ลงรถ ณัฐณิชามองไปรอบๆ มองดูสถาปัตยกรรมงดงามโดยรอบ รู้สึกตื่นเต้นขาสั่นเล็กน้อย
แม้ธราเทพจะให้แบล็คการ์ดกับตัวเอง เบื้องหลังตนก็แอบเก็บเอาไว้ แต่……มันเป็นเงินของธราเทพ!
ไม่รอให้ณัฐณิชาแสดงความคิดเห็น ธราเทพก็เดินนำเข้าไปข้างในก่อนแล้ว
“เฮ้ รอฉันด้วยสิ!”
ณัฐณิชารีบตามเขาเข้าไป ธราเทพตรงเข้าไปในร้านที่ให้บรรยากาศระดับไฮเอนด์ พูดกับพนักงานขายว่า “เลือกชุดให้เธอสามสี่ชุด”
“ได้ค่ะคุณ”
พนักงานร้ายพูดจบก็เดินไปหาณัฐณิชาด้วยความเคารพ บนใบหน้าเจือรอยยิ้มระดับมืออาชีพ “สวัสดีค่ะคุณผู้หญิง ที่นี่เราจำหน่ายเสื้อผ้าสตรีโดยเฉพาะ รบกวนสอบถามคุณต้องการใส่ในโอกาสใดคะ”
“ใส่ทำงานค่ะ ดูเป็นทางการหน่อยก็จะดี” ณัฐณิชายิ้มแย้ม
ไม่ว่าอย่างไร แค่ยิ้มไว้ก่อน
พนักงานขายเลือกเสื้อผ้าสามสี่ชุดมอบให้ณัฐณิชา เธอได้รับการดูแลอย่างดีในการพาไปที่ห้องลองเพื่อลองชุด ณัฐณิชาถอนหายใจโล่งอก เมื่อครู่เขินมากที่ถูกล้อมรอบด้วยคนขายถึงสามคน เธอสุ่มเลือกชุดแบบทางการมาแล้วพลิกป้ายฉลาก
ต้องดูก่อนว่าจ่ายไหวไหม ไม่อย่างนั้นถ้าลองอยู่นานแล้วจ่ายไม่ไหวจะขายขี้หน้าคน……
“อะไรเนี่ย! สามพันสอง?”
ณัฐณิชาดวงตาเบิกกว้างด้วยความช็อค แทบรู้สึกอยากกินฉลากนี่เข้าไป แค่ตัวเดียว……สายเดี่ยวตัวเล็กๆ ธรรมดาๆ ต้องจ่ายถึงสามพันกว่า ทำไมไม่ปล้นไปเลยล่ะ ตามร้านแผงลอยเธอจ่ายหลักสิบก็ได้ตั้งสามตัว!
จากนั้นณัฐณิชาก็ทำการดูป้ายฉลากตัวอื่นด้วยความรวดเร็วว่องไวถึงที่สุด
เสื้อกั๊ก สี่พันห้า
ชุดรัดเอว แปดพันเจ็ด
กางเกงขาบาน หมื่นหนึ่ง……
ณัฐณิชาสูดหายใจเข้าลึก ทันใดนั้นก็พบว่าร้านข้างทางเหมาะกับตัวเองมากกว่า
เธอทนปวดใจ หอบเอาเสื้อผ้าเหล่านั้นออกไป พนักงานขายเข้ามาหาทันที เห็นเธอไม่ได้เปลี่ยนชุดก็ค่อนข้างแปลกใจ “คุณผู้หญิง เสื้อผ้าพวกนี้ไม่เหมาะกับคุณเลยเหรอคะ”
“ค่ะ……ฉันรู้สึกว่ามันไม่เหมาะกับฉันเลย”
ทิ้งประโยคนี้ไว้อย่างเร่งรีบ ณัฐณิชาหนีไปท่ามกลางสายตาสงสัยของพนักงานขาย เมื่อเห็นว่าเธอจะจัดเตรียมชุดใหม่ให้ตัวเองอีก ณัฐณิชาจึงรีบดึงแขนธราเทพไปทางประตู
ธราเทพมองมือที่จับแขนของตัวเอง พลันชะงักไปครู่หนึ่ง
ทำไม……
เมื่อครู่ชั่วขณะหนึ่ง เหมือนลมหายใจติดขัด?
“เราไปที่อื่นเถอะนะ ชุดที่นี่ฉันรู้สึกว่าไม่เหมาะกับฉันเลย……” ยังไม่พูดคำว่าแพงเกินไปออกมา เพราะถึงอย่างไรณัฐณิชาก็ยังให้เกียรติตัวเองอยู่
หลังจากที่เธอลากธราเทพออกมา ธราเทพที่กำลังอารมณ์ดีมาก พยักหน้าแล้วพาณัฐณิชาไปร้านอื่น
……เยี่ยมมาก
เป็นอีกครั้งที่ณัฐณิชามองดูพนักงานขายเลือกเสื้อผ้าที่เหมาะสมให้กับตัวเอง ด้วยน้ำตาตกใน
ชุดสูททางการแบบนี้ต้องราคาห้าหมื่นเลยเหรอ
ผ้านิดหน่อยแค่นี้เธอกลับบ้านไปทำให้ตัวเองก็ได้แล้ว
นิ้วเล็กของเธอจิ้มกระดุมเสื้อสูทของธราเทพ พร้อมกับพึมพำ “เอ่อ……”
“ร้านนี้ผมเปิดไว้เอง” ธราเทพเหลือบมองสายตาลังเลของณัฐณิชา “ในฐานะนายหญิงประธานของแกรนด์อิมพีเรียลกรุ๊ป คุณสามารถเอาไปได้เลย”
“หืม?” นี่หมายความว่าอะไร
ณัฐณิชารูม่านตาขยายเล็กน้อยด้วยความสงสัย
เวลานี้ผู้จัดการร้านรีบกุลีกุจอเข้ามาหา……
