เฟิงจิ่งเหยาได้ฟังคำพูดนี้ สีหน้าก็เคร่งขรึมถึงที่สุด
เขาทำเสียงไม่พอใจ สั่งการว่า : “คุณเรียกรวมกำลังคนตอนนี้ทันที ไปรอรวมตัวกับฉันที่เขตทางตอนใต้!”
พูดจบ เขาก็วางสายโทรศัพท์
มั่วหลีมองดูโทรศัพท์ที่ถูกวางไป ใบหน้าก็โกรธฉุนฉียว
กู้ฉางซินนี่ไม่สงบสุขเลยสักวัน รู้ทั้งรู้ว่ามีอันตรายก็ยังสร้างปัญหาให้คุณผู้ชาย!
ถึงแม้เธอจะโกรธ แต่ไม่กล้าละเลยการกระทำเลยแม้แต่น้อย รีบนำลูกน้องไปยังสถานที่ที่คุณผู้ชายกำหนดทันที
แต่สิ่งเหล่านี้กู้ฉางฉิงไม่รู้ เธออยู่โรงพยาบาลเป็นเพื่อนแม่ หลังจากทำความสะอาดสุขอนามัยให้แม่แล้ว ก็ทำการนวดให้สักพัก จึงวางแผนที่จะออกไป
เธอเพิ่งจะเดินออกมาจากโรงพยาบาล ก็ได้รับคำศัพท์จากกู้หงเซิน
“กู้ฉางฉิง ตอนนี้คุณอยู่ไหน?”
ในสาย น้ำเสียงกู้หงเซินร้อนรนหงุดหงิดมาก
กู้ฉางฉิงขมวดคิ้ว แต่ยังคงพูดตอบกลับตามจริง : “เพิ่งออกจากโรงพยาบาล เตรียมจะกลับไป”
กู้หงเซินได้ยิน ก็ออกคำสั่งโดยไม่ต้องคิด : “คุณกลับโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้เลย ห้ามปรากฏตัวออกมาด้านนอกตอนนี้ โดยเฉพาะต่อหน้าตระกูลเฟิง”
กู้ฉางฉิงตกใจ ความสับสนประกายในดวงตา
“ทำไมล่ะ!”
เธอถามเสียงสั่น เข้าใจผิดคิดว่ากู้ฉางซินต้องการได้ทุกอย่างกลับคืน
กู้หงเซินฟังความผิดปกติในน้ำเสียงตนเองไม่ออก กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า : “ฉางซินถูกลักพาตัวไป เวลานี้ จะต้องไม่มีกู้ฉางซินสองคน ดังนั้นคุณจะต้องซ่อนตัว อย่าให้ใครค้นพบการมีอยู่ของคุณ มิเช่นนั้น จะพังทลายทุกอย่าง!”
เขาพูดจบ ไม่รู้ว่าเพราะรีบร้อนไปช่วยกู้ฉางซินหรือเปล่า จึงวางสายไปเลย
กู้ฉางฉิงถือโทรศัพท์ยืนอยู่หน้าประตูเป็นเวลานานสติจึวคิ่ยๆกลับมาจากข่าวที่เขาให้
กู้ฉางซินถูกลักพาตัวไป!
คิดแล้วสีหน้าเธอก็ซีดขาว ในเวลาเดียวกันก็เข้าใจว่าทำไมกู้หงเซินจึงจัดการเช่นนี้
เพราะเมื่อเฟิงจิ่งเหยาได้รับข่าวก็ต้องไปช่วยอย่างแน่นอน
คิดเสร็จ ในใจเธอก็กังวลไม่หยุด
ไม่ใช่ว่ากังวลการพบหน้ากันของเฟิงจิ่งเหยากับกู้ฉางซิน แต่เป็นห่วงว่าเฟิงจิ่งเหยาจะได้รับบาดเจ็บ
อย่างไรเสียสองสามครั้งที่ถูกลักพาตัวก่อนหน้านี้ เธอยังคงจำได้!
ยิ่งคิด ยิ่งว้าวุ่นใจ ยิ่งรู้สึกว่าตนเองไม่สามารถนั่งงอมืองอเท้าอยู่ที่นี่ได้
ในเวลานี้ เธอก็ตัดสินใจ เดินตรงไปยังร้านเสื้อผ้าที่ใกล้ที่สุด แล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าตนเอง
เมื่อเธอออกมาจากร้าน รูปลักษณ์ภายนอกก็เปลี่ยนไปมาก
รูปลักษณ์ภายนอกที่สวยงามก็ถูกเธอแต่งเติมแปลงโฉมไปมาก เสื้อผ้าบนร่างกายยังถูกแทนที่ด้วยเสื้อยืดและกางเกงยีนส์แบบเรียบง่าย
เธอพอใจกับการปลอมตัวของเธอมาก ขอเพียงแต่ไม่ปรากฏตัวต่อเฟิงจิ่งเหยา มองอยู่ไกลๆ จะจำเธอไม่ได้อย่างแน่นอน
เช่นนี้ กู้ฉางฉิงก็เรียกแท็กซี่ไปที่เฟิงซื่อกรุ๊ป
ไม่กี่นาทีต่อมา ก็มาถึงเฟิงซื่อกรุ๊ป
พอดีกับเธอจะไปที่บริษัทแล้วสอบถามสถานที่พักระหว่างเดินทางของเฟิงจิ่งเหยา รถที่เธอคุ้นเคยก็ขับออกไปจากโรงรถชั้นใต้ดินอย่างรวดเร็ว
เห็นเฟิงจิ่งเหยานั่งอยู่ในตำแหน่งคนขับ ขับออกไปด้วยสีหน้าตึงเครียด
กู้ฉางฉิงเห็น สีหน้าก็ซีดเผือดเล็กน้อย ต้องการจะตามไปโดยจิตใต้สำนึก
แต่สองขาจะเทียบกับรถยนต์ได้อย่างไร
สายตาเห็นภาพรถยนต์ของเฟิงจิ่งเหยาหายไป เธอก็สิ่งไปที่ถนนทันทีเพื่อเรียกรถเตรียมจะตามไป
แต่เธอยังไม่ทันได้เรียกรถแท็กซี่ ทว่าจี้เฟิงหยุนก็ทักขึ้นก่อน
“ฉางฉิง!”
จี้เฟิงหยุนเลื่อนหน้าต่างรถลง มองไปที่กู้ฉางฉิงอย่างความประหลาดใจ แววตาเต็มไปด้วยความดีใจ
“ไม่ได้เจอกันนานเลย ในที่สุดครั้งนี้คุณก็ทำให้ฉันได้ย้อนอดีตของคุณสักหน่อย”
“เฟิงหยุน คุณมาอยู่ที่ยี่ได้ยังไง?”
กู้ฉางฉิงเห็นเขาก็รู้สึกแปลกใจอย่างมาก เวลาเดียวกันก็ปวดหัวเล็กน้อย
“ทีแรกฉันก็เดินทางผ่าน แต่เห็นคุณกำลังโบกรถ ดังนั้นก็เลยเข้ามา คุณต้องการจะนั่งรถหรอ? ฉันไปส่งคุณนะ”
ชัดเจนว่าจี้เฟิงหยุนเห็นท่าทางที่รีบร้อนของกู้ฉางฉิง เลยยื่นข้อเสนอให้
“ไม่ต้องหรอก คุณไปทำงานเถอะ ฉันนั่งรถไปเองได้”
แม้ว่าจี้เฟิงหยุนจะเคยพบกู้ฉางซินแล้วก็ตาม รับรู้การสลับตัวของพวกเธอแล้ว แต่เธอก็ไม่อยากให้เขารู้มากยิ่งขึ้น
ถึงอย่างไรในนี้ก็มีความลับมากเกินไป บางอย่างที่ผิดปกติ ที่รอเธออยู่ไม่ทีทางที่จะกลับคืนมาอีกตลอดไป
เธอพูดจบ ก็ต้องการจะจากไป
จี้เฟิงหยุนก็ลงจากรถตามไปโดยไม่คิด
“ฉางฉิง!”
เขาดึงข้อมือกู้ฉางฉิง ในสายตาเต็มไปด้วยความเป็นห่วง
“ฉันรู้ว่าคุณมีความลับ ไม่อยากจะบอกฉัน แต่พวกเราเป็นเพื่อนกัน เวลาที่คุณต้องการความช่วยเหลือ ฉันหวังว่าฉันจะสามารถช่วยเหลือคุณได้!”
กู้ฉางฉิงมองเขา ในใจก็ขัดเคืองอย่างมาก
รู้ว่าพบจี้เฟิงหยุนแล้วจะกลายเป็นแบบนี้
ในใจเธอร้อนใจไม่หยุด ยิ่งรถของเฟิงจิ่งเหยาที่หายสาปสูญไปอย่างรวดเร็วด้วยแล้ว
แน่นอนว่าจี้เฟิงหยุนก็เห็นความกระวนกระวายใจบนใบหน้าของเธอ และสายตามองไปยังด้านหน้า
“ฉางฉิง ถึงแม้ว่าฉันจะไม่รู้ว่าคุณกำลังหาอะไร แต่ถ้าคุณไม่ยินยอม รถคันข้างหน้าก็จะต้องหายสาบสูญไป”
กู้ฉางฉิงจนปัญญา ทำได้เพียงตอบรับการช่วยเหลือของเขา
“คุณช่วยตามMercedes-Maybachคันนี้ที่อยู่ด้านหน้าให้ฉันหน่อย!”
เธอขึ้นรถอย่างรวดเร็ว ชี้ไปยังรถที่เหลือเพียงภาพเงาเลือนลาง กล่าวอย่างรีบร้อนว่า: “ไล่ตามไปด้านหลัง อย่าให้เขารู้ตัว”
จี้เฟิงหยุนมองทิศทางที่เธอชี้ หรี่ตาเล็กน้อย สรุปคำหนึ่งแล้วนั่งลง และไล่ตามรถไปอย่างรวดเร็ว
ถึงแม้ว่ารถของเขาจะแย่กว่ารถของเฟิงจิ่งเหยา แต่สมรรถนะก็ไม่เลว
ไล่ตามอยู่หลายนาทีอย่างสุดกำลัง พวกเขามีระยะห่างจากรถของเฟิงจิ่งเหยามากสุดก็เพียงหนึ่งร้อยเมตร
“ฉางฉิง นี่ก็ระยะห่างไม่มากเลยนะ ขืนทำต่อไป ฉันกังวลว่าอีกฝ่ายจะสังเกตเห็น”
จี้เฟิงหยุนบอกความคิดเห็นของเขา กู้ฉางฉิงก็คิดแบบนี้เช่นกัน
แต่ด้านหน้า ในใจเฟิงจิ่งเหยาที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงกู้ฉางซิน ไม่ได้สังเกตว่าด้านหลังมีคนติดตามมาโดยสิ้นเชิง
เขามุ่งไปยังสถานที่ที่นัดพบด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม
……
เวลาเดียวกัน ชายคนนั้นที่เดิมทีรอเฟิงจิ่งเหยาอยู่เขตทางตอนใต้ ได้รับโทรศัพท์จากผู้ว่าจ้าง
“ได้ข่าวว่าคุณจับตัวคนได้แล้วหรอ?”
เสียงที่เคร่งขรึมของเย่าซือดังขึ้นจากในโทรศัพท์
ชายคนนั้นกวาดสายตาไปยังผู้หญิงที่ถูกเขามัดอยู่บนเก้าอี้ ยิ้มเบาๆแล้วกล่าวว่า: “ใช่ ไม่นานก็จะสามารถทำภาระกิจของคุณสำเร็จแล้ว ตอนนี้เฟิงจิ่งเหยาน่าจะรีบเอาของมาให้ฉันที่นี่
เย่าซือได้ยิน ก็ยิ้มมุมปากอย่างบ้าเลือด
“ดีมาก! แต่ ตอนนี้ฉันไม่อยากทำการตกลงกับเขาแล้ว”
เขาเอ่ยปากอย่างอำมหิต ในสายตาระงับความโกรธไว้ไม่อยู่
ผู้ชายฟังถึงคำพูดนี้ ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย ถามด้วยกลิ่นอายที่แฝงไปด้วยความอันตราย: “ทำไมล่ะ? คุณต้องการยกเลิกคำสั่งหรอ?”
“เปล่า ฉันต้องการให้คุณพาคนกลับมาให้ฉัน!”
เย่าซือรู้ว่าชายคนนั้นเข้าใจผิด กล่าวโต้แย้งว่า: “แค่ให้เขามอบสิ่งของออกมา ดูเหมือนว่ามันง่ายเกินไปสำหรับเขา!”
เขาพูดถึงตรงนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะกัดเขี้ยวเคี้ยวฟัน
เพราะครั้งนี้เฟิงจิ่งเหยาสร้างเรื่องวุ่นวายให้กับเขา ทำให้เขาสูญเสียไปหลายร้อยล้าน ปล่อยเฟิงจิ่งเหยาไปง่ายๆแบบนี้ ความโกรธแค้นภายในใจของเขาก็จนปัญญาที่จะสงบลงได้
ชายคนนี้ไม่รู้ความคิดภายในใจของเขา พอรู้ว่าไม่ต้องยกเลิกคำสั่ง ก็ผ่อนคลายท่าทีลง
“ทำไมคุณไม่ยอกเรื่องนี้ก่อน เกรงว่าตอนนี้เฟิงจิ่งเหยาจะพาคนเข้ามา คุณต้องการให้ฉันพาคนไป คุณต้องส่งกำลังมาสนับสนุนฉัน ไม่เช่นนั้นฉันไม่สามารถทำคนเดียวได้”
เย่าซือก็เข้าใจ พยักหน้าแล้วตอบกลับว่า: “วางใจได้ ฉันจะให้ความร่วมมือกับคุณ คุณดูแลคนให้ฉันให้ดี อย่าให้เฟิงจิ่งเหยาช่วยไปได้โดยเด็ดขาด”
