หลี่ม่านมองพวกเขาด้วยความประหลาดใจ ปล่อยมือแล้วพูดว่า : “ไม่สามารถได้อย่างไร ห่อนหน้านี้ฉันเคยบอกกับพวกคุณแล้ว รายการการออกแบบนี้ลูกค้ากำหนดให้เป็นคุณสองคน บริษัทรับใบสั่งสินค้านี้ ก็เพราะว่าพวกคุณสามารถร่วมมือกันได้ ตอนนี้พวกคุณไม่สามารถร่วมมือกันได้ เป็นธรรมดาที่อีกฝ่ายจะไม่สั่งซื้อกับเราอีก ก็กลายเป็นพวกเราผิดสัญญา”
กู้ฉางฉิงกับจี้อี้คาดไม่ถึงสิ่งนี้ เม้มปากไม่พูดอะไร
หลี่ม่านเห็นเช่นนี้ ก็รู้ว่าพวกเขาลังเลใจ
อย่างไรเสียค่าผิดสัญญาสามเท่า โดยส่วนตัวแล้วก็จนปัญญาที่จะเอาออกมา
เธอคิดๆแล้ว ก็พูดต่อว่า : “นักออกแบบกู้ ฉันรู้ว่าที่คุณถอนตัวเพราะความคิดในการออกแบบขัดแย้งกับผู้จัดการจี้ เอาอย่างนี้ พวกคุณก็ต่างคนต่างทำเหมือนเดิม เพียงแต่ภาพวาดการออกแบบ พวกคุณต่างคนต่างวาด รอถึงวันส่งมอบ ก็ให้ลูกค้าเลือก ดูว่าพึงพอใจการออกแบบของใคร เป็นยังไง?”
กู้ฉางฉิงได้ยิน ก็มองไปทางจี้อี้โดยจิตใต้สำนึก
จี้อี้เบ้ปาก : “ฉันไม่มีความคิดเห็น”
กู้ฉางฉิงเห็นเช่นนั้น ก็พยักหน้าเห็นด้วย
“ในเมื่อเห็นด้วยแล้ว พวกคุณก็สู้ๆนะ”
หลี่ม่านก็พูดให้กำลังใจ
จี้อี้ฟังอย่างหงุดหงิด อ้างว่ายังมีงานแล้วขอตัวออกไปก่อน
หลี่ม่านมองเธอที่ออกไป ถึงแม้จะไม่พอใจ ทว่าก็ไม่ได้พูดอะไร กำชับกู้ฉางฉิงสองสามคำ แล้วก็ให้เธอออกไป
ใครจะคิดว่ากู้ฉางฉิงเดินออกไปจากห้องทำงาน ก็เห็นจี้อี้เดินอยู่ที่ทางเดิน เหมือนกับว่ารอเธออยู่
เพียงแต่เธอทำเป็นมองไม่เห็น เดินแยกออกไป
แน่นอนว่าจี้อี้สังเกตเห็นการมองข้ามของกู้ฉางฉิง จึงกัดฟันแน่น
“กู้ฉางซิน ครั้งนี่คุณควรแสดงผลลงานที่น่าพอใจที่สุดมาให้ฉันดูนะ ถ้าคุณทำให้ใบรายการของบริษัทแปดเปื้อน ฉันจะลงโทษคุณโดยไม่เห็นแก่หน้าเฟิงจิ่งเหยาเลย”
เธอพูดจบ ก็ชนกู้ฉางฉิงแล้วเดินตรงไปที่ห้องทำงานเลย
กู้ฉางฉิงมองเธอที่จากไป ก็พูดไม่ออก
แต่คำพูดของผู้หญิงคนนี้ยังคงเตือนสติเธอ ว่าต้องออกแบบต้นฉบับให้ดีที่สุด
คิดเสร็จ เธอรีบเดินออกไป เรียกรถกลับไปที่ตระกูลเฟิง แล้วเริ่มการออกแบบ
ในเย็นนั้น เฟิงจิ่งเหยาจัดการงานเสร็จก็กลับมาก่อนเวลา
เดิมทีก็ถึงเวลาอาหารแล้ว ทว่าไม่เห็นกู้ฉางฉิง เขาสงสัยมองไปทางพ่อบ้าน
“คุณนายรองล่ะ?”
“คุณนายรองยังทำงานอยู่ที่ห้องครับ”
พ่อบ้านรายงานอย่างนอบน้อม
เฟิงจิ่งเหยาขมวดคิ้ว หันกลับขึ้นชั้นบนไป
แต่เมื่อเขาเข้ามาในห้อง กู้ฉางฉิงยังไม่เห็นเขา มุ่งมั่นกับภาพร่างการออกแบบ
ดูท่าทางจริงจัง ทำให้แปลกจิย่างมาก
เฟิงจิ่งเหยาถอดเสื้อคลุมออก เดินไปหากู้ฉางฉิงอย่างเงียบๆ
เห็นกู้ฉางฉิงขมวดคิ้วแน่น เหมือนกับจมดิ่งกับความไม่เข้าใจอะไร
เห็นต้นฉบับออกแบบครึ่งหนึ่งตรงหน้าเธอ เห็นได้ชัดว่าเส้นข้างบนดูไม่ชัดเจน แสดงให้เห็นถึงความลังเลของนักออกแบบ
“ลบการตกแต่งตรงนี้ทิ้ง เปลี่ยนเป็นกระดุมดู”
แม้ว่าเขาจะไม่รู้เรื่องการออกแบบมากนัก แต่เพราะว่าจัดตั้งบริษัทสาขา จึงอ่านหนังสือเกี่ยวกับแบบร่างและการออกแบบจำนวนมาก
นอกจากนี้ความสับสนของกู้ฉางฉิงนั้นชัดเจนมาก เขาจึงเสนอความคิดของตนเอง
กู้ฉางฉิงตกใจเล็กน้อย เมื่อรู้ว่าเขากลับมา ทว่าไม่ได้สนใจที่จะทักทาย
เพราะแนวคิดของเฟิงจิ่งเหยา ทำให้ความขุ่นมัวในสมองของเธอที่มีมาตลอดสว่างขึ้นมา เธอก้มหน้าก้มตาวาดแรงบันดาลใจออกมาทันที
เฟิงจิ่งเหยาเห็นเช่นนี้ ก็ไม่ได้พูดอะไร และออกมาอยู่ข้างๆ รอเธอทำงานเสร็จ
รอไปชั่วโมงกว่า
“สำเร็จแล้ว!”
ก็ฉางฉิงถือแบบร่างร้องอย่างดีอกดีใจ
เฟิงจิ่งเหยาได้ยิน วางนิตยสารในมือลงแล้วเดินเข้าไปหาเธอ
“ในเมื่อทำงานเสร็จแล้ว ก็ลงไปทานข้าวกันเถอะ”
กู้ฉางฉิงเห็นว่าเขาเย็นชา ความทรงจำก่อนหน้านี้ก็กลับมา เปลี่ยนเป็นเกรงใจเล็กน้อย
“ขอบคุณคุณนะ”
เฟิงจิ่งเหยารู้โดยธรรมชาติว่าเธอขอบคุณสำหรับคำเตือนเมื่อกี้ พูดอย่างยิ้มหยอกล้อว่า: “ขอบคุณด้วยวาจา เห็นได้ว่าไม่มีความจริงใจเท่าไร”
เขาพูดจบ ใบหน้าก็ขึงตึง แล้วก็จะออกไป
กู้ฉางฉิงจะไม่รู้ความคิดของเขาได้ยังไง
เธอดึงคนไว้ เขย่งเท้าขึ้น จูบไปที่ริมฝีปากของเฟิงจิ่งเหยาอย่างรวดเร็ว
แต่ทว่ากำลังที่ผ่านไปอย่างนุ่มนวลนี้จะสามารถทำให้เฟิงจิ่งเหยาพึงไอใจได้อย่างไร
เขาโอบกู้ฉางฉิงที่กำลังจะจากไป กักท้ายทอยของเธอ แล้วเสริมจูบนี้ให้ลึกซึ้งโดยตรง
ทุกด้านริมฝีปากติดแน่น รสชาติที่หอมหวานทำให้เฟิงจิ่งเหยาหยุดไม่ได้
เขาดูดซับอย่างต่อเนื่อง จนกระทั่งกู้ฉางฉิงเกือบจะหายใจไม่ออก จึงปล่อยคน
และกู้ฉางฉิงก็ไร้เรี่ยวแรงไปทั้งตัว สีหน้าแดงระเรื่อ
ท่าทางที่เขินอายนั้นเกือบจะทำให้เฟิงจิ่งเหยาเลยเถิด
โชคดีที่สุดท้ายเขาก็อดกลั้นไว้อยู่
เขาโอบกู้ฉางฉิงลงมาชั้นล่าง
“คุณผู้ชาย”
มั่วหลีเห็นเฟิงจิ่งเหยาก็กล่าวเรียกอย่างดีใจ
แต่เมื่อสายตาของเธอมองไปยังกู้ฉางฉิง สีหน้าที่ดีใจนั้นก็เปลี่ยนเป็นขาวซีดในชั่วพริบตา ในใจก็เหมือนกับโดนเข็มแทง
จากสีหน้าท่าทางของกู้ฉางฉิง เธอจะไม่รู้ได้ยังไงว่าคนทั้งสองทำอะไรกันตอนอยู่ชั้นบน
ก็เพราะว่ารู้ ในใจเธอจึงอิจฉาริษยาอย่างมาก
เพราะอะไร ทำไมเกิดเรื่องราวตั้งมากมายขนาดนี้แล้ว คุณผู้ชายยังรู้สึกกับผู้หญิงคนนี้เหมือนเดิม
เธอกำหมัดแน่ย ไม่ให้อารมณ์ความรู้สึกของตนเองรั่วไหลออกมาข้างนอก
เฟิงจิ่งเหยาก็ไม่ได้เห็น พยักหนาอย่างเย็นชา แล้วพากู้ฉางฉิงไปห้องอาหาร
กระทั่งกู้ฉางฉิงนั่งลง จึงค่อยๆได้สติกลับมา
เธอมองผู้ชายรูปร่างหน้าตาหล่อเหลาที่อยู่ตรงข้าม รู้สึกหอมหวานเหมือนกับดื่มน้ำผึ้ง
คนทั้งสองรับประทานอาหารไปพลาง คุยเล่นกันไปพลาง
สุดท้ายก็ไม่รู้มาพูดเรื่องของบริษัทได้ยังไง กู้ฉางฉิงกล่าวถามว่า: “วันนี้กลับมาเร็วแบบนี้ เรื่องครั้งนี้ใกล้จะจบสิ้นแล้วใช่ไหม?”
เฟิงจิ่งเหยาพยักหน้า: “ใกล้แล้วล่ะ การพัฒนาราบรื่นดีมาก”
กู้ฉางฉิงได้ยิน ความกังวลภายในใจก็ลดลงไปไม่น้อย เธอก็นึกถึงตระกูลมู่ที่ที่กระทบกับพวกเขา จึงกล่าวสองสามคำ
“ทางด้านตระกูลมู่ยังคงมุ่งเป้ามาทางเราไหม?”
เฟิงจิ่งเหยาพยักหน้า: “บริษัทของพวกเขายังคงขึ้นราคาหุ้นของบริษัทเป้าหมาย”
กู้ฉางฉิงขมวดคิ้ว “ขึ้นราคามากแค่ไหน?”
“ขณะนี้หุ้นหนึ่งก็ยี่สิบห้าหยวน ตามการเสนอราคาของพวกเรา ราคานี้ยังสูงเกินไป”
เฟิงจิ่งเหยาตอบกลับด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม
กู้ฉางฉิงฟังแล้วก็อดไม่ได้ที่จะจุ๊ปาก
ถึงแม้เธอจะไม่เข้าใจเกี่ยวกับตลาดหุ้นและการเงิน แต่เธอก็ยังรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้บ้างเล็กน้อย
“หุ้นที่ขึ้นราคานี้ น่าจะต้องลงทุนเป็นจำนวนมาก พวกเขาไม่กลัวที่จะขาดทุนย่อยยับในที่สุดหรอ?”
เฟิงจิ่งเหยาก็ไม่รู้ว่านึกถึงอะไร กระพริบๆตา: “บางที พวกเขาคงไม่เคยคิดที่จะพ่ายแพ้”
กู้ฉางฉิงนิ่งอึ้งไป แล้วก็เข้าใจ
ก็จริง ในสายตาของคนอื่น ความร่วมมือของตระกูลมู่และตระกูลเฉิน ตระกูลเฟิงก็ต้องพ่ายแพ้อย่างไม่ต้องสงสัย
แต่ความเป็นจริงไม่ใช่แบบนั้น
เธอคิดพลาง ก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ: “เมื่อก่อนตอนที่เพิ่งรู้จักมู่เฉาเกอ ไม่เคยคิดเลยว่าทั้งสองตระกูลจะฉีกหน้ากันได้ถึงขนาดนี้”
เฟิงจิ่งเหยาเห็นเช่นนี้ ก็พูดไม่ออกบอกไม่ถูกเล็กน้อย
“ทำไมฉันเห็นเหมือนว่าคุณกำลังเห็นใจมู่เฉาเกอ?”
กู้ฉางฉิงเงียบพูดไม่ออก ไม่รู้ว่าควรจะตอบกลับอย่างไร
เห็นใจก็มี แต่ส่วนมากก็รู้สึกว่าเธอหาเรื่องใส่ตัวเอง
ถึงอย่างไรเรื่องความรู้สึกก็ฝืนกันไม่ได้
เธอชอบ ไม่ อาจจะรักเฟิงจิ่งเหยา แต่ก็ไม่ควรใช้อุบายเหล่านั้นมาบีบบังคับ
ต้องรู้ว่าใช้กลอุบายในความรัก ไม่เรียกว่าความรัก แต่นี่เป็นความรู้สึกที่ไม่มีเหตุผล
