“ตาบ้าธราเทพ……คนใจแคบ……คนแล้งน้ำใจ……”
ตอนเช้าที่ธราเทพออกไป ณัฐณิชาตามออกไปก็ไม่เห็นตัวเขาแล้ว นั่นก็หมายความว่า ธราเทพทิ้งเธอไว้ในห้างคนเดียว?!
เป็นคนเจ้าอารมณ์จริงๆเลยนะ!
ณัฐณิชาตลอดทางที่กลับไปก็ได้แต่ด่าในใจ ด้วยคฤหาสน์ของธราเทพที่อยู่ในเขตเศรษฐี รถบัสก็ไปไม่ถึง……เห้อ เขตเศรษฐีทุกคนมีรถกันหมด ไม่ต้องใช้รถบัสหรือรถไฟฟ้าใต้ดินในการเดินทางด้วยซ้ำ ดังนั้นเธอจึงต้องควักเงินโบกแท็กซี่กลับไป
ต้องรู้ว่าตั้งแต่ณัฐณิชามาเมือง s แล้ว ก็ไม่มีงานทำต้องนั่งกินนอนกินอย่างเดียว!
ณัฐณิชาเบะปากอย่างน้อยใจ แม้อยู่ที่นี่จะไม่ต้องกลัวเรื่องอดตาย แต่ก็ไม่มีเงินเดือนเลย
“นายหญิงคะ คุณชายบอกว่ามีธุระต้องไปทำ บอกให้คุณกินก่อนเลยค่ะ” ทันใดนั้นแม่บุญสิตาก็เดินเข้ามาบอก ณัฐณิชาพยักหน้า ตั้งแต่เธอกลับมาแม่บุญสิตาก็มาบอกกับตัวเองว่าธราเทพอยู่ในห้องหนังสือ น่าจะทำงานอยู่
ช่างเถอะๆ เขาไม่ออกมาก็ดีเหมือนกัน
ณัฐณิชากินอย่างรวดเร็ว เมื่อได้กินของอร่อยๆเธอก็อารมณ์ดีขึ้นมาไม่น้อยเลย
พอกินเสร็จอาบน้ำเสร็จก็ขึ้นนอนบนเตียง ไม่นานก็เริ่มง่วง
ตัวเองไปทำงานที่แกรนด์อิมพีเรียลกรุ๊ป ถ้าธราเทพไม่ให้เงินเดือนตัวเองขึ้นมาจะทำยังไงล่ะ?
โอ๊ย~~ความจนทำให้เธอเศร้าใจลงไปอีก
ใช่แล้ว หรือเธอจะขายศิลปะเหมือนอย่าง……กันรพีดีล่ะ?
คิดได้แบบนี้ ณัฐณิชาก็ตาเปล่งประกาย เธอคิดแล้วก็ปฏิบัติทันที ตอนนั้นเธอก็รีบโพสต์ข้อความลงไปบนโซเชียลว่า “ตัวแทนวาดภาพ คุณอยากมีรูปโปรไฟล์การ์ตูนน่ารักๆไหมคะ? ขอแค่สามสิบเท่านั้น คุณก็จะได้รูปโปรไฟล์การ์ตูนสวยๆกลับไปเลยนะค้า!”
ณัฐณิชามองดูสิ่งที่ตัวเองโพสต์อย่างพึงพอใจ แล้วหัวเราะอย่างดีใจ
เหมือนได้เห็นตัวเองในตอนที่มีเงินมากมายจนล้นมือ!
รูปโปรไฟล์ของเธอเป็นรูปการ์ตูนที่เธอวาดตัวเอง เธอมัดผมทรงดังโงะ ท่อนบนสวมเสื้อปาดไหล่สีขาว ท่อนล่างสวมกางเกงยีนสีฟ้า ดูร่าเริงและน่ารักมาก
ณัฐณิชาเรียนวาดรูปเอง ไม่ค่อยเป็นทางการเท่าไหร่ แต่ยังดีที่เธอชอบศึกษาค้นคว้า ผลงานเลยออกมามีคุณภาพ!
พอจัดการเรื่องนี้เสร็จแล้ว กำลังจะไปประกาศที่เพจอื่นๆ ทันใดนั้นโทรศัพท์เธอก็ดังขึ้น
เป็นเบอร์โทรศัพท์แปลกหน้า……
แต่ตัวเลขนี้ประทับอยู่ในหัวของณัฐณิชา เธอไม่ชอบหลีกเลี่ยง ครุ่นคิดสักพัก จากนั้นเธอก็นั่งตัวตรงแล้วรีบสายโทรศัพท์นั้น
“ฮัลโหล ณัฐณิชาใช่ไหม? ฉันเองนะ รเณศ……ฉัน……ฉันอยากเจอเธอน่ะ ไม่รู้ว่าเธอพอจะมีเวลาไหม?”
คำพูดของรเณศมีความไม่แน่ใจและคาดหวัง เขาถามเธออย่างระมัดระวัง เสียงของเขาเหมือนมีของอะไรมาทิ่มแทงหัวใจของณัฐณิชา รเณศจบจากมหาวิทยาลัย แต่เธอเรียนจบแค่มัธยมปลายก็ไม่ได้เรียนต่อแล้ว ดังนั้นพออยู่ต่อหน้ารเณศกับเพื่อนๆของเขา เธอก็มักจะรู้สึกว่าตัวเองต้อยต่ำกว่าพวกเขา……
โดยเฉพาะตอนที่พวกเขาสองคนคบกัน รเณศไม่ค่อยพาตัวเองไปเจอเพื่อนๆของเขาเลย
ณัฐณิชาแม้จะไม่ได้พูดอะไร แต่ในใจกลับรู้ดีว่า รเณศรังเกียจการศึกษาของตัวเอง
เคยมีครั้งไหนบ้างที่เขาพูดกับตัวเองด้วยน้ำเสียงอ้อนวอนแบบนี้?
“รเณศ ฉันจะนอนแล้วล่ะ นายมีอะไรก็พูดมาตามตรงเถอะ” ณัฐณิชากัดฟันพูด
“ณัฐณิชา……ฉันกับภัทรินทะเลาะกันน่ะ พวกเราสองคนไม่เหมาะสมกันเลย ฉัน……”
“รเณศ พวกเราเลิกกันแล้ว นายจะเป็นยังไงก็ไม่เกี่ยวกับฉัน ตอนนั้นนายเลือกภัทรินเอง ฉันขอให้พวกนายสองคนรักกันนานๆ นายไม่ต้องโทรมาหาฉันอีกแล้วนะ” ณัฐณิชาพูดเสียงแข็ง เธอไม่ชอบวิธีการปฏิบัติของรเณศในตอนนี้เลย
