ตอนเที่ยงธราเทพดูเหมือนจะยุ่งมาก ตอนที่ณัฐณิชาขึ้นมาชั้นบนเขายังคงทำงานอยู่ ปกติถ้าเป็นสถานการณ์แบบนี้ณัฐณิชาคงจะรีบกินไปนานแล้ว แต่คราวนี้ รอจนธราเทพทำงานเสร็จถึงจะพบว่าณัฐณิชา ยังไม่ได้ขยับตะเกียบ
“ทำไมไม่กิน? รอผมหรอ?” ธราเทพเอ่ย
ณัฐณิชานั่งอึดอัดบนโซฟา เห็นธราเทพเดินมาหาตัวเองสักพักใบหน้าก็แดงขึ้น “ฉัน เรื่องนั้น…ก็คุณเป็นเจ้านาย คุณยังไม่ได้เริ่มกินเลย ฉันจะขยับตะเกียบได้อย่างไร? แบบนี้มันไม่มีมารยาท”
ณัฐณิชาฉีกยิ้มออกมา
“เมื่อก่อนไม่เห็นคุณมีมารยาทขนาดนี้?” ธราเทพนั่งลง “เปลี่ยนนิสัยกะทันหัน?”
“……” ณัฐณิชาถูกว่าแต่ไม่โกรธแม้แต่น้อย แต่กลับตักซุปเนื้อวัวซีหูให้ธราเทพชามหนึ่มด้วยรอยยิ้ม ธราเทพมองดูท่าทางถือถ้วยชามอย่างเอาใจของเธอไม่พูดอะไร
ณัฐณิชาวางตะเกียบลงตรงหน้าธราเทพ “ทำไมคุณไม่กินล่ะ? แม่บุญสิตาทำล้วนเป็นของโปรดคุณทั้งนั้นเลย!”
ธราเทพมองเธออยู่นาน เดาไม่ออกจริงๆว่าทำไมท่าทีของณัฐณิชาที่มีต่อเขาถึงเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้ ทั้งๆที่เป็นผู้หญิงห้าวๆกระโดกกระเดก จู่ๆก็เปลี่ยนไป…อืม อ่อนโยนขนาดนี้?
“ณัฐณิชา คุณมีเรื่องจะขอร้องผมใช่หรือมั้ย?” ธราเทพถามขึ้น
ณัฐณิชาหน้าเหวอ ถึงจะรู้สึกตัวว่าตัวเองเหมือนว่าจะเอาใจใส่มากเกินไป ให้ตายเถอะทำไมเธอต้องเอาใจใส่ขนาดนี้ด้วย? เป็นสุนัขรับใช้ขนาดนี้?
ณัฐณิชาฉีกรอยยิ้มที่น่าเกลียดกว่าร้องไห้ออกมา “ถ้าฉันบอกว่า ฉันหวังว่าคืนนี้คุณจะไม่ทำให้ฉันขายหน้าเกินไป นับหรือเปล่า?”
ธราเทพก็เดาไว้แต่แรกแล้วว่าอาจจะเป็นเรื่องนี้ เขาแค่“อืม”อย่างคลุมเครือ ไม่ได้แสดงความคิดเห็นใดๆ แล้วก็ก้มหน้าเริ่มกินข้าวอย่างสง่างาม ณัฐณิชาเห็นว่าตัวเองเลี่ยงไปได้แล้ว ก็ก้มหน้าเริ่มกินข้าวเช่นกัน
เพียงแค่ข้าวมื้อนี้ กินอย่างเชื่องช้ามาก
เมื่อก่อนตอนที่เธอกินข้าวมักจะจดจ่ออยู่กับของอร่อยตรงหน้า หลังจากกินเสร็จก็เรอออกมาอย่างสบาย แต่ตอนนี้มักจะอดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นมาแอบมองธราเทพ เขาหน้าผากนูนสวย สันจมูกยาวตรง ริมฝีปากบาง…
ว้าว เหมือนกับงานศิลปะที่พระเจ้าสร้างขึ้นมาจริงๆ ณัฐณิชาหลังจากกินข้าวเสร็จอดไม่ได้ที่จะลูบจมูกของตัวเอง สงสัยเล็กน้อย ทำไมธราเทพถึงได้เป็นลูกรักพระเจ้ากันนะ
“กินอิ่มแล้ว?”
“อืมอืม ธราเทพ จมูกของคุณเป็นมาตั้งแต่เกิดหรอ?” ณัฐณิชากำลังจ้องธราเทพใจลอย เห็นธราเทพก็วางตะเกียบลงเหมือนกัน เลยพูดออกไปอย่างไม่คิด พูดเสร็จถึงจะตระหนักได้ว่าตัวเอง…ทำเรื่องโง่ๆอีกแล้ว
เผชิญกับสายตาเฉียบแหลมของธราเทพ ณัฐณิชารีบอธิบายอย่างมือไม้อ่อนทำอะไรไม่ถูก “ฉันหมายความว่า คุณหน้าตาดีเกินไปแล้ว คุณดูสิจมูกของคุณสูงโด่งและบิดเบี้ยว ดูไม่เหมือนเป็นมาตั้งแต่เกิดเลย ไม่ไม่ไม่…ฉันไม่ได้ว่าคุณศัลยกรรมนะ ฉันก็แค่…”
ณัฐณิชายิ่งพูดก็ยิ่งเลอะเทอะ ใบหน้าเล็กๆหดเล็กลง ลนลานเล็กน้อย
ทำไมเธอรู้สึกว่าตัวเองยิ่งกลบเกลื่อนก็ยิ่งชัดขึ้นล่ะ?
ทันใดนั้น ธราเทพก็เข้ามาใกล้ เดิมทีเขาไม่ได้สังเกตเห็นความผิดปกติของณัฐณิชา แค่คิดอย่างเรียบง่ายว่าเป็นเพราะเธออยากพบนายท่านพิเชษฐดังนั้นเลยค่อนข้างเอาใจใส่ตัวเองมากขึ้น แต่ดูตอนนี้ เหมือนว่าจะไม่ใช่เรื่องเดียวกันนะ
“ณัฐณิชา คุณคงไม่ใช่ว่าชอบผมเข้าแล้วหรอกนะ?” ธราเทพถามขึ้นอย่างกะทันหัน ลมหายใจอุ่นๆพ่นลงบนหน้าของณัฐณิชา เขาสังเกตไปที่แก้มแดงๆทั้งสองข้างของณัฐณิชา น้ำเสียงทุ้มต่ำ แฝงด้วยการเตือน “คุณอย่าได้หลงรักผมเด็ดขาด”
