เหลิ่งเซ่าถิงเดินไปหาเหลิ่งอวิ๋นเซียวและพูดว่า: “แกฆ่าพ่อของเจี่ยนอี๋นั่ว แกคิดว่าฉันจะปล่อยแกไปงั้นหรอ?”
เหลิ่งอวิ๋นเซียวจับของเขา เงยหน้าขึ้นมองไปที่เหลิ่งเซ่าถิงพูดด้วยรอยยิ้ม: “แกไม่ปล่อยฉันไป แล้วทำอะไรได้? ตอนนี้ฉันกำลังจะตายแล้ว ต่อให้แกไม่ฆ่าฉัน ฉันก็ตายอยู่ดี ยิ่งไปกว่านั้นฉันจะให้ของขวัญชิ้นใหญ่กับแกด้วย ถ้าแก……”
เหลิ่งอวิ๋นเซียวชี้ไปที่เงินที่ซ่อนอยู่ในมุมและพูดด้วยเสียงที่อ่อนแอ: “แค่เอาเงินนี่ไปให้พ่อของฉันและดูแลเขา จนกว่าเขาจะจากไป แค่นี้ก็พอ พวกเขามีชีวิตที่ยากลำบากมาตลอด ฉันหวังว่าตอนที่พวกเขาแก่มากแล้ว จะมีชีวิตที่ดีขึ้นบ้าง”
“แกเป็นห่วงพ่อบุญธรรมของแก แล้วทำไมถึงฆ่าพ่อของเจี่ยนอี๋นั่วอย่างไร้ความปราณี แกรู้ไหมเจี่ยนอี๋นั่วเสียใจแค่ไหน?” เหลิ่งเซ่าถิงกัดฟันพูดและจ้องมองไปที่เหลิ่งอวิ๋นเซียว
เหลิ่งอวิ๋นเซียวขมวดคิ้วด้วยความงงงวยบนใบหน้าของเขา: “เธอเสียใจด้วยงั้นหรอ? แต่พ่อของเธอไม่สามารถดูแลตัวเองได้ ฉันปล่อยให้เขาตาย ก็เหมือนฉันช่วยเขาไม่ใช่หรอ? อีกอย่างพ่อของเธอจะมาเทียบกับพ่อของฉันได้ยังไง พ่อฉันลำบากกว่าแถมยังดูแลฉัน ส่วนพ่อของเธอฉันไม่รู้จักด้วยซ้ำ แล้วทำไมฉันถึงจะฆ่าเขาไม่ได้?”
เหลิ่งเซ่าถิงมองลงไปที่เหลิ่งอวิ๋นเซียว ส่ายหัวเล็กน้อยและพูดเบาๆว่า: “แม้ว่าพ่อแม่บุญธรรมของแกจะดูแลแกมาอย่างดี แต่มันก็ไม่ทำให้แกมีความเป็นคนขึ้นเลย แกยังไม่เข้าความเป็นคนสินะ”
เหลิ่งอวิ๋นเซียวกระพริบตาและมีน้ำเสียงที่หงุดหงิด: “แกไม่ต้องมาสอนฉัน อย่าคิดว่าฉันเรียกแกมาแล้วก็ต้องการความช่วยเหลือจากแก แกในสายตาฉัน ก็แค่……ก็ยังเป็นแค่เด็กไม่รู้จักโต ฉันแค่เรียกแกมาสั่งเสีย ฉันขอให้แกดูแลพ่อของฉัน แล้วฉันจะบอกให้พ่อแม่ของเราทิ้งมรดกไว้ที่ไหน”
เหลิ่งเซ่าถิงมองลงไปที่เหลิ่งอวิ๋นเซียวและถามว่า: “มรดกของพ่อแม่เรา? ถูกยืดเข้าตระกูลเหลิ่งหมดแล้วไม่ใช่หรอ?”
เหลิ่งอวิ๋นเซียวส่ายหัวและกระซิบว่า: “ เปล่า หลังจากที่ฉันกลับมา ฉันพบว่าทรัพย์สินของครอบครัวที่เขาบอกให้ฉันซ่อนนั้นเป็นเรื่องจริง ตอนที่ฉันฆ่าเขาด้วยมีดเล่มเดียว เขาแข็งแกร่งมาก ทำให้ฉันลำบากมากและให้โอกาสเขาขอความเมตตา ฉันตัดคอของเขาเปิดออกและเขาก็เอาผ้าปิดแผล ขณะขอร้องฉันด้วยความเมตตาโดยบอกว่าเขาจะไม่ฆ่าฉัน เขายังบอกอีกว่าเขามีเงินจำนวนมากที่ฝากไว้ในธนาคารสวิสและเขาฝากเงินไว้กับคนอื่น ตระกูลเหลิ่งจะไม่มีทางหาเจอ เขาเก็บมาหลายปีก่อนที่เขาจะเสียชีวิต เขาบอกวิธีการถอนเงินและรหัสผ่านของเรา พ่อเป็นซีอีโอของตระกูลเหลิ่ง ในเวลานั้นเงินที่เขาสะสมต้องมีมาก เป็นไง? ฉันจะให้เธอทั้งหมด ”
เหลิ่งเซ่าถิงเหล่มองเหลิ่งอวิ๋นเซียว: “ถ้าแกรู้ว่ามีมรดกนั้นจริง ทำไมแกไม่ไปเอาเอง?”
“ฉัน?” เหลิ่งอวิ๋นเซียวหัวเราะ: “ฉันจะกล้าได้ยังไง? ถ้าฉันไปถอนเงิน จะมีคนรู้ว่าฉันยังไม่ตาย ฉันไปสวิตเซอร์แลนด์ไม่ได้ และ……และฉันก็ไม่ได้ต้องการเงิน ตอนแรกฉันไม่รู้ว่ามีเงินอยู่จริงหรือเปล่าฉันไม่อยากเสี่ยงขนาดนั้น ฉันแค่อยากอยู่กับพ่อแม่ ถึงจะลำบากหน่อยแต่มันอบอุ่นมาก แต่พวกเขาจนมาก แต่ยอมเสียเงินเพื่อผ่าตัดฉัน ฉันยิ่งดีใจ ถ้าไม่ใช่เพราะฉันกำลังจะตาย ฉันก็ไม่ไปเอาเงินให้พวกเขาหรอก”
“แกอยากทำแต่ทำไม่ได้ ก็เลยมาและเปลี่ยนกับฉันงั้นหรอ?” เหลิ่งเซ่าถิงถามอย่างเย็นชา
เหลิ่งอวิ๋นเซียวพยักหน้าและพูดด้วยรอยยิ้ม: “เป็นแบบนี้แหละ แถมเธอต้องตกลงแน่นอน อ้อ และฉันก็บอกให้ได้ว่าตอนนี้เจี่ยนอี๋นั่วอยู่ไหน ถ้าแกรีบตามไปต้องหาเจี่ยนอี๋นั่วเจอแน่นอน”
เหลิ่งเซ่าถิงส่ายหัว: “ไม่ฉันรู้ว่าเธออยู่ที่ไหน”
เหลิ่งอวิ๋นเซียวมองไปที่เหลิ่งเซ่าถิงด้วยความประหลาดใจและพูดอย่างงงงวย: “ไม่จำเป็น ฉันรู้ว่าเธออยู่ไหน”
ทันใดนั้นหัวใจของเหลิ่งอวิ๋นเซียวก็เกิดอาการจุกเสียด เขากดหน้าอกไว้แน่น เงยหน้าขึ้นมองไปที่เหลิ่งเซ่าถิงพร้อมกับรอยยิ้มแปลกๆบนใบหน้าของเขาและถามด้วยเบาๆ: “ทำไมล่ะ? เธอเป็นคนรักของแกไม่ใช่หรอ? ทำไมแกไม่ไปตามหาเธอ? ตอนนี้เธออยู่ในมือของเหลิ่งหมิงอัน เหลิ่งหมิงอันปฏิบัติกับเธอไม่ดี เธออาจจะตายได้”
“เธอไม่ตายหรอก” เหลิ่งเซ่าถิงมองลงไปที่เหลิ่งอวิ๋นเซียวและพูดด้วยเบาๆ: “เหลิ่งหมิงอันไม่ได้ต้องการชีวิตของเธอ เขาแค่ต้องการให้เธอไปจากฉัน”
“ แก…..ทำไมแกถึงทำตามความต้องการของเหลิ่งหมิงอัน ปล่อยให้ผู้หญิงคนนั้นไปจากแก?”
เหลิ่งอวิ๋นเซียวพูดแบบนี้และหยุดกะทันหัน พร้อมกับรอยยิ้มที่ตื่นเต้นอย่างประหลาดบนใบหน้าของเขา: “หรือว่าแกเองก็อยากให้ผู้หญิงคนนั้นออกไปจากแก? แกเตรียมพร้อมที่จะจัดการกับคนอื่นๆ ในตระกูลเหลิ่งแล้วหรอ? ย่าของเรา ลุงของเรา ลูกแกลูกน้องสมาชิกตระกูลอื่นๆของเรา แกพร้อมจะจัดการแล้วงั้นหรอ? ฮ่าฮ่าฮ่า เยี่ยมจริงๆ! ”
เหลิ่งอวิ๋นเซียวมองลงไปที่บาดแผลกระสุนปืนบนร่างกายของเขา ยิ้มและพูดว่า: “พวกเขาสมควรตายไปนานแล้ว งั้นฉันก็ยิ่งต้องบอกสิ่งที่ฉันรู้ให้ แกจะช่วยล้างแค้นให้กับฉัน ย่าโหดร้ายเกินไป เธอรู้ว่าฉันกำลังจะตาย แต่ก็ยังไล่ฆ่าฉัน อีกอย่าง เธออยากฆ่าฉันแถมสั่งให้คนฆ่าพ่อฉันด้วย แกต้องช่วยฉัน ช่วยฉันแก้แค้น ช่วยปกป้องพ่อ……”
“ฉันไม่ได้มาช่วยล้างแค้นให้แก” เหลิ่งเซ่าถิงนั่งยองๆต่อหน้าเหลิ่งอวิ๋นเซียวและมองตรงไปที่เหลิ่งอวิ๋นเซียว: “ถ้าเรื่องราวระหว่างตระกูลเรายังเป็นแบบนี้ต่อไป สุดท้ายพวกเราจะไม่มีใครพบจุดจบที่ดี”
แสงแห่งความตื่นเต้นแปลกประหลาดปรากฏขึ้นในดวงตาของเหลิ่งอวิ๋นเซียว เขาจับมือของเหลิ่งเซ่าถิงอย่างแรงและพูดด้วยเบาๆ: “ถึงแม่แกจะไม่ล้างแค้นให้ฉัน แต่เป้าหมายของแกก็เหมือนกัน ยังไงแกก็ได้วางแผนไว้แล้ว พ่อของฉันจะได้รับการคุ้มครองจากแกใช่ไหม? เจี่ยนอี๋นั่วก็รู้สึกได้ว่าคนที่อยู่กับเธอไม่ใช่แก จะไม่สังเกตเห็นอารมณ์ของเธอได้ยังไง? แกรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าฉันกลับมา พ่อของฉัน แกปกป้องไว้แต่แรกแล้วใช่ไหม?
เหลิ่งเซ่าถิงสะบัดมือของเหลิ่งอวิ๋นเซียวออก ขมวดคิ้วและกระซิบด้วยน้ำเสียงที่แสดงความสงสาร: “พ่อบุญธรรมของแก ถูกฆ่าตายก่อนที่คนของฉันจะมาถึงแล้ว”
เหลิ่งอวิ๋นเซียวตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นยกมือขึ้นปิดหน้าอกที่เจ็บปวดของเขา เขาเงยหน้าขึ้นและหัวเราะ: “ฮ่าฮ่าฮ่า … เป็นไปไม่ได้ ตอนที่ฉันออกมา เขายังบอกว่าเขาจะรอฉันกลับบ้าน เขาต้องรอให้ฉันกลับบ้านอย่างสุขภาพแข็งแรง เขาไม่เคยมีวันที่ดี ไม่เคยกินอาหารดีๆ ทุกวันตรุษจีนทุกอย่างที่เขามี มันน้อยกว่าหนึ่งในสิบของย่า เขาจะตายแบบนี้ได้ยังไง? ไม่จริง มันไม่ยุติธรรม นี่มันตลกเป็นบ้า ฮ่าฮ่าฮ่า……แกโกหกฉัน……เป็นไปไม่ได้!”
เหลิ่งเซ่าถิงพูดอย่างเย็นชา: “ฉันไม่จำเป็นต้องโกหกแก บอกว่าพ่อของแกยังมีชีวิตอยู่ เอามาขู่แกมันมีประโยชน์กว่านี้อีก”
หลังจากหัวเราะไปสองสามครั้ง เหลิ่งอวิ๋นเซียวหลับตาลง ทันใดนั้นเสียงหัวเราะของเขาก็หยุดลงทันที จากนั้นเขาก็ส่งเสียงคำรามอย่างเจ็บปวด: “เขาไม่ได้ทำอะไรผิด ฆ่าเขาทำไม? ทำไม?”
“เพราะเขาเลี้ยงดูแก” เหลิ่งเซ่าถิงมองไปที่เหลิ่งอวิ๋นเซียวที่เจ็บปวดและมองไปที่ใบหน้าที่คล้ายกันมากของเหลิ่งอวิ๋นเซียว ด้วยสีหน้าบิดเบี้ยวราวกับว่าเขากำลังร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด
“เลี้ยงฉันมันผิดขนาดนั้นเลยหรอ?” เหลิ่งอวิ๋นเซียวถามด้วยดวงตาสีแดงและน้ำตาบนใบหน้าของเขา
ทันใดนั้นเหลิ่งอวิ๋นเซียวก็เงยหน้าขึ้นน้ำตาของเขาก็หยุดลงทันที ใบหน้าของเขาแสดงความสงบอย่างแปลกประหลาดและเขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา: “งั้นดี งั้นฉันจะบอกเธอทุกอย่างเลยละกัน ทั้งหมดที่ฉันรู้ แกอย่าปล่อยให้รอดสักคน ฆ่าพวกมันให้หมด!”
ในขณะที่เหลิ่งอวิ๋นเซียวพูด เขาเข้าไปหาเหลิ่งเซ่าถิงเล็กน้อยและบอกเหลิ่งเซ่าถิงเรื่องบัญชีและรหัสผ่าน ทุกสิ่งที่เขารู้ หลังจากที่เหลิ่งอวิ๋นเซียวพูดจบเขาก็หายใจเข้าลึกๆและกระซิบว่า: “เงินทั้งหมดที่เหลิ่งหมิงอันให้ฉัน ฉันให้แก”
เหลิ่งเซ่าถิงส่ายหัวและพูดด้วยเบาๆว่า: “ถ้าเงินพวกนั้นหายไป พวกเขาจะรู้ว่าแกติดต่อกับคนอื่น แกฆ่าพ่อของเจี่ยนอี๋นั่ว และฉันจะไม่ช่วยแก แต่ฉันจะพยายามตามหาที่ฝังศพใส่ขี้เถ้าของแกและพ่อแม่บุญธรรมของแกอยู่ที่เดียวกัน เพราะ…… ”
ในตอนนี้เหลิ่งเซ่าถิงกัดริมฝีปากแน่นและไม่พูดต่อ
เหลิ่งอวิ๋นเซียวมีแสงแปลกๆในดวงตาของเขาและพูดเบาๆ: “เพราะเราเป็นพี่น้องกัน?”
เหลิ่งเซ่าถิงลุกขึ้นและเดินออกจากบ้านโดยไม่หันกลับมามอง เหลิ่งอวิ๋นเซียวเอนกายพิงมุมและพูดด้วยเบาๆซ้ำแล้วซ้ำเล่า: “เราเป็นพี่น้องกัน?พี่น้อง…… ”
จากนั้นเหลิ่งอวิ๋นเซียวก็ยิ้มอีกครั้ง เดินช้าๆไปยังมุมที่มีเงินดอลลาร์ซ่อนอยู่และพึมพำเบาๆ: “จะตายที่นี่ไม่ได้ ถ้าตายอยู่ที่นี่ จะพบว่าฉันนัดเจอกับใครบางคน ฆ่าตัวตายไม่ได้ ไม่อย่างนั้นจะรู้ได้ว่าฉันรู้ข่าวการตายของพ่อแล้ว จะรู้ว่าฉันเจอกับเหลิ่งเซ่าถิง ฉันต้องหนี…..หนีต่อไป…..เหมือนก็…….เหมือน……”
เหลิ่งอวิ๋นเซียวเดินออกมาจากบ้านถือเงินดอลลาร์สหรัฐโดยยังคงพึมพำเสียงเบา: “เหมือนกับคำที่พ่อเคยบอกไว้ รอฉันกลับบ้าน เหมือนเขายังมีชีวิตอยู่…..”
เหลิ่งอวิ๋นเซียววิ่งไปข้างหน้า จนกระทั่งเขาออกจากซอย และเขาก็พบกับชายคนหนึ่งสวมแว่นตาสีทองและแต่งตัวเหมือนพนักงานออฟฟิศทั่วไป ด้วยรอยยิ้มเล็กๆบนใบหน้าของเขา ชายคนนั้นเดินเคียงข้างเหลิ่งอวิ๋นเซียว จากนั้นรีบหยิบมีดออกมาและเชือดคอของเหลิ่งอวิ๋นเซียว ในขณะที่เหลิ่งอวิ๋นเซียวล้มลง คนสองคนที่ติดตามเหลิ่งอวิ๋นเซียวรีบพยุงเหลิ่งอวิ๋นเซียวขึ้นมาอย่างรวดเร็วปิดแผลที่คอของเหลิ่งอวิ๋นเซียว จับเหลิ่งอวิ๋นเซียวใส่ในพลาสติกสีดำ แล้วยัดลงไปในกระเป๋าเดินทางที่เตรียมเอาไว้
บนถนนที่ไม่มีผู้คนแห่งนี้ในช่วงเช้าตรู่ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว จนไม่มีใครสังเกตเห็น แม้แต่เหลิ่งอวิ๋นเซียวเองก็ไม่คาดคิดว่าทุกอย่างจะจบลงอย่างกะทันหัน แต่เดิมเขาคิดว่าเขายังสามารถวิ่งหนีไปได้
เหลิ่งเซ่าถิงนั่งบนขอบเตียง ลูบที่นอนของเจี่ยนอี๋นั่วและเหล่ออกไปนอกหน้าต่าง ในความมืดดวงตาที่ล่องลอยจางๆของเหลิ่งเซ่าถิงเหมือนกับดวงตาของหมาป่าที่เปล่งประกายในความมืด
