เฟิงจิ่งเหยากับชวี่ยี่กำลังแอบสังเกตการณ์อยู่
เวลานี้ไม่เหมาะที่พวกเขาจะลงมือ มันง่ายมากที่จะเกี่ยวพันกับตระกูลเฟิงทั้งหมด
ชวี่ยี่เข้าใจในเหตุผลนั้น จึงพยักหน้าแล้วก็ไปทำ
ในเวลาเดียวกัน เจียวหนูกำลังทำหน้าที่ตรวจสอบลูกน้องอยู่ข้างๆคนเดินเรือ
“เจ้านาย ขนย้ายสินค้าเสร็จแล้ว”
ลูกน้องคนหนึ่งเข้ามารายงาน
คนเดินเรือโบกมือ : “ดีมาก แจ้งให้ทราบต่อไป ให้พวกเราขึ้นเรือโดยเร็ว ก่อนฟ้าสาง เราจะต้องส่งต่อไปยังสถานีต่อไป”
ลูกน้องรับคำสั่ง แล้วหันกลับออกไป
“คนสวย เวลานี้คุณออกไปได้ตามที่ต้องการแล้ว”
หลังจาคนเดินเรือมองส่งลูกน้องที่ออกไป ก็จับมือเจียวหนูพูดแสดงอาการกะลิ้มกะเหลี่ย
เจียวหนูฝืนอดทนต่อความสะอิดสะเอียน : “ใช่ รอขึ้นเรือแล้ว ตระกูลเจียวจะตอบแทนคุณเป็นอย่างดีเลย”
เธอพูดจบ ทั้งตัวก็เอนเข้าไปออดอ้อนอยู่ในอ้อมกอดของคนเดินเรือ ด้วยสายตาสังหาร
รอขึ้นเรือแล้ว เรือลำนี้ก็ควรจะเปลี่ยนเจ้าของแล้ว
คนเดินเรือไม่รู้เลยว่าอันตรายกำลังใกล้เข้ามา โอบเอวเจียวหนูเดินขึ้นเรือ
เวลานี้จู่ๆก็มีเหตุเกิดขึ้น ได้ยินเสียงเตือนจากระยะไกลๆ
ไม่นาน รถตำรวจสองสามคันก็จอดอยู่ที่ท่าเรือ ด้านหลังตามด้วยตำรวจติดอาวุธ
ทุกคนเห็นภาพนี้ ก็ต่างคิดจะวิ่งหนีโดยจิตใต้สำนึก แต่วิ่งไปได้สองสามก้าว ก็ต้องตกใจกับเสียงปืนที่ยิงขู่อยู่ด้านหลัง
“ทั้งหมดอย่าขยับ ยกมือขึ้น นั่งลงบนพื้นรับการตรวจสอบ”
หัวหน้าตำรวจเห็นว่าทุกคนเชื่อฟัง จึงเก็บปืน นำบัตรประจำตัวออกมา
เวลานี้คนเดินเรือไม่มีเวลาสนใจความงาม รีบทิ้งเจียวหนู แล้วรับมือต่อ
“คุณตำรวจ ไม่ทราบว่าดึกดื่นขนาดนี้ยังมาตรวจสอบ เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรอ?”
ตำรวจมองท่าทางที่อันธพาลของเขา ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย : “คุณคือคนรับผิดชอบหรอ?”
“ใช่ใช่ ฉันคือคนรับผิดชอบ”
คนเดินเรือไม่ได้โต้แย้ง ยังคิดจะส่งบุหรี่ให้ตำรวจ ทว่าถูกปฏิเสธ
“พวกเราได้รับรายงานมาว่า มีคนลักลอบขนส่งโบราณวัตถุทางเรืออย่างผิดกฏหมาย นี่คือคนของพวกคุณ ก็ให้เปิดกล่องออก ให้เราตรวจสอบด้วย”
คนเดินเรือได้ฟังคำนี้ สีหน้าก็แย่ลง
เพราะเขาลักลอบนำเข้าโบราณวัตถุจริงๆ แม้ว่ากล่องเหล่านั้นจะถูกปกปิดไว้ แต่ไม่ใช่ว่าจะให้คนเหล่านี้ตรวจสอบได้ตามใจ แน่นอนว่าต้องเจอของด้านในเป็นแน่
เมื่อเขากำลังคิดวิธีที่จะรับมือ เจียวหนูที่ยืนอยู่บนฝั่งก็รับรู้ได้ถึงความผิดปกติ
ตามหลักคือพวกคนเดินเรือนี้เกี่ยวข้องกับการลักลอบนำเข้าสินค้ามา หากตำรวจมาตรวจสอบ เบื้องบนก็ต้องแจ้งข่าวให้ทราบ แต่ครั้งนี้จู่ๆก็โผล่มา ทำให้เธอรู้สึกสังหรณ์ใจ
เธอที่ใช้ชีวิตอยู่บนปลายมีดมาตลอด ก็ไม่ได้มองข้ามความปั่นป่วนนี้
แต่เธอเชื่อสัญชาตญาณของตนเองมาก
เธอสีหน้าเปลี่ยนไป ไม่ได้มองไปที่คนเดินเรือนั่นอีกต่อไป วางแผนที่จะใช้ประโยชน์จากคืนที่มืดและมีลมแรง เมื่อไม่มีใครเห็นเธอ เดินไปตามทางเดินในกล่องสินค้า คิดจะออกไปจากที่นี่
ใครจะรู้ เมื่อเดินไปถึงทางออก ก็ไม่รู้ว่าชายรูปร่างสูงใหญ่สองคนโผล่มาจากไหน มาขวางทางเดินของเธอ
“พวกคุณจะทำอะไร?”
เจียวหนูจ้องมองชายร่างใหญ่ทั้งสอง ชั่วขณะก็ตึงเครียดขึ้นมา : “ฉันจะบอกพวกคุณให้ ตำรวจอยู่ไม่ไกล เชื่อไหมล่ะว่าฉันจะร้องว่าถูกลวนลาม รีบถอยออกไป”
ในแววตาเธอเต็มไปด้วยการวางแผนการ แม้ว่าในส่วนลึกของดวงตาจะยังมีความกระสับกระส่ายเล็กน้อย
นอกเหนือเหตุผลอื่นใด เวลานี้คนที่มาขัดขวางเธอไม่ใช่โจร
ในหัวเธอพอจะคาดเดาได้ แต่เธอไม่อยากจะเชื่อ ไม่เชื่อว่าชื่อเสียงของตนที่สร้างมานานกว่าสิบปี คาดไม่ถึงว่าจะถูกทำลายภายในหนึ่งวัน
อย่างไรก็ตามเธอก็ต้องเผชิญกับความเป็นจริง
“เจียวหนู หรือฉันควรเรียกคุณว่านักลอบสังหารg ได้เจอกันอีกแล้วนะ”
เฟิงจิ่งเหยาเดินออกมาจากด้านหลังด้วยสีหน้าที่เย็นชา
เจียวหนู ไม่ นักลอบสังหารg ในดวงตาเผยให้เห็นแววตาที่เป็นเช่นที่คิดไว้จริงๆ
“ประธานเฟิงมีความสามารถที่ดีจริงๆ แม้แต่ฉันซิ่นตัวอยู่ที่ไหนก็สามารถหาพบได้ ดูท่าจะไม่ได้ให้ความสนใจฉันเพียงแค่วันสองวันแล้วล่ะ ก็ไม่รู้ว่าภรรยาของคุณรู้เข้าจะหึงหวงหรือเปล่า”
บนใบหน้าที่เรียบเฉยของเธอ ยิ้มอ่อนช้อยทักทายเฟิงจิ่งเหยา คล้ายกับลืมความแค้นระหว่างพวกเขาทั้งสอง
เฟิงจิ่งเหยาได้ยิน ก็หรี่ตาอย่างอันตราย
เวลานี้พูดตามหลักแล้ว ผู้หญิงคนนี้ก็ควรจะคิดหาวิธีที่จะหลบหนีจากมือของเขา ทำไมตอนนี้ยังมาหยอกล้อกับเขาได้อีก
เขาคิดพลาง ก็มีแสงส่องประกายในสมองของเขา เห็นประกายในสายตาของเขา
“ภรรยาของฉันใจกว้างตลอดมา แต่คุณนะสิ หรือว่า…….”
พูดยังไม่จบ แสงอันเยือกเย็นก็ปรากฎเข้ามา
ในสายตาเฟิงจิ่งเหยาแสดงถึงแววตาที่เป็นไปอย่างที่คิดอย่างรวดเร็ว ขณะเดียวกันก็หลีกเลี่ยงการจู่โจมของนักสังหารgอย่างไม่ตื่นตระหนก
ไม่ผิด เริ่มแรกนักสังหารจีก็รู้อยู่แล้วว่าตนเองหนีไปไม่ได้ แต่เธอก็ไม่ยอมลดละ
เดิมทีเธอวางแผนที่จะรับมือกับเฟิงจิ่งเหยาสักสองสามประโยค ให้คนคลายความระมัดระวังหลังจากนั้นก็จะจู่โจมข่มขู่ให้อีกฝ่ายยอม
ถึงเวลาเธอยังไม่ได้ใช้คำพูดที่ทำให้เธอได้ออกไป
ใครจะคาดคิด แผนการของเธอมองทะลุตั้งนานแล้ว
แต่ทำท่าเหมือนให้ความร่วมมือ
ชวี่ยี่เห็นท่านประธานของตนเองถูกจู่โจม ก็เป็นกังวลขึ้นมาทันที
“ยังไม่จับคนไปอีก!”
เขาตวาดลูกน้องที่อยู่ข้างๆ ขณะเดียวกันก็เดินไปยังเฟิงจิ่งเหยา
“ท่านประธาน ไม่ได้รับบาดเจ็บใช่ไหมครับ?”
เฟิงจิ่งเหยาส่ายหน้า หันไปมองนักสังหารgที่ต่อสู้กับลูกน้อง
เขามองด้วยสายตาที่เย็นชา ฉันไม่คิดว่าจะมีอะไรผิดปกติกับผู้ชายตัวใหญ่สองสามคนที่รังแกผู้หญิงคนเดียวแม้แต่น้อย
ถ้านักสังหารgไม่ได้ลงมือกับฉางซิน สำหรับผู้หญิงคนดังกล่าวที่มีชื่อเสียงบนเส้นทางที่เลวร้ายแล้ว เขาก็ยังต้องนับถือ
น่าเสียดาย นี่คือโทษฐานที่เธอแตะต้องคนที่ไม่ควรแตะต้อง!
อีกด้านหนึ่ง นักสังหารgถูกชายรูปร่างสูงใหญ่สองสามคนรุมเร้า เดิมทีที่ยังตอบโต้ได้อย่างคล่องแคล่ว แต่เมื่อเวลาผ่านไป ความวิตกกังวลในใจของเธอทำให้เธอสูญเสียสติไป
ถึงอย่างไรสถานการณ์คืนนี้ก็ชัดเจนอย่างมาก เธอไม่มีโอกาสที่จะหลบหนีได้อีก
และความเป็นจริงก็เป็นเช่นนั้น
ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง เธอก็ถูกจับได้!
“เจ้านาย จับคนได้แล้วครับ ต้องการพากลับไปไหม?”
ลูกน้องจับกุมนักสังหารgมายังตรงหน้าเฟิงจิ่งเหยาแล้วกล่าวถาม
เฟิงจิ่งเหยามองนักสังหารgด้วยสายตาที่เย็นชา
เวลานี้นักสังหารgตกอยู่ในที่นั่งลำบากอย่างมาก เสื้อผ้าบนร่างกายขาดรุ่งริ่ง
“พากลับไปทำอะไร ไม่เห็นหรอว่าตำรวจอยู่ข้างนอก? มอบให้พวกคุณจัดการ แล้วก็แสดงอุบายว่าถูกปล้นแล้วฆ่า”
เฟิงจิ่งเหยายิ้มมุมปากเล็กน้อย
นักสังหารgได้ยิน สีหน้าก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่ก็ถูกเธอระงับอย่างรวดเร็ว แล้วยกมุมปากขึ้นอย่างกึ่งยิ้มกึ่งไม่ยิ้ม
“ประธานเฟิง จับฉันแล้วส่งไปยังสถานีตำรวจ พวกคุณจะได้ไม่ต้องเสียใจภายหลัง”
เฟิงจิ่งเหยาได้ยิน ก็รู้สึกผิดปกติด้วยจิตสำนึก แต่ก็ไม่รู้ว่าผิดปกติตรงไหน ถึงอย่างไรผู้หญิงคนนี้ก็มีคดีอาญาอยู่ในมือ เมื่อถึงเวลาตำรวจสอบสวน คงไม่มีโอกาสปล่อยตัวบุคคลดังกล่าวไปได้
ดังนั้นเขาก็ไม่ได้สนใจ โบกมือให้ลูกน้องพานักสังหารgไป
นักสังหารgเห็นเช่นนี้ ก็ไม่ได้ต่อสู้ดิ้นรนอีก ยิ้มเบาๆแล้วตามออกไป
ชวี่ยี่เห็นเธอออกไปแล้ว ใจที่ขึงตึงมาโดยตลอดก็ปล่อยวางลงเล็กน้อย
“ตอนนี้ก็เหลือเพียงกลุ่มสุดท้ายเพียงกลุ่มเดียว เพียงพวกเขาหาออกมาได้ ความอันตรายก็นับว่าถูกแก้ไขไปโดยสิ้นเชิง”
เฟิงจิ่งเหยาฟังถึงคำพูดนี้ ก็หรี่ตา
“เป็นไปไม่ได้ที่จะแก้ไขได้โดยสิ้นเชิง”
เขาพูดพลางเอียงหน้าไปมองชวี่ยี่ เห็นใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความงุนงง ก็ไม่มีความคิดที่จะอธิบาย
