ณัฐณิชากับเด็กสาวถูกนำตัวไปยังสถานีตำรวจด้วยกัน หลังจากเหตุการณ์ผ่านไปแล้วหนึ่งชั่วโมง
“ลุงตำรวจ ฉันไม่ได้ลักพาตัวเด็กสาวนี่จริงๆ……”
ณัฐณิชากุมหน้าผาก มองตำรวจฝั่งตรงข้ามกำลังลงบันทึกอย่างโอดครวญ
เธอลากเด็กสาวพยายามจะหนี บังเอิญไปเจอตำรวจสายตรวจ จึงถูกนำตัวส่งโรงพัก แต่ตาลุงหื่นกามนั่นหลบหนีไปนานแล้ว
ณัฐณิชาอธิบายเป็นรอบที่ยี่สิบ “ฉันแค่ผ่านมาจริงๆ แค่เป็นพลเมืองดี คุณบอกสิว่าจริง” พูดอย่างนั้นแล้วณัฐณิชาก็ใช้ศอกกระทุ้งเด็กสาว แต่เด็กสาวสะอึกสะอื้นไม่สามารถพูดอะไรได้
เธอร้องไห้ตั้งแต่เข้ามาจนถึงตอนนี้ เมื่อณัฐณิชาใช้แขนกระแทกเธอ เธอจึงร้องไห้เสียงดังลั่นทันที “ฮือออ……ฉันไม่หนี…….อึก……ออกจากบ้านอีกแล้ว”
“……….”
ขณะที่ณัฐณิชากำลังเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างทนไม่ไหว ทันใดนั้นก็มีเสียงดังเอี๊ยดที่หน้าประตู รถสีดำคันหรูหยุดจอด ประตูรถเปิดออก ชายหนุ่มในชุดสูทสีดำภูมิฐานลงจากรถมาอย่างสง่างาม เขาเปล่งประกายออร่าอันสง่างามและทรงพลัง ด้านหลังตามมาด้วยคนที่ดูเหมือนเป็นผู้ช่วย
เห็นธราเทพ ณัฐณิชาที่นั่งอยู่ก็พลันก้มหน้างุด
เมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน ลุงตำรวจยืนกรานให้ผู้ปกครองของเธอมารับตัวเธอไป น่าตลก ผู้ปกครองงั้นเหรอ ในเมืองSเธอรู้จักแค่ผู้ชายตรงหน้านี่เท่านั้น
“เกิดเรื่องอะไรขึ้น” สายตาของธราเทพตกที่ตัวณัฐณิชากับเด็กสาวที่อยู่ข้างๆ
วันนี้ณัฐณิชาหนีเตลิดไป เมื่อกลับถึงห้องทำงานก็ค่อนข้างเสียใจกับสิ่งที่ทำลงไป ที่จริงไม่ควรไปอารมณ์เสียใส่เธอขนาดนั้น แต่ตอนนั้นมันควบคุมไม่ได้จริงๆ……
จะให้เขาที่เป็นประธานระดับสูงมาทำตัวอ่อนโยน เขาทำไม่ได้
คนที่ส่งออกไปไม่พบข่าวของณัฐณิชาเลย ธราเทพจึงค่อนข้างกังวล พอดีกับที่รับสายจากสถานีตำรวจโทรมาให้เขาไปรับคน
แรกเริ่มยังคิดว่าณัฐณิชาถูกรังแก เขาบอกให้ผู้ช่วยนรินทร์ขับรถเร็วๆ ตอนนี้เห็นณัฐณิชาไม่เป็นอะไร ตัวเขาไม่ได้สังเกตเลยว่าตัวเองมีอาการถอนหายใจโล่งอก
“ท่านประธานธราเทพ? ถ้าอย่างนั้น คุณผู้หญิงท่านนี้……”
“ว้าวพี่เทพ ฮือออ…ฉันเจอ…คนโรคจิต เขาจะข่มขืนฉัน โชคดี…ฮือออ…โชคดีที่ได้เจอพี่สาวคนนี้…”
เมื่อเด็กสาวเห็นธราเทพเธอจู่ๆ ก็ร้องไห้พร้อมกับวิ่งไปเข้าหาอ้อมแขนของธราเทพ เช็ดน้ำตาและน้ำมูกปนเปบนใบหน้าของธราเทพ ไม่ได้สังเกตสีหน้าคล้ำเขียวของธราเทพสักนิด
แม้แต่ตำรวจที่ปฏิบัติหน้าที่และณัฐณิชาที่เตรียมจะอธิบายก็ต่างตกตะลึง
มองดูฉากอันไม่คาดคิดที่เกิดขึ้นกะทันหันด้วยสีหน้าตื่นตระหนก
คนรัก?
พี่น้อง?
หรือว่า……
ความคิดมากมายดังก้องอยู่ในจิตใจของณัฐณิชา ทันใดนั้นเธอก็นึกขึ้นได้ว่าธราเทพแต่งงานกับตัวเองเพื่อป้องกันเหล่าดอกท้อ ถ้าอย่างนั้นผู้หญิงตรงหน้า…คนนี้ เป็นหนึ่งในพวกที่เรียกว่าผู้หญิงที่ตามจีบเขาหรือเปล่า
“ดามิ คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”
เมื่อได้ยินเสียงแบ๊วๆ ธราเทพก็พลันขมวดคิ้ว แล้วก็เห็นเมคอัพหนาเตอะบนหน้าของเด็กสาว ดวงตาเกิดประกายวาบไม่รู้ว่าเพราะรังเกียจหรือว่าอะไร
ดรุณีบึนปากเล็ก ยังไม่ทันได้พูดอะไร ธราเทพก็ผลักเธอออก เดินตรงไปหาณัฐณิชา น้ำเสียงดูไม่สบอารมณ์เล็กน้อย “บาดเจ็บเหรอ”
“หืม?”
ณัฐณิชาเพิ่งพบว่าบนแขนของตัวเองมีรอยแผลถลอกเล็กน้อย อาจจะเผลอไปโดนอะไรเข้า เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อตอนเที่ยงยังคงแจ่มชัด ณัฐณิชาจึงไม่รู้ว่าควรเผชิญหน้ากับธราเทพอย่างไร จึงแค่ไม่พูด
