สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา – บทที่ 320 เขาเป็นห่วงคุณมาก

ชายผมทองได้ฟังคำพูดที่เด็ดขาดของมู่เฉาเกอ ความสนใจในแววตาก็แข็งแกร่งขึ้น

“อืม อะไรทำให้คุณมั่นใจในความคิดเช่นนี้?”

มู่เฉาเกอเม้มปากพูดว่า : “ธรรมดาเป็นวงศ์ตระกูของฉัน!”

เธอพูดจบ ก็สะบัดหน้าออกจากในมือของชายคนนั้น ราวกับหงส์ผู้สูงส่งชูคอขาวบริสุทธิ์ของตนเอง

“ดูๆแล้วคุณผู้ชายคงยังไม่รู้ว่าฉันเป็นใคร ฉันเกิดในตระกูลมู่ที่สืบเชื้อสายยาวนานในเมืองหลวง อยู่ในประเทศจีน ตระกูลมู่ของพวกเรายังคงมีอิทธิพลอยู่บ้าง และฉันเป็นทายาทคนเดียวของตระกูล ถ้าเกิดเรื่องกับฉัน ครอบครัวของฉันต้องไม่หยุดพักแน่ๆจนกว่าคุณจะตาย อย่างฉับพลัน คุณผู้ชายก็หนีไม่รอดอย่างแน่นอน!”

พูดจบ เธอมองไปที่ชายผมทองอย่างไม่เกรงกลัว

ชายคนนั้นมองเธอ เห็นใบหน้าที่งดงามของเธอ ก็มีแสงประกายในแววตา กหัวเราะเบาๆ : “จริงหรอ?”

คำพูดง่ายๆสองคำ ทำให้มู่เฉาเกอขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย

เธอไม่รู้ว่าท้ายที่สุดแล้วชายคนนี้เชื่อคำพูดของเธอไหม เพียงแต่เพื่อความปลอดภัยของเธอเอง เธอได้แค่กดความสงสัยไว้ในใจ พูดต่ออีกว่า : “ถ้าคุณผู้ชายไม่เชื่อ เราก็รอดูกันได้……จะว่าไป ฉันรู้สึกว่าฉันไม่น่าจะไม่มีประโยชน์กับคุณผู้ชายนะ”

“หื๊ม?”

ชายผมทองได้ฟังคำนี้ ในใจก็เต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ

มู่เฉาเกอเห็นเช่นนี้ เม้มปากหัวเราะเบาๆพูดว่า : “ไม่ต้องพูดถึงว่าเอาฉันไปข่มขู่เฟิงจิ่งเหยาหรอก เขาจะสามารถยอมเอาของมาแลกฉันกับคุณไหม ก็คือเขาไม่ยอมแน่ๆ ดูเหมือนว่าคุณไม่มีทางอื่นๆกับเขาเลย แต่ว่าไม่เหมือนกันกับฉัน”

เธอพูดจบ ก็มีแสงมืดครึ้มประกายในแววตา : “ถ้าคุณปล่อยฉันไป ฉันช่วยคุณจับกู้ฉางซินได้ ถึงเวลานั้นคุณยังจะกลัวว่าเฟิงจิ่งเหยาจะไม่เอาของสำคัญออกมาให้คุณอีกไหม?”

ชายผมทองได้ฟังคำพูดนี้ ก็หรี่ตามองมู่เฉาเกอ

มู่เฉาเกอถูกดวงตาที่เขามองทำให้ตกใจกลัว ดูเหมือนว่าตนเองจะถูกเขามองความคิดทั้งหมดออก

เมื่อเธอคิดอยากจะพูดอะไรอีก ชายคนนั้นก็ลุกขึ้นออกไป

……

และในเวลาเดียวกัน ทางด้านตระกูลเฟิงนี้ ด้วยความช่วยเหลือของหลายๆฝ่าย ในที่สุดก็ติดตามเบาะแสของมู่เฉาเกอเจอ

“ท่านประธาน หาเจอแล้ว คนพวกนั้นน่าจะพาคุณมู่ไปที่โรงงานร้างในตงเฉิง”

ชวี่ยี่ได้รับข่าว ก็มารายงานเฟิงจิ่งเหยาทันที

เฟิงจิ่งเหยาได้ยิน สีหน้าก็เข้มงวด สั่งน้ำเสียงเคร่งขรึม : “เรียกรวมกำลังคนทันที ให้ไปค้นหากับฉัน”

ชวี่ยี่รับคำสั่ง แล้วออกไปจัดการทันที

และเมื่อเฟิงจิ่งเหยาตามมาใกล้ถึงโรงงาน ทางด้านชายผมทองนี้ก็ได้รับข่าว

“พี่ใหญ่ เฟิงจิ่งเหยาพาคนมาตามหาแล้ว”

“มาเร็วมาก!”

ชายผมทองหันหน้า หัวเราะเยาะแล้วพูด

มู่เฉาเกอได้ฟังข่าวนี้ ใจก็เต้นรัวขึ้นมา

จิ่งเหยาพาคนมาด้วยตนเอง นี่ไม่ใช่บอกได้ว่าเขายังคงเป็นห่วงตนเองอยู่หรือเปล่า?

เธออดไม่ได้ที่จะคิดเหลวไหล ในใจก็มีความหวังขึ้นมาทันที

เวลานี้ชายผมทองก็สังเกตเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ ตาก็เป็นประกาย

“พาผู้หญิงคนนี้มา เราจะไปหาเฟิงจิ่งเหยาคนนี้”

เขาออกคำสั่งเฉียบขาด ลูกน้องก็รับคำสั่ง

เช่นนี้ มู่เฉาเกอถูกพวกเขาจับตัวไปยังสถานที่ที่เฟิงจิ่งเหยาอยู่

อีกด้านหนึ่ง เดิมทีทุกๆคนที่กำลังค้นหาอยู่ก็พบการปรากฏตัวของชายผมทอง ทุกคนต่างมารวมตัวที่เฟิงจิ่งเหยา คุ้มกันโดยรอบ ปกป้องเฟิงจิงเหยาที่อยู่ตรงกลาง

“จิ่งเหยา!”

มู่เฉาเกอเห็นเฟิงจิ่งเหยา อดไม่ได้ที่จะร้องเรียก

เฟิงจิ่งเหยาชำเลืองมองเธอ เห็นเธอไม่เป็นอะไร ไม่มีร่องรอยได้รับบาดเจ็บ จึงวางใจแล้วมองไปที่ชายผมทอง

ชายผมทองเห็นสายตาที่สังเกตของเฟิงจิ่งเหยา ก็ไม่ได้สนใจอะไร

“อยากจะพบคุณเฟิงไม่ใช่เรื่องง่ายจริงๆ”

เขายิ้มเบาๆมองไปที่เฟิงจิ่งเหยา เหมือนเป็นการพบปะเพื่อนเก่า

เฟิงจิ่งเหยาคิ้วขมวด ไม่มีความอดทนมากที่จะต้อนรับขับสู้เขาขนาดนั้น

“ปล่อยคนมา”

เขาเตือนด้วยน้ำเสียงเย็นชา แต่ใช้ไม่ได้กับผู้ชายคนนั้น

“ไม่ต้องร้อนใจ พอคุณเฟิงนำแฟลชไดร์ฟออกมา ฉันค่อยปล่อยคนก็ไม่รีบร้อน”

เฟิงจิ่งเหยาได้ยิน ในสายตาก็โมโห

อย่าว่าแต่เขาไม่มีแฟลชไดร์ฟอะไรนั่นที่พวกเขาต้องการเลย ถึงแม้จะมี เขาก็ไม่ชอบที่จะถูกคนคุกคาม

ในขณะนี้เขาอดทนอดกลั้นส่งสายตาไปยังลูกน้องที่อยู่ข้างๆโดยตรง “ลงมือ”

คำพูดนี้ออกมา ลูกน้องที่มีฝีมือโดยรอบของเขาก็มุ่งเข้าไปจู่โจมชายผมทองอย่างรวดเร็ว

ชายผมทองสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย คาดไม่ถึงว่าเฟิงจิ่งเหยาบอกว่าลงมือก็ลงมือ ทันทีก็ให้ลูกน้องยกกำลังออกรับมือ

ทั้งสองฝ่ายสู้กัน เพราะเกรงกลัวต่อกฎหมาย ใครก็ไม่กล้าใช้ปืน ต่างก็ใช้ตัวเข้าต่อสู้

ชั่วขณะหนึ่งโรงงานร้างทั้งหมดก็ตกอยู่ในความโกลาหล

มู่เฉาเกอก็ตกใจ

ในใจของเธอมีช่องว่าง แต่ภาพตรงหน้าเกินขอบเขตที่เธอจะทนได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอเกือบได้รับบาดเจ็บหลายครั้ง กรีดร้องอย่างต่อเนื่อง

เฟิงจิ่งเหยาเห็นเช่นนี้ ก็ส่งลูกน้องบุกเข้าไปด้านข้างอีก วางแผนช่วยมู่เฉาเกอออกมา

แต่ทว่าการกระทำนี้ถูกชายผมทองเห็น

เมื่อคนของเฟิงจิ่งเหยาเข้ามาใกล้มู่เฉาเกอ ทันใดเขาก็นำมู่เฉาเกอมาจากลูกน้อง เวลาเดียวกันก็หยิบปืนเล็งไปที่หัวของมู่เฉาเกอ

“คุณเฟิงวิธีการลอบโจมตีนี้ไม่ค่อยซื้อสัตย์เท่าไรเลยนะ?”

มู่เฉาเกอรับรู้ได้ถึงสัมผัสอันเยือกเย็นที่หน้าผาก คนก็หวาดกลัว

แน่นอนว่าเธอรู้ว่านั่นคืออะไร ขอให้เฟิงจิ่งเหยาช่วยชีวิตอย่างหวาดกลัว

“จิ่งเหยา ช่วยฉันด้วย!”

เฟิงจิ่งเหยาเห็นภาพนี้ ก็อดสีหน้าเป็นทุกข์ไม่ได้

“หยุด!”

คำพูดนี้ของเขาออกไป ทุกคนที่ต่อยตีกันอย่างคึกคักก็ค่อยๆหยุดลง

“คุณต้องการอะไร?”

เฟิงจิ่งเหยาจ้องมองชายผมทองอย่างเคร่งขรึม กล่าวถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ชายผมทองไม่ได้ตอบกลับเขาทันที แต่ก้มหน้ามองผู้หญิงที่อยู่ในมือ

“คุณบอกว่าเขาไม่สนใจคุณไม่ใช่หรอ? ทำไมดูแล้วไม่ใช่แบบนั้นล่ะ?”

มู่เฉาเกอฟังคำพูดของเขา เดิมทีความหวาดกลัวที่อยู่ในใจก็ค่อยๆถูกความใจเข้าแทนที่

แน่นอนว่าชายผมทองสังเกตได้ถึงการแสดงออกที่เปลี่ยนแปลงของเธอ ก็หรี่ดวงตาเล็กน้อย แล้วจึงมองไปยังเฟิงจิ่งเหยา ยิ้มแล้วกล่าวว่า: “เงื่อนไขฉันพูดไปแล้วเมื่อกี้ ต้องการเพียงคุณเฟิงนำแฟลชไดร์ฟคืนมา ฉันก็จะนำคนคืนไปโดยไม่บาดเจ็บแม้แต่น้อย”

เฟิงจิ่งเหยาขมวดคิ้ว

“แฟลชไดร์ฟที่คุณพูด ฉันไม่มี”

เพราะคุณสมบัติพิเศษของมู่เฉาเกอ ไม่สามารถมีเรื่องราวโดยเด็ดขาด เขาไม่เลือกที่จะไม่สารภาพความจริงกับชายผมทองไม่ได้

แต่ชายผมทองไม่เชื่อแม้แต่น้อย

“พูดแบบนี้ คุณเฟิงคือไม่อยากช่วยชีวิตผู้หญิงท่านนี้ใช่ไหม?”

เขาพูดจบ ก็เอาปืนออกจากตัวประกันอย่างเลือดเย็น

เฟิงจิ่งเหยาอดไม่ได้ที่จะเตือนสติด้วยใบหน้าที่เย็นชา

“คุณต้องคิดให้ดีนะ ถ้าคุณลงมือที่นี่ คุณจะไม่สามารถออกไปได้อย่างปลอดภัย!”

ชายผมทองยิ้มมุมปากอย่างจองหอง

“คุณเฟิง คุณพลาดแล้ว ฉันเย่าซืออยากจะไป ก็ไม่มีใครมาขัดขวางได้ทั้งนั้น”

เฟิงจิ่งเหยาฟังถึงคำพูดนี้ ในสายตาก็แปลกใจ

เพราะเคยได้ยินเย่าซือชื่อนี้ มีชื่อเสียงอย่างมากที่ต่างประเทศ

แน่นอนว่าสิ่งที่ทำให้เขามีชื่อเสียงก็คือ เขาเหมือนกับปลาไหลที่มีความสามารถทำให้คนจับไม่ได้ รวมทั้งกลอุบายที่โหดเหี้ยมอำมหิต

“ดูท่าคุณเฟิงจะเคยได้ยินชื่อเย่าซือของฉันแล้ว งั้นฉันจะให้เวลาคุณเฟิงครุ่นคิดสักหนึ่งนาที ว่าต้องการคนหรือต้องการแฟลชไดร์ฟ”

เฟิงจิ่งเหยานิ่งเงียบ

แต่ความเงียบของเขาทำให้มู่เฉาเกอที่เดิมทีดีใจกลับต้องหัวใจเย็นชา

ดูแล้วทุกสิ่งทุกอย่างจะเป็นเหมือนที่เธอคิดไว้ ผู้ชายคนนี้ไม่ได้เต็มใจโดยสิ้นเชิง