กู้ฉางฉิงไม่รู้ถึงความอันตรายรอบๆ
เธอรอมั่วหลีอยู่ครู่หนึ่ง คิดว่าอีกไม่นานเธอคงจะออกมาแล้วจึงเดินไปเตรียมเรียกรถหน้าประตู พอมั่วหลีออกมาจะได้ออกไปเลย
ใครจะรู้ว่าตอนนั้นเองจู่ๆรถสีดำสามคันก็พุ่งตรงเข้ามา เบรกหยุดรถกระทันหันตรงหน้าเธอ
จนเสียงดังเอี๊ยด ประตูรถถูกเปิดออกปรากฏให้เห็นผู้ชายที่นั่งอยู่ในรถ
กู้ฉางฉิงนิ่งค้างไป ทันใดนั้นใบหน้าถอดสี
เพราะคนพวกนั้นที่เธอเห็นก็คือพวกต่างชาติที่เคยไล่ทำร้ายพวกเขาที่ต่างประเทศ บุคคลนี้อันตรายและมีเจตนาไม่ดีอย่างแน่นอน
เธอหมุนตัวตั้งใจจะวิ่งเข้าไปในNK แต่ไม่รู้ว่ายังมีคนต่างชาติอีกหลายคนอยู่ข้างหลังเธอ
พวกเข้าล้อมกู้ฉางฉิงเอาไว้ตรงกลาง
“พวกนายจะทำอะไร?”
กู้ฉางฉิงหยุดนิ่งมองไปรอบๆอย่างระแวง
“ไม่ต้องกลัวไปคุณกู้ เจ้านายพวกเราอยากจะเชิญคุณกู้ไปเป็นแขกคนสำคัญ หวังว่าคุณกู้จะให้ความร่วมมือ”
สิ่งที่คนพวกนั้นพูดก็คือต้องการจับตัวกู้ฉางฉิงไป
แล้วเธอจะปล่อยให้คนพวกนั้นมาจับเธอไปได้อย่างไร
เธอกอดกระเป๋าเอาไว้แน่น ปัดมือชายชุดดำทิ้ง ในขณะเดี๋ยวกันก็หาทิ้งวิ่งหนีออกไป
“ช่วยด้วย…..”
เธอวิ่งไปตะโกนขอความช่วยเหลือไป หวังว่ายามบริษัทNKจะสังเกตเห็น หรือไม่ก็อาจจะมีใครสักคนเข้ามาช่วยเธอ
กลับไม่รู้ว่า
ยามของบริษัทNKในช่วงที่พวกของเย่าซือกำลังลงมือนั้นถูกมู่เฉาเกอเรียกให้ออกไปแล้ว
กระทั่งผู้คนรอบๆ ตอนนี้ค่อนข้างดึกแล้วทำให้มีคนน้อย เมื่อเห็นชาวต่างชาติรูปร่างสูงใหญ่น่ากลัวก็ไม่มีใครกล้าที่จะเข้ามาช่วยเหลือ
และด้วยเหตุนี้ที่แห่งนี้จึงมีแต่กู้ฉางฉิงที่กำลังหนี
กู้ฉางฉิงเห็นว่าคนพวกนั้นกำลังจะจับเธอได้แล้ว ในเมื่อพึ่งคนอื่นไม่ได้ก็ต้องช่วยตัวเอง เริ่มจากการหาช่องทางหลบหนี
โชคดีที่วันนี้เธอไม่ได้ใส่รองเท้าส้นสูง วิ่งเลยไม่เหนื่อยมากนั้น บวกกับเธอรูปร่างเล็ก จึงทำให้หลบหลีกพวกชาวต่างชาติรูปร่างสูงใหญ่นี่เอาไว้ได้
ในตอนนั้น เหตุการณ์บนถนนชุลมุนไปหมด
“ขอทางหน่อย”
กู้ฉางฉิงวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต เพื่อที่จะสลัดพวกนั้นทิ้งจึงวิ่งมุ่งเข้าไปในฝูงคน
ตอนนี้เธอคิดเพียงแต่จะวิ่งหนี ทำให้ลืมไปว่าพามั่วหลีมาด้วย
กลับไม่ได้รู้เลยว่ามั่วหลีที่ถูกลืมไปนั้นกำลังแอบมองเธอถูกไล่ล่าอยู่ห่างๆ
ทุกครั้งที่กู้ฉางฉิงมีโอกาสหลุดจากการไล่ล่าของคนพวกนั้น เธอก็จะทำให้มันพังลง
วิ่งมานานจนกระทั่งกู้ฉางฉิงวิ่งต่อไปไม่ไหวแล้ว
เธอใช้มือยันกำแพงแล้วหายใจแรง ไม่ทันที่เธอจะหายหอบ พวกนั้นก็ไล่ตามมาทัน
พวกเขาเข้าไปจับกุมกู้ฉางฉิงอย่างไม่ปราณี
“ถ้ายังไม่หยุดวิ่งฉันจะหักขาเธอซะ”
หัวหน้าของคนกลุ่มนั้นข่มขู่ออกมา
“ปล่อยฉัน…..”
กู้ฉางฉิงดิ้นอย่างไม่คิดชีวิต แต่ตอนนี้เธอแทบจะไม่มีแรงเหลือแล้ว
ถึงแม้ว่าเธอจะกรีดร้องแต่พวกมันก็ไม่สน ตีต้นคอให้สลบไป
“พาไป!”
เมื่อหัวหน้าพวกเขาเห็นว่ากู้ฉางฉิงสลบไป ส่งเธอให้ลูกน้อง ออกคำสั่ง
เมื่อพวกออกไป มั่วหลีที่หลบอยู่มุมมืดก็เดินออกมา
เธอจ้องมองไปยังพวกคนต่างชาติที่พาตัวกู้ฉางฉิงไป จนกระทั่งขึ้นรถจากไป เธอถึงจะกลับไปที่บริษัทNK แสดงท่าทีว่าเพิ่งออกมาจากหาน้ำ แสร้งมองหากู้ฉางฉิง
“กู้ฉางซิน!”
เธอยืนอยู่ตรงประตูกวาดสายตาไปรอบๆ แน่นอนว่าการกระทำนี้ดึงดูดความสนใจของมู่เฉาเกอ
มู่เฉาเกอมองแผ่นหลังของมั่วหลี ยกยิ้มมุมปากอย่างเย็นชา ส่งเสียงหัวเราะในลำคอแล้วหมุนตัวจากไป
ตอนนี้เธอได้รับข้อความจากเย่าซือว่าพวกเขาจับกู้ฉางฉิงได้แล้ว
เพียงแค่รออีกนิด บนโลกนี้ก็จะไม่มีคนที่ชื่อกู้ฉางซินอีกต่อไปแล้ว
เธอบ่นอยู่ในใจ และแน่นอนว่าเธอไม่ได้เห็นการกระทำก่อนหน้านี้ของมั่วหลี
มั่วหลีไม่รู้ว่าการกระทำนี้ถูกคนเห็นเข้าให้แล้ว เธอมองไปรอบๆ ไม่ได้บอกให้เฟิงจิ่งเหยารู้ โบกรถกลับโรงแรม
จนถึงดึก เฟิงจิ่งเหยากลับมาจากงานเลี้ยงที่สาขา พบว่ากู้ฉางฉิงไม่ได้อยู่ในห้อง ขมวดคิวเป็นปม
เขาหยิบโทรศัพท์มาโทรหา สายติดแต่กลับไม่มีคนรับ
ไม่มีทางเลือก เขาโทรไปหามั่วหลี เมื่อทราบว่ามั่วหลีอยู่โรงแรมจึงเรียกเธอมาหา
“คุณนายรองล่ะ?”
เมื่อเขาเห็นมั่วหลีรีบถามหากู้ฉางฉิงทันที
ถึงแม้ว่ามั่วหลีจะรู้ว่าเฟิงจิ่งเหยาเรียกเธอมาทำไม แต่เมื่อได้ยินกับหูตัวเองก็รู้สึกไม่สบายใจ
“คุณนายรองกลับไม่กลับมาหรอคะ?”
เธอตั้งใจถามกลับไปอย่างตกใจ ทำให้เฟิงจิ่งเหยาขมวดคิ้วแน่น
“ไม่ใช่ว่าฉันให้เธอไปเขาหรือไง? ทำไมเธอถึงไม่รู้เรื่องอะไรเลยล่ะ?”
มั่วหลีได้ยินประโยคนี้ ความอิจฉาในใจยากจะปกปิด พูดอย่างสะกดกลั้น “ฉันก็อยากจะตามคุณนายรองไปอยู่หรอก แต่คุณนายรองไม่ให้โอกาสฉัน”
เฟิงจิ่งเหยาขมวดคิ้ว ถามออกไป “เกิดอะไรขึ้น?”
มั่วหลีก็ไม่ปิดบัง เล่าเรื่องที่ไปเข้าห้องน้ำแล้วกลับมาไม่พบกู้ฉางฉิงแล้ว
“ในเมื่อเธอบอกเขาแล้วอย่าไปไหน เขาก็ไม่น่าจะไปไหน น่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น ฉันจะออกไปตามหา”
เฟิงจิ่งเหยาไม่เชื่อว่ากู้ฉางฉิงจะออกไปเอง ลุกขึ้นเตรียมออกไปตามหา
มั่วหลีเห็นแบบนี้ ตามเขาไป
“คุณชาย คุณนายรองก็ไม่ใช่เด็กแล้ว ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นต้องติดต่อพวกเรามาแน่ๆ แต่ตอนนี้ยังไม่ได้การติดต่ออะไร บางทีคุณนายรองอาจจะออกไปเที่ยวเล่นที่ไหนก็ด้ ไม่อยากจะให้พวกเราไปรบกวน”
เฟิงจิ่งเหยาฟังคำพูดนั้น มองเธอที่กำลังขวางทางตัวเองอยู่ สายตาเย็นชา
คนอื่นเขาไม่รู้ แต่เขารู้ดีว่ากู้ฉางฉิงจะไม่มีทางไม่รับโทรศัพท์เขา
และเพราะเหตุนี้ เขาคิดว่ากู้ฉางฉิงต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นแน่นอน
มั่วหลีนิ่งค้างไปจากสายตาเย็นชานั่น
เธอขยับปากเหมือนอยากจะพูดอะไรออกไป แต่ทว่ากลับถูกเสียงของเฟิงจิ่งเหยาขัดเสียก่อน
“ออกไปซะ!”
มั่วหลีตัวสั่น ในที่สุดก็ออกจากห้องนี้ไป
เฟิงจิ่งเหยามองแผ่นหลังที่จากไปของเธอ สายตาดุดัน ทันใดนั้นก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายหาชวี่ยี่
“ให้คนไปตรวจสอบกล้องวงจรปิดบริเวณบริษัทNKเดี๋ยวนี้ หาตัวของคุณนายรอง”
ชวี่ยี่ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขี้น แต่เมื่อได้ยินเสียงดุดันของเฟิงจิ่งเหยา วางสายรีบทำอย่างไม่กล้ารีรอ
ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ด้านชวี่ยี่ก็ได้ข้อมูลแล้ว
สีหน้าเขาถอดสีหยิบข้อมูลที่เพิ่งได้มาเข้ามาในห้อง
“ท่านประธาน คุณนายรองมีเรื่องแล้วครับ!”
เฟิงจิ่งเหยาได้ยินแบบนี้ เป็นอย่างที่เขาคิด แต่ก็อดตกใจไม่ได้
“เกิดอะไรขึ้น?”
เขาถามออกไปเสียงเข้ม
ชวี่ยี่หยิบโน๊ตบุ๊คทำงานขึ้นมาวางหน้าเฟิงจิ่งเหยา
เปิดคลิปวีดิโอขึ้นมา ทันใดนันก็เห็นกู้ฉางฉิงถูกไล่จับและในท้ายที่สุดก็ถูกจับตัวขึ้นรถไป
เฟิงจิ่งเหยาดูจบ โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ
เขาดูออกว่าคนพวกนี้คือพวกที่เคยจับมู่เฉาเกอครั้งที่แล้ว
เขาคิดไม่ถึงว่าคนพวกนี้จะไม่กลัวกฏหมายบ้านเมืองกล้าก่อเรื่องแบบนี้อีก
