กู้ฉางฉิงได้ฟังคำพูดนี้ รอยยิ้มบนใบหน้าก็กว้างขึ้นมาก
พอดีกับเวลานี้ มั่วหลีขับรถออกมา เห็นเฟิงจิ่งเหยา ถึงแม้ความสุขจะประกายอยู่บนใบหน้า แต่นึกได้ว่าที่เฟิงจิ่งเหยามาก็เพื่อกู้ฉางฉิง รอยยิ้มนั้นก็ดูฝืนๆไป
“คุณผู้ชาย”
เธอพูดทักทายเบาๆ
เฟิงจิ่งเหยาไม่ได้สนใจ พยักๆหน้า พูดน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า : “ฉันพาคุณนายรองกลับไปก่อน คุณขับรถกลับเองนะ”
พูดจบ เขาก็จูงกู้ฉางฉิงขึ้นรถ
มั่วหลีกำหมัดแน่นและเฝ้าดูพวกเขาจากไป สุดท้ายก็กลับขึ้นรถไปคนเดียวอย่างไม่เต็มใจ
และเวลานี้ ชายคนนั้นก็เดินมาถึงทางแยกแล้ว แกล้งทำเป็นคุยโทรศัพท์เพื่อสังเกตการณ์พวกเขา
ก็ไม่รู้ว่าอาชีพเดียวกันจะมีความรู้สึกตรงกันหรือเปล่า แม้ว่าเขาจะทำอย่างลับๆ แต่ยังทำให้มั่วหลีที่เตรียมจะออกไปสังเกตเห็น
เธอชำเลืองมองอย่างว่องไวและเฉียบแหลม มองไปยังชายคนนั้นอย่างดุดัน
แน่นอนว่าชายคนนั้นรู้สึกได้ถึงสายตาของเธอ แววตาประกายความประหลาดใจ แต่ก็ไม่ได้หลีกหนี กลับกันยังแกล้งทำเป็นคุยโทรศัพท์ต่อ
มั่วหลีมองปัญหาที่ตัวเขาไม่ออก ก็อดไม่ได้ที่จะมองไปรอบๆ ทว่าก็ไม่พบอะไร ในแววตาก็ยิ่งสงสัยมากขึ้น
เมื่อกี้นี้เห็นได้ชัดว่าเธอสังเกตเห็นว่ามีคนแอบมอง แล้วก็เหมือนมีคนตาม แต่โดยรอบก็ไม่พบปัญหาใดๆ หรือว่าเธอจะรู้สึกไปเอง?
เธอมองไปรอบๆอีกครั้งอย่างไม่แน่ใจ ก็ยังคงไม่มีอะไร ก็ได้แต่ปล่อยวางและขับรถตามเฟิงจิ่งเหยาไป
เพียงแต่เธอยังไม่ทันตามมา เฟิงจิ่งเหยากับกู้ฉางฉิงก็มาถึงก่อนแล้ว
หลังจากที่ทั้งสองคนมาถึงบ้าน ก็ขึ้นชั้นบนไปอาบน้ำ
มั่วหลีกลับมา ไม่เห็นทั้งสองคน ก็เรียกพ่อบ้านมาถาม
หลังจากรู้ว่าทั้งสองกลับมาที่ห้องแล้ว เธอก็เม้มปากบางๆแน่น
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อคิดถึงความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นระหว่างทั้งสองคนในระหว่างวัน เธอก็ขึ้นไปชั้นบนโดยไม่ต้องคิด
“คุณผู้ชาย”
เธอยืนอยู่นอกประตู เคาะประตูอย่างนอบน้อม
ไม่นาน ประตูห้องก็ถูกเปิดโดยเฟิงจิ่งเหยา
“มีธุระอะไร?”
เขาขมวดคิ้วถาม
มั่วหลีมองไปที่กู้ฉางฉิงที่อยู่ข้างหลังเขาด้วยความระมัดระวังและไม่พูดอะไร
กู้ฉางฉิงสังเกตเห็นสายตาของเธอ ก็กลอกตา นอนบนที่นอนทาทามิแกล้งทำเป็นว่าพักผ่อน
เฟิงจิ่งเหยาไม่พอใจกับท่าทีของมั่วหลี เดิมทีก็ต้องการให้เธอพูดออกมาตรงๆ จากนั้นก็ไม่รู้ว่านึกถึงเรื่องอะไร ก็เลยพูดเบาๆว่า : “ไปรอฉันที่ห้องหนังสือ”
มั่วหลีได้ยิน แววตาก็ประกายความดีใจ
เข้าใจผิดคิดว่าความสัมพันธ์ระหว่างเฟิงจิ่งเหยากับกู้ฉางฉิงไม่ได้ดีขนาดนั้นอย่างที่เธอคิด
อย่างไรเสียหากไม่ทีปัญหาจริงๆ มีเรื่องอะไรคุณผู้ชายก็ต้องให้ผู้หญิงคนนั้นรู้อย่างแน่นอน
เธอตอบรับ แล้วหันออกไป
เฟิงจิ่งเหยามองเธอที่ออกไป แล้วหันกลับมาพูดกับกู้ฉางฉิง
“ฉันจะไปห้องหนังสือ คุณพักผ่อนไปก่อนนะ”
กู้ฉางฉิงตอบรับคำ โดยไม่ได้หันไปมอง
เฟิวจิ่งเหยาก็ไม่ได้สนใจ หันกลับออกไป
กู้ฉางฉิงได้ยินเสียงปิดประตู จึงหันไปมองหน้าประตู ในแววตาเต็มไปด้วยความสับสน ในใจยิ่งรู้สึกไม่สบายใจอย่างไม่สามารถเพิกเฉยได้
ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ใช่กู้ฉางซินตัวจริง แต่ความรู้สึกกีดกันแบบนี้มันแย่มากจริงๆ
ในห้องหนังสือ เฟิงจิ่งเหยาไม่รู้ความคิดในใจของกู้ฉางฉิง เขามองมั่วหลีด้วยสีหน้าเย็นชา แล้วถามว่า : “มีเรื่องอะไร?”
มั่วหลีฟังความหงุดหงิดในน้ำเสียงของเขาออก ก็รีบบอกความผิดปกติที่พบเมื่อเย็นตอนกลับมา
“คุณผู้ชาย ฉันรู้สึกว่าภายในนี้น่าจะมีการหลอกล่ออะไรบางอย่าง บางทีคนเหล่านี้อาจจะไม่ได้จากไป แต่อาจจะหลอกให้เราผ่อนคลายการระวังตัว”
เฟิงจิ่งเหยาไม่พูดจา ขมวดคิ้วคล้ายกับกำลังครุ่นคิด
ถ้าจะบอกว่าเย่าซือเจ้าหมอนั่นไม่ได้จากไป เขาก็ไม่เชื่อ
ถึงอย่างไรเรื่องราวที่ต่างประเทศ เขาก็ให้มั่วจุยเคลื่อนไหวจัดการอยู่ เขาจำเป็นที่จะต้องกลับไปจัดการด้วยตัวเอง ไม่เช่นนั้นเกรงว่าความสูญเสียที่ตามมาจะทำให้ความร่ำรวยและการมีอิทธิพลของพวกเขาจะได้รับความเสียหายอย่างมากอีกครั้ง
แต่เชื่อว่าเรื่องที่เกิดขึ้น ก็ไม่สามารถกำจัดคนอื่นๆที่อยู่เบื้องหลังได้
“เรื่องนี้ฉันรู้แล้ว สองสามวันนี้ คุณคุ้มกันคุณนายรอง มีอะไรที่ผิดปกติติดต่อฉันได้ทุกเวลา”
เขาคล้ายกับมีความคิดอยู่ภายในใจ สายตามองไปยังมั่วหลีแล้วโบกมือ แสดงเจตนาให้เขาออกไป
มั่วหลีเห็นเช่นนี้ ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย อยากจะอยู่อีกสักครู่ แต่ก็ไม่ได้หาข้ออ้างเพื่ออยู่ต่อไป ทำได้เพียงจากไปอย่างไม่เต็มใจ
พอเธอออกไป เฟิงจิ่งเหยาก็ไม่ได้กลับห้องทันที แต่นั่งครุ่นคิดอยู่คนเดียวในห้องหนังสือ
หลังจากผ่านไปเป็นเวลานาน เขาจึงมีการเคลื่อนไหว
“ชวี่ยี่ คุณไปตรวจสอบหน่อย หลังจากที่เย่าซือออกไป ทุกทางออกของเมืองหลวงมีใครที่ปรากฎตัวออกมาอย่างน่าสงสัย แล้วก็ตรวจสอบเส้นทางที่ควบคุมของตระกูลเฟิงเมื่อสองสามวันนี้ พรุ่งนี้เช้าฉันต้องการเห็นผลลัพธ์”
ถึงแม้ว่าชวี่ยี่จะรู้สึกงุนงง แต่ก็ยังดำเนินการตามคำสั่ง
……
วันต่อมา เฟิงจิ่งเหยาทานข้าวเช้าเป็นเพื่อนกู้ฉางฉิง แล้วจึงออกไปบริษัท
เพราะที่บริษัทกู้ฉางฉิงไม่มีเรื่องราวอะไร จึงวาดภาพออกแบบอยู่ในบ้าน
ทางด้านนี้ เฟิงจิ่งเหยาเพิ่งถึงบริษัท ชวี่ยี่ก็หยิบข่าวการตรวจสอบมาทันที รายงานอย่างเคร่งขรึม
“ท่านประธาน เมื่อคืนฉันตรวจสอบแล้ว หลังจากที่เย่าซือพวกเขาออกไป เหมือนกับว่ามีกองกำลังที่ไม่รู้จักแอบเข้ามาในเมือง ขณะนี้ยังไม่ทราบสถานะ”
เฟิงจิ่งเหยาฟังถึงคำพูดนี้ ในใจก็ครุ่นคิดเล็กน้อย
เขาไม่ได้พูดตัดบทชวี่ยี่ แสดงเจตนาให้เขารายงานต่อ
“ส่วนสองสามวันนี้แล้วก็บริษัทใกล้เคียง ฉันจัดส่งให้คนไปตรวจสอบ ก็ไม่ได้พบคนที่น่าสงสัย”
ชวี่ยี่พูดจบ ก็มองเฟิงจิ่งเหยาอย่างเคารพ รอคำชี้แนะของเขา
เฟิงจิ่งเหยาหรี่ตาอย่างอันตราย วางนิ้วมือบนโต๊ะแล้วเคาะๆโต๊ะ
“คุณส่งคนจับตาดูแต่ละทางออกต่อไป มีความผิดปกติแจ้งให้ฉันทราบทันที”
ชวี่ยี่พยักหน้ารับคำสั่ง
กลับไปในคืนวันเดียวกัน เฟิงจิ่งเหยานึกถึงคนที่ไม่รู้จักชื่อ เรียกมั่วหลีมากำชับสั่งอีกครั้งอย่างไม่วางใจ
“ทางด้านของฉันพบว่ากองกำลังที่ไม่รู้จักได้เข้ามาในเมือง ขณะที่สถานการณ์ไม่ชัดเจน ฉันต้องการว่าต่อไปคุณติดตามคุณนายเฟิงออกจากบ้าน จะต้องไม่เกิดการผิดพลาดโดยเด็ดขาด!”
มั่วหลีคาดไม่ถึงว่าคุณผู้ชายรัยกตนเองมาหาเพื่อกู้ฉางซินผู้หญิงคนนั้น ความอิจฉาริษยาภายในใจก็พรั่งพรูออกมาไม่หยุด
เธอใช้ความอดกลั้นอย่างมากเพื่อไม่ให้ชักสีหน้าด้วยความโกรธ
“คุณผู้ชายวางใจ ครั้งนี้ฉันจะไม่ให้เกิดความผิดพลาดใดๆกับคุณนายเฟิงอย่างแน่นอน”
คำรับปากของเธอต่อเฟิงจิ่งเหยา เขาไม่ได้เชื่อทั้งหมด กล่าวตอบกลับอย่างเยือกเย็นว่า: “จำคำพูดวันนี้ของคุณไว้”
มั่วหลีกัดริมฝีปากพยักหน้า หลังจากนั้นก็ออกไปจากห้องหนังสือ
เธอยืนอยู่นอกประตู ในสายตาเต็มไปด้วยความรู้สึกน้อยใจและไม่ยินยอม
เธอไม่เข้าใจว่าทำไมคุณผู้ชายถึงสามารถทำเพื่อผู้หญิงคนนี้ได้ถึงเช่นนี้
ชัดเจนว่าพวกเขารู้จักกันมาสิบกว่าปี หรือว่าจะเทียบไม่ได้กับผู้หญิงที่เพิ่งมาถึงเพียงไม่กี่เดือน?
เธอคิดแล้วก็โกรธเคือง สายตามองไปยังกู้ฉางฉิงที่อยู่ในห้องอย่างเกลียดชัง
สักวันหนึ่ง เธอจะทำให้หญิงชั่วคนนี้ออกไปจากคุณผู้ชาย
เธอไม่เหมาะสมที่จะได้รับความรักใคร่เอ็นดูจากคุณผู้ชายโดยสิ้นเชิง!
สำหรับความคิดของมั่วหลี กู้ฉางฉิงไม่รับรู้
เวลานี้เธอที่อยู่ในห้องก็ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเล็กน้อย
เธอก็ไม่รู้ว่าตนเองเป็นอะไร ตั้งแต่เมื่อวานที่เฟิงจิ่งเหยาทิ้งเธอกับมั่วหลีไปห้องหนังสือ พอเฟิงจิ่งเหยากลับมาก็รัยกมั่วหลีเข้าไปห้องหนังสือทันที ทำให้ในใจเธอที่เดิมทีมีปมปัญหาก็เปลี่ยนเป็นมากยิ่งขึ้น เหมือนกับอึดอัดใจ แม้แต่ทำงานก็ยังใจลอย
พวกเขากำลังปรึกษาหารืออะไรกัน?
ทำไมต้องหลีกเลี่ยงเธอด้วย?
