เยี่ยหมิงจูมองไปที่ท่าทางของเจี่ยนอี๋นั่วและพูดอย่างรวดเร็ว: “ประธานเหลิ่ง เขาชอบเธอจริงๆ”
เจี่ยนอี๋นั่วจ้องไปที่เยี่ยหมิงจูและหัวเราะ: “ฉันก็รักเขามากเช่นกัน แต่วันหนึ่งความรักจะถูกขัดจังหวะ เขาแต่งงานและมีลูกแล้ว ยังจะมาพูดว่าชอบบ้าอะไรกับฉันอีก? ลูกของฉันซวงซวงยังไม่รู้เลยว่าพ่อของเขาเป็นใคร? ลูกของฉันอีกตน ฉันยัง……. ”
เมื่อเจี่ยนอี๋นั่วพูดถึงตรงนี้ น้ำตาก็ร่วงลงทันที เธออดไม่ได้ที่จะร้องไห้ สำลักและพูดว่า: “แม้แต่กระดูกของเขาฉันยังหาไม่เจอ พ่อของฉันก็ตายเพราะอำนาจของตระกูลเหลิ่ง น้องสาวของฉัน แม้ว่าเธอจะหาเรื่องใส่ตัวเอง แต่ถ้าฉันไม่ชอบเหลิ่งเซ่าถิง ตอนนี้เธอก็แค่นิสัยเสียและเอาแต่ใจ ก่อนที่ฉันจะแยกจากเขา เขามักจะบอกว่าฉันอยากจะเข้มแข็ง ฉันเข้มแข็งพอ ตอนนี้ฉันยังมีชีวิตอยู่ฉันไม่ได้ฆ่าตัวตายนั่นเป็นสิ่งที่แข็งแกร่งที่สุด แต่ฉันอดทนได้ แต่ฉันไม่สามารถเก็บความรู้สึกของตัวเองไว้ได้บอกเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้ ฉันเลิกกับเขาแล้ว”
เยี่ยหมิงจูลุกขึ้นยืนทันทีและมองไปที่เจี่ยนอี๋นั่วด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง: “อี๋นั่ว เธอ…… ”
เยี่ยหมิงจูต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เธอเห็นว่าเจี่ยนอี๋นั่วรอดชีวิตมาได้อย่างไรและเธอไม่สามารถพูดอะไรเพื่อชักชวนเธอได้ เยี่ยหมิงจูยืนอยู่ในสถานการณ์ของเจี่ยนอี๋นั่วและคิดว่าบางทีถ้าเธอเป็นเจี่ยนอี๋นั่ว เธออาจจะยอมแพ้ไปนานแล้ว
เจี่ยนอี๋นั่วหายใจเข้าลึกๆ หลับตาลงอย่างยากลำบากและพูดด้วยรอยยิ้ม: “บอกเขา ฉันขอบคุณเขามาก ขอบคุณที่เขาทำให้ฉันมีซวงซวง บอกเขา ไม่ว่าแผนของเขาจะเป็นอย่างไร ฉันก็ไม่ได้แข็งแกร่งขนาดนั้น เขาต้องการปกป้องฉันและซวงซวง ก็ปล่อยฉันและซวงซวงไปชีวิตต่อไป ขอโอกาสให้ฉันตกหลุมรักผู้ชายคนอื่น เพื่อให้ซวงซวงมีพ่อที่สามารถอยู่เคียงข้างเธอได้อย่างแท้จริง แทนที่จะเอาแต่รอคนที่คอยแทงเราด้วยหอก แต่อ้างว่าปกป้องเรา”
“มีอะไรอยากพูดอีกไหม?” เจี่ยนอี๋นั่วเปิดตา ถอนหายใจและพูดด้วยรอยยิ้ม: “อืม ยังมี ถ้าเขาเลือกที่จะไม่ปกป้องด้วยวิธีนี้ ให้ฉันอยู่เคียงข้างเขา ถึงแม้ว่าฉันจะตายฉันก็ยังคงมองเขาเป็นครั้งสุดท้ายและฉันก็ยังรักเขา ฉันอาจบาดเจ็บและตาย แต่ความรักของฉันที่มีต่อเขาจะไม่หายไป ฉันขออยู่กับเขาด้วยความตาย ฉันไม่อยากทรมานทั้งชีวิต มันน่าเสียดาย ที่ไม่มีสิ่งที่เรียกว่า ถ้า ”
เยี่ยหมิงจูขมวดคิ้วกวาดมุมริมฝีปากและมองไปที่เจี่ยนอี๋นั่ว: “เธอคิดดีแล้วใช่ไหม?”
เจี่ยนอี๋นั่วพยักหน้าและพูดด้วยรอยยิ้ม: “ไม่เคยคิดดีขนาดนี้มาก่อน เยี่ยหมิงจู ลาก่อน”
เยี่ยหมิงจูรู้สึกเศร้าและหมดหนทาง หลังจากได้ยินคำพูดของเจี่ยนอี๋นั่ว เธอหยิบเสื้อผ้า หันศีรษะและยิ้มให้เจี่ยนอี๋นั่ว: “ฉันหวังว่าจะได้เจอเธออีก”
เจี่ยนอี๋นั่วยิ้มและพูดว่า “ดูแลตัวเองด้วยนะ”
เมื่อได้ยินเยี่ยหมิงจูปิดประตู เจี่ยนอี๋นั่วก็นั่งลงบนโซฟา ค่อยๆคลี่ยิ้มและพูด: “ฉันขอโทษ ฉันไม่เข้มแข็งพอ”
เมื่อเจี่ยนอี๋นั่วพูดสิ่งนี้ หลับตาลงน้ำตาก็ร่วงหล่นจากมุมตาของเจี่ยนอี๋นั่วทันที
เยี่ยหมิงจูได้พบกับเหลิ่งเซ่าถิงเป็นครั้งแรก ประธานเหลิ่งในตำนานที่เรียกเธอเพียงคนเดียวหรือบางครั้งเธอก็เห็นว่าประธานเหลิ่งหน้าตาเป็นอย่างไรจากทีวี
เมื่อเห็นแวบแรกของเหลิ่งเซ่าถิง เย่หมิงจูก็รู้สึกสั่นสะท้านในหัวใจ กลัวจากก้นบึ้งของหัวใจ มีกลิ่นสังหารในชายคนนี้ซึ่งทำให้เธอรู้สึกกลัว
“คำพูดพวกนั้น เธอเป็นคนพูดเองหรอ?” เหลิ่งเซ่าถิงถาม
เสียงของเขานิ่งมาก ไม่ได้ยินอารมณ์ใดๆ เยี่ยหมิงจูพยักหน้าทันที: “ใช่ เธอพูดเอง”
เหลิ่งเซ่าถิงกดมุมปากของเขาแรงๆ จากนั้นตัวสั่น ถอนหายใจและพูดว่า: “ฉันเข้าใจแล้ว ฉันทำพาสปอตใหม่ให้แล้ว เธอออกไปจากประเทศนี้ซะ”
เยี่ยหมิงจูขมวดคิ้วและมองไปที่เหลิ่งเซ่าถิง หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็ถามว่า: “ประธานเหลิ่ง คุณไม่อยากให้ฉันดูแลอี๋นั่ว….อ่อ คุณนายเจี่ยนแล้วหรอ?”
เหลิ่งเซ่าถิงส่ายหัว: “ไม่ต้องแล้ว เธอไม่มีภัยคุกคามอะไรละ ไม่มีใครจะทำร้ายเธออีกต่อไป……เธอซื่อบื่อจริงๆ……. ”
ในตอนนี้ เหลิ่งเซ่าถิงยกมือขึ้นปิดหน้าอกของตัวเอง โดยใช้เสียงที่มีเพียงเขาเท่านั้นที่ได้ยินและพูดว่า: “จนถึงตอนนี้เพิ่งรู้ว่าภัยคุกคามที่ใหญ่ที่สุดของเธอคือฉัน ฉันหรอ? เพราะฉันรักเธอ เธอรักฉัน เหมือนกันที่ทำให้เราเป็นภัยคุกคามที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของกันและกัน! ”
เหลิ่งเซ่าถิงหายใจเข้าลึกๆและเงยหน้าขึ้นมองเยี่ยหมิงจู: “ก่อนที่เธอจะจากไป ให้ฉันดูเด็กคนนั้นหน่อย…… เด็กที่ชื่อเจี่ยนซวง เธอพูดถึงชื่อเด็กคนนั้น ลูกของ……”
ตอนนี้เหลิ่งเซ่าถิงกระตุกมุมปากและปิดปากแน่น เขารู้ว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์เรียกเจี่ยนซวงว่า “ลูกสาว”
เยี่ยหมิงจูพยักหน้า: “โอเค ฉันไปคุยเจี่ยนอี๋นั่ว ถ้าฉันจะพาเจี่ยนซวงไปที่สวนสาธารณะอีกสักครั้ง เธอไม่ปฏิเสธหรอก”
เหลิ่งเซ่าถิงพยักหน้า ลดตาลงและพูดอย่างเย็นชา: “ระวังด้วย อย่าให้คนอื่นรู้ และอย่าให้คนอื่นเห็นว่าฉันไปหาเด็กคนนั้น”
เยี่ยหมิงจูพยักหน้าและถอยกลับทันที เหลิ่งเซ่าถิงนั่งอยู่บนเก้าอี้ วันนั้นอากาศร้อนขึ้นและแสงแดดอุ่นๆ กำลังตกลงมาจากหน้าต่าง แต่เหลิ่งเซ่าถิงรู้สึกได้ว่าเขาเริ่มเย็นลงอย่างช้าๆราวกับว่าเขาจะตาย
เนื่องจากเยี่ยหมิงจูขอให้เจี่ยนซวงเล่นเป็นครั้งสุดท้าย เจี่ยนอี๋นั่วจึงพยักหน้าและอนุญาต เธอยังคงไว้วางใจเยี่ยหมิงจู นี้ ถ้าไม่ใช่เพราะหมิงจูเธอกับซวงซวงคงตายไปนานแล้ว
เยี่ยหมิงจูพาเจี่ยนซวงไปที่ม้านั่งตรงมุมสวนสาธารณะ ยิ้มและพูดว่า: “ซวงซวง นั่งลงเถอะ แม่หมิงจูจะไปซื้อมาร์ชเมลโลว์มาให้”
เจี่ยนซวงอยากไปด้วย แต่เมื่อเห็นเยี่ยหมิงจูจากไป เจี่ยนซวงก็กลับมานั่งที่เก้าอี้อีกครั้ง ในเวลานี้ชายคนหนึ่งในเสื้อโค้ทสีดำและหมวกสีดำเดินตรงมาที่เจี่ยนซวง หมวกของชายคนนั้นต่ำมากจนเจี่ยนซวงมองไม่เห็นใบหน้าของชายคนนั้น
เจี่ยนซวงตัวน้อยยังจำสิ่งที่แม่ของเธอสอนได้ เธอรีบลุกขึ้นยืนอย่างระแวดระวัง ต้องการไปที่ที่มีคนพลุกพล่าน แต่ชายคนนั้นนั่งอยู่ข้างๆเธอแล้วขวางทางธอ ดวงตาของเจี่ยนซวงแดงขึ้นทันทีด้วยความตกใจ เม้มปากของเธอหันกลับมาและหันหลังให้ชายในชุดดำ
“เธออยู่คนเดียวหรอ?” ชายคนนั้นถามเจี่ยนซวง
เจี่ยนซวงเหลือบมองชายคนนั้น เธออยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบาก ว่าจะตอบคำถามของชายคนนั้นดีหรือไม่ ถ้าเธอตอบเธอก็กลัว ถ้าเธอไม่ตอบแสดงว่าเธอไม่มีมารยาท
เจี่ยนซวงกระพริบตาและในที่สุดก็ตัดสินใจพูด: “หนู……หนูมากับแม่หมิงจู เธอกำลังจะกลับมา เธอยอดเยี่ยมมาก เธอสามารถเอาชนะคุณได้ด้วยหมัดข้างเดียว”
“หึ……” ชายในชุดดำอดไม่ได้ที่จะหัวเราะก่อนที่เขาจะหัวเราะออกมาดังๆ เขาก็ไอ
เจี่ยนซวงขมวดคิ้วและมองไปที่ชายในชุดดำและถามว่า: “เป็นอะไรหรอ? คุณไม่สบายหรือเปล่า?”
ชายในชุดดำหันศีรษะและมองไปที่เจี่ยนซวง แล้วพยักหน้า: “ฉันไม่สบาย ปวดใจ”
เจี่ยนซวงเห็นดวงตาของชายชุดดำแล้วก็อดไม่ได้ที่จะอุทาน: “ ว้าว……สวยจัง……”
เจี่ยนซวงไม่เคยเห็นดวงตาที่สวยงามเช่นนี้ แต่ดูคุ้นเคยเจี่ยนซวงเอียงศีรษะครุ่นคิดสักครู่แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม: “ดวงตาของคุณเหมือนของซวงซวงเลย ตาของซวงซวงสวยที่สุด!”
ด้วยความที่ดวงตาที่คล้ายคลึงกันทันใดนั้นเจี่ยนซวงก็รู้สึกคุ้นเคยกับชายแปลกหน้า เธอรีบหันกลับมาหยิบดอกไม้ดอกเล็กๆ ยื่นให้ชายตรงหน้าเธอ ยิ้มและพูดว่า: “หนูให้ของขวัญคุณ!”
ชายคนนั้นจ้องมองดอกไม้เล็กๆเป็นเวลานาน แขนของเจี่ยนซวงเมื่อยเล็กน้อยและชายคนนั้นก็จับดอกไม้แล้วพูดเบาๆว่า: “ขอบใจนะ”
เจี่ยนซวงยิ้มและพูดว่า: “ไม่เป็นไร แต่ถ้าคุณไม่สบาย ก็ให้แม่ของคุณดูแลสิ ตอนหนูไม่สบาย แม่ดูแลหนูดีมาก แปปเดียวก็หายแล้ว”
“ ฉันไม่มีพ่อแม่แล้ว” ชายคนนั้นวางดอกไม้ไว้ในฝ่ามือของเขาอย่างระมัดระวังและพูดด้วยน้ำเสียงเศร้า
เจี่ยนซวงขมวดคิ้วและมองไปที่ผู้ชายตรงหน้า เธอรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้น่าสงสารกว่ามาก เจี่ยนซวงจึงพูดว่า: “ซวงซวงไม่มีพ่อ แต่คุณไม่มีแม่ด้วย น่าสงสารจัง แล้วคุณมีลูกไหม? คุณโตขนาดนี้แล้วน่าจะมีลูกแล้วนะ มี……มี…….”
เจี่ยนซวงพูดถึงตรงนี้ก็หยุดครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะพูดต่อ: “อ้อ มีภรรยาแล้ว”
“อืม…….” เขาเงียบและมองไปที่เจี่ยนซวงแล้วพูดว่า: “ใช่ แต่ฉันไม่สมควรมีพวกเขาเพราะฉันยังอ่อนแอเกินไปที่จะปกป้องพวกเขา และฉันกลับทำร้ายพวกเขา……. ”
เจี่ยนซวงไม่เข้าใจสิ่งที่ชายตรงหน้าเธอพูด แต่เธอก็ยังเข้าใจได้ว่า “อ่อนแอ” หมายถึงอะไร เจี่ยนซวงรีบพูดว่า: “ ถ้าอย่างนั้น คุณต้องสู้ๆนะ เพราะหนูกลัวว่าแม่จะเสียใจ ซวงซวงก็เลยไม่เคยพูด แต่ซวงซวงคิดถึงพ่อมาก ลูกของคุณก็คงคิดถึงพ่อมากแน่ๆ พยายามปกป้องพวกเขาให้ได้นะ อยู่กับพวกเขา แบบนี้ก็เป็นพ่อที่ดีแล้ว ถ้าแม่หยิบของบนตู้ไม่ถึง พ่อก็จะช่วยเธอหยิบได้ ถ้าแม่ถูกรังแก ก็จะมีพ่อคอยปกป้องจากคนไม่ดี”
เหลิ่งเซ่าถิงมองไปที่เจี่ยนซวง จากนั้นไม่นานเขาก็ลูบหัวเจี่ยนซวงเบา ๆ : “ช่างเป็นเด็กดีจริงๆ”
เจี่ยนซวงหัวเราะทันที ดึงจมูกของตัวเองและพูดอย่างภาคภูมิใจ: “แน่นอน…… เพราะ ซวงซวงเป็นลูกของแม่ แม่ของหนูเป็นแม่ที่ดีที่สุดในโลกและแน่นอนว่าซวงซวงก็ต้องเป็นเด็กดี”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เจี่ยนซวงมองไปที่เหลิ่งเซ่าถิงด้วยความเขินอายเล็กน้อยและพูด: “ที่จริง…….คุณอยากไปหาแม่ของซวงซวงไหม แม่ของซวงซวงสวยมาก ซวงซวงก็เป็นเด็กดี หนูจะไม่แย่งพ่อของลูกคุณ ขอแค่นิดเดียว…….
เจี่ยนซวงยื่นนิ้วก้อยของเธอออก: “แค่ให้ซวงซวงนิดเดียวก็พอแล้ว…… ”
“แค่นี้จริงๆ…… ” เจี่ยนซวงยื่นนิ้วก้อยออกและพูด: “ถ้าคุณไม่ชอบ ซวงซวงจะขอน้อยลงอีกนิดก็ได้”
เหลิ่งเซ่าถิงมองลงไปที่เจี้ยนซวง ขมวดคิ้วไม่สามารถพูดอะไรได้ เขาไม่ลุกขึ้นยืน จนกว่าโทรศัพท์ของเขาจะดังขึ้นและพูดเบาๆกับเจี่ยนซวง: “เป็นเด็กดีของแม่นะ”
