เฉิงเว่ยหรานได้ยินคำพูดของเจี่ยนอี๋นั่วและหันไปมองเจี่ยนอี๋นั่ว เจี่ยนอี๋นั่วหายใจเข้าลึกๆเหยียบคันเร่ง ขับรถเร็วมาก และกลับไปถึงหมู่บ้านทันที เมื่อรถหยุด เฉิงเว่ยหรานก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกและพูดด้วยรอยยิ้ม: “ฉันคิดว่าเธอจะเหยียบคันเร่งอีก แรงแค่นี้หรอ”
เจี่ยนอี๋นั่วยิ้มและหันกลับมาอุ้มเจี่ยนซวงลงจากรถ: “ก็ลูกสาวฉันอยู่ด้วยนิ ฉันจะกล้าขับเร็วขนาดนั้นได้ไง จะว่าไปฉันก็ไม่ได้ขับรถนานละนะ แต่ฝีมือยังไม่ตกเลย ”
เจี่ยนซวงลงจากรถมองไปที่เจี่ยนอี๋นั่ว จากนั้นที่เฉิงเว่ยหราน ย่นจมูกและส่งเสียงเบาๆ จากนั้นเจี่ยนซวงก็รีบเดินเข้าบ้าน พร้อมกระเป๋านักเรียนใบเล็กบนหลัง เจี่ยนอี๋นั่วเหลือบมองไปที่ด้านหลังของ เจี่ยนซวง ยิ้มอย่างช่วยไม่ได้และพูดว่า: “ดูเหมือนว่าเธอจะเดาออกแล้ว มีลูกสาวที่ฉลาดก็ไม่ค่อยดีนะ”
เฉิงเว่ยหรานเหลือบมองไปที่ด้านหลังของเจี่ยนซวง หันไปมองเจี่ยนอี๋นั่วและพูดอย่างกังวลว่า: “ฉันควรอธิบายให้เธอฟังไหม?”
“อธิบายอะไร? มันเป็นแบบนี้อยู่แล้ว จะโกหกเธอว่าเราไม่ได้อยู่ด้วยกันงั้นหรอ?” เจี่ยนอี๋นั่วยิ้มและส่ายหัว เหล่ตามองเจี่ยนซวงและกระซิบ: “แม้ว่าจะไม่ใช่เธอ เธอก็จะพยายามยอมรับผู้ชายคนอื่นของฉัน ”
เจี่ยนอี๋นั่วพูดด้วยรอยยิ้ม หันศีรษะและมองไปที่เว่ยหรานและพูดว่า: “ไปเถอะ ถึงบ้านฉันแล้ว ฉันกินข้าวของเธอไปหลายมื้อแล้ว เดี๋ยววันนี้ฉันเลี้ยงเอง แต่ฝีมือการทำอาหารแย่หน่อยนะ เธอช่วยฝืนกินหน่อย อย่าอ้วกออกมาก็พอ”
เฉิงเว่ยหรานหัวเราะและพยักหน้า: “ไม่ต้องห่วง ตราบใดที่เครื่องเทศมากเกินไป ฉันจะไม่อ้วกออกมา งั้นเดี๋ยวฉันไปซื้อผักมาให้ อยากได้ผักอะไรบ้างล่ะ?”
เจี่ยนอี๋นั่วยิ้มและส่ายหัว: “ไม่ต้องหรอก ที่บ้านมีหมดแล้ว ถ้าไม่พอ เดี๋ยวฉันโทรเรียกให้คนส่งมาให้ อย่าลืมสิ ฉันมีแปลงผักหลายแปลงนะ”
เจี่ยนอี๋นั่วพูดด้วยรอยยิ้ม จากนั้นยิ้มและกวักมือเรียกเฉิงเว่ยหราน: “เข้าไปในบ้านกันเถอะ”
เมื่อเฉิงเว่ยหรานได้ยินคำพูดของเจี่ยนอี๋นั่ว ดวงตาของเขาก็สว่างขึ้นและเขาก็พยักหน้าทันที เดินเจี่ยนอี๋นั่วเข้าบ้าน
เมื่อเขาเดินไปที่สวนหน้าประตู เจี่ยนอี๋นั่วก็เห็นเจี่ยนซวงยืนอยู่ที่ประตู มั่วเชียนก็มีใบหน้าที่ซีดเซียวและขมวดคิ้ว เจี่ยนอี๋นั่วตกใจเมื่อเห็นมั่วเชียว ถ้าไม่ใช่เพราะการปรากฏตัวของมั่วเชียน เจี่ยนอี๋นั่วคงลืมไปแล้วว่ามีมั่วเชียนอยู่ด้วย
“เธอ…….” เจี่ยนอี๋นั่วจำได้ว่ามีคนยอกว่ามั่วเชียนไปแล้ว แต่ทำไมตอนนี้มั่วเชียนยังอยู่ที่นี่?
เจี่ยนอี๋นั่วจึงถามว่า: “ทำไมเธอถึงกลับมา?”
มั่วเชียนเม้มริมฝีปากและพูดว่า: “ฉันมาหาเธอ”
มั่วเชียนพูด พลางหันหน้าไปมองเฉิงเว่ยหรานและถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า: “ผู้ชายคนนี้เป็นใคร?”
เฉิงเว่ยหรานยิ้มทันทีและพูดเบาๆว่า: “ฉันเป็นใคร คงต้องให้หวันถิงแนะนำซะหน่อย ใช่ไหมหวันถิง?”
แม้ว่าเฉิงเว่ยหรานจะมีรอยยิ้มบนใบหน้าและน้ำเสียงที่อ่อนโยน แต่เขาก็ยังรู้สึกไม่มั่นใจ
มั่วเชียนพูดขึ้นว่า: “แกเป็นอะไร? แกเรียกชื่อเธอได้หรอ?”
“พอดล้ว อย่าทะเลาะกัน” เจี่ยนอี๋นั่วขัดจังหวะทั้งสองคน
เจี่ยนอี๋นั่วหายใจเข้าลึกๆ มองลงไปที่เจี่ยนซวงและพูดด้วยรอยยิ้ม: “เจี่ยนซวง ลูกเข้าบ้านไปทำการบ้านก่อน”
เจี่ยนซวงขมวดคิ้วและมองไปที่เจี่ยนอี๋นั่ว พึมพำว่า: “แต่ว่าแม่…… ”
เจี่ยนอี๋นั่วส่ายหัว: “ไม่มีแต่ เข้าบ้านไปก่อน”
จากนั้นเจี่ยนซวงก็พยักหน้า มองไปที่เว่ยหราน จากนั้นก็จ้องมองมั่วเชียน ทำหน้ามุ่ยและเดินเข้าบ้าน เจี่ยนอี๋นั่วถอนหายใจเบาๆเมื่อเห็นเจี่ยนซวงจากไป เจี่ยนอี๋นั่วไม่เคยมีความรู้สึกเป็นสาวฮอตเหมือนเด็กผู้หญิงคนอื่นๆตอนอายุยี่สิบ บางคนได้รับจดหมายรักใต้ลิ้นชัก แต่เธอไม่เคยได้รับจดหมายรัก อาจจะเป็นเพราะเวลามีผู้ชายเข้าใกล้ เธอมักจะพูดว่า “น่ารำคาญ” ทำให้ผู้ชายทุกคนกลัวและไม่กล้าจีบเธอ
เมื่อถึงวัยผู้ใหญ่ ชีวิตทางอารมณ์ของเจี่ยนอี๋นั่วก็ไม่ซับซ้อนเช่นกัน เวลาเธอตกหลุมรักผู้ชาย เธอจะไม่มีอารมณ์พัวพันกับผู้ชายคนอื่นอีกต่อไป สำหรับเจี่ยนอี๋นั่วความหลงผิดของเหลิ่งหมิงอัน เป็นอุบัติเหตุในชีวิตของเธอและเจี่ยนอี๋นั่วไม่ได้เห็นเหลิ่งหมิงอันเป็นเหมือนคนปกติ
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องจริงหรือปลอม เจี่ยนอี๋นั่วไม่เคยฝันว่า: “ผู้ชายสองคนกำลังแย่งผู้หญิงคนเดียว” จะมาเกิดขึ้นกับเธอตอนอายุสามสิบ และมันเกิดขึ้นตอนนี้ เจี่ยนอี๋นั่วก็คิดว่ามันไร้สาระ แต่รู้สึกอายมากกว่า ยิ่งมันเกิดขึ้นต่อหน้าเจี่ยนซวง เจี่ยนอี๋นั่วก็รู้สึกอายกว่าเดิม
เจี่ยนอี๋นั่วลูบหน้าผากของเธอเบาๆ หันศีรษะและมองไปที่เฉิงเว่ยหรานที่ยังคงยิ้มให้มั่วเชียนและพูดว่า: “นี่คือ คุณเฉิงเว่ยหราน ตอนนี้เป็นแฟนของฉัน”
มั่วเชียนขมวดคิ้วและส่ายหัวด้วยความไม่เชื่อ: “ เป็นไปไม่ได้ ทำไมเธอถึงมีแฟนไวขนาดนี้?”
เจี่ยนอี๋นั่วยิ้มและหันหน้าไปมองเฉิงเว่ยหราน จากนั้นก็เหล่ไปที่มั่วเชียนและพูดด้วยรอยยิ้ม: “เกรงว่าจะเป็นสิ่งที่เธอไม่ควรถาม”
“ทำไมถึงถามไม่ได้?” มั่วเชียนยังคงถามต่อไป: “เธอต้องการจะหลอกฉันใช่ไหม ถึงไปอยู่กับมันได้”
เฉิงเว่ยหรานขมวดคิ้วเขาจะต้องการพูด แต่เจี่ยนอี๋นั่วยกมือขึ้นเพื่อหยุดเฉิงเว่ยหรานทันทีและพูดว่า: “เรื่องนี้เป็นเรื่องของฉัน ไม่ต้องห่วง ฉันจะจัดการเอง”
“ได้” เฉิงเว่ยหรานยิ้มและพยักหน้า ก้าวถอยหลังเล็กน้อย ปล่อยให้เจี่ยนอี๋นั่วกับมั่วเชียนคุยกัน
เจี่ยนอี๋นั่วมองไปที่ท่าทางของเฉิงเว่ยหรานและถอนหายใจในใจ: พฤติกรรมของเฉิงเว่ยหราน ทำให้ฉันตกหลุมรักทุกทีเลย
เจี่ยนอี๋นั่วนึกถึงเรื่องนี้ยิ้มอย่างขมขื่น จากนั้นเงยหน้าขึ้นมองมั่วเชียนและพูดว่า: “เพราะคำถามของเธอเมื่อกี้ ถ้าเป็นเขา เขาจะไม่ถามมาก เขาจะหันกลับและจากไป ไม่รบกวนอีก มั่วเชียนเธอยังเด็ก ฉันไม่รู้ว่าเธอจะโตเป็นผู้ใหญ่ในอีกไม่กี่ปี แต่ตามอายุปัจจุบันของเธอ เธอก็รู้ต่อให้พยายามแค่ไหน ถ้าไม่ชอบก็ค่อไม่ชอบ ฉันไม่มีทางที่จะอยู่กับเธอ ไม่ว่าฉันจะเลือกยังไง อีกอย่างฉันก็ไม่จำเป็นที่ต้องเอาผู้ชายคนอื่นเพื่อมาหลอกเธอ”
มั่วเชียนเม้มปากของเขา ตาของเขากลายเป็นสีแดง สำลักและพูดว่า: “เธอพูดจริงหรอ?”
เจี่ยนอี๋นั่วยิ้มและพยักหน้า: “เป็นเรื่องจริง อีกไม่กี่ปีเธอก็คงลืมว่าฉันเป็นใคร ที่โรงเรียนมีสาวสวยมากมายรอให้เธอตามจีบ ฉันพูดกับเธอแบบนี้แล้ว หวังว่าเธอจะไม่มากวนฉันอีก”
“กวนเธอ?” มั่วเชียนขมวดคิ้ว:”ถ้าฉันอยากกวนเธอต่อไปล่ะ?”
“ถ้าอย่างนั้นฉันก็จะโทรหาตำรวจ ฉันว่าตำรวจคงมีวิธีหยุดเธอจากการคุกคามแบบนี้” เจี่ยนอี๋นั่วพูดถึงตรงนี้ ก็ลดเสียงลงและหรี่ตา: “แต่นั่นจะทำลายอนาคตของเธอทั้งหมด เธอลองคิดให้ดี”
ขณะที่เจี่ยนอี๋นั่วพูด เธอละสายตาและมองไปที่มั่วเชียน เธอดูจริงจังและดูเหมือนว่าไม่ได้ล้อเล่น มั่วเชียนไม่เคยถูกปฏิเสธที่เด็ดขาดแบบนี้มาก่อน เขาตกตะลึงทันที
จนกระทั่งเจี่ยนอี๋นั่วและเฉิงเว่ยหรานเดินเข้ามาถึงประตู มั่วเชียนยังคงยืนอยู่ที่นั่นด้วยความงุนงง เฉิงเว่ยหรานเดินเข้ามาและยิ้มให้เจี่ยนอี๋นั่ว พูดขึ้นว่า: “วิธีจัดการของเธอ เจ็บอยู่นะ”
เจี่ยนอี๋นั่วยิ้มและพูดว่า: “ถ้าไม่จัดการด้วยวิธีนี้ มันจะทำให้ผู้คนเจ็บปวดมากขึ้น ทำไมฉันต้องให้ความหวังเขา ปล่อยให้เขาเสียเวลากับฉันต่อทำไมล่ะ?”
เฉิงเว่ยหรานยิ้มและถาม: “ก่อนหน้านี้เธอก็จัดการกับคนเก่าเธอแบบนี้หรอ?”
เจี่ยนอี๋นั่วคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้สักครู่และส่ายหัว: “ก่อนหน้านี้ ฉันสูงส่งมากและความฉลาดในตัวของฉันอาจทำให้ผู้ชายเหล่านี้หวาดกลัว แต่ตอนนี้ไม่ได้แล้ว ไม่งั้นผู้ชายที่ฉันชอบก็คงจะมาเตะฉัน ก่อนหน้านี้ฉันเจอกับหมอคนหนึ่ง เขาบอกว่าชอบฉันมานานแล้ว ความรู้สึกของเขาไม่เคยเปลี่ยนไป แต่เขาไม่ให้เกียรติฉัน แต่วิธีนี้ไมได้ผลกับพวกเขา พวกเขาคิดว่าแม่เลี้ยงเดี่ยวอย่างฉัน มีพวกเขามาชอบก็บุญแล้ว ยังจะไปปฏิเสธพวกเขาอีก แทนที่จะขอบคุณพวกเขา แต่ทำไมถึงกล้าปฏิเสธ?”
เฉิงเว่ยหรานมองไปที่เจี่ยนอี๋นั่วและพูดด้วยรอยยิ้ม: “แต่ในสายตาของฉัน เธอยังคงมีมีเสน่ห์มาก”
“ฮ่าฮ่า……. ” เจี่ยนอี๋นั่วหัวเราะออกมา: “ถึงบอกไงว่าฉันเลือกคนไม่ผิด”
รอยยิ้มของเฉิงเว่ยหรานหยุดนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ลดศีรษะลงทันทีและพูดด้วยรอยยิ้ม: “ที่จริงแล้วเมื่อกี้เธอพูดผิด ถ้าตอนนี้ฉันเป็นเด็กคนนั้น ฉันจะไม่หันกลับไปในทันที ฉันจะรอ ถ้าเกิด……ถ้าเกิดเธอตอบตกลงฉันล่ะ?”
เฉิงเว่ยหรานพูดด้วยรอยยิ้ม: “แถมฉันก็ยังดีกว่าเด็กผู้ชายพวกนั้นมาก ฉันคิดว่าฉันมีโอกาสมาก แต่เด็กผู้ชายพวกนั้นจะรู้วิธีเลี้ยงครอบครัวได้ยังไง? เลี้ยงเด็กยังไง? และไม่มีความรับผิดชอบ ผู้ชายอย่างฉันนี่แหละดีที่สุด……
เจี่ยนอี๋นั่วตะลึงไปชั่วขณะเมื่อเธอได้ยินคำพูดของเฉิงเว่ยหราน เธอจำที่ที่เธอดูเหมือนจะได้ยินคำพูดคล้ายๆกัน เจี่ยนอี๋นั่วคิดหนักอยู่พักหนึ่ง แต่ก็คิดไม่ออก
เมื่อเห็นเจี่ยนอี๋นั่วตกตะลึง เฉิงเว่ยหรานก็ถามอย่างกระวนกระวาย:”ทำไมหรอ? ฉันพูดอะไรผิดหรือเปล่า? ทำไมเธอถึงตกตะลึงขนาดนี้?”
เจี่ยนอี๋นั่วส่ายหัวทันทีและพูดด้วยรอยยิ้ม: “เปล่า ฉันกำลังคิดว่าวันนี้จะทำอะไรดี”
“อย่ามัวพูดเรื่องความรัก รีบไปทำกับข้าวเถอะ หนูจะหิวตายแล้ว!” เจี่ยนซวงตะโกนเสียงดังออกมาจากบ้าน
เจี่ยนอี๋นั่วยิ้มให้เฉิงเว่ยหรานทันทีและพูดว่า: “ถ้าอย่างนั้นรับไปทำกับข้าวให้เธอเถอะ ปล่อยให้ลูกสาวฉันหิวไม่ได้ เดี๋ยวเธอโมโห เธอเป็นนางฟ้าตัวน้อยที่ชอบกินหมูตุ๋น”
“ซี่โครงหมูตางหาก!” เจี่ยนซวงตะโกนออกมา: “หนูไม่ชอบหมูตุ๋นแล้ว หนูชอบซี่โครงหมูและปลาตะเพียนตุ๋นในซอสเผ็ด…… ”
