กู้ฉางฉิงไม่ได้สังเกตแววตาที่เปลี่ยนไปของเธอ พอเปิดประตูก็เห็นมู่เฉาเกอ ถามอย่างปหลาดใจ
“คุณมู่มีอะไรหรือเปล่า?”
มู่เฉาเกอดึงสติกลับมา กดความโกรธนั่นเอาไว้ในใจ กระตุกมุมปากแล้วตอบกลับ “ฉันเก็บของเสร็จแล้ว เลยมาถามพวกเธอว่าโอเคกันไหม? ฉันจองร้านอาหารไว้แล้วน่ะ”
กู้ฉางฉิงได้ยินแบบนั้น พูดออกไปอย่างเกรงใจ “เอ่อ….รบกวนคุณกู้รอสักครู่นะคะ”
มู่เฉาเกอได่ยินแบบนั้น สายตาครึมขึ้น ทันใดนั้นก็แสร้งทำเป็นพยักหน้าไม่มีอะไร “โอเค จะเป็นไรไหมถ้าฉันจะเข้าไปรอข้างใน?”
ถึงแม้จะเป็นประโยคคำถาม แต่กลับเดินตรงเข้ามาในห้องของกู้ฉางฉิงแล้ว
กู้ฉางฉิงหันไปมองการกระทำของเธอ ขมวดคิ้วเล็กน้อย รู้สึกไม่พอใจขึ้นมาแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป ถือว่าเป็นการรับแขก
“งั้นรบกวนคุณมู่รอที่นี่สักครู่ ฉันกับเฟิงจิ่งเหยาขอตัวเปลี่ยนชุดแล้วจะออกมา”
เธอพูดจบ หมุนตัวเดินเข้าห้องไป
มู่เฉาเกอมองเงาที่หายไปในห้อง สายตาสั่นระริก
ในห้อง เฟิงจิ่งเหยาเปลี่ยนชุดเสร็จเรียบร้อยแล้ว
เขาเห็นกู้ฉางฉิงกลับเข้ามา ถามออกไปว่า “เฉาเกอเสร็จแล้วหรอ?”
กู้ฉางฉิงพยักหน้า “อืม มู่เฉาเกอน่ะ อยู่ข้างหน้ารอพวกเราไปร้านอาหารด้วยกัน”
เฟิงจิ่งเหยาพยักหน้ารับรู้ จะมุ่งออกไปข้างหน้า
“งั้นฉันออกไปก่อน เธอเปลี่ยนเสื้อเสร็จก็ถามมานะ”
กู้ฉางฉิงรับรู้
หลังจากนั้นสิบนาที กู้ฉางฉิงจัดการตัวเองเรียบร้อยแล้วเดินออกมา ในห้องรับแขก เฟิงจิ่งเหยากับมู่เฉาเกอคุยไปยิ้มไป รู้สึกไม่สบายใจแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา
หลังจากนั้นทั้งสามก็พาผู้ช่วยและมั่วหลีตรงไปยังภัตตาคาร
ภัตตาคารก็เป็นกิจการของมู่ซือกรุ๊ปเช่นกัน
ภายใต้บรรยากาศที่มู่เฉาเกอพยายามปรับให้เข้ากันนั้น ทุกคนก็สนุกสนานร่าเริง
ทว่างานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา แต่มู่เฉาเกอก็พูดเสนอให้ไปเดินเล่นรอบๆเพื่อที่จะได้มีเวลาพูดคุยกับเฟิงจิ่งเหยา
“ไม่เป็นไร วันนี้รบกวนคุณมามากแล้ว ฉันก็มาที่นี่หลายครั้งแล้ว พอจะพาฉางซินไปเดินเล่นได้แล้วล่ะ เธอไปพักผ่อนเถอะ”
เฟิงจิ่งเหยาไม่ได้รับรู้ถึงความคิดของมู่เฉาเกอ จึงปฏิเสธออกไป
มู่เฉาเกอได้ยินคำปฏิเสธ รอยยิ้มบนใบหน้าค้างเติ่ง
ถึงแม้เธอจะไม่ยอมแต่ในเมื่อเขาก็พูดแบบนี้แล้ว ถ้าเธอยังยืนยันที่จะไปมีแต่ทำให้เฟิงจิ่งเหยาจับได้
“อ่อค่ะ…งั้นฉันกลับก่อนนะคะ”
เธอดึงมุมปากตอบกลับ
เฟิงจิ่งเหยาพยักหน้า พูดกำชับออกไปว่า “กลับดีๆนะ”
มู่เฉาเกอได้ยินแบบนั้น รอยยิ้มบนใบหน้ายิ่งเหยเก
มั่วหลีมองใบหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกของเธอ สายตาเต็มไปด้วยความสะใจ
แต่ทว่ารอยยิ้มนั้นอยู่ได้ไม่นานก็ถูกคำพูดของเฟิงจิ่งเหยาแช่แข็งเอาไว้
“มั่วหลี เธอก็กลับโรงแรมได้เลย”
มั่วหลีนิ่งอึ้งไป มีปฏิกิริยาไม่ยอมที่จะไป พูดโน้มน้าว “คุณชาย ให้ฉันไปกับท่านเถอะ อย่างไรซะที่นี่ก็ไม่ใช่ปักกิ่ง ถ้าเกิดมีเรื่องอะไรขึ้นมาฉันจะได้ปกป้องท่านได้”
กู้ฉางฉิงได้ยินประโยคนั้น รู้สึกว่ามั่วหลีพูดถูก
ยิ่งเมื่อไม่กี่วันก่อนมู่เฉาเกอยังถูกลักพาตัวเพราะพวกเขาอีก ยิ่งทำให้เธอไม่วางใจ
ในขณะที่เธอกำลังจะพูดโน้มน้าวด้วย เฟิงจิ่งเหยาก็บอกปฏิเสธอีกครั้ง
“ไม่ต้องหรอก เธอกลับไปเถอะ”
พูดจบ เขาก็ไม่สนใจมั่วหลี ลากกู้ฉางฉิงหายลับเข้าไปในกลุ่มคน
มั่วหลีมองแผ่นหลังของพวกเขา กระทืบเท้าอย่างขัดใจ
ในขณะเดียวกันไฟโทสะก็ลุกโชนในใจ
ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าที่คุณชายทิ้งเขาไว้ก็เพื่อพายัยผู้หญิงชั่วอย่างกู้ฉางฉิงไปเดท!
เรื่องมันจะต้องเป็นแบบนี้แน่ๆ
หลังจากเฟิงจิ่งเหยาพากู้ฉางฉิงออกมา ก็มาถึงถนนคนเดินที่มีชื่อเสียง
ถึงแม้ว่ากู้ฉางฉิงจะรู้ว่าเฟิงจิ่งเหยาต้องการใช้เวลาส่วนตัวกับเธอแต่อดกังวลไม่ได้
ยิ่งคิดถึงการลักพาตัวครั้งที่แล้วยิ่งกังวลว่าจะเกิดขึ้นอีก
“จิ่งเหยา คุณควรให้มั่วหลีอยู่กับเราด้วยนะ”
เธอพูดอย่างไม่เห็นด้วยกับเฟิงจิ่งเหยา
เฟิงจิ่งเหยาได้ยินแบบนั้น เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ลากเธอเข้ามาแนบกาย พูดยิ้มๆ “ปกติแล้วเวลาเธอชินกับการเดทที่มีคนมาจ้องหรอ?”
เดท…..
กู้ฉางฉิงได้ยินแบบนี้นิ่งอึ้งไป
เธอมองเฟิงจิ่งเหยาอย่างช็อคๆ รู้สึกตกใจและก็รู้สึกสับสนอยู่ แต่มันเต็มไปด้วยความหวานลึกล้ำ
เดิมทีเขาคิดว่าการออกมาครั้งนี้ของพวกเขาทั้งสองคือการเดท
“ฉันไม่ได้หมายความยังงั้น!”
เธอโต้อย่างอายๆ ใบหน้าขาวนวลค่อยๆฝาดเลือด มองริมฝีปากแห้งผากของเฟิงจิ่งเหยาอดไม่ได้ที่จะงับไปหนึ่งที
และก็ไม่รู้ว่าเพราะสายตาที่แสนแข็งกระด้างของเขาหรือเปล่ายิ่งทำให้กู้ฉางฉิงตื่นเต้นและสับสน
แต่เธอก็คุ้นเคยกับสายตานี้เหลือเกิน
เธอจิกมือแน่น นึกไปถึงตอนอยู่บนเตียง เขาก็ใช้สายตาแบบนี้เช่นกัน
ตอนนี้ใจเธอเต้นรัว ลากเฟิงจิ่งเหยาออกมา
“ไม่ใช่ว่าจะมาเดินเล่นกันหรือไง?ไปสิ”
เฟิงจิ่งเหยามองแผ่นหลังที่ลากเขาหนีออกมา รอยยิ้มมุมปากแผ่กระจายออกมา
เสียงทุ้มต่ำหัวเราะดังออกมา เหมาะกับใบหน้าหล่อของเขา ดึงดูดบรรดาผู้หญิงที่อยู่รอบๆได้ไม่น้อย จนทำให้พวกเขาอดอิจฉาทั้งสองไม่ได้
“ผู้ชายคนนั้นหล่อจัง แถมยังรักแฟนมาด้วย น่าอิจฉาจังเลย…”
“ใช่ๆ ผู้ชายดีๆล้วนแต่มีเจ้าของกันแล้วทั้งนั้น”
“ไม่รู้ว่าพี่คนหล่อคนนั้นจะมีพี่น้องหรือเปล่านะ”
กู้ฉางฉิงได้ยินคำชมจิ่งเหยา ถึงแม้จะรู้ไม่พอใจเล็กน้อยแต่ในใจราวกับดื่มน้ำผึ้งเข้าไป หวานจนเลี่ยน มุมปากยิ่งยกยิ้มกว้าง
ทั้งสองเดินเล่นอยู่สักพัก กู้ฉางฉิงซื้อของกินเล่นเยอะแยะมากมาย กินจนท้องแทบแตก เดินแทบไม่ไหว ถึงจะลากเฟิงจิ่งเหยากลับ
……
เที่ยงวันถัดไป ขณะกู้ฉางฉิงกับกับเฟิงจิ่งเหยากำลังพักผ่อนอยู่ในห้องมู่เฉาเกอก็มาหา
ด้านหลังยังมีรถเข็นอาหารเที่ยงมาด้วย
“คุณกู้ จิ่งเหยา เสียงดังรบกวนพวกคุณหรือเปล่า?ฉันเห็นว่าใกล้จะเที่ยงแล้วเลยสั่งอาหารมาให้พวกคุณ”
เธอเดินยกยิ้มเข้ามา ในขณะนั้นก็เห็นพนักงานเห็นพนักงานเข็นรถเข้ามาแล้วเดินออกไป
“คุณมาตรงเวลาพอดีเลย ฉันกับฉางซินคิดจะลงไปทานอาหารกันข้างล่างเลย”
เฟิงจิ่งเหยาตอบกลับยิ้มเบาๆ หลังจากนั้นเรียกกู้ฉางฉิงมาทานอาหาร
ถึงแม้ว่ากู้ฉางฉิงจะรู้สึกว่ามู่เฉาเกอใจดีเกินไป แต่พอคิดไปว่าพวกเขากำลังจะทำงานร่วมกัน และก็ยังเป็นเพื่อนของจิ่งเหยาจึงสลัดความคิดนั้นทิ้งไป
ต่อมา ทั้งสามคนทานอาหารกันเสร็จ มู่เฉาเกอก็พูดจุดประสงค์ขึ้นมา
“คุณกู้ การสัมภาษณ์จะเริ่มตอนบ่ายสามโมงตรงนะคะ ถ้าพวกเราไปกันตอนนี้เลยจะได้มีเวลาเตรียมตัวอีกครึ่งชั่วโมง”
กู้ฉางฉิงฟังแผนงานของเธอกลับไม่ได้ออกความเห็นอะไรไป
“ตามที่คุณมู่จัดการเลยค่ะ ฉันโอเคค่ะ”
มู่เฉาเกอพยักหน้าแล้วหันไปบอกลาเฟิงจิ่งเหยา
“จิ่งเหยา งั้นฉันพาคุณกู้ไปบริษัทก่อนนะ ดึกๆเจอกันค่ะ”
เฟิงจิ่งเหยาพยักหน้า ไม่ลืมบอกให้เดินทางปลอดภัย แล้วตัวเองก็ตรงไปสาขาย่อยทันที
หลังจากนั้นสิบนาที กู้ฉางฉิงกับมู่เฉาเกอก็มาถึงบริษัท
พอเธอลงรถสายตามองไปยังตึกสูงระฟ้า ภายใต้แสงแดดที่สาดส่องสะท้อนสีฟ้า แสดงให้เห็นถึงความยิ่งใหญ่
ตัวอักษรภาษาอังกฤษ NK ตั้งอยู่บนยอดตึก ดึงดูดสายตาคนได้ดี
