เฟิงจิ่งเหยาดูคลิปนั้น ใบหน้าเย็นชาราวกับน้ำแข็ง
เขาปล่อยรังสีอำมหิตจนชวี่ยี่สั่นกลัว แต่ยังหันหน้าไปกลับไปถาม
“ท่านประธาน จัดคนไปช่วยคุณนายรองไหมครับ?”
เฟิงจิ่งเหยาดึงสติกลับมา กวาดสายตาเย็นชามองเขาเล็กน้อย รีบออกคำสั่ง
“รีบให้คนไปตรวจสอบว่ารถคนนั้นมุ่งไปที่ไหนแล้วไปเรียกลูกน้องคนอื่นมา”
ชวี่ยี่ไม่กล้าเสียเวลา รีบลุกขึ้นไปทำ
และในเวลานี้ กู้ฉางฉิงที่ถูกจับนั้นกำลังเป็นลมสลบไป ขึ้นรถไปได้สักสิบนาทีก็ค่อยๆได้สติ
ในตอนที่สติเลอะเลือน ฉากก่อนที่เป็นลมผ่านเข้ามาในหัวของเธอราวกับการฉายภาพยนตร์ซ้ำ ยิ่งทำให้สีหน้าเธอถอดสี พยายามลุกขึ้นนั่ง ดิ้นรนหาทางหนีออกจากรถ
แต่การกระทำของเธอช้ากว่าชายชุดดำข้างๆ จนถูกชายชุดดำผลักไปชนเข้ากับพื้นรถ
“เจ็บ…..”
เพราะว่ารถคันนี้ถูกแต่งให้ว่างเปล่าข้างหลัง
กู้ฉางฉิงกลิ้งอยู่ตรงนั้นอย่างเจ็บปวด สุดท้ายก็ขดตัวอยู่มุมห้อง
เธอมองไปที่พวกเขาอย่างหวาดกลัว ถามออกไปว่า “พวกคุณเป็นใคร? ทำไมต้องมาจับฉัน?”
พอพูดออกมา ชายชุดดำพวกนั้นหันมามองเธอแต่กลับเมินเฉย
กู้ฉางฉิงไม่ยอม ยิ่งเหลือบไปเห็นพวกเขาไม่สนใจเธอจึงปิดตาเพื่อพักผ่อน อีกครั้งที่เธอทำเป็นใจกล้าเข้าไปใกล้ประตูรถ
ยังไม่ทันที่จะเข้าไปใกล้ ก็ถูกคนหิ้วคอเสื้อเอาไว้
“คุณผู้หญิงถ้าไม่อยากเจ็บตัวก็อยู่นิ่งๆซะ”
เมื่อเธอได้ยินเสียงที่หมดความอดทนจากผู้ชายข้างหลัง
กู้ฉางขยับเข้าไปไกลประตู ดิ้นรดสุดฤทธิ์ “ไอ้เวร ปล่อยฉัน ฉันจะลงรถนี่!”
เธอเตะต่อยไปทั่ว อยากจะหลุดออกจากการจับกุมนี้ กลับไม่รู้ว่าการกระทำนี้ทำให้พวกมันโกรธขึ้น
“เสียงดังจังโว้ย หุบปากซะ!”
ผู้ชายคนนั้นพูดเสียงเข้ม ในขณะเดียวก็ใช้ปืนจ่อไปที่ขมับกู้ฉางฉิง
กู้ฉางฉิงสัมผัสถึงโลหะเย็นเฉียบ ตัวแข็งนิ่งค้างไป
ยิ่งเมื่อเขารู้ว่านั่นคืออะไร ตัวสั่นระริกด้วยอย่างห้ามไม่ได้
สายตาเธอเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ไม่กล้าส่งเสียงดังอีก
ผู้ชายคนนั้นเห็นแบบนี้ เก็บปืนลงอย่างพอใจ ปล่อยเธอ
กู้ฉางฉิงเมื่อได้รับอิสระ ก็ขดตัวอยู่มุมรถ
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ รถหยุดลง
“ลงรถ!”
คนพวกนั้นลงรถไป สายตาโหดเหี้ยมมองไปยังกู้ฉางฉิง
กู้ฉางฉิงลงรถมาอย่างหวาดกลัว พบว่าตัวเองถูกพามายังคฤหาสน์แห่งนึง
เธอมองไปรอบๆ สำรวจหาช่องทางหลบหนี กลับพบว่ารอบคฤหาสน์เต็มไปด้วยชายต่างชาติรูปร่างสูงกำยำกำลังลาดตระเวนอยู่ไม่น้อย
ไม่มีทาง เธอทำได้เพียงแค่ละทิ้งการหลบหนีไป เดินตามพวกมันเข้าไปในคฤหาสน์
“นายครับ จับมันมาแล้ว”
เมื่อพวกเขาเข้ามาในห้องแขก ชำเลืองเห็นชายต่างชาติคนนึงนั่งอยู่บนโซฟา
คนนั้นคือเย่าซือ
เขากำลังมองพิจารณากู้ฉางฉิงตั้งหัวจรดเท้า
มองใบหน้าเล็กเท่าฝ่ามือของเธอ เข้ากับชุดทำงานในวันนี้ ในชุดนั้นแสดงถึงความอ่อนโยนนุ่มนวลของเธอ เทียบกับผู้หญิงที่เขาเคยจับมาก่อนหน้านี้กันแล้วมันคนละสไตล์กันเลย เป็นความงามที่ยากจะเจอ
ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะอุทานออกมาอย่างเข้าใจ เฟิงจิ่งเหยาเป็นผู้ชายที่โชคดีจริงๆ
ในขณะที่เขากำลังพิจารณากู้ฉางฉิงอยู่นั้น กู้ฉางฉิงก็กำลังพิจารณาเขาเช่นกัน
กู้ฉางฉิงรับรู้ได้ถึงความอันตรายจากเขา แต่เขาไม่เหมือนผู้ชาย ยิ่งบวกกับสายตาดำสนิทนั่น ยิ่งทำให้คนดูรู้สึกขนลุกซู่ มันเหมือนกับงูพิษที่กำลังจะโจมตีเธอเมื่อไหร่ก็ได้
“นายเป็นใคร?จับฉันมาทำไม?”
เธอเก็บความหวาดผวาแล้วสบตาถาม
เย่าซือมองอารมณ์ตึงเครียดของเธอ ยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย “คุณกู้วางใจเถอะ ฉันไม่ทำอะไรคุณหรอก เพียงแค่จะยืมตัวคุณใช้ต่อรองกับของบางอย่างเท่านั้น ถ้าได้สิ่งนั้นมา รับรองว่าจะแตะต้องคุณแม้แต่น้อย แล้วก็จะปล่อยคุณกู้ไป”
กู้ฉางฉิงได้ยินประโยคนี้ รู้สึกตกใจแต่ก็รู้สึกได้ถึงแบบนั้น
ก่อนที่เธอจะถูกจับมา เธอเดาออกว่าคนนี้ต้องการมาปะทะกับเฟิงจิ่งเหยา แต่คิดไม่ถึงว่าพวกเขาล้มเหลวไปแล้วครั้งนึงจะกลับมาจับเธอเพื่อข่มขู่เฟิงจิ่งเหยา
เวลานี้ เธอทั้งร้อนรนทั้งโมโห
ถ้ารู้แบบนี้เธอไปเข้าห้องน้ำกับมั่วหลีซะดีกว่า คงไม่ถูกจับตัวมาแบบนี้ กลายเป็นจุดอ่อนของเฟิงจิ่งเหยา
เธอเงียบไป เย่าซือก็ไม่ได้สนใจ โบกมือให้ลูกน้องมาพาตัวเธอไป
กู้ฉางฉิงรู้ว่าตัวเองหนีออกไปไม่ได้ ก็ไม่ได้ดิ้นต่อ
เมื่อเธอออกจากห้องรับแขกไป เย่าซือหยิบโทรศัพท์มาต่อสายหาหมายเลยนึง
……
ณ ห้องสูทของโรงแรม
เฟิงจิ่งเหยายังคงนั่งรอข่าวชวี่ยี่ และในตอนนั้นโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เป็นเบอร์แปลก
เขาคิดเล็กน้อย คิดไปถึงว่าอาจจะมีเรื่องอะไร ใบหน้าอึมครึมจึงกดรับโทรศัพท์
แต่เขายังไม่ได้พูดอะไรออกไป รอให้อีกฝ่ายพูดก่อน
เย่าซือเห็นว่าคนในสายเงียบไม่พูดอะไร พอจะเดาความคิดของเฟิงจิ่งเหยาออก หัวเราะเบาๆทักทาย
“คุณเฟิง อยากรู้ข่าวคราวของภรรยาคุณหรือเปล่าล่ะ?”
เฟิงจิ่งเหยาได้ยินแบบนั้น ใบหน้าเข้มอึมครึม
“นายเป็นใครกันแน่?”
เย่าซือหัวเราะเยาะ พูดยั่วยุไปว่า “คุณเฟิงกับฉันเราเจอกันไม่รู้ตั้งกี่ครั้ง ทำไมถึงถามว่าผมเป็นใครล่ะ? ฉันไม่เชื่อหรอกนะว่าคุณเฟิงจะไม่ได้ตรวจสอบว่าฉันเป็นใคร”
ใบหน้าเฟิงจิ่งเหยาน่ากลัวจากน้ำเสียงกวนประสาทของเขา
“นายคิดจะทำอะไรกันแน่?”
เขากำโทรศัพท์ในมือแน่น ถามเสียงเข้ม
เย่าซือเลิกคิ้ว พูดยิ้มไป “แน่นอนว่าต้องการของจากตัวคุณชายเฟิง ฉันคิดว่าคุณเฟิงรู้อยู่แก่ใจดี”
เขาพูดไป รอยยิ้มบางมุมปากเปลี่ยนเป็นการกัดมุมปาก “ทางที่ดีคุณเฟิงพิจารณาให้ชัดเจน ไม่งั้นฉันก็ไม่รับประกันว่าจะทำอะไรกับภรรยาคุณนะ”
เฟิงจิ่งเหยาฟังคำขู่ จิตใจอึมครึม
ชัดว่าบุคคลนี้ลักพาตัวกู้ฉางฉิงไป กลับไม่รู้ว่าสิ่งนั้นอยู่ที่เธอ เข้าใจผิดไปว่าอยู่กับเขา
คิดไป ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ อย่างน้อยแบบนี้ก็รับประกันว่ากู้ฉางซินยังปลอดภัย
แต่แค่ครู่เดียว เขาขึ้นน้ำเสียงอีกครั้ง
ถึงแม้เขาจะรู้ว่าของนั่นอาจจะอยู่กับกู้ฉางฉิง แต่กู้ฉางฉิงไม่รู้ เขากลัวว่าว่าถ้ากู้ฉางฉิงพลั้งปากออกไป ถึงตอนนั้นจะเป็นอันตราย
เขาหรี่ตาลง ฉุกคิดอะไรบางอย่าง
เย่าซือไม่ได้เร่งรัด
หลังจากนั้นหนึ่งนาที เฟิงจิ่งเหยาก็ตัดสินใจพูดออกไปว่า “โอเค usbนั่น ฉันจะเอามันไปให้นาย แต่คนของฉันจะต้องปลอดภัยไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ”
เขาตั้งใจพูดเน้นคำว่าusb ทำให้เย่าซือเข้าใจผิดไปว่าของสิ่งนั้นอยู่กับเขา
เย่าซือเมื่อได้ยินชื่อของสิ่งของก็ยิ่งไม่สงสัยใดๆ
“นับว่าคุณรู้จักเอาตัวรอด”
เขายกยิ้มมุมปากเย็น หลังจากนั้นพูดสถานที่แลกเปลี่ยน
“เช่นนั้น งั้นเป็นพรุ่งนี้ตอนบ่าย เจอกันที่ศาลาภูเขาจินหยาง”
เฟิงจิ่งเหยาได้ยินแบบนั้น ไม่ได้แย้ง ตอบตกลงไป
ขณะที่เขาเตรียมจะกดวางสาย หูก็ได้ยินเสียงเตือนของเย่าซืออีกครั้ง
“จำไว้ว่าคุณต้องมาคนเดียว ถ้าฉันเห็นคนอื่นล่ะก็ อย่าหาว่าฉันไม่เตือนล่ะ!”
