบอย่างดีเป็นพิเศษ

แม้ว่าในเวลากลางคืน สวนดอกไม้ของตระกูลเฟิงก็มีแสงไฟสว่างไสว

เฟิงจิ่งเหยาพากู้ฉางฉิงไปเดินเล่น

ภายใต้สายลมพัดผ่านอ่อนๆ กู้ฉางฉิงที่เมานิดๆค่อยๆได้สติขึ้นมา

เธอนึกถึงภาพในห้องอาหารเมื่อกี้นี้ ก็แข็งทื่อขึ้นมา แววตาก็เต็มไปด้วยความขัดเคืองและเขินอาย

เวลานี้เธอไม่รู้ว่าตนเองควรจะปล่อยเฟิงจิ่งเหยา หรือแกล้งทำท่าทางเมาเหล้าต่อ

เมื่อเธอกำลังคิดยุ่งเหยิงอยู่ เฟิงจิ่งเหยาก็ค้นพบความผิดปกติของเธอ

“เป็นอะไรไป?”

เขาก้มหน้าไปมองผู้หญิงที่อิงอยู่กับตน ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความอ่อนโยนที่เขาไม่รู้ด้วยซ้ำ

ทันทีที่กู้ฉางฉิงเงยหน้าขึ้นเขาก็ชนเข้ากับดวงตาที่อ่อนโยนราวกับมีน้ำในดวงตา ก็ตกตะลึงอีกครั้ง

ภายใต้แสงไฟ ความหล่อเหลาไร้ที่ติของชายคนนั้นเข้ากันกับดอกไม้สดที่อยู่ฉากหลังราวกับเจ้าชายที่เดินออกมาจากเทพนิยาย

เมื่อกู้ฉางฉิงเห็น ก็หายใจติดขัด หัวใจก็เต้นเร็วขึ้นมา

เวลานี้ เดิมทีโดยรอบที่สว่างสดใสจู่ๆก็มืดลง

กู้ฉางฉิงสติกลับมา ขมวดคิ้วนิดๆแล้วสังเกตไปโดยรอบ

“เกิดขึ้นได้ยังไง ไฟดับหรอ?”

เธอถามเบาๆ ทว่าคนข้างๆไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับ แต่ทว่าหายใจถี่ขึ้นอย่างฉับพลัน

“เฟิงจิ่งเหยา?”

เธอรู้สึกไม่ถูกต้องโดยจิตใต้สำนึก จึงเรียกเบาๆ

ทว่าไม่มีปฏิกิริยาตอบรับต่อเธอ อีกทั้งการหายใจถี่ก็ยิ่งหนักขึ้น

ทันใดนั้นกู้ฉางฉิงก็นึกขึ้นได้ไม่สามารถอยู่ในที่มืดได้นานๆ ก็รีบประคองเขา รีบพูดว่า : “เฟิงจิ่งเหยา คุณทนหน่อย ตอนนี้ฉันจะพาคุณกลับไป”

พูดจบ เธอก็ประคองเฟิงจิ่งเหยา อยากจะพาเขากลับ ทว่าพบว่าชายที่อยู่ข้างๆล้มมาทางเธอ

ในทันที ทั้งสองคนก็ล้มลงไปอยู่กับพื้น

“เฟิงจิ่งเหยา คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?”

กู้ฉางฉิงรีบลุกจากพื้นอย่างรวดเร็ว แล้วไปหาเฟิงจิ่งเหยา

ภายใต้แสงจันทร์ เฟิงจิ่งเหยานอนขดอยู่ที่พื้น ทั้งตัวสั่นไม่หยุด

สีหน้ากู้ฉางฉิงเปลี่ยนไปมาก รีบก้าวไปข้างหน้าแล้วกอดขึ้นมาจากพื้น แต่ไม่คิดว่าจะชนเข้ากับดวงตาคู่นั้นที่สิ้นหวัง รวมถึงสีหน้าที่ซีดเผือด ดูเหมือนจะหมดสติไปได้ตลอดเวลา

พูดได้ว่า เธอไม่เคยเห็นเฟิงจิ่งเหยาเป็นเช่นนี้มาก่อน

เวลานี้อยากจะพาเฟิงจิ่งเหยากลับไปที่ห้องก็ไม่สามารถทำได้แล้ว กู้ฉางฉิงงนึกถึงการปฐมพยาบาลเบื้องต้นสำหรับโรคกลัวความมืดที่เคยเห็นมาก่อนหน้านี้ บางทีเวลานี้อาจจะใช้จากการเรียนรู้มาได้

เธอกอดเฟิงจิ่งเหยาไว้แน่น กระซิบข้างหูเขาไม่หยุด

“ไม่ต้องกลัว……ผ่อนคลาย……ฉันอยู่เป็นเพื่อนคุณ”

“จิ่งเหยา ฉันอยู่ที่นี่……”

เธอพูดไปพลาง แล้วจูบหน้าผากของเฟิงจิ่งเหยาที่ชุ่มเหงื่อไปด้วย

ไม่รู้ว่าการปลอบประโลมของเธอได้ผลหรือไม่ ตัวเฟิงจิ่งเหยาที่เดิมทีสั่นสะท้านอยู่ก็ค่อยๆสงบลง

กู้ฉางฉิงสังเกตได้ ในแววตาประกายความดีใจ พยายามปลอบโยนต่อ

เมื่อมั่วหลีเข้ามา ก็เห็นภาพภาพนี้

สายตายเธอโกรธแค้นรวมถึงการอิจฉาริษยาก็ไม่สามารถปิดบังไว้ได้

“คุณผู้ชาย!”

เธอตะโกนแสร้งทำเป็นตื่นตระหนกตกใจ เดินเข้าไปคิดจะแย่งเฟิงจิ่งเหยาจากในมือของกู้ฉางฉิง

“คุณจะทำอะไร?”

กู้ฉางฉิงตกใจ เห็นเฟิงจิ่งเหยาที่ผ่อนคลายลงเล็กน้อยก็มีท่าทีจะตัวสั่นอย่างรุนแรงขึ้นมาอีกครั้ง อีกทั้งดูเหมือนกับว่าจะหายใจลำบาก อ้าปากกว้างหายใจเหนื่อยหอบ

“ฉันทำอะไร? ฉันก็อยากจะถามว่าคุณกำลังทำอะไร? คุณชายโรคกำเริบ คุณไม่พาเขากลับไปหาหมอ แต่กลับพาคุณผู้ชายมาอยู่ที่สถานที่มืดตึ๊ดตื๋อแบบนี้ คือคิดจะทำร้ายคุณผู้ชายให้ตายหรอ?”

มั่วหลีเห็นกู้ฉางฉิงปฏิเสธตนเองที่แตะต้องคุณผู้ชาย ก็กล่าวตำหนิด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด!

เธอพูดจบ อาการของเฟิงจิ่งเหยาก็ยิ่งรุนแรงขึ้นมา

กู้ฉางฉิงอดไม่ได้ที่จะโต้แย้งกับเธอ จ้องมองเธอแล้วกล่าวตำหนิอย่างรุนแรงว่า: “หุบปาก! ถ้าคุณอยากทำร้ายคุณผู้ชายของคุณจนตาย ก็แผดเสียงให้ดังได้เต็มที่เลย!”

พูดจบ เธอก็ไม่สนใจมั่วหลีอีก ก้มหน้ากล่าวปลอบโยนเฟิงจิ่งเหยาอีกครั้ง

“จิ่งเหยา ไม่ต้องกลัว ฉันอยู่ตรงนี้ ไม่เป็นไรนะ”

เธอโอบกอดเฟิงจิ่งเหยาแน่น เข้าใกล้ข้างหูของเขาพูดซ้ำไปซ้ำมา

เฟิงจิ่งเหยาจับมุมเสื้อของเธอแน่น

เขารู้ว่าตนเองโรคกำเริบ แต่จนปัญญาที่จะควบคุมความรู้สึก เหมือนกับจมดิ่งอยู่ในสถานการณ์ที่เลวร้าย ขาติดอยู่ในเหวลึก ดึงเขาลงไปเรื่อยๆ

เขาต่อสู้ดิ้นรน แต่ไร้เรี่ยวแรงที่จะดิ้นหลุด ก็เป็นเหมือนเดิม

แต่ในขณะที่เขากำลังจะล้มเลิกการดิ้นรน และตกลงไปในเหวลึก ทันใดนั้นเสียงของผู้หญิงที่อ่อนโยนก็ดังขึ้นในจิตสำนึกของเขา น้ำเสียงนี้ ดั่งลำแสงที่ส่องเข้ามาในความมืดมิด ทำให้ความกระวนกระวายใจของเขาค่อยๆสงบลงมา

ค่อยเป็นค่อยไป เฟิงจิ่งเหยาที่อยู่ในอ้อมกอดกู้ฉางฉิงกลับมาสงบเหมือนเดิม ถ้าไม่ใช่สีหน้าที่ขาวซีด เวลานี้เฟิงจิ่งเหยาที่หลับสนิทใครก็คิดไม่ถึงอาการที่เคยกำเริบเมื่อกี้

กู้ฉางฉิงเห็นเฟิงจิ่งเหยาที่สงบลงมา ก็ถอนหายใจโล่งอกเฮือกใหญ่

มั่วหลีจ้องมองคนทั้งสองอย่างไม่อยากจะเชื่อ

เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคุณผู้ชายที่ป่วยมาตลอด และสามารถบรรเทาได้ด้วยยากล่อมประสาทเท่านั้น คาดไม่ถึงว่าจะหลับไปอย่างสงบภายใต้การปลอบประโลมของผู้หญิงคนนี้!

ในขณะที่เธอตกตะลึง ทันใดนั้นสวนก็สว่างขึ้นมา เวลาเดียวกันพ่อบ้านก็ได้ยินเสียงสถานการณ์จึงพาคนเข้ามาทันที

“คุณชาน!”

พอเห็นเฟิงจิ่งเหยานอนสลบอิงอยู่ในอ้อมกอดของกู้ฉางฉิง ทุกคนก็เป็นกังวลขึ้นมา

เขาสั่งให้คนข้างๆลงไปพยุง ครั้งนี้กู้ฉางฉิงไม่ได้ขัดขวาง ตามพวกเขาพาเฟิงจิ่งเหยากลับไปยังห้อง

มั่วหลีใบหน้าเศร้าหมองอยู่ด้านหลังของพวกเขา

ทางด้านบ้านใหญ่ก็ได้ยินสถานการณ์ คนทั้งหมดจึงรีบเข้ามา รวมทั้งมู่เฉาเกอที่เป็นแขกของตระกูลเฟิงด้วย

“มั่วหลี คุณผู้ชายของคุณล่ะ?”

คุณนายเฟิงมาถึงทางด้านบ้านใหม่ เห็นมั่วหลีที่ยืนอยู่ในห้องรับแขก ก็กล่าวถามทันที

คนทั้งมองไปยังมั่วหลีอย่างเอาใจใส่

มั่วหลีมองพวกเขา นึกถึงภาพที่ตนเองอยากเข้าไปดูแลคุณผู้ชายแต่ถูกกู้ฉางฉิงปฏิเสธเมื่อกี้นี้ ก็กล่าวด้วยสายตาที่มีเลศนัยว่า: “คุณผู้ชายรักษาอย่างเร่งด่วนอยู่ชั้นบน คุณนายรองให้ฉันไม่ต้องขึ้นไปยุ่ง”

คุณนายเฟิงได้ยินว่ารักษาอย่างเร่งด่วน ก็ยิ่งกังวลใจอย่างมาก รวมทั้งรู้ว่าชั้นบนมีกู้ฉางซินเพียงคนเดียว

“เธอไม่ให้คุณขึ้นไป คุณก็ไม่ขึ้นไปงั้นหรอ? ตกลงคำพูดของเธอสำคัญหรือคุณผู้ชายของคุณสำคัญ?”

เธอกล่าวตำหนิด้วยท่าทีที่ไม่ดี เวลาเดียวกันก็รีบร้อนขึ้นชั้นบนไป

คนอื่นๆก็ตามหลังเธอไป เฟิงจิ้งหยวนอดไม่ได้ที่จะกล่าวถามอย่างสงสัยว่า: “จิ่งเหยาดีๆอยู่ทำไมอาการกำเริบได้ล่ะ?”

มั่วหลีได้ยิน ก็หลบตาแล้วตอบกลับว่า: “คือคุณนายเฟิงต้องการไปเดินเล่นที่สวนดอกไม้ ใครจะรู้ว่าไฟในสวนดอกไม้จะดับไปครึ่งหนึ่ง”

“ฉันรู้ว่ากู้ฉางซินหญิงชั่วคนนี้ไม่ได้มีเจตนาดี คิดจะทำร้ายจิ่งเหยาให้ตาย!”

คุณนายเฟิงฟังคำอธิบายของมั่วหลีจบ ก็โมโหจนกัดเขี้ยวเคี้ยวฟัน สายตานั้นราวกับจะกลืนกินคน

มู่เฉาเกอที่ตามด้านหลังทุกคน ในสายตาเต็มไปด้วยความงุนงง

เฟิงจิ่งเหยาป่วย? ทำไมเธอถึงไม่เคยรู้เรื่องเลย?

เธอกดความสงสัยไว้ภายในใจ แล้วตามทุกคนมายังห้องนอน

กู้ฉางฉิงเห็นพวกเขา พอลุกขึ้นเตรียมกล่าวทักทาย ใครจะรู้ว่ายังไม่ทันได้เอ่ยปาก ก็เห็นคุณนายเฟิงก้าวเข้ามาอย่างรวดเร็วแล้วตบเธอ

“นังตัวหายนะ แกคิดจะทำร้านจิ่งเหยาของพวกเราให้ตายใช่ไหมห๊ะ!”

เธอจ้องมองกู้ฉางฉิงอย่างโหดเหี้ยม ในสายตามีไฟลุกโชน “ฉันจะบอกแกให้นะ ถ้าจิ่งเหยาของพวกเราเกิดเหตุไม่คาดคิด ฉันจะทำให้แกตายทั้งเป็น!”