เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น ณัฐณิชาบิดขี้เกียจ ตื่นขึ้นมาพร้อมกับกอดหมอนข้างขนปุยนุ่มนิ่ม เอาหน้าถูไถหมอนอย่างสบายอารมณ์
แต่แล้วจู่ๆ ก็นึกขึ้นมาได้ ตนเองแต่งงานแล้วไม่ใช่เหรอ
“อ๊า——”
เธอลุกขึ้นนั่ง แต่กลับเหนือความคาดหมายที่ไม่เห็นว่าธราเทพนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่บนเก้าอี้ คิดไปถึงเมื่อคืนที่ธราเทพแบกตนไปห้องหนังสือ เมื่อวานเขาไม่ได้กลับมาเหรอ ไม่ได้กลับมาก็ดี อย่างไรพวกเขาก็ไม่ใช่คู่รักกันจริงๆ ที่นอนด้วยกันอย่างน่ารักทุกวันนี่นะ
เมื่อเธอลุกขึ้นเตรียมจะไปอาบน้ำ เห็นตัวเองในกระจกใส่ชุดนอนผ้าฝ้ายสีชมพูอ่อนก็พลันตกใจ
“เคร้ง” แปรงสีฟันตกลงไปในอ่าง
เสื้อผ้า?
เธอจำได้ว่าเมื่อคืนตัวเองไม่ค่อยสบายใจนัก ดังนั้นจึงไม่แน่ใจว่าหลับไปเมื่อไร ไม่ทันจะได้ไปเปลี่ยนเป็นชุดนอนเลยด้วยซ้ำ……
หรือว่าธราเทพเป็นคนเปลี่ยน?!
ความคิดนี้เพิ่งผุดขึ้นมาในสมอง สีหน้าของณัฐณิชาก็แดงดั่งลูกแอปเปิ้ล เธอบังคับตัวเองให้สงบลงโดยอัตโนมัติ จากนั้นก็ไปอาบน้ำ ลงไปชั้นล่าง เห็นธราเทพทานอาหารด้วยท่วงท่าสูงส่งสง่างามอยู่ในห้องนั่งเล่น ใบหูก็แดงอย่างช่วยไม่ได้
นี่มันๆ……
เมื่อคืนชุดชั้นในของเธอเป็นลายสพันจ์บ็อบสแควร์แพนส์ หรือว่ามันถูกธราเทพเห็นไปถึงไหนต่อไหนแล้ว
อยากจะร้องไห้ก็ร้องไม่ออก!
“อรุณสัวสดิ์” ณัฐณิชาเดินเข้าไปเอ่ยทักทาย แม่บุญสิตานำชามกับตะเกียบมาเพิ่มให้ทันที ยิ้มหวานทักทายณัฐณิชาให้ทานอาหาร กระทั่งแม่บุญสิตาถอยกลับไป ณัฐณิชาถึงได้แอบเลื่อนสายตาขึ้นมองไปยังธราเทพ
เขาดูเป็นเหมือนเดิมในทุกๆ เช้า ไม่มีอะไรพิเศษ
“เอ่อ……” ณัฐณิชาพูดอย่างลังเล
“พูด”
“……….” ออร่าของธราเทพใหญ่โตเกินไปแล้ว! เขาแค่นั่งอยู่ตรงนี้เฉยๆ ไม่ได้พูดอะไร ณัฐณิชาก็กลัวแล้ว แต่เมื่อคิดถึงความบริสุทธิ์ของตัวเองเมื่อคืน ณัฐณิชาก็ยังทำใจดีสู้เสือเงยหน้าขึ้นไปสบตาธราเทพ กัดฟันและพูดว่า “ธราเทพ มีบางเรื่องที่ฉันต้องบอกคุณหน่อย”
“หืม?” ธราเทพคิ้วขมวดเล็กน้อยด้วยความประหลาดใจ “ผมเคยบอกแล้ว ส่งอาหารให้หนึ่งเดือนถึงจะตกลงสัญญากับคุณ”
“ไม่ใช่เรื่องนี้”
“งั้นคืออะไร”
“ก็คือ คือว่า……” ณัฐณิชาอ้ำๆ อึ้งๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อดวงตาสีเข้มราวกับดวงดาวคู่นั้นของธราเทพจ้องมาที่ตัวเอง เธอยิ่งตะกุกตะกักพูดไม่ออก รู้สึกว่าหัวใจตัวเองจะกระโดดออกมาจากอกอยู่รอมร่อ บ้าเอ๊ย ทำไมบนโลกใบนี้ถึงได้มีผู้ชายที่ดูดีขนาดนี้ได้ ทุกส่วนบนใบหน้าแกะสลักออกมาได้โดดเด่นราวกับงานศิลปะ พาให้คนที่มองต้องติดอยู่ในหลุมกับดักอย่างช่วยไม่ได้ ถูกจ้องด้วยดวงตาลึกซึ้งของเขา แม้แต่คำเดียวก็ไม่สามารถพูดออกมาได้เลย
นี่คือปีศาจชัดๆ!
“ถ้าไม่พูด ก็หุบปากแล้วทานไปดีๆ” ธราเทพเหมือนจะรอจนหงุดหงิด ริมฝีปากบางเปิดออกเล็กน้อย แต่น้ำเสียงกลับทุ้มต่ำไพเราะ
พระเจ้า……ฆ่าเธอซะเถอะ
ผู้ชายคนนี้ทำไมแม้แต่น้ำเสียงก็ยังน่าฟังขนาดนี้นะ
แล้วณัฐณิชาก็พลันตระหนักได้ว่าตัวเองกำลังบ้าผู้ชาย จึงรีบส่ายศีรษะ ก่อนจะพูดอย่างจริงจัง “ธราเทพ เราแต่งงานกันตามข้อตกลง เป็นการแต่งงานตามสัญญา มันหมายความว่าอะไรคุณรู้ไหม”
“อืม ต้องให้ผมเซิร์ชหาในไป่ตู้ให้คุณไหมล่ะ”
“……ไม่ต้อง ความหมายของฉันคือ ถึงแม้เราจะแต่งงานกัน แต่ก็เป็นสามีภรรยากันในนาม ไม่ใช่สามีภรรยากันจริงๆ ดังนั้นคุณทำฉันไม่ได้……” ณัฐณิชาพัวพันกับการใช้คำ เธอยังไม่ได้ตัดสินใจว่าจะพูดอย่างไร ธราเทพก็วางตะเกียบลง พูดอย่างค่อนข้างประหลาดใจ “ผมทำคุณงั้นเหรอ คุณคงไม่คิดว่าผมทำอะไรคุณหรอกใช่ไหม” ธราเทพหัวเราะเบาๆ “ผมไม่สนใจทำกับถั่วงอกหรอก”
