คุณนายเฟิงกับเฟิงจิ้งหยวนได้ฟังคำพูดนี้ สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที
โดยเฉพาะเฟิงจิ้งหยวน ยากที่จะยอมรับ
“คุณพูดอะไร?”
ชวี่ยี่พูดซ้ำอีกครั้ง : “ท่านประธานสั่งว่า ต้องการให้คุณหนูห้าไปยังบริษัทสาขาแอฟริกาทันที เป็นเวลาหนึ่งปี ในระหว่างนั้นไม่สามารถกลับมาได้!”
เฟิงจิ้งหยวนฟังจบ ก็โกรธแทบระเบิดเลย
“ฉันไม่ไป!”
เธอปฏิเสธโดยไม่ต้องคิด
ชวี่ยี่สีหน้าไม่เปลี่ยน แล้วกล่าวขอโทษเฟิงจิ้งหยวน : “งั้นต้องขอโทษด้วย คุณหนูห้า”
เขาพูดจบ แล้วส่งสายตาให้บอดี้การ์ดข้างหลัง : “คุมตัวคุณหนูห้าไปขึ้นเครื่องบิน”
คำพูดนี้ออกไป ก็เห็นบอกี้การ์ดข้างหลังเขาเดินไปที่หาเฟิงจิ้งหยวน
เฟิงจิ้งหยวนเห็นเช่นนี้ ทั้งตกใจทั้งโกรธ
“พวกคุณคิดจะทำอะไร? ก่อกบฏหรอ?”
ชวี่ยี่อธิบายว่า : “ท่านประธานบอกว่า ถ้าคุณหนูห้าต่อต้าน ก็ให้ใช้มาตรการพิเศษ”
เฟิงจิ้งหยวนฟังจบ ก็โกรธแทบระเบิด
เธอคาดไม่ถึงว่าเฟิงจิ่งเหยาจะปฏิบัติต่ออาของตนเองเช่นนี้เพื่อผู้หญิงสารเลวกู้ฉางซินนั้น
“พี่สะใภ้ คุณดูจิ่งเหยาสิ!”
เธอทั้งโกรธทั้งอับอายมองไปทางคุณนายเฟิง ต้องการให้คุณนายเฟิงขัดขวาง
ถึงอย่างไร เธอก็ไม่อยากไปแอฟริกาที่สถานที่ยังไม่พัฒนาเช่นนั้น อีกทั้งยังต้องอยู่นานเป็นเวลาหนึ่งปี
คุณนายเฟิงได้ยิน สีหน้าก็เคร่งขรึมทันที
เธอตลึงตาเดินเข้าไปใกล้ๆบอดีการ์ด ดุด่าด้วยน้ำเสียงเฉียบขาดว่า : “ใครกล้าพาจิ้งหยวนไปก็ลองดู!”
พูดจบ เธอก็ดึงเฟิงจิ้งหยวนเข้าไปข้างกายเพื่อปกป้อง
ชวี่ยี่เห็น ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย
“คุณนาย ท่านอย่าทำให้เราลำบากใจเลย นี่เป็นคำสั่งของท่านประธาน
เขาพยายามเกลี้ยกล่อมคุณนายเฟิง ทว่าไม่เป็นผล
“คำสั่งของเขา ก็ให้เขามาบอกฉันด้วยตนเอง!”
คุณนายเฟิงไม่ยอมถอย ทำให้ชวี่ยี่จนปัญญา ได้แต่โทรไปหาเฟิงจิ่งเหยา
เฟิงจิ่งเหยารับสาย เมื่อรู้ว่าแม่กำลังขัดขวางเรื่องนี้ สีหน้าก็เย็นชาจนถึงขีดสุด
“ฉันรู้แล้ว ฉันจะกลับไปเดี๋ยวนี้”
เขาพูดจบ ก็วางสายไป
“มั่วหลี ฉันจำเป็นต้องกลับไปจัดการบางเรื่อง คุณอยู่เฝ้าคุณนายรองที่นี่”
มั่วหลีไม่เต็มใจ แต่ไม่กล้าแสดงความโกรธออกมาต่อหน้าเฟิงจิ่งเหยา
“รับทราบ”
เธอกำหมักดแน่นและพยักหน้าตอบรับ
แม้ว่าเธอจะปกปิดมันไว้อย่างดี แต่ยังคงทำให้เฟิงจิ่งเหยาได้ยินถึงความผิดปกติ
“นี่เป็นโอกาสครั้งสุดท้าย ถ้าขืนคุณดูแลเธอได้ไม่ดีอีก คุณก็กลับไปที่มั่วจุยได้เลย!”
พูดจบ เฟิงจิ่งเหยากวาดสายตามองเธออย่างเย็นชา แล้วเดินจากเธอไปเลย
มั่วหลีมองเขาที่ส่งจากไปอย่างไม่อยากจะเชื่อ ในใจเต็มไปด้วยความไม่ยินยอม
มีสิทธิ์อะไร?
มีสิทธิ์อะไรที่กู้ฉางซินผู้หญิงคนนี้จะได้รับการดูแลจากคุณผู้ชายอย่างสุดหัวใจด้วย?
เธอจ้องมองกู้ฉางฉิงที่อยู่ในห้องผู้ป่วยด้วยความเกลียดชัง ทว่าไม่รู้จะทำอย่างไร
……
เฟิงจิ่งเหยากลับมาที่ตระกูลเฟิง คุณนานเฟิงกับเฟิงจิ้งหยวนยังชะงักงัน
“ท่านประธาน”
ชวี่ยี่เห็นเขา ก็ทักทายอย่างโล่งอก
เฟิงจิ่งเหยาโบกมือ กวาดสายตาเย็นชามองคุณนายเฟิงกับเฟิงจิ้งหยวน
“แม่ ส่งคุณอาออกมา มิเช่นนั้นอย่าโทษว่าฉันให้คนลงมือเลย”
เขาเหลือบมองคนทั้งสอง ด้วยสายตาเย็นชา ทำให้ทั้งสองคนตื่นตระหนกขึ้นมา
เดิมทีเฟิงจิ้งหยวนที่กล้าเอะอะโวยวาย เวลานี้เหมือนกับเป็นใบ้ กลัวจนประเดียวก็ไม่กล้าพูดออกไป
เธอดึงฉุดแขนเสื้อคุณนายเฟิงอย่างตึงเครียด
“พี่สะใภ้ ช่วยฉันด้วย!”
คุณนายเฟิงก็อยากจะช่วยเธอ แต่กับลูกชายที่โกรธตนเองอย่างมาก เธอก็เกรงกลัว
“จิ่งเหยา เรื่องนี้…….”
คำพูดที่คลี่คลายของเธอยังไม่ทันได้พูดออกมา ก็ถูกเฟิงจิ่งเหยาตัดบท
“แม่ อย่ามาพูดคำพูดที่ปฏิบัติไม่ได้กับฉัน ตอนนี้ฉันต้องการคน ถ้าคุณไม่ส่งมอบให้ฉัน ฉันก็จะให้คนลงมือ!”
เขาชำเลืองมองคนทั้งสองอย่างเยือกเย็น ในสายตาแฝงด้วยความยากที่จะคัดค้าน
เฟิงจิ่งเหยาทั้งโมโหทั้งหงุด กล่าวตำหนิว่า: “จิ่งเหยา คุณปฏิบัติต่อผู้อาวุโสของคุณเช่นนี้หรอ?”
เฟิงจิ่งเหยายิ้มอย่างเย็นชา: “ผู้อาวุโสงั้นหรอ? ตอนที่เธอทำกับฉางซิน เคยคิดว่าตนเองเป็นผู้อาวุโสไหม?”
เขาพูดจบ ก็นึกถึงกู้ฉางฉิงที่ยังนอนอยู่ในห้องผู้ป่วย ดวงตาก็เข้มงวด น้ำเสียงเคร่งขรึม: “รั้งคุณนายไว้ พาคุณผู้หญิงที่ห้าออกไป!”
“ครับ!”
บอดี้การ์ดรับคำสั่ง ทันใดก็ก้าวไปข้างหน้าเพื่อแยกคุณนายเฟิงแล้วเฟิงจิ้งหยวนออกจากกันอย่างไม่เกรงกลัว
“พวกคุณกล้าจับฉันหรอ!”
“ปล่อย——ฉันไม่อยากไปแอฟริกา!”
“เฟิงจิ่งเหยา คุณทำเพื่อคนนอกคนหนึ่ง ปฏิบัติต่อาแท้ๆของคุณแบบนี้เลยหรอ?”
เฟิงจิ้งหยวนถูกบีบบังคับก็ต่อสู้ดิ้นรน โมโหไม่หยุด ยิ่งนึกถึงว่าต้องถูกส่งไปแอฟริกาประเทศยากจนที่ไม่พัฒนาด้วยแล้ว ก็อดกลัวไม่ได้ ด่ากราดอย่างรุนแรง
สีหน้าคุณนายเฟิงไม่รู้จะไปทางไหน ตำหนิเฟิงจิ่งเหยาด้วยความโกรธ
“ฉันเห็นว่าคุณถูกนังจิ้งจอกตัวนั้นทำให้หลงใหล คาดไม่ถึงว่าจะไม่แยกแยะดีชั่ว!”
เฟิงจิ่งเหยาไม่ได้สนใจเสียงเอะอะโวยวายโดยสิ้นเชิง เห็นเฟิงจิ้งหยวนถูกบีบบังคับ ออกคำสั่งให้ชวี่ยี่ “จัดคนคุ้มกันคุณผู้หญิงที่ห้าส่งให้ถึงแอฟริกา ต้องแน่ใจว่าคนไปถึง จึงจะสามารถกลับมาได้!”
ชวี่ยี่พยักหน้ารับคำสั่ง พาเฟิงจิ้งหยวนออกไป
คุณนายเฟิงมองเฟิงจิ้งหยวนถูกพาออกไป ก็โมโหอย่างมาก
เธอรีบเดินเข้าไปตรงหน้าเฟิงจิ่งเหยา พยายามดุด่าให้เขารีบปล่อยคนกลับมา
“ตกลงกู้ฉางซินหญิงชั่วคนนั้นมันทำยาเสน่ห์อะไรให้คุณ ถึงทำให้คุณปฏิบัติต่อญาติสนิทของตนเองแบบนี้ ตกลงคุณรู้ไหมว่าใครที่ดีกับคุณอย่างแท้จริง คุณอาเล็กของคุณ……..”
คำพูดของเธอยังไม่ทันจบ ก็ถูกเฟิงจิ่งเหยาตัดบท
“พอแล้ว คนถูกพวกคุณจัดการจนแทบจะเอาชีวิตไม่รอด ทำไมพวกคุณถึงยังสามารถมาด่าคนได้เต็มปากเต็มคำแบบนี้?”
เขาพูดพลาง มองไปยังคุณนายเฟิงด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธเดือดดาล ในนั้นยังปะปนไปด้วยความผิดหวัง
“ฉันรู้ว่าพวกคุณไม่ชอบฉางซิน รู้สึกว่าเธอไม่เหมาะสมกับฉัน แต่แม่ คุณอย่าลืมสิ ฉางซินช่วยชีวิตของฉัน ถ้าไม่ได้เธอ ลูกชายของคุณก็ตายในบ้านไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว!”
คุณนายเฟิงหยุดชะงัก อ้าปากค้างพูดไม่ออก
เฟิงจิ่งเหยาเห็นเช่นนี้ ก็เม้มปากแล้วกล่าวต่อไปว่า: “ไม่ใช่เพียงคุณอาเล็กที่ถูกลงโทษ แม่คุณก็ต้องไปกล่าวขอโทษกู้ฉางซินด้วย!”
คุณนายเฟิงได้ยินว่าตนเองต้องไปกล่าวขอโทษกู้ฉางฉิง บนใบหน้าก็ต่อต้านขึ้นมาทันที
คำตำหนิที่เธออยากพูดยังไม่ทันได้ออกจากปาก ก็ถูกเฟิงจิ่งเหยาชิงตัดหน้า
“แม่ พวกคุณทำกับกู้ฉางซินแบบนี้ไม่ใช่ครั้งแรกแล้วนะ อีกทั้งเรื่องที่คุณใส่ยาคุมกำเนิดให้ฉางซิน คุณอย่าคิดว่าที่ตนเองทำไม่มีใครรู้ใครเห็น เพียงแค่ฉันไม่เปิดโปงก็เท่านั้น คุณคิดให้ดีๆนะ ว่าคุณจะกล่าวขอโทษ หรือว่าจะให้ฉันเอาเรื่องเหล่านี้ไปบอกกับคุณปู่!”
คุณนายเฟิงได้ยิน บนใบหน้าก็เต็มไปด้วยความตกตะลึง
ยิ่งเรื่องสุดท้ายที่เฟิงจิ่งเหยาเอ่ยขึ้นมาด้วยแล้ว ทำให้เธอตะลึงและหวาดผวา
เธอไม่คาดคิดเลยว่า จิ่งเหยาจะรู้เรื่องยาคุมกำเนิด
ทันที เธอก็ไม่กล้าแม่แต่จะสบตาเฟิงจิ่งเหยา
เวลานี้ พ่อบ้านก็เดินเข้ามาอย่างรีบร้อน
“คุณนาย คุณชาย นายท่านมาแล้วครับ”
พูดจบ ก็ได้ยินเสียงไม้เท้ากระทบพื้นมาจากไกลๆ
เฟิงจิ่งเหยาไม่ได้สนใจ แต่ดวงตามองไปยังคุณนายเฟิงอย่างเคร่งขรึม
“แม่ ตัวเลือกของคุณล่ะ?”
คุณนายเฟิงขัดเคือง แตเวลานี้ไม่ประนีประนอมไม่ได้!
“โอเค โอเค รอนังชั่ว……กู้ฉางซินฟื้น ฉันจะไปกล่าวขอโทษเธอ!”
เธอหลุดปากพูดนังชั่วออกมาสองคำ แต่อำนาจคุกคามที่ไม่มีเสียงของเฟิงจิ่งเหยาทำให้เปลี่ยนคำ
ช่วงเวลาหนึ่ง ในใจของเธอก็อึดอัดอย่างมาก ก็ยิ่งนำเรื่องเหล่านี้หมายหัวกู้ฉางฉิงไว้
เพราะหญิงชั่วคนนี้ทำให้ลูกชายเธอหลงใหล จึงทำให้ลูกชายเธอเปลี่ยนเป็นไม่แยกแยะความถูกต้องเช่นนี้!
