ก่อนที่เจี่ยนฮุ่ยฮุ่ยจะออกจากห้อง เธอดีใจจนไม่สามารถซ่อนความสุขบนใบหน้าของเธอได้ ดูเหมือนว่าเธอจะได้ไปอยู่ข้างๆเหลิ่งหมิงอัน อยู่กับเหลิ่งหมิงอันอย่างมีความสุข
เจี่ยนอี๋นั่วมองไปที่เจี่ยนฮุ่ยฮุ่ยและพูดด้วยรอยยิ้ม: “แกจะมามัวเสียเวลาอยู่ที่นี่ทำไม ทำไมไม่รีบไปหาเหลิ่งหมิงอันล่ะ? คนที่หล่อและรวยอย่างเหลิ่งหมิงอัน ถ้าพลาดนี่เสียดายแย่เลยนะ ”
เจี่ยนฮุ่ยฮุ่ยไม่สามารถซ่อนมุมปากที่หงายขึ้นได้ด้วยสีหน้ามีชัย: “หึ แกไม่ต้องมายุ่งเรื่องของฉัน ฉันจัดการเองได้ แกระวังตัวดีๆรอการพิจารณาคดีเถอะ ไม่ต้องห่วง ฉันไม่รันทดเหมือนแกหรอก ความสัมพันธ์พี่น้องอะไร? ฉันแค่มาดูแก ค่อยๆดูแกแก่ลงเรื่อยๆ ดูแกที่ติดคุกเป็นปี ทำไมแกไม่บอกฉันแต่แรกว่ารู้จักคนตระกูลเหลิ่ง ถ้าแนะนำให้ฉันรู้จักกับหลิ่งหมิงอันตั้งแต่แรก ฉันจะไปอยู่กับฉู่หมิงเซวียนได้ยังไง? ก็คงไม่ต้องโดนเขาใส่ร้ายจนเป็นแบบนี้ ที่ฉันเป็นอยู่ตอนนี้ แกไม่รู้สึกว่าแกต้องรับผิดชอบบ้างหรอ?”
ขณะที่เจี่ยนฮุ่ยฮุ่ยพูด เธอลดเสียงลงและพูดว่า: “เจี่ยนอี๋นั่ว ฉันใช้เงินบังคับให้แกไม่มาหาฉันไม่ได้ ฉันยังสามารถใช้เงินทำให้แกมีช่วงเวลาที่น่าสังเวช เดี๋ยวแกกลับไปที่ห้อง จะมีคนคอยตามแก แม้ว่าตอนนี้ฉันจะไม่มีเงินมาก แต่แค่เห็นแกทรมาน มันก็คุ้มค่ากว่ากระเป๋าของฉัน ยิ่งทำให้ฉันมีความสุข! ”
เจี่ยนอี๋นั่วมองไปที่เจี่ยนฮุ่ยฮุ่ยและหัวเราะ: “ทำให้เธอมีความสุขมากขนาดนี้ ดูเหมือนว่าการตัดสินใจของฉันจะไม่ผิด”
“การตัดสินใจคืออะไร?” เจี่ยนฮุ่ยฮุ่ยขมวดคิ้วและถามขึ้น: “ตอนนี้ฉันไม่ได้สนใจอะไรเธอเลย เวลาของฉันตอนนี้มีค่า ฉันไม่เอาเวลามาเสียที่ตัวเธอหรอก”
เจี่ยนอี๋นั่วเห็นเจี่ยนฮุ่ยฮุ่ยลุกขึ้นและกำลังจะออกไปจากห้อง เจี่ยนอี๋นั่วอดไม่ได้ที่จะถามเบาๆ: “การตายของพ่อ เธอไม่รู้สึกผิดเลยงั้นหรอ?”
ถ้าคำตอบขอบเจี่ยนฮุ่ยฮุ่ยตอบว่าเธอรู้สึกผิดเล็กน้อย เจี่ยนอี๋นั่วจะยังคงเตือนเจี่ยนฮุ่ยฮุ่ยให้ดูแลตัวเอง อยู่ให้ห่างจากเหลิ่งหมิงอันปีศาจที่มืดมน การเชื่อมต่อทางสายเลือดนั้นลึกลับมากจนเจี่ยนอี๋นั่วพร้อมที่จะให้โอกาสเจี่ยนฮุ่ยฮุ่ยอีกครั้ง
เจี่ยนฮุ่ยฮุ่ยพูดอย่างเย็นชา: “ฉันจะต้องรู้สึกผิดอะไร? สภาพเขาเป็นแบบนั้น ไม่ช้าก็เร็วยังไงก็ต้องตายอยู่ดี อีกอย่างฉันไม่ได้เป็นคนฆ่า ทำไมฉันต้องรู้สึกผิดด้วย? ไม่มีพ่อที่เป็นบ้าแบบนั้น แกไม่รู้สึกโล่งกว่าเดิมหรอ? ถ้าตอนนี้เขายังไม่ตาย ก็ต้องตกมาเป็นภาระของฉันที่ต้องดูแลเขา ใครจะอยากไปดูแลพ่อที่เป็นบ้าแบบนั้น?”
เจี่ยนอี๋นั่วหัวเราะอย่างช้าๆ เมื่อได้ยินสิ่งที่เจี่ยนฮุ่ยฮุ่ยพูด เธอพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา: “ถ้าเธอพูดแบบนี้ งั้นฉันก็ขออวยพรให้เธเมีความสุขกับเหลิ่งหมิงอันนะ”
เจี่ยนฮุ่ยฮุ่ยมองเจี่ยนอี๋นั่วและพูดด้วยความโกรธ: “อย่าคิดว่าแกอวยพรฉัน แล้วฉันจะปล่อยแก ฉันจะบอกให้ มรดกของตระกูลเจี่ยนจะอยู่ในมือแกอีกไม่นานหรอก ถึงยังไงแกก็อยู่ในคุกออกมาทำอะไรไม่ได้ ฉันจะหาทนายมาสู้คดีและเอาเงินมาทั้งหมด! ฉันเจี่ยนฮุ่ยฮุ่ยพูดคำไหนคำนั้น!”
หลังจากที่เจี่ยนฮุ่ยฮุ่ยพูดจบก็เดินออกจากห้องไป
เจี่ยนอี๋นั่วยกปากขึ้น ยิ้มเยาะและพูดว่า: “ฉันเคยบอกว่าจะไม่มีวันให้อภัยแก สงสัยฉันก็คงต้องคำไหนคำนั้น”
หลังจากพูดจบ เจี่ยนอี๋นั่วก็ลุกขึ้นและถูกตำรวจนำตัวกลับไปที่ห้องขัง เจี่ยนอี๋นั่วถูกขังไว้ในห้องที่มีคนเจ็ดแปดคน เธอหันศีรษะและมองไปที่ผู้ถูกคุมขังที่อยู่รอบๆเธอ พวกเขาทั้งหมดเป็นผู้หญิงที่แข็งแรงและมีหน้าตาน่าเกลียด เจี่ยนอี๋นั่วไม่ได้ถามว่าทำไมเธอถึงถูกกักตัวที่นี่ เนื่องจากเจี่ยนฮุ่ยฮุ่ยบอกว่ามีคนจัดให้ “เข้า” เธอจึงต้องจัดเตรียมตามคำสั่งของเจี่ยนฮุ่ยฮุ่ย
เมื่อตำรวจจากไปผู้หญิงที่มีรูปร่างหน้าตาก็ล้อมรอบเจี่ยนอี๋นั่ว: “อัยยะ ผิวดีและเนื้อนุ่ม แกไปก่อคดีอะไรมา? ขายบริการหรอ?”
“ดูเหมือนเป็นฝูงหมาป่าที่หิวโหย มาสิ มาทำในสิ่งที่เธอทำ เธออยู่กับเราจะต้องให้บริการคนด้วย มาเลียกู ทำให้กูรู้สึกสบาย”
ขณะที่ผู้หญิงพูด พวกเขายื่นมือออกไปให้เจี่ยนอี๋นั่ว เจี่ยนอี๋นั่วเงยหน้าขึ้นและมองไปที่ผู้หญิงอย่างเย็นชา: “ฉันถูกจับเพราะฆ่าคนมา ถ้าพวกแกกล้าแตะต้องฉัน ฉันจะฆ่าทีละคน”
“ฆ่าคน? อย่ามาทำให้เราตกใจไปหน่อยเลย” ผู้หญิงคนนั้นพูดพร้อมกับเอื้อมมือไปแตะเจี่ยนอี๋นั่ว
เจี่ยนอี๋นั่วก้าวไปข้างหลังและดึงแปรงสีฟันที่วางไว้ข้างอ่างล้างมือ หักด้ามแปรงสีฟันแล้วจับครึ่งหนึ่งที่แหลมคม เมื่อผู้หญิงคนนั้นพุ่งเข้ามาหาเธอ เจี่ยนอี๋นั่วก็จับผมของผู้หญิงคนนั้นด้วยมือข้างหนึ่งและเจาะดวงตาของผู้หญิงคนนั้นด้วยด้ามแปรงสีฟันในมืออีกข้างหนึ่ง แทงเข้าไปครั้งแรกยังไม่ลึก เจี่ยนอี๋นั่วไม่ลังเล แทงเข้าไปลึกกว่าเดิมอีกครั้ง
“ฉันผิดไปแล้ว! อย่าทำฉันเลย!” หญิงสาวขอร้องเสียงดัง พลางปิดตาของเธอ แผลที่มุมตาของเธอมีเลือดไหลออกมา
จากนั้น เจี่ยนอี๋นั่วก็หยุดและมองไปที่ผู้หญิงรอบๆ และพูดขึ้นว่า: “ตัวเลือกของพวกแกคือฆ่าฉันให้ตาย ถ้าไม่ฆ่าฉัน ตราบใดที่ฉันยังมีลมหายใจ ฉันจะใช้ทุกโอกาสเพื่อตามฆ่าพวกแก ฉันเป็นนักโทษอาชญกรรม อาจได้รับโทษจำคุกตลอดชีวิตหรือไม่ก็ประหาร พ่อแม่ของฉันก็ตายหมดแล้ว ฉันไม่มีอะไรต้องเสียอีก ถ้าฆ่าพวกแกอีกไม่กี่คนโทษของฉันก็คงไม่มีอะไรต่าง!”
แม้ว่าเหลิ่งหมิงอันจะแค่แกล้งตาย แต่เจี่ยนอี๋นั่วก็ยังจำความรู้สึกของการฆ่าเหลิ่งหมิงอันในเวลานั้นได้ สำหรับเจี่ยนอี๋นั่วเธอเคยฆ่าใครบางคนมาแล้วครั้งหนึ่ง นอกจากนี้เธอยังดูเหมือนคนสิ้นหวังที่เคยฆ่าคน
ผมของเจี่ยนอี๋นั่วกระจัดกระจาย ศีรษะของเธอลดลงเล็กน้อย เธอไม่ใช่แค่การแสดงเท่านั้น แต่เธอพร้อมที่จะต่อสู้กับความตายจริงๆ โลกที่เธอกำลังจะเผชิญนั้นช่างอ่อนแอและทรงพลัง หากมันไม่โหดเหี้ยมเธอก็สามารถเหยียบย่ำและสู้กับมันได้
ที่นี่ไม่มีลูกคุณหนูที่ร่ำรวย ไม่มีผู้หญิงที่แต่งตัวดีงดงาม ไม่มีคนรับใช้คอยล้อมรอบ มีเพียงกลุ่มอาชญากรที่มีหน้าที่รับผิดชอบต่างๆ การศึกษาและความสำเร็จทั้งหมดของเธอไม่มีประโยชน์ที่นี่ มีเพียงความโหดร้ายที่มาจากใจของเธอเท่านั้นที่สามารถยับยั้งและสู้กับคนพวกนี้ได้
แม้ว่าผู้หญิงเหล่านี้จงใจทำให้เจี่ยนอี๋นั่วอับอายเพราะพวกเขาได้รับเงินของเจี่ยนฮุ่ยฮุ่ย แต่พวกเธอประเมินคนได้ว่าคนประเภทไหนรังแกได้และคนประเภทไหนที่ไม่สามารถทำให้ขุ่นเคืองได้ เจี่ยนอี๋นั่ว คนปัจจุบันในมุมมองของพวกเธอเป็นผู้หญิงประเภทที่อย่ายุ่งด้วยจะดีกว่า
“พวกเราผิดไปแล้ว……ผิดไปแล้วจริงๆ……” ผู้หญิงคนหนึ่งยิ้มและพูดว่า: “เราเข้าใจผิดคิดว่าเธเเป็นผู้หญิงแบบนั้น เออ……พวกเราเกลียดผู้หญิงที่ขายบริการ”
เจี่ยนอี๋นั่วก้าวถอยหลังและปล่อยมือจากผู้หญิงที่มีรอยขีดข่วนจากเธอ เจี่ยนอี๋นั่วไม่พูด แต่ก้าวกลับไปที่มุมและหลับตา ทันทีที่หญิงสาวได้รับการปล่อยตัวจากเจี่ยนอี๋นั่ว เธอปิดตาทันทีและวิ่งไปข้างหลัง ผู้หญิงร้องไห้และถามว่า: “ตาของฉันจะบอดไหม? ตอนนี้ฉันมองไม่เห็นอะไรเลย”
“ไม่บอดหรอก มันแค่เปื้อนเลือด รีบไปล้างออกเถอะ” ผู้หญิงอีกคนพูดขึ้นอย่างรวดเร็ว
“โอ้ยพระเจ้า เธอกำลังจะฆ่าฉันจริงๆเหรอ เมื่อกี้พวกเธอไม่เห็นแววตาของเธอ เหมือน……เหมือนเธอหมาป่า…… ”
“เธอน่าจะฆ่าคนจริงๆ”
“ ทำไมพวกเธอถึงรับงานแบบนี้ ฆาตกรแบบนี้ไม่ไหวจริงๆ พวกมันไม่กลัวอะไรทั้งนั้น ช่างเถอะ ยังไงก็ได้เงินมาแล้ว ยังไงเราก็ขู่ให้เธอกลัวแล้ว แบบนี้ก็น่าจะพอละนะ เราจะออกจากที่นี่อีกสองวัน ไปมีเรื่องกับมันก็ไม่คุ้มหรอก ช่วงนี้ก็หลีกเลี่ยงมันไว้ดีกว่า”
เจี่ยนอี๋นั่วฟังการพูดคุยกระซิบของผู้หญิงเหล่านั้นโดยไม่มีความภาคภูมิใจหรือความสำเร็จแม้แต่น้อย ดูเหมือนเธอจะเป็นคนที่วิ่งเข้าไปในโลกที่แปลกประหลาดโดยประมาท แต่โลกนี้ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกกลัว ถ้าเธอต้องเผชิญกับตระกูลเหลิ่งที่นี่ถือว่าจิ๊บๆไปเลย
เจี่ยนอี๋นั่วไม่จำเป็นต้องกังวลว่าเธอถูกคนอื่นทำร้ายหรือเปล่า ไม่คิดว่าเธอติดอยู่ในกับดักของใครบางคนหรือไม่ จะต้องดำเนินต่อไปและเอาตัวรอดให้ได้ แม้ว่าตอนนี้เจี่ยนอี๋นั่วจะอยู่ในคุก แต่เป็นครั้งแรกที่เธอไม่ต้องมาคิดมาก ทำให้หัวใจของเธอผ่อนคลาย
เพียงแต่เจี่ยนอี๋นั่วไม่รู้ว่าตอนนี้เจี่ยนฮุ่ยฮุ่ยไปหาเหลิ่งหมิงอันแล้วหรือยัง? เจี่ยนฮุ่ยฮุ่ยเข้าหาเหลิ่งหมิงอันได้หรือเปล่า? ถ้าทุกอย่างเป็นไปตามที่คิด ชีวิตของเจี่ยนฮุ่ยฮุ่ยก็น่าจะตกนรกในไม่ช้า
ก่อนที่เจี่ยนฮุ่ยฮุ่ยมาเข้าไปยังจุดนัดพบ เธเหยิบแป้งออกมาแต่งหน้าแล้วยิ้ม เดินเข้าไปในร้านกาแฟ เมื่อเธอเห็นเหลิ่งหมิงอันเจี่ยนฮุ่ยฮุ่ยยิ้มและเดินเข้าไปหา: “หมิงอัน เธอมารอฉันนานหรือยัง?”
เมื่อดวงตาสีพีชของเหลิ่งหมิงอันมองไปที่เจี่ยนฮุ่ยฮุ่ย เขาจ้องมองด้วยสายตาที่เฉยเมยและพูดอย่างเย็นชา: “คุณเรียกฉันมามีอะไรหรือเปล่า? มีอะไรเกี่ยวกับอี๋นั่วอีกงั้นหรอ?”
เจี่ยนฮุ่ยฮุ่ย หน้ามุ่ยอย่างไม่พอใจและพูดว่า: “ถ้าไม่เอ่ยถึงเธอ เธอก็จะไม่ออกมางั้นหรอ? วันนี้ฉันไปเยี่ยมเธอมา นิสัยก็แย่เหมือนเดิม ด่าฉัน ทำให้ฉันรู้สึกแย่ เพราะงั้นฉันก็เลยเรียกเธอมา เผื่อเธอจะช่วยปลอบใจฉันได้บ้าง”
“เรียกฉันมาเพื่อปลอบเธอเนี่ยนะ?” เหลิ่งหมิงอันถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา พลางเหล่ไปที่เจี่ยนฮุ่ยฮุ่ย
เจี่ยนฮุ่ยฮุ่ยพยักหน้าอย่างเขินๆ : “อีกอย่าง ฉันอยา…… ฉันทำตามคำสั่งของเธอที่ใส่ร้ายเจี่ยนอี๋นั่วและจับเจี่ยนอี๋นั่วเข้าคุก ฉันควรได้รางวัลนะ เราควรมีความสัมพันธ์ที่ดีและติดต่อหากันได้ไม่ใช่หรอ? ถ้าเธอไม่มาหาฉันบ่อยๆฉันอาจจะเผลอพูดอะไรผิดไป เช่น สิ่งที่เธอกับพี่เขยสอนให้ฉันทำ ถ้าเป็นแบบนั้นจะทำยังไง? ”
“เธอกำลังขู่ฉันงั้นหรอ?” เหลิ่งหมิงอันอดไม่ได้ที่จะหัวเราะและพูด: “คุณผู้หญิง พี่เธอพูดอะไรกับเธอล่ะสิ?”
