คุณนายเหลิ่งเอาแต่นั่งอยู่ในห้องไม่ขยับเขยื้อนไปไหนราวกับศพ คนรับใช้ของเธอเคาะประตูแต่คุณนายเหลิ่งเพียงตะโกนตอบออกไปด้วยระดับเสียงที่ดังๆ : “ไม่ต้องเข้ามา ไม่ต้องเข้ามาสักคน”
คุณนายเหลิ่งไม่สามารถให้คนอื่นเห็นเธอในสภาพที่แก่เช่นนี้ได้ เธอเป็นเป็นเหมือนผู้นำของตระกูลเหลิ่งมาโดยตลอด เธอจะแก่ลงไปแบบนี้ได้ยังไงล่ะ? จะให้คนที่อยู่ภายใต้บังคับบัญชาของเธอตกใจกับเธอในสภาพแบบนี้ได้ยังไง?
เมื่อคนใช้ไม่สามารถเปิดประตูเข้าไปได้ จึงทำได้เพียงไปหาเหลิ่งเซ่าถิง ทันใดนั้นเหลิ่งเซ่าถิงก็รีบขึ้นไปหาคุณนายเหลิ่งหน้าประตูห้องของเธอทันที ก่อนจะถามด้วยน้ำเสียงทุ้มของเขาไปว่า : “คุณย่าครับ ผมเซ่าถิงเองนะครับ คุณย่าเป็นอะไรรึเปล่าครับ? ผมขอเข้าไปหาคุณย่าหน่อยได้มั้ย?”
คุณนายเหลิ่งตะโกนเสียงดังกลับมา “เธอก็ห้ามเข้ามา ห้ามพวกเธอทุกคนเข้ามา!”
เหลิ่งเซ่าถิงยืนอยู่ตรงหน้าประตู เมื่อรับรู้ถึงความผิดปกติภายในห้องของผู้เป็นย่าเข้าก็ขมวดคิ้วขึ้นทันที เขาพอจะเข้าใจแล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้นภายในห้อง เขาขมวดคิ้วอีกครั้งก่อนที่จะถอนหายใจออกมาเบาๆ พร้อมกับถามไปว่า : “คุณย่าครับ เสื้อผ้าที่คุณย่าสั่งมาถึงแล้วนะครับ ให้ผมเอาเข้าไปให้คุณย่าลองนะครับ”
เมื่อคุณนายเหลิ่งได้ยินเหลิ่งเซ่าถิงพูดเช่นนั้นเธอก็พยักหน้าครั้งหนึ่ง ก่อนจะตอบกลับไปด้วยเสียงทุ้มว่า : “เอาเสื้อผ้าขึ้นมาแล้วก็วางไว้หน้าประตูเลย แล้วก็ออกไปซะ ย่า…….ย่าอารมณ์ไม่ค่อยดี อยากอยู่เงียบๆคนเดียว”
เหลิ่งเซ่าถิงพูดเบาๆ : “งั้นผมไปก่อนนะครับคุณย่า ถ้าคุณย่ามีอะไรก็ค่อยเรียกผมนะครับ”
คุณนายเหลิ่งไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เธอยังคงนั่งเหม่ออยู่เช่นเดิมก่อนจะสูดจมูกแล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงต่ำอย่างสั่นๆว่า : “ฉัน ฉันไม่ต้องการพวกเธอ เพราะฉันทำคนเดียวได้ ฉัน……ทำเองได้……”
เมื่อผ่านไปได้สักพัก คุณนายเหลิ่งถึงได้ลุกขึ้นมาแล้วตรงไปเปิดประตู เธอเห็นเสื้อผ้าวางอยู่หน้าห้องอย่างเป็นระเบียบชุดหนึ่ง ข้างๆยังมีชาร้อนๆอีกแก้ว คุณนายเหลิ่งรีบหยิบเสื้อผ้าและแก้วชาแก้วนั้นแล้วกลับเข้าห้องทันที ก่อนที่จะปิดประตูอีกครั้ง แล้วค่อยเปลี่ยนเสื้อผ้าของเธอ จากนั้นเธอก็นำเสื้อผ้าที่สวมใส่ไปแล้วของเธอห่อกระดาษหนังสือพิมพ์ แล้วจึงดื่มชาก่อนที่เธอจะสงบลง
เมื่อเธอตื่นขึ้นมาเธอก็หยิบโทรศัพท์ทันทีก่อนที่จะโทรไปที่ห้องคนรับใช้ แล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น “ขึ้นมาหาฉันคนนึง ขึ้นมาทำความสะอาดห้องให้ฉัน เมื่อกี้ฉันไม่ทันระวังเลยทำน้ำชาหก”
ทันใดนั้นสาวรับใช้สองคนก็รีบขึ้นไปตามคำสั่งทันที หลังจากที่พวกเธอทำความสะอาดห้องใหุ้ณนายเหลิ่งเสร็ยเรียบร้อยแล้ว ก็นำเสื้อผ้าที่คุณนายเหลิ่งใส่แล้วนั้นก่อนจะเตรียมตัวออกจากห้องของคุณนายเหลิ่งไป จู่ๆคุณนายเหลิ่งก็พูดกับพวกเธอด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็นไปว่า “แค่น้ำชาหกเข้าใจมั้ย? ถ้าฉันได้ยินอะไรที่นอกเหนือจากนี้ ระวังชะตากรรมของพวกเธอไว้ให้ดี!”
สาวรับใช้ทั้งสองคนรีบพยักหน้าทันที ก่อนจะรีบตอบกลับไป : “ค่ะคุณนาย แค่น้ำชาหกค่ะ”
คุณนายเหลิ่งพยักหน้าก่อนที่จะตอบกลับไปว่า : “ไปเรียกคุณชายขึ้นมาไป”
เมื่อสาวใช้ทั้งสองคนออกไป คุณนายเหลิ่งก็หายใจเข้าลึกๆไปครั้งหนึ่งก่อนจะเอนกายของเธอไปกับเก้าอี้ แล้วหลับตาลงรอเหลิ่งเซ่าถิงเข้ามาหาเธอ เมื่อเข้ามาเธอถึงได้ลืมตาขึ้นพร้อมกับมองไปที่เหลิ่งเซ่าถิงแล้วยิ้มขึ้นมา “เซ่าถิง ปิดประตูแล้วก็มานั่งตรงนี้มา”
เมื่อเหลิ่งเซ่าถิงปิดประตูห้องคุณนายเหลิ่งเรียบร้อยแล้วก็เดินเข้ามาหาเธอทันที ก่อนที่จะนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆคุณนายเหลิ่ง
คุณนายเหลิ่งมองมาที่เหลิ่งเซ่าถิงก่อนยิ้มด้วยด้วยความเอ็นดู : “ความสัมพันธ์ของหลานกับเค่อหยิงเป็นยังไงบ้าง? ย่าได้ยินมาว่าไปเดทกันบ่อยๆ ดูเหมือนว่าความสัมพันธ์จจะดีเลยใช่มั้ย”
เหลิ่งเซ่าถิงพยักหน้าพร้อมกับยกยิ้ม : “เค่อหยิงเป็นผู้หญิงที่เรียบง่ายแล้วก็ใจดีมากๆครับ”
“ใช่ เค่อหยิงเป็นคนดีจริงๆนั่นแหละ ถึงแม้ว่าเธอจะเรียนอยู่ต่างประเทศมาโดยตลอด แต่ว่าเธอไม่ได้ทำตัวตามคนต่างชาติ วางตัวเก่งเหมือนผู้หญิงสมัยก่อนเลยด้วยซ้ำไป แล้วระกูลกู้ก็ดีใช่ย่อย อย่างน้อยก็ดีกส่าเจี่ยน…….” คุณนายยิ้มขึ้นเมื่อพูดถึงตรงนี้พร้อมกับมองไปที่เหลิ่งเซ่าถิง ก่อนที่เธอจะขมวดคิ้วขึ้นแล้วก็พูดด้วยความโมโห “นี่ฉันพูดถึงผู้หญิงคนนั้นอีกแล้วหรอเนี่ย! ตอนนี้หลานคงไม่ได้คิดถึงผู้หญิงคนนั้นอยู่ใช่มั้ย?”
เหลิ่งเซ่าถิงส่ายหน้าพร้อมกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเกียจชัง “ผมไม่มีทางคิดถึงผู้หญิงที่หักหลังผมหรอกครับคุณย่า”
คุณนายเหลิ่งพยักหน้าก่อนจะพูดขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มของเธอ “หลานพูดอย่างนี้ย่าก็สบายใจ จริงด้วย หลานรู้เรื่องที่เจี่ยนอี๋นั่วคลอดลูกมั้ย?”
เหลิ่งเซ่าถิงขมวดคิ้วขึ้น : “ตอนที่เธอรู้ว่าเธอท้องเธอเคยบอกผมครับ แต่ผมไม่ได้สนใจอะไร ถ้านับๆดูเวลาแล้วตอนนี้เธอก็น่าจะคลอดแล้ว ทำไมหรอครับ? คุณย่าเป็นห่วงผู้หญิงคนนั้นหรอครับ? แต่ถึงแม้ว่าคุณย่าจะตัดสินใจยังไง ผมก็ไม่มีทางยอมรับเด็กคนนั้นหรอกครับ ขอโทษด้วยนะครับคุณย่า”
คุณนายเหลิ่งยิ้มพร้อมกับปรบมือของตัวเอง “จู่ๆทำไมหลานถึงจริงจังขนาดนี้ล่ะ? ถึงหลานไม่อยากยอมรับเด็กคนนั้น ย่าเองก็ไม่ยอมรับเหมือนกัน ถ้าหลานกับเค่อหยิงแต่งงานกันเร็วว่านี้ ไม่ช้าก็เร็วย่าจะต้องได้หลานแน่นอน จะไปคิดถึงเด็กคนนั้นทำไมกันล่ะ? แต่พอพูดถึงเด็กคนนั้นแล้ว หลานก็เอาใจใส่เรื่องนี้หน่อยนะ ตอนนี้หลานยังหนุ่มอยู่ มันเป็นเวลาที่ดีสำหรับการมีลูกแล้ว”
เหลิ่งเซ่าถิงหัวเราะกับคำพูดของคุณนายเหลิ่ง : “ผมจะพยายามทำให้ดีที่สุดครับคุณย่า”
คุณนายเหลิ่งพยักหน้าพร้อมกับยิ้มก่อนจะพูดตอบกลับ : “ถ้าหลานคิดอย่างนี้แล้ว ย่าก็วางใจ หลานไปทำงานของตัวเองเถอะ ไม่ต้องอยู่เป็นเพื่อนย่าตรงนี้แล้ว”
เหลิ่งเซ่าถิงจับผ้าห่มาคุมตัวให้คุณนายเหลิ่งก่อนจะหันหลังแล้วเดินออกจากห้องไป คุณนายเหลิ่งมองตามแผ่นหลังของคนเป็นหลาน เพียงเหลิ่งเซ่าถิงออกจากห้องไปเท่านั้นเธอก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงโทนต่ำออกมาว่า : “เหลิ่งหมิงอัน เป็นเธอจริงๆหรอ? แต่ถึงจะไม่ใช่เธอ ฝีมือเธอนี่เก่งใช่ได้เลยนะ ไม่รู้ว่าตัวเอง ไม่รู้ว่าตัวเองเสียไปเท่าไหร่?”
คุณนายเหลิ่งหรี่ตาลงพร้อมกับจ้องไปข้างหน้าด้วยสาายตาที่ดุเดือด ตอนนี้ความประหม่าของคุณนายเหลิ่งนั้นถูกผลักออกไปให้เหลิ่งหมิงอันหมดแล้ว ถ้าเหลิ่งหมิงอันไม่ได้ทความอับอายให้กับคนรอบข้างของเธอ เธอจะโกรธถึงขนาดนี้ได้ยังไงกันล่ะ?
เหลิ่งหมิงอันเป็นคนไร้ความคิด ต้องจัดการกับเขาดีๆ
หลังจากที่เหลิ่งเซ่าถิงออกมาจากห้องของคุณนายเหลิ่งแล้ว เขาก็หันกลับไปมองห้องของคุณนายเหลิ่งอีกครั้ง ก่อนที่จะเดินออกมาอย่างเย็นชา ก่อนจะขึ้นรถไป เหลิ่งเซ่าถิงขับรถออกไปได้สักพักแล้วจึงที่จะจอดรถข้างถนน ก่อนที่จะหยิบเครื่องตรวจจับออกมา เขาหยิบเครื่องดักจับออกมาจากรถ ก่อนที่เหลิ่งเซ่าถิงจะหยิบโทรศัพท์ที่ยุ่งเหยิงของเขาขึ้นมาจากกระเป๋า ถึงแม้โทรศัพท์เครื่องนี้จะดูเงอะๆงะๆหน่อยแต่มันก็สามารถดักฟังได้ยากที่สุด เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นก่อนจะขับรถต่อไป ถ้ามีใครที่ติดตามเขาอยู่ เขาก็จะได้หยุดรถเพื่อดึงดูดสายตาผู้คน
เหลิ่งเซ่าถิงขับรถไปอย่างช้าๆพร้อมกับกดเบอร์โทร หลังจากสายที่เขาโทรนั้นรับโทรศัพท์เรียบร้อยแล้ว เขาก็ถามขึ้นมาทันที : “ได้ตัวเด็กมารึยัง?”
คนในสายรีบตอบกลับมาทันทีว่า : “เรียบร้อยแล้วครับ เปลี่ยนสถานะของเขามาเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้เขาเป็นเด็กที่เพิ่งเกิด ตอนนี้เขาถูกส่งขึ้นเรือไปต่างประเทศเรียบร้อยแล้วครับ รอให้เขาโตกว่านี้อีกหน่อย เราจะเปลี่ยนครอบครัวให้เขาแล้ววก็เปลี่ยนให้เขาไปอยู่อีกประเทศครับ แล้วจะส่งใครสักคนปกับเขามั้ยครับ?”
“ไม่ต้อง คนเยอะแล้ว มันจะทำให้เขาถูกเปิดเผยมากยิ่งขึ้น แบบนี้ก็ดีแล้ว ถ้าเกิดว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉัน ก็ให้เขาใช้ชีวิตแบบธรรมดาๆต่อไปนะ ไม่ต้องบอกเรื่องของฉันหรือแม้แต่แม่ของเขาให้เขาฟังล่ะ” เหลิ่งเซ่าถังพูดถึงตรงนี้เขาก็ขมวดคิ้วของตัวเองขึ้นมา พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น
เหลิ่งเซ่าถังหัวเราะขึ้นอย่างขมขื่น : “ถึงแม้ว่าฉันจะไม่สนใจเพศของเด็ก แต่ว่าคุณนายเหลิ่งและคนอื่นๆในตระกูลเหลิ่งให้ความสำคัญกับเด็กผู้ชายมาก เขาเป็นลูกชายคนแรกของฉัน และเขาอาจจะเป็นเด็กชายคนเดียวด้วย มีหลายคนที่จะใช้เขาให้เป็นประโยชน์แก่ตัวเอง เจี่ยนอี๋นั่วปกป้องลูกชายของตัวเองไม่ได้แน่นอน แล้วมันก็จะทำให้เธอลู่เหวที่ลึกมากกว่านี้ ให้ตัวเด็กคนนี้สูญหายไปเลยน่ะดีแล้วล่ะ……..”
คนในสายเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบกลับมาด้วยเสียงโทนต่ำว่า : “แล้วจะจัดการกับเขายังไงดีครับ เขาคิดว่าเหลิ่งหมองอันเป็นคนให้เงินเขา แต่ตอนนี้ทรัพย์สินของเขาถูกคุณนายเหลิ่งยึดไปหมดแล้ว ผมกลัวว่าเขาจะไปประชันหน้ากับเหลิ่งหมิงอันครับ”
เหลิ่งเซ่าถิงพยักหน้า : “งั้นก็ฆ่าเขาซะสิ ทให้เรื่องนี้เป็นเหมือนเหลิ่งหมิงอันเป็นคนลงมือ ทุกยอ่างที่คุณย่าชอบจัดวางไว้ สิ่งที่ท่านอยากจัดการคนอื่นยื่นมือเข้ามาช่วยไม่ได้ คนที่ท่านอยากปล่อยไป คนอื่นก็เข้ามาฆ่าไม่ได้เช่นกัน จัดการให้เหลิ่งหมิงอันสัมผัสกับเส้นตายของคุณย่าซะ ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าคุณยจะจัดการกับเขายังไง”
คนในสายรีบตอบกลบทันที : “ครับ ผมรู้แล้วว่าต้องจัดการยังไง”
เหลิ่งเซ่าถิงถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา : “แล้วหาศพพี่ชายของฉันเจอรึยัง?”
คนในสายเงียบไปสักพักก่อนจะตอบคำถามของเขา : “ยังครับ เพราะว่าเราไม่กล้าออกไปค้นหาอย่างเปิดกว้าง เลยยังหาไม่เจอครับ”
เหลิ่งเซ่าถิงหรี่ตาลงก่อนจะหายใจเข้าลึกๆ เขาไม่ได้มีความรู้สึกอะไรกับพี่ชายคนนั้นของเขามากมายขนาดนั้น ใครจะอยากไปคิดเรื่องคนอื่นเพิ่มอีกคนล่ะ แล้วความรักล่ะ? พี่ชายของเขาเขาฆ่าพ่อแม่ของเจี่ยนอี๋นั่ว แต่อย่างไรก็ตาม เหลิ่งเซ่าถิงก็ไม่อยากเห็นร่างของพี่ชายสูญหายไปอย่างนี้ ไม่ใช่เพราะว่าเขาเคยคิดจะลากศพของเหลิ่งอวิ๋นเซียวกับพ่อแม่บุญธรรมของเขามาไว้ด้วยกันหรือเพราะเขาและพี่ชายคล้ายกันมากเกินไป เหลิ่งเซ่าถิงคิดว่าการที่การหาศพของพี่ชายเขาไม่เจอนั้น สำหรับเขาแล้วมันเหมือนกับโศกนาฏกรรมอย่างนึง
“งั้นก็ค่อยๆหาต่อไป ไม่ต้องให้คนอื่นรู้ล่ะ” เหลิ่งเซ่าถิงขมวดคิ้วก่อนจะางโทรศัพท์
หลังจากที่เขาวางโทรศัพท์แล้ว เหลิ่งเซ่าถิงยกมือขึ้นมาปัดหน้าอกของตัวเองเบาๆ ภายในร่างกายของเขามีหัวใจที่เต้นระรัวอยู่ หัวใจที่พี่ชายของเขาอยากได้ทิ้งมันไว้ให้เขา ทรัพย์สินที่เขาไม่คาดคิดมาก่อน ไม่เพียงแค่เงินทอง พ่อแม่ของเขายังทิ้งมรดกต่างๆ ความสามารถที่พ่อแม่ของเขาสามารถเก็บรวบรวมมันมาที่แทรกอยู่กับคนในตระกูล
สิ่งนี้เป็นสิ่งที่ทำให้เหลิ่งเซ่าถิงนั้นมีความมุ่งมั่นที่จะเผชิญหน้ากับคุณนายเหลิ่งและเหลิ่งหมิงอัน สิ่งที่เขาจะทำนั้นไม่เพียงแค่จะเอาชนะคนอื่นๆ หรือชิงอำนาจมาจากตระกูลเหลิ่งเท่านั้น แต่เขาจะล้มตระกูลเหลิ่งทั้งหมดแล้วสร้างมันขึ้นมาใหม่ เขาต้องการเป็นศัตรูของตระกูลเหลิ่งทุกคนเพื่อที่เขานั้นจะตัดขาดผลกำไรของทุกฝ่ายทั้งหมด
เรื่องนี้มันเสี่ยงมาก เพื่อทรัพย์สินพวกนั้นแม้แต่ชีวิตของก็แลกได้ สิ่งที่เขากำลังจะทำ เป็นการตัดทางของคนในตระกูลเหลิ่งทั้งหมด และเป็นการนำตัวเองไปสู่ความเสี่ยง แต่ถ้าเกิดเขาไม่ทำเช่นนี้ เมื่อคุณนายเหลิ่งและเหลิ่งหมิงอันตาายขึ้นมาล่ะก็ คนอื่นๆในตระกูลลจะต้องแต่งตั้งคุณนายเหลิ่งและเหลิ่งหมิงอันคนใหม่ขึ้นมาแน่ๆ
เหลิ่งเซ่าถิงไม่อยากให้เจี่ยนอี๋นั่วและลูกของพวกเขาต้องมาเจอเหตุโศกนาฏกรรมที่เคยเกิดขึ้นมาแล้วอีก
