นัยน์ตาของพี่ใหญ่เต็มไปด้วยความกลัว แรงมหาศาลบนศีรษะทำให้เขาไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันเพียงพอแล้วที่จะบีบกะโหลกของเขาแตกสลาย ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยเลือดและร้องขอความเมตตา “พี่ใหญ่ ผมผิดไปแล้ว!”
“เราสองพี่น้องไม่มีตา ไม่ควรโลภผู้หญิงของพี่ใหญ่ เราสมควรตาย! เราสมควรตาย!”
“พี่ใหญ่ พวกเราผิดไปแล้ว ได้โปรด ปล่อยพวกเราไปเหมือนหมาเถอะ!”
เซี่ยงเส้าหลงดูเฉยเมย “ลากมันออกไปจัดการซะ!”
“ครับ!”
“ไม่! อย่า!”
“พี่ใหญ่! ปล่อยเราไปเถอะ!”
ขอความเมตตาแต่ละคำ ปวดร้าวแทบจะขาดใจ!
แต่ฉิวหนิวไม่รู้สึกอะไร ลากทั้งสองคน เหมือนกับลากสุนัขที่ตายแล้วสองตัว คราบเลือดก็ไหลออกมาตลอดทาง เยนเอ๋อหลุดออกจากอ้อมกอดของเซี่ยงเส้าหลง วิ่งไปที่ด้านข้างของอวิ๋นเสว่เหยนแล้วกอดเธอ “แม่ คะ คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”
“ดูสิ พ่อช่วยเราไว้ แล้วพ่อก็มาหาเยนเอ๋อแล้ว!”
อวิ๋นเสว่เหยนกอดเยนเอ๋อแน่น รู้สึกถึงความสุขของเยนเอ๋อและการจ้องมองของ เซี่ยงเส้าหลงนั้นซับซ้อนมาก
“ไปกับผม!”
อวิ๋นเสว่เหยนปล่อยสามคำนี้ด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“ฉันไม่!”
อวิ๋นเสว่เหยนกัดริมฝีปากของเธอ
ซู่!
แค่พริบตาเซี่ยงเส้าหลงก็อยู่ตรงหน้าเธอ มือใหญ่ที่หยาบของเขาจับคางเรียวของอวิ๋นเสว่เหยนไว้ ดวงตาของเขาหรี่ลงเล็กน้อย “คุณจากไปโดยไม่บอกลาเป็นเวลาห้าปีแล้วและผมก็ได้ไปหาคุณเป็นเวลาห้าปี!”
“ในเมื่อผมพบคุณแล้ว ผมไม่อยากให้คุณหายไปจากผมอีก!”
อวิ๋นเสว่เหยนตัวสั่น ดวงตาของเธอเริ่มขุ่นเคือง ผู้ชายคนนี้เป็นปีศาจ เช่นเดียวกับคืนเมื่อห้าปีที่แล้ว เผด็จการและบ้าคลั่ง!
เมื่อเห็นเซี่ยงเส้าหลงออกมาพร้อมกับอวิ๋นเสว่เหยน หวงเทียนหู่ที่รออยู่ข้างๆ เดินไปและกล่าวด้วยความเคารพ “นาย … ”
ก่อนที่คำว่าพลจะพูดออกมา สายตาอย่างเย็นชาของเซี่ยงเส้าหลงกวาดผ่าน คำพูดของ หวงเทียนหู่จบลงอย่างกะทันหัน หัวของเขาถือว่าหมุนได้เร็ว และการสนทนาก็เปลี่ยนไป “คุณเซี่ยง ผมขอโทษสำหรับความไม่พอใจที่เกิดขึ้นกับคุณในวันนี้ เพื่อเป็นการขอโทษผมจะให้บัตร VIP ระดับบนสุดของโรงแรมออนเซ็น ในอนาคต ร้านค้าในเครือใดๆ ก็ตามที่อยู่ภายใต้โรงแรมออนเซ็น จะให้บริการฟรีทั้งหมด!”
อวิ๋นเสว่เหยนที่ตามเขามา มองเซี่ยงเส้าหลงด้วยความประหลาดใจทันที เธอไม่รู้จักหรือแม้แต่ไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับชายที่เอาพรหมจารีของเธอไป
แต่ในฐานะคนของเมืองเทียนไห่ กับหวงเทียนหู่เธอคุ้นเคยมาก เขาเรียกได้ว่าเป็นเหมือนจอมอันธพาล แต่เขากลับสุภาพต่อเซี่ยงเส้าหลงที่อยู่ตรงหน้าเช่นนี้?
ตัวตนของเขาคืออะไร? !
เมื่อรู้สึกถึงความสงสัยของอวิ๋นเสว่เหยน เซี่ยงเส้าหลงไม่ต้องการเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของเขาอย่างรวดเร็ว เอ่ยปากพูดจางๆ ว่า “บอสหวงเคยเป็นหนี้บุญคุณผมมาก่อน คราวนี้ จึงถือโอกาสตอบแทนผมเท่านั้น”
เมื่อได้ยินคำพูดของนายพลน้อย แน่นอนว่าหวงเทียนหู่จะไม่ขัดแย้งกับเขา พยักหน้าเห็นด้วย
และพวกเขาไม่มีใครสนใจ ทันใดนั้นสีหน้าของอวิ๋นซูจือที่อยู่ไม่ไกลจากที่นี่ก็น่าเกลียดมาก!
เมื่อรู้ว่าเซี่ยงเส้าหลงเป็นพ่อของเยนเอ๋อ อวิ๋นซูจือก็ตื่นเต้น!
แม้แต่เจ้าอันธพาลเมืองหนานยังต้องให้ความเคารพ สถานะและตำแหน่งของเขาจะแย่ถึงไหนล่ะ?
ลูกเขยแบบนี้ เป็นคนที่ตนเองเคยใฝ่ฝันอยากได้ไม่ใช่หรือ?
เมื่อคิดถึงตอนนี้ รอยยิ้มเบิกบาน กำลังจะเดินไปเพื่อสร้างความสัมพันธ์กับเซี่ยงเส้าหลง โดยไม่ตั้งใจ ก็ได้ยินคำพูดเมื่อครู่นี้ และหัวใจที่เดือดพล่านในทันใดก็เย็นลง!
มันเป็นแค่…หนี้บุญคุณ?
กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ ชายที่มีลายพรางขาดอยู่เต็มไปหมดในตัวคนนี้ เป็นไปได้มากว่าเขาจะเป็นเช่นนี้ เป็นเด็กยากจนเหมือนที่เขาแสดงออกมา? !
เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ ใบหน้าของอวิ๋นซูจือก็รู้สึกขุ่นเคือง อวิ๋นเยนเอ๋อขายห้าล้านหยวนให้กับหวงเทา ภายใต้การยุ่งวุ่นวายของเซี่ยงเส้าหลง ทำให้มันจบลง ถ้าให้เขาพาอวิ๋นเสว่เหยนไปอีก งั้นตัวเธอก็ไม่ได้อะไรสักอย่างแล้วล่ะสิ? !
แม้ว่าอวิ๋นเสว่เหยนจะมีลูกก่อนแต่ง แต่ตำแหน่งของผู้หญิงที่สวยที่สุดสิบคนในเมืองเทียนไห่ยังอยู่ ใบหน้าและหุ่นนั้นมีเสน่ห์มากกว่าเดิม บอสใหญ่นับไม่ถ้วนที่ต้องการรับเลี้ยงเธอเป็นเด็กเสี่ยและกำลังจับจ้องมองเธออยู่ แม้ว่าราคาจะไม่สูงเท่าคนที่แต่งงานเข้าไปอย่างถูกประเพณี แต่อวิ๋นเสว่เหยนยังคงมีราคาที่สูงเช่นกัน อวิ๋นซูจือจับเธอไว้แน่นหวังว่าจะขายได้ราคาที่ดี ถ้าเธอถูกเซี่ยงเส้าหลงพาไป งั้นเธอคงไม่ได้อะไรสักอย่าง!
แต่หวงเทียนหู่อยู่ที่นี่ เธอไม่สามารถทำอะไรกับเซี่ยงเส้าหลงได้เลย หลังจากครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ทันใดนั้น เธอก็คิดได้อะไรบางอย่าง
เธอซ่อนตัวเงียบๆ และโทรออก หลังจากนั้นไม่นาน สายก็เชื่อมต่อ อวิ๋นซูจือกล่าวอย่างอ่อนโยน “เฮียเซียจื่อ ฉันคือซูจือเอง!”
“บอสหวงจัดพิธีรับเลี้ยงลูกบุญธรรมที่โรงแรมออนเซ็นในวันนี้ คุณรู้ไหม?”
“ใช่ใช่ใช่ แต่มีเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่ไม่ดูตาม้าตาเรือ มาแย่งลูกสาวของบอสหวงไป บอสหวงไม่สามารถทำอะไรได้เลยเพราะกลัวเสียหน้า
อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ ชายหัวล้านที่มีรอยสักแมงป่องคำราม “อะไรนะ? มีคนกล้ามาฉกคนที่พี่ใหญ่หวงของผมชอบเหรอ?!
“เบื่อมีชีวิตอยู่แล้วมั้ง!”
“เดิมทีวันนี้ไปสายเพราะไปทำธุระ ยังกลัวว่าบอสหวงจะโกรธ คิดไม่ถึงว่าสมแล้วที่วันนี้กูจะได้สร้างผลงาน!”
“รออยู่ที่หน้าประตู กูจะพาลูกน้องไปทันที!”
หลังจากวางสายแล้ว อวิ๋นซูจือยิ้มอย่างเย็นชา หลอกหวงเทาได้ แต่หลอกฉันไม่ได้หรอก!
ถึงตอนนั้น ไม่เพียงแต่สามารถแย่งอวิ๋นเสว่เหยนสองแม่ลูกนั้นกลับมาได้เท่านั้น แต่ยังได้สั่งสอนเซี่ยงเส้าหลงและช่วยแก้แค้นให้หวงเทา ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว!
“เฮ้! คุณจะพาฉันไปไหน!”
ที่ทางเข้าโรงแรม อวิ๋นเสว่เหยนสะบัดมือของเซี่ยงเส้าหลงทิ้ง มองไปที่ชายคนนั้นด้วยท่าทางที่ซับซ้อน!
เมื่อห้าปีที่แล้ว เขาพรากสิ่งครั้งแรกอันล้ำค่าของเธอไป เธอควรจะเกลียดเขา แต่ในช่วงห้าปีที่ผ่านมา ร่างของเขามักจะปรากฏในความคิดของเธอ
เดิมทีเธอคิดว่าเธอจะไม่มีวันได้เจอชายคนนี้อีกเลยในชีวิต แต่เมื่อเขาปรากฏตัวต่อหน้าเธอจริงๆ หัวใจของเธอก็กลับกลายซับซ้อนอีกครั้ง
เธอเกลียดเขา ที่ทำให้เธอและลูกต้องทนทุกข์ทุกอย่างในช่วงเวลา 5 ปีที่ผ่านมา เยนเอ๋อจะเติบโตขึ้นในที่สุด ครอบครัวที่ไม่มีพ่อ จะเรียกว่าเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์ไม่ได้!
เมื่อมองไปที่การแสดงออกที่ซับซ้อนของอวิ๋นเสว่เหยน เซี่ยงเส้าหลงกล่าวด้วยน้ำเสียงที่สงบเป็นครั้งแรก “ให้โอกาสผมในการชดเชยคุณกับลูก ได้ไหม?”
“เพื่อเยนเอ๋อ แต่ก็เพื่อตัวคุณเองด้วย”
หัวใจของอวิ๋นเสว่เหยนกระตุกทันที
ในเวลาที่เธออดไม่ได้ที่จะตอบตกลง เสียงที่ไม่ลงรอยกันก็ดังขึ้น “แหะๆ กูคิดว่าคนที่กล้าหาเรื่องในงานของบอสหวงจะมีสามหัวและหกแขน คนที่เก่งกาจมาจากไหน ดูแล้วก็ไม่ได้พิเศษอะไรนิ!”
“ฮ่าฮ่า…”
เสียงหัวเราะเยาะดังขึ้น ผู้คนรุมล้อมเข้ามา แมงป่องมองไปที่เซี่ยงเส้าหลง และเลียริมฝีปากของเขา “ไอ้หนุ่ม วางเด็กหญิงไว้ในอ้อมแขนของคุณเดี๋ยวนี้!”
เมื่อเห็นรูปลักษณ์ที่ดุร้ายของเขา อวิ๋นเยนเอ๋อก็กอดคอของเซี่ยงเส้าหลงแน่น ใบหน้าเล็ก ๆ ฝังเข้าไปในอกของเขา “พ่อ ฉันกลัว!”
เซี่ยงเส้าหลงตบหลังลูกสาวเบาๆ และพูดอย่างอ่อนโยนว่า”เยนเอ๋อไม่กลัว พ่ออยู่ที่นี่ ไม่มีใครจะพาคุณไปจากพ่อได้อีก”
จากนั้น มองไปที่แมงป่องด้วยสายตาที่เย็นชา “วันนี้เป็นวันที่ผมได้พบกับลูกสาว ผมไม่อยากฆ่าคน ไสหัวไปจากที่นี่!”
“ฮ่าฮ่า..”
“พี่น้องทุกคน ได้ยินที่เด็กคนนี้พูดไหม?”
แมงป่องชี้มาที่เขาและหัวเราะ “ทั้งตัวดูเหมือนไม่มีเนื้อสองชิ้นอย่างคุณ ยังจะเปิดศึกฆ่า?”
“คุณกล้าเอามีดไหม? คุณเคยเห็นเลือดไหม?ขี้ขลาดอย่างคุณ เกรงว่ายังไม่เคยฆ่าไก่ด้วยซ้ำ!”
ทุกคนหัวเราะเสียงดัง พวกเขาทั้งหมดมองไปที่เซี่ยงเส้าหลงด้วยการเยาะเย้ย
เซี่ยงเส้าหลงก็หัวเราะเช่นกัน เขาอยู่ในกองทัพมาห้าปี ตั้งแต่ทหารระดับต่ำสุดไปจนถึงนายพลน้อยที่ได้ความเคารพนับถือจากคนหลายพันหลายหมื่นคน ชื่อเสียงอันทรงเกียรติที่เขาได้รับ สะสมด้วยชีวิตนับไม่ถ้วน ซึ่งได้ผ่านทะเลเลือด ภูเขาซากศพมา!
ในสายตาของเขา ชีวิตอ่อนแอเหมือนมด
เมื่อเห็นการเยาะเย้ยบนใบหน้าของเซี่ยงเส้าหลง แมงป่องก็โกรธ เอามีดออกจากเอวของเขาอย่างรวดเร็ว “ไอ้หนุ่ม! วางเด็กลงดีๆ แล้วคลานออกไปจากใต้เป้าของกู มิฉะนั้น กูจะปล่อยเลือดของมึง! สอนวิธีประพฤติตัวให้!”
ฉิวหนิวที่จัดการสองคนนั้นเสร็จเดินออกมาพอดี ใบหน้าตาที่ซื่อๆ ของเขา แต่มีประกายของการกระหายเลือด สำหรับผู้ที่กล้าดูถูกนายพลน้อย เขาได้ตัดสินประหารชีวิตเขาในใจแล้ว!
“นายพลน้อย! ผู้ใต้บังคับบัญชาต้องการเวลาเพียงสามสิบวินาที!”
สามสิบวินาที สิบกว่าคน พอแล้ว!
เมื่อเซี่ยงเส้าหลงกำลังจะตอบตกลง ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นข้างหลังเขา “ใครกันที่กล้าสร้างปัญหาที่หน้าประตูโรงแรมออนเซ็น อยากตายเหรอ!”
