ภายใต้ดวงอาทิตย์อัสดงชายแดนเหนือ ปืนและระเบิดคำรามอย่างไม่รู้จบ และทะเลทรายโกบีนับหมื่นหลี้ก็แดงก่ำด้วยเลือด
เซี่ยงเส้าหลงมองไปที่สนามรบระยะไกล พูดอย่างเย็นชาว่า “การต่อสู้เป็นอย่างไรบ้าง?”
“คารวะนายพลน้อย ศัตรูถูกตีจนไม่เป็นกองทัพ และกองทัพหนึ่งแสนคน ถูกกวาดล้างไปหมดแล้ว!”
นักรบในชุดสีเขียวเข้ม ตอบกลับด้วยท่าทางเคร่งขรึม เมื่อมองไปที่หลังของเซี่ยงเส้าหลงดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเกรงขาม
ใช้สองพันสู้กับหนึ่งแสน กำจัดศัตรูที่มาคุกคามจนหมดสิ้น เรื่องยากแบบนี้ มีเพียงชายผู้นี้เช่นเทพรบแห่งชายแดนเหนือเท่านั้นที่ทำได้!
เทพรบแห่งชายแดนเหนือ เซี่ยงเส้าหลง!
“อีกอย่าง ยังมีนักโทษอีกแปดพันคนในการต่อสู้ครั้งนี้ จะจัดการอย่างไร นายพลน้อยโปรดให้คำแนะนำด้วย!”
ดวงตาของเซี่ยงเส้าหลงหรี่ลงเล็กน้อย และเจตนาฆ่าอย่างเคร่งขรึมก็ปรากฏขึ้นราวกับว่ามันกำลังจะล้นออก!
“ผู้ใดกล้ารุกรานอาณาเขตของเรา จะต้องชดใช้ด้วยเลือด!”
“ผมไม่อยากเห็นศัตรูคนไหนไปจากทะเลทรายโกบี!”
“ฆ่า!”
“ครับ นายพลน้อย!” ใบหน้าของนักรบหดลง และตอบรับอย่างระมัดระวัง
ไม่มีใครกล้าสงสัยคำสั่งของเซี่ยงเส้าหลงเข้าร่วมกองทัพตั้งแต่อายุยี่สิบต้นๆ ยิ่งรบก็ยิ่งแข็งแกร่ง ยิ่งรบก็ยิ่งชนะ!
เมื่ออายุได้ 20 ปี ก็ได้รับการแต่งตั้งเป็นนายพลน้อย และนำทหารสามหมื่นนายจากทางชายแดงเหนือ นับตั้งแต่วันก่อตั้งเมื่อ 5 ปีที่แล้ว ฆ่าจนศัตรูต้องตกตะลึง และโลกก็ตกตะลึง!
ในหัวใจของทหารชายแดงเหนือ เซี่ยงเส้าหลงเป็นสิ่งที่พวกเขาศรัทธา เป็นเทพเจ้าแห่งสงครามที่ไม่มีวันพ่ายแพ้!
ทันใดนั้น หูของเซี่ยงเส้าหลงก็ขยับ สายตาของเขาหันไป และร่างหนึ่งก็พุ่งเข้ามาหาเขาอย่างรวดเร็ว
ผู้มาเยือนเอารูปถ่ายในมือ เดินไปตรงหน้าเซี่ยงเส้าหลงและกล่าวด้วยความเคารพว่า “นายพลน้อย ภาพนี้สหายที่เกษียณแล้วถ่ายโดยบังเอิญแล้วส่งถึงมือผม ผมคิดว่าจำเป็นที่จะให้คุณดูหน่อย!”
เซี่ยงเส้าหลงรับภาพถ่ายมา เขาที่เวลาระเบิดมาตรงหน้าก็ไม่เปลี่ยนสีหน้า ขณะนี้รูม่านตาของเขาก็หดตัวลง!
นี่คือ!
ในภาพ เด็กหญิงอายุสี่หรือห้าขวบ สวมเสื้อผ้าเก่าแต่สะอาด นั่งยองๆ อยู่บนพื้นอย่างกล้าๆ กลัวๆ
บนใบหน้าที่น่ารัก ดวงตาโตสองดวง เสมือนคริสตัล ซึ่งเผยให้เห็นถึงความคล่องแคล่วและความน่ารักในตัวเธอ
ที่สำคัญที่สุดคือ!
หน้าตาของสาวน้อย เธอมีความคล้ายคลึงเซี่ยงเส้าหลง และหน้าตาเธอเหมือนตอนที่เขายังเป็นเด็ก!
“ภาพนี้มาจากไหน?”
เซี่ยงเส้าหลงพยายามกดอารมณ์ที่วุ่นวายในใจให้สงบและถามด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำ
“เมืองเทียนไห่!”
“เทียนไห่?”
ดวงตาของเซี่ยงเส้าหลงควบแน่น เขาพูดอย่างเคร่งขรึม “องครักษ์เสื้อเลือด!”
เงาสิบสองร่าง ชุดเลือดสิบสองชุด ความชั่วร้ายสิบสองสาย!
สายตาของเหล่าทหารเต็มไปด้วยความสยดสยอง!
กลุ่มทหารสำคัญของนายพลน้อย องครักษ์เสื้อเลือดสิบสองคน!
องครักษ์เสื้อเลือดออกไป หมายถึงศพเต็มเขาเลือดเต็มทะเล เลือดก็ลอยเป็นพันๆ ไมล์ เกิดเรื่องใหญ่อะไรขึ้น ที่ทำให้นายพลน้อยต้องส่งองครักษ์เสื้อเลือด? !
“ฉิวหนิว เตรียมเครื่องบิน ไปเมืองเทียนไห่เดี๋ยวนี้!”
“ครับผม!”
โรงแรมออนเซ็นห้าดาวที่เมืองเทียนไห่
“แม่! ฉันขอร้อง! อย่าให้เยนเอ๋อเป็นลูกบุญธรรมของบอสหวง!”
ผู้หญิงที่แต่งตัวเรียบง่าย แต่มีใบหน้าที่สวยงามกำลังอุ้มลูกสาวที่กำลังร้องไห้อยู่ในอ้อมแขนของเธอ ร้องไห้จนน้ำตาไหลล้นอยู่หน้าโรงแรม แผดเสียงอ้อนวอนอย่างขมขื่น
“ใครจะไม่รู้ว่าไอ้แก่คนนั้นมีลูกชายปัญญาอ่อนอยู่ที่บ้าน! เขาชอบเยนเอ๋อและแกล้งรับเธอเป็นลูกบุญธรรม!”
“จุดประสงค์คือ เลี้ยงเจ้าสาวให้ลูกชายที่โง่เขลาของเขา!”
“พวกคุณจะทำลายอนาคตของเยนเอ๋อเหรอ!”
ตรงข้ามผู้หญิงคนนั้น หญิงวัยกลางคนที่สวมเสื้อผ้าสวยหรู แต่สีหน้าเย็นชากล่าวอย่างเคร่งขรึม “อวิ๋นเสว่เหยนทั้งหมดนี้ก็เพราะไพร่อย่างแกหาใส่ตัวเองไม่ใช่เหรอ!”
“ถ้าตอนนั้นแกไม่ออกไปมั่วสุมที่ข้างนอก ยังมีลูกอีก ฉันคงขายแกในราคาที่ดีได้แล้ว!”
“ครั้งนี้ฉันขายไอ้เด็กชั่วนี้ให้กับประธานหวง เป็นแค่เอาดอกเบี้ยหน่อยเท่านั้น”
20 ปีที่แล้ว บังเอิญเห็นอวิ๋นเสว่เหยนที่หน้าตาสวยงามในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า จากสายตาที่ดุร้ายของเธอ เธอสามารถเดาได้ว่าเมื่อเธอโตขึ้น ระดับความงามของเธอสามารถสร้างความหายนะต่อประเทศและผู้คนได้อย่างแน่นอน!
ในฐานะที่เป็นสาวสังคมที่มีชื่อเสียงของเมืองเทียนไห่อย่างเธอ อวิ๋นซูจือรู้ว่า ที่ผู้ชายนับไม่ถ้วนวิ่งเข้ามาหาเธอเพราะว่าเธอมีใบหน้าที่อ่อนวัย เมื่อเธอแก่ลง จะกลายเป็นสิ่งไร้ค่า!
ดังนั้น เธอจึงตัดสินใจอย่างเด็ดขาดและตัดสินใจรับเลี้ยงอวิ๋นเสว่เหยน เพื่ออนาคตของเธอจะได้มีที่พึ่ง!
ความจริงพิสูจน์แล้วว่า วิสัยทัศน์ของอวิ๋นซูจือไม่ผิด อวิ๋นเสว่เหยนที่พึ่งโตเป็นสาว เหมือนดอกบัวหิมะที่เพิ่งผลิบาน มันบริสุทธิ์และน่ารัก ระหว่างเรียน เธอได้รับเลือกให้เป็นหนึ่งในสิบผู้หญิงที่สวยที่สุดในเมืองเมืองเทียนไห่!
เพื่อให้อวิ๋นเสว่เหยนได้สามีที่ร่ำรวย อวิ๋นซูจือได้ดูแลเธอย่างดีตั้งแต่ตอนเด็ก ไม่ว่าจะเป็นเรื่องกินเรื่องเสื้อผ้า และยังได้จ่ายเงินเพื่อส่งเธอไปเรียนต่อต่างประเทศ โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อยกระดับให้อวิ๋นเสว่เหยน เพื่อที่จะขายเธอได้ในราคาที่ดี
แต่อวิ๋นเสว่เหยนกลับท้องก่อนแต่งตอนที่อยู่ในต่างประเทศ และเธอก็ให้กำเนิดไอ้เด็กเปรตนี้!
ในเวลานี้ อวิ๋นซูจือกลายเป็นตัวตลกของเมืองเทียนไห่ ความฝันของอวิ๋นซูจือที่จะขายอวิ๋นเสว่เหยนในราคาที่ดีพังทลายจนหมด
แต่ฟ้าไม่อาจขวางเส้นทางสู่ความรวยของอวิ๋นซูจือได้ บอสใหญ่อย่างหวงเทาชื่นชอบไอ้เด็กเปรตนี้ ได้สัญญาว่าจะซื้อมันในราคาสูง เพื่อเป็นลูกสะใภ้เด็ก อวิ๋นซูจือรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งและตอบตกลงโดยไม่ลังเล
“กูขอบอกคุณนะ วันนี้บอสหวงจัดพิธีรับเลี้ยงบุตรบุญธรรม คนมีหน้ามีตาในเมืองเทียนไห่จะมาที่นั่นมากมาย!”
“เป็นโอกาสที่ดีที่จะได้เป็นลูกสะใภ้เด็กให้กับบอสหวง!”
“วันนี้ คุณยอมก็ยอม คุณไม่ยอมก็ต้องยอม!”
เมื่อเห็นว่าอวิ๋นเสว่เหยนงมงายไม่ยอมฟัง อวิ๋นซูจือก็หงุดหงิดทันทีและตบอวิ๋นเสว่เหยนอย่างดุเดือด การตบด้วยฝ่ามือนี้ เธอใช้สุดกำลัง โดยไม่มีความเมตตา!
อวิ๋นเสว่เหยนผู้น่าสงสารเดิมทีสามารถหลบได้ แต่เพียงเพื่อปกป้องเด็กที่อยู่ในอ้อมแขนของเธอ เธอจึงจำต้องทนรับการตบนี้อย่างกะทันหัน และมีเลือดไหลล้นที่มุมปากของเธอ
“ฮือ~ฮือ~ฮือ”
ยาย! อย่าตีแม่! อย่าตีแม่! ”
เมื่อเห็นอวิ๋นเสว่เหยนถูกตบตี เยนเอ๋อในอ้อมแขนของเธอก็หลุดออกจากแขนของอวิ๋นเสว่เหยนและวิ่งไปหาอวิ๋นซูจือ ร้องไห้และดึงกางเกงของเธออย่างน่าสงสาร
“คุณยาย! หนูเชื่อฟัง! หนูเชื่อฟัง! อย่าทุบตีแม่อีกเลยนะ!”
“เยนเอ๋อ!”
อวิ๋นเสว่เหยนกรีดร้องและรีบพุ่งเข้าไป อวิ๋นซูจือยกเท้าของเธอและเตะมันออกไป โดยจับเยนเอ๋อไว้ในอ้อมแขนของเธอ สายตาเหมือนน้ำเย็นในบ่อน้ำลึก “อยู่ที่นี่ดีๆ กล้ามาสร้างปัญหา กูจะหักขาของมึง!”
“แม่! หนูขอร้อง!”
“คืนเยนเอ๋อให้ฉัน!”
โรงแรมออนเซ็น ห้องโถงโบตั๋น
ชายวัยกลางคนที่แต่งตัวดีและร่ำรวย จ้องไปที่นาฬิกาปาเต็ก ฟิลิปป์ของเขาด้วยท่าทางที่ไม่มีความสุข
“ประธานหวง ประธานหวง…”
ในเวลานี้ เสียงตะโกนดังขึ้น เขามองไปและขมวดคิ้ว อวิ๋นซูจืออุ้มเยนเอ๋อและวิ่งมาอย่างเหน็ดเหนื่อย ประจบยิ้มและพูดว่า “ประธานหวง ฉันขอโทษที่ทำให้คุณเสียเวลา”
หวงเทาจ้องไปที่เธออย่างดุเดือด “แม่ง คุณกำลังทำอะไรอยู่! พลาดเวลาอันเป็นมงคลของผม ผมตบให้ตายเลย!”
อวิ๋นซูจือหดคอของเธอ และอธิบายอย่างกล้าๆ กลัวๆ “แม่ของเด็กไม่ยอม ฉันได้จัดการแล้ว และจะไม่ทำให้งานสำคัญของคุณล่าช้าแน่นอน”
“ดีมาก ใกล้ถึงเวลาแล้ว เริ่มกันเลย!”
อย่างแรก เป็นพิธีบรรยายยาว ภายใต้คำกล่าวแสดงความยินดีของทุกคน เขาหยิบซองสีแดงใบใหญ่ยื่นให้เยนเอ๋อในมือของอวิ๋นซูจือด้วยรอยยิ้ม “เยนเอ๋อ นี่คืออ่ำเปาที่ผมเตรียมไว้ให้ จากนี้ไป เธอคือลูกสาวผม เต็มใจไหม?”
เยนเอ๋อเม้มริมฝีปากและมองดูทางเดิน
ในตอนท้ายของทาง มีแม่ของเธอ
สถานการณ์นั้น ตกอยู่ในความอึดอัดทันที
ใบหน้าของหวงเทามืดลงอย่างกะทันหัน อวิ๋นซูจือกังวลและเธอก็แนบไปที่หูของ เยนเอ๋อและพูดอย่างเย็นชา “เยนเอ๋อ คุณยอมรับอย่างเชื่อฟังซะ ไม่เช่นนั้นแม่ของคุณจะไม่ได้อยู่ดีแน่!”
สายตาของเยนเอ๋อ มืดลงอย่างกะทันหัน เธอรับซองสีแดงของหวงเทาอย่างไร้ความรู้สึก ตอบเบาๆ ว่า”หนูยอม … ”
“เธอไม่ยอม!”
ประตูถูกผลักเปิดออกทันที และเสียงที่มีออร่าดังก้องไปทั่วผู้ชม!
