กู้ฉางฉิงได้ฟังคำนี้ ก็ไม่ได้สนใจ อมยิ้มพูดว่า : “ไปเถอะ ดื่มเหล้าน้อยๆหน่อยนะ”
เฟิงจิ่งเหยาพยักหน้า หลังจากแต่งตัวเสร็จแล้ว ก็จูบลากู้ฉางฉิงแล้วไปที่มู่ซื่อกรุ๊ป
แต่หลังจากเขาไป กู้ฉางฉิงก็นั่งไม่ติดเล็กน้อย ให้เสี่ยวเหม่ยหยิบอัลบั้มภาพขึ้นมาออกแบบบนที่นอน
ระหว่างทาง เฟิงจิ่งเหยาก็โทรมาเตือนให้เธอใส่ยา
ทั้งสองคุยกันสักพัก จู่ๆเสียงมู่เฉาเกอก็ดังขึ้นในโทรศัพท์
“จิ่งเหยา ฉันจองโรงแรมแล้วนะ เราไปกันได้แล้ว”
กู้ฉางฉิงได้ฟังคำพูดนี้ โทรศัพท์ที่ถืออยู่ก็อดไม่ได้ที่จะบีบแน่นขึ้นมา
“จิ่งเหยา คุณกับคุณมู่อยู่ด้วยกันหรอ?”
เฟิงจิ่งเหยาฟังความผิดปกติในน้ำเสียงของเธอออก เดาว่าผู้หญิงตัวเล็กๆในสายคิดไม่ชอบธรรม อมยิ้ม : “ฉันกับเฉาเกอออกมาพบลูกค้า เพิ่งทานอาหารเสร็จ เตรียมจัดพักเที่ยงให้พวกเขา ตอนบ่ายยังต้องไปสำรวจอีก”
กู้ฉางฉิงได้ยินคำอธิบายของเขา ความรู้สึกไม่สบายในใจค่อยๆสลายไป แต่ยังมีอยู่เล็กน้อย
มู่เฉาเกอก็ไม่สบายใจพอๆกับเธอ
เดิมทีที่เธอรู้ว่าเฟิงจิ่งเหยากำลังคุยโทรศัพท์กับกู้ฉางซิน ก็เลยตั้งใจพูดประโยคนั้น แต่เธอคิดว่าตามนิสัยของกู้ฉางซินแล้ว จะต้องทะเลาะกับเฟิงขิ่งเหยาขึ้นมา
ใครจะรู้ ว่าจะทำให้เธอเห็นเฟิงจิ่งเหยาอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
พูดหยอกล้อกับอีกคนหนึ่งอย่างนุ่มนวลเช่นนั้น ทำให้ในใจเธอรู้สึกอิจฉาขึ้นมา
เธออยากจะพูดอะไรสักอย่าง ที่ทำให้ทั้งสองคนเลิกคุยกัน
ใครจะรู้ยังไม่ทันได้เอ่ยปาก เธอก็สังเกตเห็นดวงตาที่เย็นชาของเฟิงจิ่งเหยา
จนปัญญา เพื่อป้องกันไม่ให้เฟิงจิ่งเหยาค้นพบด้านอื่นๆของเธอ เธอได้แต่กลืนคำนั้นลงไป แสดงท่าทีขอโทษ บอกใบ้ว่าเมื่อกี้เธอไม่ได้ตั้งใจ
เฟิงจิ่งเหยามองท่าทีที่หัวเราๆของเธอ ก็ไม่รู้ว่าถูกฝีมือในการแสดงของเธอหลอกหรือเปล่า ไม่นานก็ละสายตากลับมา
เขาเตือนอีกสองสามประโยค แล้วจึงวางสายไป
“จิ่งเหยาขอโทษนะ ฉันไม่รู้ว่าคุณคุยโทรศัพท์อยู่กับกู้ฉางซิน ถ้าเธอเข้าร่วมแล้ว ฉันจะอธิบายให้เธอฟังด้วยตนเอง”
มู่เฉาเกอเห็นเช่นนี้ ก็รีบอธิบายเรื่องเมื่อกี้
“ไม่ต้องหรอก ฉางซินไม่ชึ่นไร้เหตุผลอย่างนั้น เพียงแต่เรื่องเช่นนี้ ฉันหวังว่าจะไม่มีครั้งต่อไป”
พูดจบ เขาก็บอกว่าจะพักผ่อน มองข้ามมู่เฉาเกอแล้วเดินกลับไปห้องที่โรงแรม
มู่เฉาเกอมองเขาที่จากไป ในแววตาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ
เธอหายใจเข้าลึกๆ บอกตัวเองไม่ให้กระวนกระวาย
แต่เมื่อนึกถึงความสัมพันธ์ของเฟิงจิ่งเหยากับกู้ฉางซินที่ดีขึ้นเรื่อยๆ ก็รู้สึกว่าตนเองแทบจะรอไม่ไหวแล้ว
ชั่วขณะ ในแววตาเธอก็ประกายความเดือดดาล
เธอคิดแล้ว เธอต้องการทำงานที่ชายคนนั้นมอบหมายให้เสร็จโดยเร็วที่สุด ฉับพลัน เพื่อให้ชายคนนั้นสามารถกำจัดกู้ฉางซินได้โดยเร็วที่สุด
ในคืนวันนั้น เมื่อพบปะกับลูกค้า เธอจงใจร่วมมือกับลูกค้าเพื่อให้เฟิงจิ่งเหยาดื่มเหล้า ถือโอกาสมอมเมา ให้มีจ้ออ้างไปที่ตระกูลเฟิง
ในความเป็นจริงทุกอย่างเป็นไปตามแผนของเธอ
รอพวกเขากับลูกค้าทยอยแยกออกไป เฟิงจิ่งเหยาก็อยู่ในอาการมึนเมาแล้ว
“จิ่งเหยา คุณเมาแล้ว ฉันจะประคองคุณกลับไป”
หลังจากที่มู่เฉาเกอส่งลูกค้าเสร็จจนกลับมาแล้วก็เห็นชายหนุ่มรูปหล่อนั่งอยู่บนเก้าอี้รับประทานอาหาร ในแววตาก็ไม่สามารถปกปิดความรักไว้ได้
ทันใดนั้นมือของเธอก็ต้องการรอคำพูดของเฟิงจิ่งเหยา ทว่าถูกเฟิงจิ่งเหยาขมวดคิ้วขัดขวาง
“ไม่ต้องหรอก”
เฟิงจิ่งเหยาเมาเล็กน้อย แต่จิตใต้สำนึกยังอยู่ แล้วก็ต่อต้านการแตะต้องของมู่เฉาเกอได้เป็นอย่างดี
“ชวี่ยี่ มาพยุงฉัน”
เขาเรียกด้วยน้ำเสียงเย็นชา ชวี่ยี่เจ้ามาจากด้านนอกประตูด้วยความเคารพ
ชวี่ยี่ไม่ได้เห็นใบหน้าที่แข็งทื่อของมู่เฉาเกอ พยุงเฟิงจิ่งเหยายืนขึ้นมา : “คุณมู่ ฉันพาท่านประธานกลับไปก่อน”
มู่เฉาเกอมองเขา แล้วก็หรี่ตามองไปยังเฟิงจิ่งเหยา อดกลั้นความทุกข์ภายในใจยิ้มมุมปากแล้วกล่าวว่า: “ฉันไปด้วยกันกับพวกคุณแล้วกัน จิ่งเหยาเป็นแบบนี้ฉันไม่วางใจ”
พูดจบ เธอก็หันตัวออกไปโดยตรง
ชวี่ยี่มองเธอ ไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงรู้สึกว่าคำพูดเมื่อกี้ไม่เต็มใจอย่างมาก
แต่ทว่ายังไม่รอให้เขาได้คิดมาก เฟิงจิ่งเหยาก็เร่งให้พาเขาออกไป
ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง คนทั้งสามก็มาถึงตระกูลเฟิง
กู้ฉางฉิงได้ยินเสียงรถ ก็เดาได้ว่าเฟิงจิ่งเหยากลับมาแล้ว รอยยิ้มบนใบหน้าก็หวานชื่น
เธอลงจากเตียงอย่างระมัดระวัง เดินไปยังห้องน้ำ ช่วยเฟิงจิ่งเหยาเตรียมอ่างน้ำร้อน คิดว่าพอเขากลับมาถึงห้อง ก็จะได้แช่น้ำให้สบาย ชำระความเหนื่อยล้าของร่างกาย
แต่ชั้นล่าง เดิมทีชวี่ยี่จะประคองเฟิงจิ่งเหยากลับไปบ้านใหม่ สุดท้ายช้ากว่ามู่เฉาเกอก้าวหนึ่ง
มู่เฉาเกอขโมยเฟิงจิ่งเหยาไปจากมือของชวี่ยี่ ยิ้มแล้วกล่าวว่า: “ผู้ช่วยชวี่ ดึกมากแล้ว คุณกลับไปก่อนเถอะ ฉันส่งจิ่งเหยากลับไปเองก็ได้ พอดีวันนี้คุณน้าเฟิงให้ฉันพักค้างคืนที่ตระกูลเฟิง”
ชวี่ยี่มองเธอ แล้วเห็นว่าเฟิงจิ่งเหยาก็ไม่ได้ปฏิเสธ สุดท้ายก็พยักหน้าแล้วหันรถออกไป
แต่ไม่รู้ว่าที่เฟิงจิ่งเหยาไม่ปฏิเสธเพราะเวลานี้สมองของเขาเลอะเลือนอย่างมาก ไม่รู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นโดยรอบอย่างสิ้นเชิง
ก็เพราะแบบนี้ มู่เฉาเกอจึงเหนื่อยอย่างมากในการผยูงเขา
ถึงอย่างไรคนก็ไม่มีสติ ไม่สามารถเดินเองได้โดยสิ้นเชิง
โชคดีที่ มู่เฉาเกอเดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็ถูกพบโดยพ่อบ้านของบ้านหลังใหม่
พ่อย้านรีบหาคนใช้คนอื่นๆภายในบ้านมาพยูงเฟิงจิ่งเหยา
ถึงแม้มู่เฉาเกอจะไม่อยากปล่อยมือ แต่ต่อหน้าคนเหล่านี้ เธอก็ไม่ปล่อยเฟิงจิ่งเหยาไปไม่ได้
กลัวว่าพวกเขาจะสังเกตได้ถึงอะไร ถึงเวลาแล้วจะพูดไร้สาระต่อหน้าเฟิงจิ่งเหยา
เธอเดินตามพ่อบ้านเข้าไปในบ้านใหม่ มองพวกเขาพยูงเฟิงจิ่งเหยาขึ้นไปชั้นบน แล้วก็รีบเตรียมซุปแก้เมาค้าง หันสายตา มองไปยังห้องหนังสือของเฟิงจิ่งเหยา
เธอไม่ลืมจุดประสงค์ที่ตนเองทำให้เฟิงจิ่งเหยาเมาในวันนี้
ทางด้านกู้ฉางฉิงที่เพิ่งเตรียมน้ำอาบน้ำเสร็จ เห็นเฟิงจิ่งเหยาถูกคนใช้ผยูงเข้ามา ก็เข้าไปช่วยด้วยจิตสำนึก
“คุณนายรอง ไม่ไม่ต้องขยับ ไม่เช่นนั้นแผลจะฉีก แล้วพรุ่งนี้คุณชายจะโกรธเอาได้”
พ่อบ้านเห็นเธอขยับก็รีบห้ามปราม
ช่วงนี้ พ่อบ้านมองออกว่าคุณชายของตนเองใส่ใจกับคุณนายรองมากกว่าปกติ เป็นธรรมดาที่จะไม่กล้าให้กู้ฉางฉิงลงมือทำ
กู้ฉางฉิงได้ยิน รู้สึกว่ามีเหตุผล จึงดึงมือกลีบไป แล้วจัดการให้พวกเขาวางคนลงบนที่นอนทาทามิ
“พวกคุณไปพักผ่อนเถอะ”
จัดการเฟิงจิ่งเหยาเรียบร้อยแล้ว เธอก็โบกมือให้ทุกคนออกไป
พ่อบ้านพยักหน้า ไม่นานก็นึกถึงมู่เฉาเกอที่อยู่ชั้นล่าง รายงานเล็กน้อยว่า: “ใช่แล้ว คุณนายรอง คืนนี้คุณมู่ส่งคุณชายกลับมา บอกว่าจะนอนที่นี่คืนหนึ่ง”
กู้ฉางฉิงฟังถึงคำพูดนี้ ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย ในใจก็ไม่สบายใจเล็กน้อย
จากเรื่องราวก่อนหน้านี้เธอก็สามารถสังเกตได้ว่ามู่เฉาเกอคนนี้มีความคิดอย่างอื่นต่อเฟิงจิ่งเหยา เวลานี้ได้ยินว่าเธอต้องการอยู่ที่นี่ เธอก็กีดกันด้วยจิตสำนึก
แต่ดึกขนาดนี้แล้ว แล้วยังหวังดีส่งเฟิงจิ่งเหยากลับมา เธอคิดจะไล่คนไป ก็แสดงให้เห็นว่าใจแคบ
คิดพลาง เธอก็ตัดสินใจภายในใจ
“คุณให้คนเก็บกวาดห้องพักแขก”
พ่อบ้านพยักหน้า หันเดินออกไป
หลังจากกู้ฉางฉิงรอให้เขาออกไป สายตาก็มองไปยังเฟิงจิ่งเหยาที่หลับสนิท แก้มที่แดงระเรื่อแตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับนิสัยปกติที่เย็นชาเหมือนน้ำแข็งของเขา ทำให้คนเพิ่มอากัปกริยา
กู้ฉางฉิงเห็น ในสายตาก็มีแค้นที่ฝังลึก
ผู้ชายเจ้าเล่ห์!
เธอบนในใจไปพลาง แต่ก็ยังประคองบาดแผลของตนเองอย่างระมัดระวัง เดินออกไปนอกประตู วางแผนจะไปกล่าวทักทายมู่เฉาเกอ
