เพี๊ยะ！
เสียงตบฉาดหนึ่งที่ดังกังวาลเข้าที่หน้าธิปติพัศอย่างจัง เสียงก่นด่านายท่านผู้เฒ่าธรณ์เทพส่งมาอย่างดุดัน
ที่แท้นายท่านผู้เฒ่าธรณ์เทพก็เพิ่งจะเดินเล่นกลับมานี่เอง เตรียมแต่งอารัมกถาบทกวีหลานถิง มอบให้หลานสะใภ้คนโปรดของท่าน ใครจะรู้ล่ะว่าพอเข้ามา ก็มาเจอกับเจ้าเด็กเวรหิวกระหายนี่
“ธิปติพัศ！บัดซบสิ้นดี！”
ท่านผู้เฒ่าธรณ์เทพเปิดไฟ ธิปติพัศกุมหน้าไว้ แสยะปาก ได้สติขึ้นมา
“ปู่ คุณปู่ ทำให้ถึงเป็นปู่ล่ะ”เขาอ้ำๆอึ้งๆพูดตะกุกตะกัก
“ไม่ใช่ฉัน แกอยากให้เป็นใคร？！”นายท่านผู้เฒ่าโกรธจนเลือดขึ้นหน้า
ผู้หญิงในบ้าน นอกจากนพนันท์ นภสรณ์ ก็มีแต่ณัฐณิชาแล้วแหละ
ไอ้สารเลวนี่กล้ามีความคิดสกปรกกับพี่สะใภ้ของตนอย่างงั้นรึ？แบบนี้จะให้นายท่านผู้เฒ่าไม่โกรธได้อย่างไรเล่า
นายท่านผู้เฒ่าหยิบไม้ขนไก่ตีธิปติพัศ ธิปติพัศคลานขึ้นมาจากพื้นอย่างขี้หดตดหาย หลบซ้ายทีขวาที
เขาดื่มเหล้าเมา ตอนนี้ยังต้องมาหลบจากการตีของนายท่านผู้เฒ่าอีก ในขณะนั้นรีบร้อนจนเหงื่อท่วมหัว ซ้ำยังชนโดนโต๊ะเก้าอี้อีกมากมาย
ทางฝั่งณัฐณิชา เพิ่งเป่าผมเสร็จ สวมเสื้อคลุมออกมาจากห้องน้ำ ก็ได้ยินเสียงพลีๆพลาๆดังมาจากด้านนอก
ตั้งใจฟังอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็เข้าใจแล้วว่าเรื่องเป็นมายังไง ก็อดที่จะแสยะยิ้มมุมปากอย่างชั่วร้ายไม่ได้
สีหน้าแบบนี้โดนธราเทพจับได้
“คุณทำหรอ？”
เดิมที ธราเทพก็รู้สึกประหลาดใจ เมื่อได้ยินว่าคุณปู่ตีธิปติพัศ แต่เมื่อเห็นสีหน้าของณัฐณิชาในตอนนี้ ก็เดาได้อย่างไม่ใช่ก็ใกล้เคียง
ณัฐณิชาก็ไม่เล่นลิ้น ก่อนหน้านั้นเธอให้ธิปติพัศไปที่ห้องหนังสือ ก็เพราะว่ารู้ว่าคุณปู่เดินเล่นกลับมาก็จะไปที่ห้องหนังสือแต่งอารัมกถาบทกวีหลานถิงมอบให้เธอ ไอ้ลามกธิปติพัศก็ต้องคิดว่าคุณปู่เป็นเธออย่างแน่นอน
ทำปากยื่นพลางเอ่ยว่า “น้องสาวแสนดีของคุณคนนั้นจงใจให้ฉันไปเอาชุดชาอะไรนั่นที่ห้องกับธิปติพัศสองต่อสอง ธิปติพัศก็มีใจคิดไม่ซื่อ หรือว่าจะต้องให้ฉันกล้ำคืนความเจ็บช้ำน้ำใจในการถูกพวกเขารังแก?”
แม้ว่าเธอจะอายุน้อย แต่เธอที่เติบโตขึ้นในชุมชนแออัดก็เข้าใจเหตุผลหนึ่งมานานแล้ว นี่คือโลกที่ปลาใหญ่กินปลาเล็ก คุณไม่ต่อต้านก็จะเป็นผู้ที่ถูกรังแกไปโดยตลอด
ธราเทพขมวดคิ้วเป็นปม แววตามีประกายเย็นยะเยือกแห่งโทสะพาดผ่าน
ณัฐณิชานึกว่าตัวเองทำให้เขาโกรธ ขณะที่กำลังจะอธิบาย ก็ได้ยินเขาเอ่ยว่า “ธิปติพัศไม่ได้ทำอะไรคุณใช่ไหม”
“ไม่มีหรอก คุณวางใจได้ ฉันรู้จักปกป้องตัวเอง”
เธอหัวเราะเสียงดัง
ธราเทพส่ายหน้าจนปัญญา ภรรยาตัวน้อยคนนี้ แม้ว่ามีนิสัยชอบทำให้ทุกคนรู้ในสิ่งที่ไม่ควรให้รู้ แต่กลับไร้เดียงสาเกินไป มีบางเรื่องที่ไม่ใช่การทะเลาะวิวาทธรรมดาของเด็กๆแบบนั้น
เดิมคิดอยากจะเตือนเธอ แต่ก็รู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องพูดมากเกินไปในเวลานี้ จึงอดทนเอาไว้
“ผมจะไปอาบน้ำ คุณเข้านอนก่อนเถอะ”
ณัฐณิชาทำมือเป็นสัญลักษณ์ OK ในใจก็คิดว่าไปอาบน้ำ เมื่ออาบน้ำแล้วคุณจะได้สดชื่น ฉันก็จะปลอดภัย
ธราเทพเดินเข้าไปในห้องอาบน้ำ ณัฐณิชาที่ได้ยินเสียงของสายน้ำแล้วก็รู้สึกว่า เขาน่าจะไม่ทำเรื่องแบบนั้นกับตัวเองแล้ว จึงวางใจ
เธอกวาดตามองไปในห้องรอบหนึ่ง
โซฟาสำหรับปรับนอนหนึ่งตัว และเตียงใหญ่หนึ่งหลัง
นี่จะให้นอนอย่างไรกัน…
พวกเขาทั้งสองแม้จะเป็นสามีภรรยากัน แต่แท้จริงแล้วมันก็แค่สัญญาเท่านั้น แยกกันนอนก็เป็นเรื่องธรรมดา ณัฐณิชาก็ไปที่โซฟาอย่างรู้ตัว วางหมอนข้าง ห่มผ้าห่ม ขดตัว เตรียมจะนอน
แต่ไหนแต่ไรมา เธอไม่เคยเลือกนอน โซฟาเล็กๆนี้ ถือว่าสบายพอแล้วแหละ อย่างน้อยก็สบายกว่าเตียงเดี่ยวที่บ้านของเธอ ฉะนั้นเธอคิดว่า แปปเดียวก็คงหลับไปได้อย่างรวดเร็วเลยล่ะ
แต่ทว่า……
