ชวี่ยี่เข้าใจความหมายของท่านประธาน หลังจากวางสายก็รีบจัดการทันที
คืนนั้นกลางดึก พวกเขาและตำรวจก็แยกย้ายกันลงมาจากเขา
หลังจากพวกเขาออกไป ร่างสองสามคนตะคุ่มๆออกมาจากมุมป่าทางทิศตะวันออก
“คนพวกนั้นไปแล้ว”
พวกเขาตรวจสอบรอบๆอยู่นาน ซ่อนร่องรอยแล้วถอยกลับไปที่ซ่อนและรายงานไปยังเทียนซา
“ตอนนี้พวกเราไปกันแล้วใช่ไหม?
ลูกน้องถามออกไป
เทียนซามองตีนเขาที่มืดมิด หรี่ตาน้อยๆแล้วพูดเสียงเข้มว่า “ไม่แน่พวกมันอาจจะแกล้งถอย แล้วตรวจสอบต่ออีกสองวัน”
ลูกน้องไม่ขัดข้องใดๆ
เทียนซาเห็นแบบนั้น หันไปรอบๆนั่งลงตรงที่ว่างและรีบหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมาเพื่อติดต่อนายจ้างซึ่งก็คือเย่าซือ
และเย่าซือ ลางสังหรณ์ใจไม่ดีเมื่อรอนานแล้วยังไม่ได้รับข่าว
และไม่ทันที่เขาจะโทรไปถามว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น สายของเทียนซาก็เข้ามาพอดี เขากดรับสายทันที
“เป็นยังไงบ้าง? ไม่ใช่ว่าฉันให้พวกนายพาเธอกลับมาหรือไง? นี่ก็เลยเวลากำหนดแล้วทำไมฉันยังไม่เธออีก?”
เมื่อสายถูกรับ เขาพูดเค้นทำให้ใบหน้าของเทียนซาอึมครึม
“ข้อมูลที่คุณให้มันผิดพลาด อีกฝ่ายไม่ใช่พวกไฮโซทั่วไป ตอนนี้พวกเราทุกคนต้องซ่อยตัวอยู่บนภูเขา ตามสัญญา คุณต้องจ่ายค่าชดใช้ให้พวกเรา แล้วก็ต้องหาวิธีที่จะทำให้พวกเราออกไปได้!”
เย่าซือได้ยินแบบนั้น โกรธจนหน้าดำหน้าแดง
เขาด่าเทียนซาในใจยิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉาน แม้แต่ผู้หญิงก็ไม่เว้น
ด่าไปด่ามาก็ยังไม่ได้ตอบรับข้อเสนอของเทียนซา
ในเมื่อข้อมูลของเขาไม่ถูกต้อง อีกอย่างทหารรับจ้างพวกนี้ก็บาดเจ็บ เขาจะต้องชดใช้เงินก้อนใหญ่
ถ้าจับคนได้แน่นอนว่าเขายอมจ่าย
แต่ปัญหามันอยู่ตรงที่จับคนไม่ได้นี่สิ ก็เหมือนกับว่าจะต้องเสียเงินฟรีๆ
“ฉันรู้แล้ว ฉันจะจัดคนไป รอคนไปถึง พวกนายก็โอกาสลงมารวมตัวกันข้างล่างเขา”
เทียนซาตอบรับเสียงเย็น แล้วกดตัดสายไป
เมื่อเป็นแบบนี้ เวลาก็ผ่านไปหนึ่งวัน
ตีนเขาก็ยังสงบนิ่ง เทียนซาสั่งลูกน้องลงไปตรวจสอบก็ไม่พบสิ่งน่าสงสัยอะไร
ในขณะที่กำลังคาดการณ์ว่าคนของเฟิงจิ่งเหยานั้นถอยกลับไปจริงหรือไม่ คนที่มารับพวกเขาก็โทรมา
“ตอนนี้พวกเราอยู่ถนนทางทิศตะวันออกห่างจากภูเขาสามกิโล อีกครึ่งชั่วโมงจะถึง พวกนายดูเวลาแล้วลงมาละกัน”
เทียนซาพยักหน้าตกลง วางสายเสร็จก็เรียกรวมลูกน้องเพื่อลงภูเขาอย่างไม่ลังเล
ในขณะที่พวกเขาเริ่มเคลื่อนไหว ชวี่ยี่ก็พบร่องรอยของพวกเขาแล้ว
“ผู้ช่วยชวี่ครับ พวกมันเริ่มเคลื่อนไหวแล้ว”
ชวี่ยี่ได้แบบนั้น หยิบกล้องส่องทางไกลมาดู
“ตามที่ท่านประธานสั่ง รอให้พวกมันลงจากเขามาก่อนแล้วค่อยเข้าจับกุม”
เมื่อยืนยันบุคคลที่ต้องการตัว ชวี่ยี่รีบสั่งทันที
เทียนซาไม่รู้ว่ามีคนกำลังดูการเคลื่อนไหวของพวกเขาอยู่
หลังจากลงเขามา พวกเขาคิดว่าจะไปกระท่อมใกล้ๆแล้วล้างหน้าล้างตากันก่อน
อย่างไรซะสองสามวันนี้ก็ติดอยู่บนเขาตลอด ร่างกายรู้สึกเหนื่อยล้าและลำบากอย่างมาก
ใครจะคิดว่ายังไม่ทันได้เข้าใกล้กระท่อม พวกเขาก็ถูกคนของชวี่ยี่ล้อมรอบเอาไว้แล้ว
“หัวหน้า ท่าจะไม่ดี มีคนซุ่มอยู่”
สิบกว่าคนนั้นมองไปคนของชวี่ยี่อย่างระแวดระวัง
เทียนซาก็โมโหไม่น้อย
ชัดว่าพวกมันรอให้เขามาติดกับที่นี่ แต่ก็ยังใจเย็นเอาไว้
“ฆ่ามัน!”
เขาสั่งออกไปทันที พวกเขาได้ยินดังนั้น ทันใดก็เริ่มลงมือทันที
แต่เนื่องจากพวกเขาอยู่เขาตลอดหลายวัน อาวุธบนร่างกายของเขาถูกใช้ไปมากในการจุดไฟก่อนหน้านี้และไม่สามารถเทียบได้กับคนของชวี่ยี่ที่มีอุปกรณ์ครบครัน
แน่นอนว่าพวกเขาก็เสียเปรียบ
เทียนซาเห็นแบบนั้น ก็ร้อนใจโดยเฉพาะตอนที่บรรดาของเขาได้รับบาดเจ็บ
และในเวลานี้ เสียงขบวนรถดังมาจากไม่ไกล
เทียนซาได้ยินแบบนั้น ใบหน้าฉายแววดีใจ
เพราะนั่นคือคนที่จะมารับพวกเขา
ทางด้วนชวี่ยี่ เมื่อเห็นขบวนรถหุ้มเกราะสีหน้าของเขาก็จริงจังขึ้น
และผู้ที่มาสนับสนุนเห็นการต่อสู้ที่นี่และเข้ามาสมทบทันทีโดยไม่ต้องพูดอะไร
ในเมื่อภารกิจของพวกเขาก็คือพาทหารรับจ้างพวกนี้กลับไป
เมื่อเพิ่มกำลังจากพวกเขา สถานการณ์ชุลนุมเมื่อครู่ก็แตกสลายทันที
เทียนซารอพวกเขาแล้วเริ่มตอบโต้อีกครั้ง
ชวี่ยี่เหลือบมองว่าสถานการณ์เปลี่ยนไป รีบเรียกกำลังเสริมทันที
ทั้งสองฝ่ายเผชิญหน้ากันเป็นเวลาเกือบหนึ่งชั่วโมงและสุดท้ายชวี่ยี่ได้รับชัยชนะด้วยเรื่องของจำนวนคน
เทียนซาและคนอื่นๆรวมทั้งผู้ที่มาให้การสนับสนุนถูกจับเอาไว้
ชวี่ยี่พาคนพวกนี้กลับเข้าเมือง เมื่อจัดการเรียบร้อยแล้วจึงโทรรายงานเฟิงจิ่งเหยา
“ท่านประธาน จับได้แล้วครับ ต่อไปทำอะไรต่อครับ?”
เฟิงจิ่งเหยาเมื่อได้ยินว่าจับพวกมันได้ ดวงตาแวบประกายขึ้นมา “พวกนายซักมันกันไปก่อน เดี๋ยวฉันจะตามไป”
ชวี่ยี่รับคำสั่ง
หลังวางสาย เฟิงจิ่งเหยาเดินกลับเข้ามาในห้องพักผู้ป่วย
“ฉางซิน ฉันมีเรื่องต้องออกไปทำน่ะ ดึกๆจะกลับมานะ เธอพักผ่อนไปก่อน มีอะไรก็เรียกใช้มั่วหลีหรือไม่ก็โทรหาฉัน”
เขากลับไม่บอกเรื่องที่จับคนได้ให้กู้ฉางฉิงรู้แต่ต้องการไปยืนยันก่อนถึงจะค่อยบอก
กู้ฉางฉิงพยักหน้า “คุณไปทำงานเถอะ ขับรถระวังๆนะ อย่าหักโหมเกินไปด้วย”
เฟิงจิ่งเหยาพยักหน้าแล้วหมุนตัวเดินออกไป
เมื่อเขาออกจากห้องพักผู้ป่วยไปเห็นมั่วหลียืนเฝ้าอยู่หน้าประตูก็สั่งเสียงเข้ม “ดูแลคุณนายรองให้ดีล่ะ”
ถึงแม้ว่ามั่วหลีจะไม่ยินยอมแต่ก็ทำได้เพียงแค่รับคำสั่ง
หลังจากนั้นก็ขับรถออกจากโรงพยาบาลไปหาชวี่ยี่
ผ่านไปครึ่งชั่วโมง เฟิงจิ่งเหยาก็เข้ามาในเพนต์เฮ้าส์ภายใต้ชื่อของเขา
“ท่านประธาน”
ชวี่ยี่กำลังรอหลังจากได้รับข่าวอยู่ที่ประตูและเมื่อเห็นเขาในเวลานี้ก็รีบไปทักทายเขาทันที
“พวกมันอยู่ไหนล่ะ? ซักถามได้อะไรไหม?”
เฟิงจิ่งเหยามองเขาแล้วถามผลลัพธ์ทันที
“คนเหล่านั้นไม่ยอมที่จะพูดอะไร แต่แน่นอนว่าคนที่จับคุณนายรองไปเป็นทหารรับจ้างที่มีชื่อเสียงในระดับสากล”
ชวี่ยี่ตอบตามความจริง เฟิงจิ่งเหยาใบหน้าอึมครึม
เขาไม่ได้พูดอะไรแล้วไปห้องที่ขังเทียนซาและคนอื่นๆเอาไว้
ในห้อง เทียนซาและคนอื่นๆยังได้การสอบปากคำโดยใช้กำลังอีกด้วย
เฟิงจิ่งเหยายืนดูหน้าประตูอยู่นาน คนเหล่านี้ไม่ปริปากพูดข้อมูลเกี่ยวกับนายจ้างหรือแผนการเลย
“ช่างเถอะ ไม่ต้องสอบปากคำแล้วล่ะ ขังพวกมันเอาไว้ก่อน”
หลังจากนั้นไม่นาน เฟิงจิ่งเหยาก็ยอมแพ้ให้การสอบสวน
อย่างไรก็ตามนายที่อยู่เบื้องหลังทำให้เขารู้อยู่ แต่จับคนเหล่านี้มาสอบปากคำเป็นเพียงเพื่ออยากรู้ว่าบุคคลนั้นจะจัดคนอื่นมาอีกหรือเปล่า
“สถานการณ์JKเป็นยังไงบ้างล่ะ?”
เขาถามไปแล้วก็หมุนตัวเดินไปตรงไปยังห้องสมุด
JKก็คือชื่อบริษัทของเย่าซือ ชวี่ยี่นึกถึงข้อมูลที่เพิ่งได้รับมาก็ตอบไปอย่างนอบน้อมว่า “ตอนนี้พวกเขาค่อนข้างยุ่งๆ บริษัทถูกปิดเพื่อการตรวจสอบและเกิดปัญหาในหลายจุดอุตสาหกรรมโดยเฉพาะโรงงานผลิตยาซึ่งเป็นแหล่งรายได้หลักของพวกเขาและถูกตรวจสอบอย่างเข้มงวด ”
เฟิงจิ่งเหยาฟังตำที่เขาพูด คิ้วขมวดเป็นปมอย่างดื้อรั้น
เมื่อความอันตรายสิ้นสุดลงแล้วก็ถึงเวลาที่เขาจะต้องชำระบัญชีกับชายคนนั้น
ยิ่งคิดถึงกู้ฉางซินที่ตอนนี้นอนอยู่บนเตียงนั่นอีก
ถ้าเขาไม่ถลกหนังมันออกมา เขาก็จะรู้สึกผิดกับกู้ฉางซินไปตลอด
