ใบหน้าเหลิ่งเฉิงอวี่เผยรอยยิ้มจริงใจอีกครั้ง ยิ้มให้กับเหลิ่งเซ่าถิงแล้วพูดขึ้น “จริงสิ คุณอาใหญ่กับคุณป้าเล็ก พวกเขาได้ยินว่าคุณฟื้นขึ้นมาก็ดีใจมาก พวกเขาอยากมาเยี่ยม ทุกคนเป็นห่วงคุณนะ เมื่อกี้คุณป้าเล็กโทรมาบอกว่ากลัวว่าร่างกายคุณจะฟื้นตัวได้ยากหลังจากประสบหายนะครั้งนี้……”
เหลิ่งเซ่าถิงยกยิ้มมุมปากขึ้นมา “พวกคุณไม่ต้องคิดมาก วันนี้คุณหมอตรวจฉันครบทุกด้านแล้ว ไม่มีปัญหาอะไรเลย”
“งั้นเหรอ สุขภาพพี่ใหญ่เซ่าถิงดูเหมือนจะแข็งแรงกว่าเดิมนะ” จู่ๆ เสียงทุ้มต่ำของผู้ชายก็ดังขึ้น
เสียงผู้ชายคนนั้นทุ้มต่ำแหบพร่าแบบที่ผู้หญิงชอบ เจี่ยนอี๋นั่วฟังแล้วก็รู้สึกคุ้นเคยมาก เหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน เธออดไม่ได้ที่จะเงยหน้ามองตามเสียงนั้น เมื่อเห็นชายคนหนึ่งหน้าตาหล่อเหลา รูปร่างสูงใหญ่สวมชุดลำลองกึ่งเก่าเดินมา
หน้าตาผู้ชายคนนี้หล่อมาก ไม่ได้ด้อยไปกว่าเหลิ่งเซ่าถิงเลย แต่นิสัยกลับแตกต่างกับเหลิ่งเซ่าถิงอย่างสิ้นเชิง ดวงตาเหลิ่งเซ่าถิงเรียวแหลมเชิดเล็กน้อย ริมฝีปากบาง นิสัยเย็นชา แต่ผู้ชายคนนี้มีดวงตาเจ้าชู้เย้ายวน ริมฝีปากอวบอิ่ม ดูมีนิสัยที่ทะเยอทะยานด้วย
ถ้าใช้ฤดูกาลเปรียบเทียบ เหลิ่งเซ่าถิงเหมือนฤดูหนาวที่หนาวเย็น ผู้ชายคนนี้คงเป็นฤดูร้อนที่รุ่งเรืองร้อนแรง
บางคนอาจจะชอบฤดูร้อน แต่เจี่ยนอี๋นั่วชอบฤดูหนาวมากกว่า เจี่ยนอี๋นั่วรู้สึกฤดูหนาวเหมือนจะเย็น แต่ก็มีหิมะนุ่ม ฤดูร้อนดูเหมือนจะร้อนแรง แต่ฝนตกในฤดูร้อนมันระห่ำรุนแรง และภายในใจเจี่ยนอี๋นั่ว ช่วงเวลาที่มีความสุขมากที่สุดไม่มีอะไรดีไปกว่าฤดูหนาว เกล็ดหิมะลอยอยู่ด้านนอก ตัวเองสามารถนอนอยู่บนโซฟาในบ้าน ดื่มกาแฟร้อนๆ หนึ่งแก้ว ทานของหวาน ดูละครคุณภาพต่ำ ไม่ต้องให้ใครมาอยู่เป็นเพื่อน ก็รู้สึกมีความสุขอย่างเต็มเปี่ยมแล้ว
เช่นเดียวกับผู้ชาย ถึงเหลิ่งเซ่าถิงจะดูเย็นชาและโหดเหี้ยม บางครั้งพูดจาร้ายกาจ ทำให้เจี่ยนอี๋นั่วค่อนข้างหวาดกลัวเขา แต่เจี่ยนอี๋นั่วเกลียดผู้ชายสำมะเลเทเมาและไม่เจียมตัวมากกว่า โดยเฉพาะผู้ชายที่หน้าตาหล่อแบบนี้ เธอยิ่งเกลียด แทบจะมีอคติด้วยซ้ำ เมื่อเธอเห็นผู้ชายแบบนั้น ก็จะคิดว่าผู้ชายแบบนี้ใช้รูปลักษณ์งดงามของตัวเองล่อลวงผู้หญิงไปแล้วไม่รู้กี่คน
ดังนั้นเมื่อเจี่ยนอี๋นั่วเห็นผู้ชายคนนั้นปรากฏตัวขึ้น ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยด้วยสัญชาตญาณ แต่ก็คลายออกอย่างรวดเร็ว รักษาภาพลักษณ์สง่างามและมีคุณธรรมเอาไว้
เหลิ่งเฉิงอวี่หันหน้าไปมองผู้ชายคนนั้น เบิกตากว้างอย่างประหลาดใจ “หมิงอัน ลูกกลับมาแล้วเหรอ? ทำไมไม่บอกพวกเรา? เราจะได้ส่งคนไปรับ!”
ผู้ชายคนนั้นยิ้มให้เหลิ่งเฉิงอวี่แล้วพูดขึ้น “พ่อ ฉันคิดถึงบ้าน เลยกลับมา พ่อก็รู้ว่าฉันเกลียดการผูกมัดและกฎพวกนี้ ไม่รบกวนพวกคุณแล้ว”
จากนั้นผู้ชายคนนั้นก็ยิ้มให้กับคุณนายเหลิ่งแล้วพูดขึ้น “สุขภาพคุณนายก็ยังดูแข็งแรงมาก”
คุณนายเหลิ่งยิ้มแล้วพยักหน้า “หมิงอันก็ยังปากหวานนะ”
จากนั้นผู้ชายคนนั้นก็ยิ้มให้เหลิ่งเซ่าถิงแล้วพูดขึ้น “พี่ใหญ่ ได้เห็นสุขภาพพี่ฟื้นตัว ดีจังเลย”
เจี่ยนอี๋นั่วได้ยินชายแปลกหน้าที่จู่ๆ ก็โผล่มา ทักทายเหลิ่งเซ่าถิงและเหลิ่งเฉิงอวี่ ก็เข้าใจสถานะของผู้ชายคนนี้ เขาต้องเป็นน้องชายของเหลิ่งเซ่าถิงที่ชื่อเหลิ่งหมิงอันแน่ๆ
มองดูอย่างรอบคอบ เจี่ยนอี๋นั่วพบว่าจริงๆ แล้วโครงหน้าเหลิ่งหมิงอันคล้ายกับเหลิ่งเซ่าถิงมาก แต่เนื่องจากทั้งคู่มีนิสัยเฉพาะตัวที่แตกต่างกัน ทำให้เจี่ยนอี๋นั่วไม่ได้สังเกตเมื่อครู่นี้
เมื่อเจี่ยนอี๋นั่วมองสังเกตเหลิ่งหมิงอัน เหลิ่งหมิงอันก็หันมามองเจี่ยนอี๋นั่ว ยิ้มให้กับเจี่ยนอี๋นั่ว “คนนี้คือพี่สะใภ้ใหญ่เหรอ? ดูเหมือนองค์หญิงคนหนึ่งจริงๆ ……”
ก่อนหน้านี้เสียงเหลิ่งหมิงอันแค่ทำให้เจี่ยนอี๋นั่วรู้สึกคุ้นเคยเล็กน้อย แต่ประโยคนี้ของเหลิ่งหมิงอันทำให้เจี่ยนอี๋นั่วจำเหลิ่งหมิงอันคนนี้ได้ทันที นี่มันคนจรจัดที่รังควานเธอตรงป้ายรถประจำทาง โลกนี้มันกลมจริงๆ ! แต่คุณชายรองตระกูลเหลิ่งผู้ทรงเกียรติ ทำไมใส่ชุดเลอะเทอะไปยุ่งวุ่นวายกับผู้หญิงตามอำเภอใจแบบนั้น? เหลิ่งหมิงอันคนนี้เป็นคนอย่างไรกันแน่?
ถึงแม้เจี่ยนอี๋นั่วจะปกปิดสีหน้าประหลาดใจเอาไว้ทันที แต่ก็ยังโดนสังเกตได้ เหลิ่งเฉิงอวี่หรี่ตา ยิ้มให้กับเจี่ยนอี๋นั่วแล้วถามขึ้น “ทำไม? หลานสะใภ้กับหมิงอันรู้จักกันอยู่แล้วเหรอ? ”
เจี่ยนอี๋นั่วยิ้มทันทีแล้วพูดขึ้น “ก่อนหน้านี้เราเคยเจอกันครั้งหนึ่ง ไม่ถือว่ารู้จักหรอกค่ะ ตอนแรกเลยจำไม่ได้”
“ฮะ? ” เหลิ่งเฉิงอวี่ยิ้มแล้วพูดขึ้น “เคยเจอกันครั้งหนึ่ง? งั้นพวกเธอก็มีวาสนาต่อกันสินะ ลูกชายคนนี้ของฉันสองสามวันนี้ไม่ได้อยู่ในประเทศเลย ปกติจะไปต่างประเทศ”
เจี่ยนอี๋นั่วคิดในใจ: เหลิ่งเฉิงอวี่หมายความว่ายังไง? ตอนนี้ฉันเป็นภรรยาของเหลิ่งเซ่าถิงนะ ทำไมบอกว่าฉันกับเหลิ่งหมิงอันมีวาสนาต่อกัน? เหมือนอย่างที่เหลิ่งเซ่าถิงว่าจริงๆ อารองเหลิ่งเฉิงอวี่คนนี้ถึงจะดูใจดี แต่ทุกประโยคของเขามีกับดักจริงๆ ถึงขนาดใช้ลูกชายแท้ๆ ของตัวเองมายั่วยุความสัมพันธ์ของคนอื่น
เจี่ยนอี๋นั่วยิ้มขึ้นมาทันทีแล้วพูดขึ้น “ฉันมีวาสนาต่อตระกูลเหลิ่ง แค่เดินไปตามถนนก็เจอคนของตระกูลเหลิ่งได้ ดูเหมือนฉันกับเซ่าถิงจะมีวาสนาต่อกัน เป็นพรหมลิขิตจริงๆ ”
เหลิ่งเซ่าถิงหันไปยิ้มให้เจี่ยนอี๋นั่ว “พรหมลิขิตแน่นอน ไม่งั้นเธอคงไม่ปลุกฉันหรอก”
“เอาล่ะๆ ไม่ต้องคุยเล่นกันแล้ว ญาติๆ ที่ถูกเชิญมาใกล้จะมาถึงแล้ว เรารีบนั่งกันดีกว่า” คุณนายเหลิ่งหรี่ตายิ้มอย่างใจดีแล้วพูดขึ้น
เจี่ยนอี๋นั่วถูกเหลิ่งเซ่าถิงพาเข้าไปนั่ง เพิ่งนั่งลงก็ได้ยินเสียงญาติในครอบครัวเข้ามา เหลิ่งเซ่าถิงและคุณนายเหลิ่งก็ลุกขึ้นทักทาย เจี่ยนอี๋นั่วก็ยืนขึ้น ขณะที่เจี่ยนอี๋นั่วยืนขึ้นมาก็ได้ยินเสียงเหลิ่งหมิงอันเดินมาจากด้านหลังเธอ พิงแผ่นหลังเธอแล้วพูดเสียงทุ้มแหบพร่า “พี่สะใภ้ใหญ่ ตาฉันเกือบบอดเพราะเธอ ปฏิบัติกับฉันเผ็ดแสบขนาดนั้น ทำไมกลายเป็นสะใภ้ตัวน้อยที่แสนดีต่อหน้าพี่ชายฉันล่ะ?”
