สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา – บทที่ 357 อย่าให้ถูกแฉ

เฟิงจิ่งเหยารีบเดินสถานีรถไฟ ด้านนั้นกลับถูดกู้หงเซินจัดการไปเรียบร้อย

รอบๆล้วนถกเถียงกันเรื่องเมื่อสักครู่ และคุณป้าทำความสะอาดก็พูดเรื่องที่กู้ฉางฉิงได้รับบาดเจ็บ

และบริเวณนั้นยังเต็มไปด้วยกลิ่นเลือด

“ชวี่ยี่ นายไปสืบเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นมาหน่อย แล้วก็ให้คนไปตรวจสอบโรงพยาบาลที่ส่งต่อคนที่ได้รับบาดเจ็บด้วย”

เฟิงจิ่งเหยาฟังเสียงซุบซิบจากรอบๆ เมื่อมองไปที่เลือดสีเข้ม ดวงตาคมออกคำสั่ง

ชวี่ยี่รับคำสั่งแล้วก็รีบสั่งลูกน้องทันที ในขณะเดียวกันก็มุ่งตรงไปที่ฝูงคน

มั่วหลีมองแผ่นหลังที่ห่างออกไปของเขา สาปแช่งในใจให้คนที่ได้รับบาดเจ็บเป็นกู้ฉางซิน

ในขณะเดียวกัน กู้หงเซินก็ตามรถพยาบาลไป เมื่อถึงโรงพยาบาล

กู้ฉางฉิงถูกส่งไปห้องฉุกเฉิน

กู้ฉางซินก็ได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย เมื่อรับยาเสร็จก็เดินไปตามระเบียงทางเดิน

“พ่อ ผู้หญิงคนนั้นเป็นไงบ้าง?”

กู้หงเซินเหลือบมองเธอเล็กน้อย ไม่ได้ตอบอะไรกลับ แต่กลับเป็นห่วงเธอ

“ลูกเป็นไงบ้าง? หมอตรวจให้ลูกหรือเปล่า?”

“หนูรับยามาแล้ว เมื่อกี้ได้รับข่าวมาว่าเฟิงจิ่งเหยากำลังมาที่นี่ หนูน่าจะต้องรีบไปแล้ว”

กู้ฉางซินเห็นว่ากู้หงเซินไม่พูดอะไร ก็ไม่ถามอะไรไปอีก เปลี่ยนหัวข้อบทสนทนา

กู้หงเซินได้ยินว่าเฟิงจิ่งเหยากำลังจะมา ขมวดคิ้วแน่นเป็นปม

“ตอนนี้ไม่สามารถให้เขาเห็นลูกได้ แบบนี้ก็แล้วกัน พ่อจะไปส่งลูกที่โรงพยาบาลในเครือกู้ซือกรุ๊ป ลูกไปตรวจร่างกายที่นั่น เช็คว่าไม่เป็นอะไรให้เรียบร้อย”

กู้ฉางซินไม่ปฏิเสธ

“ได้ งั้นหนูไปก่อนนะ”

ในขณะที่กู้ฉางซินออกไปได้ไม่นานเฟิงจิ่งเหยาก็มาถึงโรงพยาบาล

เขารีบเดินเข้าไปในห้องฉุกเฉิน มองไฟสีแดงที่แขวนอยู่ตรงห้องฉุกเฉิน ใบหน้าอึมครึม มองไปที่กู้หงเซินแล้วถามว่า “ฉางซินเป็นยังไงบ้าง?”

กู้หงเซินปรายตามองท่าทีร้อนใจของเขา กระพริบตาแล้วพูดว่า “ยังไม่ใจเลย หมอกำลังช่วยเหลืออยู่”

เฟิงจิ่งเหยาฟังน้ำเสียงไม่ร้อนรนของเขารู้สึกว่ามันไม่ถูกต้องแต่ก็ดูไม่ออกว่าตรงไหนที่มันไม่ถูกต้อง ถามไปอีกครั้ง

“ตกลงว่าเกิดอะไรขึ้น? ฉางซินได้รับบาดเจ็บอะไรหรือเปล่า?”

กู้หงเซินไม่สามารถพูดเรื่องจริงออกไปได้ พูดโกหกออกไปว่า “ฉันได้รับข่าวมาว่าคนพวกนั้นจะพากู้ฉางซินนั่งรถไฟหลบหนี ฉันจึงพาคนไป อยากจะพาคนไปขัดขวาง แต่ใครจะคิดว่าคนพวกนั้นจะรู้ตัวจับฉางซินข่มขู่ ฉันไม่มีทางเลือก ทำได้เพียงแค่พยายามช่วยฉางซินออกมา คิดไม่ถึงว่าคนพวกนั้นจะพยายามยับยั้งการต่อสู้ของพวกเราด้วยการทำร้ายฉางซิน”

เฟิงจิ่งเหยาได้ยินแบบนี้ ใบหน้าเข้มอึมครึมทันที

กู้หงเซินแกล้งมองไม่เห็นแล้วพูดต่อว่า “แต่นายวางใจเถอะ ฉันให้คนไล่ตามไปแล้ว แจ้งความแล้วด้วย พวกเขาน่าจะไม่ปล่อยให้พวกเขาหนีไปได้”

เฟิงจิ่งเหยากวาดสายตาไปมองหนึ่งที ไม่ไว้วางใจคนของเขา

“ชวี่ยี่ นายเอาคนไปช่วยพวกตำรวจจับมันมาให้ฉันให้ได้!”

เขาสั่งเสียงดุดัน แผ่รังสีอำมหิตไปรอบๆ

คนพวกนี้ทำร้ายกู้ฉางซินเขาไม่มีทางปล่อยพวกมันไปง่ายๆแน่

ชวี่ยี่รับคำสั่ง รีบไปจัดการทันที

มั่วหลีมองเฟิงจิ่งเหยาที่แผ่รังสีอำมหิตออกมา ในใจเต็มไปด้วยความอิจฉา

เธอไปที่ห้องฉุกเฉินอย่างโมโห สาปแช่งให้กู้ฉางซินตายคาเตียงผ่าตัดไปเลย

ไม่รู้ว่าเพราะการอธิษฐานของเธอสัมฤทธิ์ผลหรืออย่างไร

ประตูห้องฉุกเฉินที่ปิดสนิทค่อยๆเปิดออก พยาบาลเดินออกมาอย่างรีบร้อน

“ใครเป็นญาติคนไข้คะ?”

“ฉัน!”

เฟิงจิ่งเหยาพูดเสียงเข้ม

กู้หงเซินช้าไปก้าวนึง ดวงตาดำแวบมองแผ่นมองของเฟิงจิ่งเหยา

“เธอเป็นยังไงบ้าง?”

เฟิงจิ่งเหยาไม่ได้สนใจความผิดแปลกของกู้หงเซิน เขาเหลือบมองพยาบาลคนนั้นแล้วถามออกไป

“แผลคนไข้ค่อนข้างลึก อีกนิดจะแทงถึงมดลูก ตอนนี้เสียเลือดหนักมาก”

พยาบาลพูดถึงสถานการณ์ของกู้ฉางฉิง ในขณะเดี๋ยวกันก็ไม่ลืมพูดจุดประสงค์ในการออกมาครั้งนี้ “ตอนนี้ทางโรงพยาบาลขาดเลือดกรุ๊ปAB ต้องใช้เวลาขนส่งนำเลือดมาเป็นเวลาหนึ่งวันอย่างเร็วที่สุด พวกคุณใครกรุ๊ปเลือดABหรือกรุ๊ปOก็ได้ค่ะ มาบริจาคเลือดให้คนเจ็บพ้นขีดอันตรายก่อนค่ะ”

เฟิงจิ่งเหยาได้ยินแบบนั้น มองไปยังกู้หงเซิน

“ฉันกรุ๊ปB ไม่ได้หรอก”

กู้หงเซินหยักไหล่ปฏิเสธแบบขอไปที

เฟิงจิ่งเหยาทำได้เพียงแค่มองไปที่ชวี่และมั่วหลี

แต่ทว่ากรุ๊ปเลือดของทั้งสองก็ไม่ใช่ตามที่พยาบาลต้องการ

พยาบาลเห็นแบบนี้ก็ร้อนรนทันที “ไม่มีใครกรุ๊ปพวกนี้เลย ทำไงดีล่ะ? ตอนนี้คนไข้ต้องถ่ายเลือดต่อเนื่อง ถ้าเลือดไม่พออาจจะทำให้เสียเลือดมากไปจะทำให้การช่วยเหลือล้มเหลว”

เฟิงจิ่งเหยาได้ยินแบบนั้น เขม่งตาโต หายใจอย่างยากลำบาก

ในหัวเขามีแต่คำว่าการช่วยเหลือล้มเหลวของพยาบาลคนนั้น

เขาไม่อยากจะคิดภาพในอนาคตที่ไม่มีกู้ฉางซิน

“เลือดในคลังโรงพยาบาลตอนนี้จะต่อได้อีกนานแค่ไหน?”

เขาพยายามบังคับตัวเองให้สงบ ถามพยาบาลออกไป

“เยอะสุดครึ่งชั่วโมง!”

“โอเค ครึ่งชั่วโมง พวกคุณช่วยเหลือให้เต็มที่ที่สุด หลังครึ่งชั่วโมงฉันจะให้คนส่งถุงเลือดมาเติม!”

เขาสั่งเสียงเข้ม

พยาบาลลังเลใจเล็กน้อย แต่เมื่อมองการแต่งตัวของเฟิงจิ่งเหยาแล้วไม่คิดว่าเขาจะเป็นคนธรรมดาแน่ๆ พยักหน้าเดินเข้าห้องฉุกเฉินไป

เฟิงจิ่งเหยามองเธอที่เดินเข้าไปในห้องฉุกเฉิน สั่งด้วยน้ำเสียงดุดัน “ชวี่ยี่ ใช้กำลังที่มีทั้งหมดของตระกูลเฟิง ภายในครึ่งชั่วโมงฉันจะต้องเห็นได้ถุงเลือดมา!”

ชวี่ยี่รู้ว่าเรื่องนี้ค่อนข้างซีเรียส ไม่รีรอ หลังรับคำสั่งก็รีบไปดำเนินการทันที

มั่วหลีมองเฟิงจิ่งเหยาที่ใช้กำลังของตระกูลเฟิงทั้งหมดเพื่อช่วยชีวิตกู้ฉางซิน ความอิจฉาในใจพรั่งพรูออกมาไม่หยุด

เธอจิกมือแน่น ราวกับโดนเข็มนับพันเล่มทิ่มแทงหัวใจแต่ก็ไม่ได้แสดงออกมา

ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงหนังเหนียวนักนะ ขนาดนี้แล้วยังไม่ตายอีก?

เธอบ่นในใจ ไม่มีใครเห็นอารมณ์ตอนนี้ของเธอ

หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง พูดได้ว่าต้องทำแข่งกับเวลา

โชคดีที่ชวี่ยี่รับผิดชอบต่องาน ภายในครึ่งชั่วโมงใช้เครื่องบินส่วนตัวของเฟิงจิ่งเหยานำเลือดมาต่อชีวิต กู้ฉางฉิงได้รับการช่วยเหลือสำเร็จ

“ถึงแม้ว่าจะช่วยชีวิตคนป่วยสำเร็จ แต่ยังไม่ยืนยันว่าแผลจะไม่ติดเชื้อ จะต้องได้รับการดูแลปลอดเชื้อ”

คุณหมอเดินออกมาจากห้องฉุกเฉินพร้อมกู้ฉางฉิง

เขาพูดสรุปถึงอาการกู้ฉางฉิง

เฟิงจิ่งเหยามองใบหน้าซีดเซียวของกู้ฉางฉิง ใจเจ็บจนโทษตัวเอง

ถ้าเขาได้รับข่าวเร็วกว่านี้ ไปให้เร็วกว่านี้ ผลลัพธ์จะไม่มีทางเป็นแบบนี้

เขาเดินไปส่งกู้ฉางฉิงเข้าห้องพักผู้ป่วย เมื่อเห็นพยาบาลจัดการอะไรเรียบร้อยถึงจะสบายใจขึ้น

กู้หงเซินมองสีหน้าตึงเครียดของเขา กระพริบตา พูดเสียงเข้ม “โชคดีที่ฉางซินไม่เป็นไร นายไม่ต้องกังวลหรอก”

เฟิงจิ่งเหยาเม้มปาก ไม่พูดอะไร

กู้หงเซินขมวดคิ้ว ไม่พอใจกับท่าทางเมินเฉยของเขา

เขากวาดตามองกู้ฉางซิน ความอดทนค่อยๆเหือดหาย

ในความคิดของเขากู้ฉางฉิงเป็นเพียงเครื่องมือเท่านั้น กู้ฉางซินต่างหากที่เป็นลูกสาวที่รักของเขา ถ้าหากตอนนี้ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่กำลังเป็นฉางซิน แล้วเขาต้องแสดงบทพ่อที่แสนดี เขาคงออกไปจากที่นี่ตั้งนานแล้วไปหาฉางซิน

และก็ไม่รู้ว่าตอนนี้ฉางซินถึงโรงพยาบาลแล้วยัง?

เขายิ่งคิดก็ยิ่งไม่อยากอยู่ที่นี่ต่อ เสนอขอตัวกลับทันที

“ในเมื่อฉางซินไม่เป็นไรแล้ว พรุ่งนี้ฉันค่อยมาหาเธอใหม่”

เฟิงจิ่งเหยาขมวดคิ้ว ถึงแม้จะรู้สึกแปลกใจแต่ก็ไม่ได้ขัดขวาง