กู้หงเซินได้ยินแบบนั้น สายตาดีอกดีใจ
“ตอนนี้กู้ฉางซินอยู่ไหน?”
เขาถามอย่างอดรนทนไม่ไหว ไม่แปลกที่เขาจะดีใจแบบนี้ ถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่ได้รับข่าวใดๆจากคนที่เขาจัดไป
“อยู่เฉิงตง คนของพวกฉันกำลังจับตาดูอยู่”
ผู้ชายคนนั้นตอบกลับไป ได้บินแบบนั้นกู้หงเซินรู้สึกทะแม่งๆ
ใบหน้าตึงเครียด ขมวดคิ้วถาม “ในเมื่อคุณเจอเธอแล้ว ทำไมไม่ช่วยเธอล่ะ?”
ผู้ชายคนนั้นไม่ได้สนใจ พูดสิ่งที่พวกเขากังวล
“เจ้านายของพวกเราไม่ต้องให้คุณฉางซินได้รับบาดเจ็บใดๆ ดังนั้นพวกเราจะต้องวางแผนให้รอบคอบถึงจะลงมือได้”
กู้หงเซินได้ยินแบบนั้นเกิดความอยากรู้อยากเห็นขึ้นในใจ
เขาเป็นใครกันถึงได้แคร์กู้ฉางซินแบบนี้
ถึงแม้ว่าเขาจะอยากรู้แต่ก็ไม่ได้ถามออกไป
และต่อให้เขาถามออกไป คนพวกนี้ก็คงไม่มีทางบอกเขา
ตอนนี้ก็ไม่ใช่เวลาที่คุยกันด้วย ดังนั้นเขาทำได้เพียงแค่สติล่องลอยไปชั่วขณะ ทันใดนั้นก็ดึงสติกลับมา
“พวกคุณมีแผนกันแล้วใช่ไหม ต้องการความช่วยเหลือของฉันใช่ไหม?”
ไม่ใช่ประโยคคำถามแต่เป็นประโยคบอกเล่า และประโยคนี้กู้หงเซินพูดอกมา
หัวหน้าของคนกลุ่มนั้นไม่ปฏิเสธ
“ใช่แล้วล่ะ พวกเราวางแผนกันเรียบร้อยแล้ว”
กู้หงเซินได้ยินแบบนั้น ตาเป็นประกาย “แผนอะไร?”
“เพราะว่ามีคนตามล่าคุณฉางซินเยอะ ดังนั้นเจ้านายของพวกเราต้องการให้คุณฉางซินกลับไป รู้มาว่าคุณฉางซินมีแฝดพี่อยู่ ต้องการให้คุณพามา ตอนนั้นเราจะใช้ผู้หญิงคนนั้นมาตายแทนคุณฉางซิน!”
กู้หงเซินได้ยินแบบนั้น สายตาตกใจ
เพราะเขาไม่รู้ว่าตอนนี้กู้ฉางซินตกอยู่ในอันตรายขนาดนี้
“โอเค ฉันจะช่วยพวกนายหลอกล่อกู้ฉางฉิงมา แต่ว่าพวกนายจะต้องรับประกันว่าฉางซินจะไม่เป็นไร!”
เขาตอบตกลงผู้ชายคนนั้นอย่างไม่คิด
ในเมื่อในใจของเขา ชีวิตของกู้ฉางฉิงไม่สำคัญเท่ากู้ฉางซิน
“ดี นี่เป็นนามบัตรของฉัน รอนายจัดการแผนเสร็จ ก็บอกฉัน ฉันจะได้เริ่มจัดการ”
ผู้ชายคนนั้นส่งนามบัตรสีดำทองที่มีเบอร์ให้กู้หงเซิน หลังจากกู้หงเซินรับมา หมุนตัวเดินออกไป
กู้หงเซินมองนามบัตรในมือ แล้วก็มองไปที่แผ่นหลังของผู้ชายคนนั้น สายตามีนัยยะ
เขานั่งลงบนเก้าอี้ทำงานอีกครั้ง สีหน้าไม่อาจคาดเดาได้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ ผ่านไปนานพอสมควรถึงจะหยิบโทรศัพท์ออกมา กดเบอร์นึงออกไป
ที่เหล่าเฉิง กู้ฉางฉิงอยู่ในห้องเช่าอย่างไม่มีอารมณ์
ในใจเธอห่วงหาเฟิงจิงเหย่า แล้วก็กู้ฉางซินด้วย
เดิมทีเธอวางแผนจะไปแอบดูแลเฟิงจิ่งเหยาแต่ในตอนเช้าเธอเจอข่าวในเวยป๋อ บอกว่าในเมืองมีผู้ก่อการร้าย ทั้งเมืองเข้าสู่โหมดระแวดระวัง เธอจึงสลัดความคิดนั้นทิ้ง
เธอไม่ได้กลัวผู้ก่อการร้ายอะไร แต่เพราะเธอเดาพวกผู้ก่อการร้ายนี้ออกแต่กลัวว่าเฟิงจิ่งเหยาจะมีข้ออ้างในการหาคน
เนื่องจากเธอเห็นชวี่ยี่ในรูปบนข่าว
คิดไป ทั้งปักกิ่งมีแต่คนของเฟิงจิ่งเหยา
ถ้าหากเธอไม่ระวังแล้วถูกคนจับได้ แบบนั้นก็จบเห่กันพอดี
ในขณะที่เธอกำลังกลัดกลุ้มใจอยู่นั้น กู้หงเซินก็โทรมา ทำให้เธอตื่นเต้นอย่างมาก
“กู้ฉางซินกลับมาแล้วใช่ไหม?”
เธอกำโทรสัพท์แน่นแล้วถามออกไป ในใจอยากจะถามว่าเธอจะกลับไปได้ไหม?
แยกจากกันหนึ่งวัน เธอค้นพบว่าตัวเธอคิดถึงเฟิงจิ่งเหยามาก เธอขาดเขาไม่ได้จริงๆ
แต่เธอไม่อยากคิดถึงอนาคต เธอกลัวว่าตัวเองจะรับความเจ็บปวดเอาไว้ใจไม่ได้
เวลานี้เธอจำใจยอมรับได้แล้ว เธอยอมแพ้แล้ว ยอมแพ้ต่อเฟิงจิ่งเหยา ตกหลุมรักในความเย็นชาภายนอกของผู้ชายคนนั้น
กู้หงเซินไม่รู้ความคิดของเธอ พูดจุดประสงค์ในการโทรมากับเธอ
“ฉางซินยังไม่ถูกช่วย แต่ว่ารู้สถานที่ ฉันติดต่อเฟิงจิ่งเหยาไปแล้ว ฉันคุยกับเขาดีแล้ว จะร่วมมือกันช่วยเธ เธอต้องระวังหน่อยนะ ทางที่ดีอย่าออกไปข้างนอกอาจจะถูกคนเจอได้”
กู้ฉางฉิงได้ยินว่าพ่อกับเฟิงจิ่งเหยาจะไปช่วยฉางซินด้วยกัน ใจเต้นตึกตัก
“จะอันตรายใช่ไหม?”
เธอถามออกไป
กู้หงเซินหรี่ตา พูดเสียงเข้ม “แน่นอนว่าต้องอันตราย อย่างไรซะอีกฝ่ายก็น่ากลัวมาก โอเค อย่าลืมคำฉันล่ะ ฉันต้องรีบไปหาเฟิงจิ่งเหยาแล้ว”
พูดจบ เขาทำท่าจะวางสาย
กู้ฉางฉิงร้อนใจ
“รอก่อน ฉันอยากไปกับพใกคุณด้วย”
ใบหน้าเธอห่วงใย และตอนที่กู้หงเซินพูดว่าอันตราย รู้สึกไม่วางใจอย่างมาก กลัวว่าเฟิงจิ่งเหยาจะอันตราย
โดยเฉพาะภาพที่เฟิงจิ่งเหยาได้รับบาดเจ็บมันยังฝังอยู่ในหัวเธอ
กู้หงเซินได้ยินแบบนั้น สายตาเต็มไปด้วยแผนการชั่วร้าย แต่กลับไม่แสดงออกทางสีหน้า พูดตำหนีไปว่า “เธอจะไปทำอะไร? ภาระหรือไง? อย่าลืมสิว่าตอนนี้เธอจะปรากฏตัวต่อหน้าคนอื่นได้”
กู้ฉางฉิงได้ยินแบบนั้น ถึงจะเพิ่งมีปฏิกิริยา
ใช่แล้ว เธอไม่สามารถออกไปปรากฏตัวต่อหน้าคนอื่นได้ โดยเฉพาะต่อหน้าเฟิงจิ่งเหยา
แต่เธอไม่วางใจ…..
“คุณวางใจ ฉันจะไม่ออกไปปรากฏตัวต่อหน้าใคร จะแอบมองอยู่ไดลๆ ถ้าหากว่าคุณต้องการความช่วยเหลือจากฉัน ฉันจะฟังตามคำสั่งของคุณทั้งหมด ก็คือหลังจากนี้ฉันจะฟังคุณทั้งหมด เพียงแค่คุณให้ฉันไปด้วย”
เธอไม่กล้าแสดงออกเกินไปว่าตัวเองเป็นห่วงเฟิงจิ่งเหยา เก็บความรู้สึกที่แท้จริงให้ลึก ขอร้องอ้อนวอน
กลับไม่รู้ว่า กู้หงเซินในสายนั้นสัมผัสได้ถึงความคิดของเธอแล้ว เพียงแต่แกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง
กู้หงเซินมองถึงความสำเร็จของตัวเอง สายตาเป็นประกาย
เขาไตร่ตรองอยู่สักพัก จนกู้ฉางฉิงขอร้องขึ้นมาอีกครั้ง ถึงจะฝืนใจตอบตกลงไป
“ก็ได้ๆ ฉันจะให้เธอไปด้วย แต่ว่าเธอจะต้องแอบอยู่ไกลๆเท่านั้น ห้ามให้ใครสงสัยเด็ดขาด!”
กู้ฉางฉิงรีบตอบรับอย่างดีใจทันที
“คุณวางใจได้เลย ฉันจะไม่ให้ใครเจอเด็ดขาด”
กู้หงเซินตอบรับในลำคอ ทิ้งท้ายไว้ว่าจะให้คนไปรับเธอ แล้วจึงวางสายไป
หลังจากสายตัดไป กู้ฉางฉิงลุกขึ้นไปเตรียมตัว
……
เวลาเดียวกัน ณ บ้านตระกูลเฟิง
ตั้งแต่เมื่อคืนยังหาคนไม่เจอ เฟิงจิ่งเหยาก็นั่งปิดตาเงียบๆอยู่ในห้องหนังสือทั้งคืน
จ้องมองไปที่โทรศัพท์ตรงหน้า
และในตอนนั้นเองโทรศัพท์ก็สั่นขึ้นมา
เฟิงจิ่งเหยาที่ได้ยินเสียงสั่น ค่อยๆเปิดตาขึ้นอย่างเยือกเย็น
เขามองเบอร์แปลกบนหน้าจอโทรศัพท์ แววตาดุดันรับโทรศัพท์
“คุณเฟิง”
ในสายนั้นปรากฏเงาดำของเทียนหลาง ร่างของเขาบังสิ่งต่างๆเอาไว้ไม่ให้เห็น
“คนของฉันล่ะ?”
เฟิงจิ่งเหยาเหลือบมองสายตาอันตรายของเขา ถามออกไปเสียงเย็น
“จริงๆแล้วคุณเฟิงยังสนใจภรรยาตัวน้อยๆของคุณสินะ ฉันคิดว่าคุณเฟิงจะไม่อยากช่วยเธอแล้วซะอีก สงครามเมื่อคืนวานมันใหญ่ซะขนาดนั้นทำเอาฉันตกใจไปหมด”
เทียนหลางจะหัวเราะก็ไม่เหมือนหัวเราะออกมา คำพูดนั้นเต็มไปด้วยคำเตือน
เฟิงจิ่งเหยาฟังแล้วรู้สึกทะแม่งๆ ใบหน้าอึมครึม ถามด้วยน้ำเสียงดุดัน “นายทำอะไรฉางซิน? เธอล่ะ? ฉันต้องการเห็นเธอ!”
เทียนหลางยกยิ้มน้อยๆ ขยับตัวออกให้เห็นกู้ฉางซิน
“เนื่องจากคุณเฟิงไม่ให้ความร่วมมือ ดังนั้นฉันก็เลยสั่งสอนภรรยาคุณนิดหน่อย หวังว่าคุณเฟิงจะจำการสั่งสอนนี้เอาไว้”
