หวงเทาทักทายเขาด้วยรอยยิ้มประจบบนใบหน้า “พี่ชาย เรื่องแค่นี้ก็รบกวนคุณ เป็นแค่เด็กป่าเถื่อนเท่านั้น ผมสามารถจัดการเองได้ ไม่รบกวนพี่แล้ว … ”
“เห้อ！พี่ชาย !”
หวงเทียนหู่ไม่สนใจเขาเลย รีบผ่านหวงเทา หวงเทาประหลาดใจ ลูกพี่ลูกน้องของเขาเป็นคนนิ่งมาโดยตลอด แม้ว่าเขาจะต้อนรับเจ้าเมือง เขาก็ยังคงนิ่งเหมือนภูเขา แต่วันนี้เป็นอะไรไป ?
หวงเทียนหู่เดินไปที่ด้านข้างของเซี่ยงเส้าหลง มองไปที่ใบหน้าที่คุ้นเคย เต็มไปด้วยความตื่นเต้น ยืนตรงและคุกเข่าลงหนึ่งข้าง แต่ถูกลากด้วยแรงมหาศาล ไม่ว่าเขาจะพยายามมากแค่ไหน แต่ก็ไม่สามารถคุกเข่าลงไปได้
เสียงจางๆ ของเซี่ยงเส้าหลงดังขึ้น“คุณไม่ใช่ทหารของผมแล้ว ไม่จำเป็นต้องแสดงความเคารพกับผม!”
ความตื่นตระหนกวาบในดวงตาของหวงเทียนหู่ เขาก็ก้มหน้าลงทันที “เป็นทหารชายแดนเหนือหนึ่งวัน ก็เป็นทหารของนายพลน้อยตลอดชีวิต!”
“หวงเทียนหู่ ร้อยเอกเกษียณจากกองทัพชายแดนเหนือหน่วยที่เจ็ด คารวะนายพลน้อย!”
“ผู้ใต้บังคับบัญชามาสาย ทำให้นายพลน้อยต้องมาเจออะไรที่ไม่ควร นายพลน้อยโปรดลงโทษผมด้วย!”
ทุกคนประหลาดใจ ส่วนหวงเทา งงทื่ออยู่ที่เดิมทันที!
คนอื่นอยู่ห่างไกลจากทั้งสอง ไม่ได้ยินการสนทนาระหว่างคนทั้งสอง แต่หวงเทาซึ่งอยู่ห่างออกไปเพียงไม่กี่ก้าว สามารถได้ยินได้ชัดเจน!
หวงเทียนหู่ ลูกพี่ลูกน้องที่ตนเองนับถือ จอมอันธพาลเมืองหนาน เรียกตนว่าเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของชายหนุ่มที่อยู่ข้างหน้าเขา!
หัวของเขาว่างเปล่า ทั้งหัวมีความคิดเดียว จบแล้ว!
คราวนี้ ถีบโดนแผ่นเหล็กแล้ว!
สายตาของเซี่ยงเส้าหลง มองไปที่หวงเทาอย่างจางๆ และมุมปากของเขาแสดงให้เห็นถึงการเยาะเย้ย “จำได้ว่าคุณเพิ่งพูดว่าให้ผมคุกเข่าลงเพื่อขอความเมตตา?”
ใบหน้าของหวงเทียนหู่หยดลงด้วยเหงื่อเย็น ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธและตกตะลึง เขามองไปที่หวงเทา ที่เขารีบเร่ง เพราะเขากลัวว่าหวงเทาจะพูดอะไรไม่ดีกับนายพลน้อย คิดไม่ถึงว่า สุดท้ายเขาก็มาช้าไป ไอ้เหี้ยนี้ กลับให้นายพลน้อยคลานออกไป?
หวงเทายังไม่ทันพูด หวงเทียนหู่ก็เดินไปโดยเร็ว ยกเท้าแล้วถีบลงไป “แม่ง มึงคิดว่ามึงเป็นใคร?”
“มึงมีสิทธิ์มาขี้โม้ที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่?!”
“กูจะทุบมึงให้ตาย ไอ้สารเลว!”
หวงเทาถูกถีบจนร้องคร่ำครวญ ร้องโหยหวนซ้ำแล้วซ้ำเล่า หวงเทียนหู่ดึงเสื้อคอปกของเขาขึ้นมา แล้วโยนเขาไปตรงหน้าเซี่ยงเส้าหลง ราวกับเป็นสุนัขที่ตายไปแล้ว เขาพูดอย่างเคร่งขรึม “ขอโทษนายพลน้อย! ถ้านายพลน้อยไม่พอใจแม้แต่น้อย กูจะฆ่ามึงเอง!”
หวงเทาคุกเข่าลงกับพื้น ในขณะนี้ เขาสูญเสียความเย่อหยิ่งไปหมดแล้ว ได้รับบาดเจ็บทั่วร่างกาย เขามองขึ้นไปที่เซี่ยงเส้าหลงและพูดตะกุกตะกัก “ขอ… ขอโทษ!”
“เพราะตาสุนัขของผมเองที่ดูถูกคน เพราะผมคิดว่าตนเองแน่ คุณเป็นคนใหญ่คนโตมีใจกว้างขวาง อภัยให้ผมในครั้งนี้เถอะ!”
หวงเทาในขณะนี้ ตัวสั่นและไม่สบายใจ
“นายพลน้อย คุณว่า?”
หวงเทียนหู่โค้งคำนับเล็กน้อยและพูดด้วยความเคารพ
“ฉิวหนิว!”
เซี่ยงเส้าหลงกล่าวอย่างเย็นชา
“ครับ!”
ฉิวหนิวควักหวงเทาซึ่งหนักกว่า 200 กิโลกรัมขึ้นมาอยู่ในมือ เหมือนไก่ตัวเล็กๆ ในมือของฉิวหนิว จากนั้นเขาก็เปิดมือใหญ่เหมือนพัดแล้วลงมือทั้งซ้ายและขวา เสียงตบที่คมชัดทำให้หนังศีรษะของทุกคนมึนชา หลังจากนั้นไม่นาน หน้าของหวงเทาก็บวมเหมือนหัวหมู ปาก และฟันสองสามซี่ผสมกับเลือดก็พ่นออกมา
ร่างของหวงเทียนหู่ก้มต่ำลงอีก เขารู้ว่า นายพลน้อยกำลังไว้หน้าเขาเล็กน้อย มิฉะนั้น องครักษ์เสื้อเลือดลงมือ ลูกพี่ลูกน้องที่ไม่ได้เรื่องของเขา ไม่ใช่แค่การสูญเสียฟันไปเพียงไม่กี่ซี่เท่านั้น!
เซี่ยงเส้าหลงจ้องมองเยนเอ๋ออีกครั้ง เดินตรงไปที่อวิ๋นซูจือ สายตาของเขาหดลงและเขาพูดอย่างเย็นชาว่า “ส่งเด็กมาให้ผม!”
อวิ๋นซูจือตัวสั่น เธอจะกล้าคิดบัญชีกับชายผู้ที่ถูกเธอด่ามาเป็นเวลาห้าปีได้อย่างไร ต่อหน้าเขา หวงเทียนหู่เป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของเขา หวงเทาถูกทุบตีจนเกือบตาย ดาวชั่วร้ายแบบนี้ เธอกล้าบอกว่า”ไม่”ได้อย่างไร รีบส่งเด็กไปและซ่อนตัวอยู่ไกลๆ มองดูเซี่ยงเส้าหลงด้วยความสยดสยอง
อุ้มเยนเอ๋อไว้ในอ้อมแขนของเขา เทพรบที่สังหารผู้คนมานับไม่ถ้วน ขณะนั้นไม่รู้จะวางมือไว้ตรงไหน และดวงตาของเขาดูอ่อนโยน “หนูชื่ออะไร?”
เมื่อมองไปที่ชายแปลกหน้าคนนี้ เยนเอ๋อรู้สึกสบายใจอย่างอธิบายไม่ถูก และตอบเบาๆ ว่า “หนู… หนูชื่อเยนเอ๋อ อวิ๋นเยนเอ๋อ”
เมื่อมองไปที่รูปลักษณ์ที่กล้าๆ กลัวๆ ของเธอ เซี่ยงเส้าหลงรู้สึกเจ็บปวดอย่างกะทันหันในหัวใจของเขา และความโกรธวาบผ่านดวงตาของเขา!
ผู้หญิงที่น่าเกลียดชังคนนั้น กล้าล้างนามสกุลทั้งหมดที่ควรจะเป็นของเขาไปหรือ? !
“คุณเป็นพ่อของฉันจริงๆ เหรอ?”
ทันใดนั้น เยนเอ๋อพูดอย่างกล้าๆ กลัว ในดวงตา มีความหวังที่หวาดกลัว หวังว่าจะได้รับการยืนยัน แต่เธอก็กลัวจะผิดหวัง
เมื่อมองไปที่ดวงตาคู่นี้ แม้แต่เซี่ยงเส้าหลงที่หัวใจเหมือนก้อนหิน ก็อดไม่ได้ที่จะกอดเยนเอ๋อไว่ในอ้อมแขน “ใช่ ผมเอง ผมเป็นพ่อ!”
“พ่อ!”
ทันใดนั้น น้ำตาของอวิ๋นเยนเอ๋อก็ไหลออกมา และแม้ว่าเธอจะเป็นเด็กดีแค่ไหน เธอก็ยังเป็นแค่เด็กวัยห้าขวบอยู่ดี!
เซี่ยงเส้าหลงกอดเธอไว้แบบนี้ ปล่อยให้น้ำตาซึมผ่านเสื้อผ้า ร้องไห้จนพอและร้องจนเหนื่อย อวิ๋นเยนเอ๋อสะอื้นและพูดเบาๆ ว่า “พ่อ ฉันอยากไปหาแม่”
“ได้!”
นี่เป็นคำขอแรกที่ลูกสาวของเขาขอกับเขาในรอบห้าปี อย่าบอกว่าอยากไปหาแม่เลย แม้ว่าเธอต้องการทั้งเมือง เซี่ยงเส้าหลงก็ตอบตกลงโดยไม่ลังเล!
“แม่อยู่ไหน?”
เยนเอ๋อชี้ไปที่ทางเดิน
เซี่ยงเส้าหลงไม่สนใจใครและเดินจากไป มองดูหลังที่การจากไปของเขา หวงเทาเช็ดเลือดมุมปากของเขา เดินกะเผลกและพูดในปากอย่างคลุมเครือด้วยฟันที่หายไปจำนวนมาก “พี่ใหญ่ ผมถูกทบตีผมยอมรับ แต่ผมสามารถรู้ได้ไหมว่า ผู้ชายคนนี้เป็นใครกัน สามารถทำให้คุณปฏิบัติต่อเขาด้วยความเคารพ?”
เมื่อมองไปที่ลูกพี่ลูกน้องของเขา หวงเทียนหู่พูดอย่างเฉยเมย”คุณคิดว่า ผมเก่งมากนักใช่ไหม?”
หวงเทาพยักหน้า “คุณเป็นถึงเจ้าอันธพาลของเมืองหนานเลยนะ!”
“แม้แต่หัวหน้าตระกูลผู้มั่งคั่งที่สุด เมื่อพวกเขาเห็นคุณ พวกเขาต้องปฏิบัติต่อคุณด้วยความสุภาพ!”
“แต่ต่อหน้าคนคนนั้น ผมไม่มีคุณสมบัติแม้แต่จะถือรองเท้าหรือช่วยเขาจูงม้า!”
หวงเทาชี้ไปที่ด้านหลังของเซี่ยงเส้าหลงที่จากไป “คุณควรรู้สึกโชคดี ที่คุณไม่ได้ทำอะไรเกินเลย ถ้าเด็กหญิงคนนั้นได้รับความเสียหายแม้แต่น้อย ทั้งเมืองเทียนไห่จะถูกฝังเพราะความโกรธของชายคนนั้น!”
หวงเทายืนนิ่งอยู่ตรงจุดนั้น หลังจากผ่านไปนาน ทันใดนั้นก็คิดได้ เหงื่อมากมายไหลออกมา และความกลัวที่ไม่มีสิ้นสุดก็สะท้อนออกมาในดวงตาของเขา ในขณะนี้ เขาพึ่งรู้ว่าเมื่อกี้ตนเองได้ผ่านประตูนรกมาแล้วหนึ่งครั้ง!
ในขณะนี้ ประตูห้องของอวิ๋นเสว่เหยนถูกล็อค และชายทั้งสองพิงกำแพงอยู่นอกประตู ฟังเสียงร้องอย่างสิ้นหวังภายใน ราวกับว่าพวกเขากำลังเพลิดเพลินกับมัน
“พี่ใหญ่ ผู้หญิงคนนี้เป็นหนึ่งในสิบสาวงามของเมืองเทียนไห่ของเราเลยนะ แค่เสียงร้องนี้ ทำให้ใจกูคันเหลือเกิน!”
อีกคนเลียริมฝีปากของเขา และความลามกอนาจารก็ฉายแววในดวงตาของเขา”เฝ้าสาวงามขนาดนี้ไว้ แต่ไม่ทำอะไรเลย มันไม่น่าเสียดายไปหน่อยหรอกเหรอ…”
ดวงตาของน้องคนที่สองเป็นประกายขึ้นทันใด “พี่ใหญ่ คุณหมายความว่า…”
พี่ใหญ่เขย่ากุญแจในมือของเขา “เราแค่ได้รับเชิญจากอวิ๋นซูจือเท่านั้น ไม่ใช่ลูกน้องของเธอสักหน่อย ความช่วยเหลือนี้ต้องได้รับค่าตอบแทนไม่ใช่เหรอ?”
ลูกตาของน้องคนที่สองหมุนไปมา และเขาเข้าใจในทันทีว่าเขาหมายถึงอะไร “ฮ่าฮ่า…พี่ใหญ่พูดถูก รีบเปิดประตูสิ ผมรอไม่ไหวแล้ว ผมอยากจะลิ้มรสว่าเทพธิดาองค์นี้เป็นอย่างไร!”
แอ๊ด อวิ๋นเสว่เหยนผู้ที่สิ้นหวังก็เงยหน้าขึ้น พบว่าประตูถูกเปิดออก เธอมองดูทั้งสองอย่างมีความหวังทันที “พี่ใหญ่ทั้งสองคน ขอร้องล่ะ ปล่อยฉันออกไปได้ไหม?”
ทั้งสองไม่พูดอะไร ดวงตาที่เผยสีเขียว กวาดสายตามองอวิ๋นเสว่เหยนอย่างไร้ยางอาย
ผมที่ยุ่งเหยิง เสื้อผ้าที่ขับเหงื่อหอมๆ ประณีตและเลือนลาน ทั้งหมดนี้ปลุกเร้าฮอร์โมนของสองพี่น้องนี้!
รู้สึกถึงดวงตาที่คุกคามของทั้งสอง อวิ๋นเสว่เหยนปกปิดหน้าอกของเธอโดยไม่รู้ตัว และชายทั้งสองก็เลียริมฝีปาก “คนงาม เพียงคุณให้บริการพวกเราสองพี่น้องให้ดี พี่จะส่งคุณออกไปเอง”
“พะ… พวกคุณจะทำอะไร!”
“อย่าเข้ามา ฉันจะร้องเรียกคนอื่นละนะ”
ทั้งสองค่อยๆ เข้ามาใกล้ “กรี๊ดสิ ยิ่งคุณกรี๊ด กูก็ยิ่งตื่นเต้น ฮ่าฮ่า…”
เสียงเสื้อผ้าฉีกขาดดังขึ้น อวิ๋นเสว่เหยนผู้หญิงคนเดียวจะเป็นคู่ต่อสู้ของชายสองคนได้อย่างไร ผิวขาวและอ่อนโยนของเธอได้เปิดเผยกลางแจ้งมากขึ้น เมื่อเสียงกรีดร้องแหบแห้งของเธอกำลังจะหมดหวัง เสียงที่คมชัดก็ดังขึ้น “แม่!”
ทั้งสามก็หันกลับมามองที่ประตู ไม่รู้ว่าเมื่อไร สามคน ชายสองคน และเด็กหนึ่งคนปรากฏตัว!
“เยนเอ๋อ!”
ความสุขบนใบหน้าของอวิ๋นเสว่เหยนยังไม่คลี่คลาย เมื่อเธอเห็นร่างที่อุ้มเยนเอ๋อไว้ หน้าของเธอก็เปลี่ยนไปทันที และเธอก็พูดออกมากะทันหัน”คือคุณ!”
ทั้งสองมองหน้ากัน และสัมผัสของความซับซ้อนก็แวบเข้ามาในดวงตาของพวกเขา
เมื่อ 5 ปีที่แล้ว เขาไปทำภารกิจที่ต่างประเทศเพียงลำพัง คิดไม่ถึงว่าถูกคนของเขาใส่ร้าย วางยาพิษก่อนแล้วค่อยล้อมเขาไว้ หนึ่งคนต่อสู้ออกมาจากวงล้อมและได้รับการช่วยเหลือจากหญิงชาวจีนคนหนึ่ง
ผู้หญิงคนนั้นพาเขากลับไปที่บ้านพัก พันผ้าพันแผลให้เขาเพื่อรับการรักษา ใครจะไปรู้ว่า ยาพิษที่คนคนนั้นวางให้เขา มีส่วนผสมของยาปลุกอารมณ์ เซี่ยงเส้าหลงได้รับบาดเจ็บและไม่สามารถต้านทานพลังของยานั้นได้ เขาจึงได้มีความสัมพันธ์กับผู้หญิงคนนั้น
มีอะไรกันหนึ่งคืน หลังจากตื่นขึ้นในวันรุ่งขึ้น ผู้หญิงที่ช่วยชีวิตเขาได้จากไปโดยไม่บอกลา เซี่ยงเส้าหลงไม่ใช่คนที่รักคนไปทั่ว แต่เขาพบว่า หลังจากคืนนั้น ผู้หญิงคนนี้ที่รู้จักเขาเพียงวันเดียว กลับได้เข้าไปในหัวใจของเขา!
ในอีกไม่กี่ปีข้างหน้า ชื่อของนายพลน้อยดังก้องไปทั่วโลก แต่เขาไม่เคยละทิ้งการตามหาอวิ๋นเสว่เหยนเลย จนกระทั่งวันนี้ เขาได้เจอเธอ แน่นอนว่ายังมีเซอร์ไพรส์พิเศษอีก!
“เฮ้ ไอ้หนุ่ม คุณเป็นใคร?”
เสียงที่ไม่ลงรอยกันทำลายความคิดของเขา น้องชายคนที่สองมองไปที่เซี่ยงเส้าหลงอย่างไม่พอใจ พูดอย่างเย่อหยิ่งว่า “คุณไม่เห็นกูกำลังทำภารกิจอยู่เหรอ ไสหัวออกไป!”
“พ่อ! พวกเขาเป็นคนเลว กำลังรังแกแม่! คุณรีบไปทุบตีพวกเขา!”
เยนเอ๋อโบกหมัดเล็กๆ ของเธอ มองทั้งสองอย่างโกรธเคือง
“หา?”
ทั้งสองหันไปมองเซี่ยงเส้าหลง มองตั้งแต่หัวจรวดเท้า สวมชุดลายพรางธรรมดา ร่างกายผอมบางเล็กน้อย จึงหัวเราะอย่างดูถูก “ไอ้หนุ่ม นี่เป็นผู้หญิงของคุณเหรอ?”
“กูชอบ ยืมมันมาใช้ก่อน พวกคุณไปรอที่ประตูและเฝ้าประตูให้ดี เมื่อกูใช้หมดแล้วคุณค่อยเข้ามา!”
น้ำเสียงนั้น ดูเหมือนสมควรเป็นเช่นนั้น
ดวงตาของเซี่ยงเส้าหลงเย็นชา ราวกับนรก และเขาพูดเบาๆ ว่า”เยนเอ๋อ เป็นเด็กดี หลับตาลง”
อวิ๋นเยนเอ๋อหลับตาของเธอลง
“ฉิวหนิว!”
ลมหายใจเผด็จการ แผ่ไปทั่วห้อง!
เสียงกรีดร้องโหยหวนดังก้อง อวิ๋นเสว่เหยนปิดปากของเธอ มองไปที่ชายสองคนที่คุกคามเธอเมื่อกี้นี้ ถูกฉิวหนิวรัดหัว เลือดเต็มใบหน้า ลมหายใจเข้าเยอะหายใจออกน้อย
เซี่ยงเส้าหลงเดินไปข้างหน้าทีละก้าวและพูดจางๆ
“ตอนนี้ คุณยังต้องการให้ผมช่วยเฝ้าประตูให้ไหม?”
