อย่างไรก็ตาม กับเซี่ยงเส้าหลง อวิ๋นเยนเอ๋อดูเหมือนจะมีใกล้ชิดสนิทสนมตามธรรมชาติในเลือด แทบไม่มีอุปสรรคใดๆ พ่อและลูกสาวเข้ากันได้โดยธรรมชาติ
เมื่อฟังเสียงหัวเราะที่หายไปนานของอวิ๋นเยนเอ๋อ อวิ๋นเสว่เหยนไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องยอมรับความจริงที่ว่าเธออาศัยอยู่กับเซี่ยงเส้าหลง
เป็นเวลากลางคืน เซี่ยงเส้าหลงค่อยๆ วางอวิ๋นเยนเอ๋อซึ่งหลับอยู่บนคอของเขาลงบนเตียง
ดูประตูห้อง เพียงแค่หันหัว เงาสีขาวก็บินมาและรับไว้โดยไม่รู้ตัว เสียงเย็นชาของอวิ๋นเสว่เหยนส่งมา”คุณนอนในห้องนั่งเล่น ไม่ได้รับอนุญาตจากฉัน ถ้าคุณกล้าเข้าห้องนอนของฉัน … ”
มุมปากของอวิ๋นเสว่เหยนยกขึ้น และเธอหยิบกรรไกรใหม่เอี่ยมออกมาพร้อมกับเสียงตัด จากนั้นปิดประตูอย่างเย็นชา ปล่อยให้เซี่ยงเส้าหลงถือผ้าปูที่นอนและยืนเหม่ออยู่ที่นั่น
เมื่อเวลาผ่านไปนาน เทพสงครามเลือดเย็นก็แสยะยิ้มที่มุมปากของเขาอย่างขมขื่น เขารู้สึกว่า การจัดการกับผู้หญิงคนหนึ่ง ยากกว่าปล่อยให้เขาฆ่าศัตรูนับพันเสียอีก?
เห้อ การปฏิวัติยังไม่สำเร็จ สหายยังต้องพยายาม!
สำหรับเซี่ยงเส้าหลงซึ่งเคยชินกับการนอนบนพื้นหญ้าและหิมะ และแม้กระทั่งนอนสามวันสามคืนในกองคนตายโดยไม่ขยับตัว โซฟาถือว่าสบายมากแล้ว
คืนนี้ เขาหลับสบายที่สุดในรอบห้าปีที่ผ่านมา ไม่มีเล่ห์เหลี่ยม ไม่มีลวงหลอก สัมผัสไออุ่น ในความฝัน เต็มไปที่มุมปากของเขา
วันรุ่งขึ้น แสงดวงอาทิตย์เจิดจ้า เซี่ยงเส้าหลงลืมตาขึ้นด้วยความมึนมัว เงาอันงดงามเดินไปมาตรงหน้าของเขา
เขาขยี้ตาที่ง่วงนอน เงาในดวงตาของเขาค่อยๆ ชัดเจนขึ้น สวมชุดทำงานสีเทา ซึ่งเน้นรูปร่างที่สมบูรณ์แบบของเธออย่างสมบูรณ์ ใบหน้าของเธอเป็นสีชมพูเล็กน้อย ราวกับแอปเปิ้ลสุก แดงฉ่ำน่ากิน ผู้คนต่างพากันอยากได้
ผมสีดำยาว คลุมไหล่ลื่นลงมา เผยให้เห็นความแก่งกาจ!
เซี่ยงเส้าหลงกลืนน้ำลายในปาก มองไปที่เธออย่างจดจ่อ อวิ๋นเสว่เหยนมองบนใส่เขา”คุณมองอะไร!ไม่เคยเห็นเหรอ!”
เซี่ยงเส้าหลงพูดออกมากะทันหัน “ผมไม่เคยเห็นที่สวยงามเช่นนี้มาก่อน”
ใบหน้าของอวิ๋นเสว่เหยนแดงขึ้น มุมปากของเธอยกส่วนโค้งขึ้นอย่างเห็นได้ชัด จากนั้นก็หายไปทันที เมื่อมองมาที่เขา กล่าวว่า “วันนี้ รบกวนคุณดูแลเยนเอ๋อด้วยนะ”
“คุณจะไปทำอะไร?”
เซี่ยงเส้าหลงถามด้วยความสงสัย
“หางานได้หนึ่งงาน ไปสัมภาษณ์วันนี้ ถ้าไปได้ด้วยดี พรุ่งนี้ก็ไปทำงานได้!”
“สู้ๆ !”
เซี่ยงเส้าหลงยิ้มและมองที่เธอ”ผมจะทำอาหารไว้ รอข่าวดีของคุณกับเยนเอ๋อ”
ส่งอวิ๋นเสว่เหยนออกไป เซี่ยงเส้าหลงยืนอยู่ที่ประตู ความอ่อนโยนบนใบหน้าของเขาค่อยๆ หายไป
ทันใดนั้น ร่างของฉิวหนิวก็ปรากฏขึ้น ก้มศีรษะแล้วพูดว่า “นายพลน้อย! มีเผ่าพันธุ์ต่างชาติทางทิศตะวันตกก่อความวุ่นวาย และมีคำสั่งจากเบื้องบนให้คุณนำกองทัพไปปราบปราม!”
เซี่ยงเส้าหลงเอามือไขว้หลัง และพูดจางๆ ว่า “ก็แค่ไอ้พวกที่ไม่รู้จักจำบทเรียน จำเป็นต้องให้ผมออกไปปราบปรามด้วยตนเองหรือ?”
“สั่งเลี่ยหลง ก่วยเสอ เทียนโก่ว รับกองทัพทหารชายแดนเหนือห้าร้อยคน คราวนี้ ผมต้องการให้พวกเขาถูกถอนรากถอนโคน!”
“ครับ!”
ฉิวหนิวหยุดชั่วคราว ลังเลและพูดว่า “นายพลน้อย คุณจะอยู่ที่นี่…ใช้ชีวิตที่นี่จริงๆ หรือ?”
“ทำไม ไม่ได้เหรอ?”
ฉิวหนิวรีบคุกเข่าข้างหนึ่งทันที กล่าวด้วยความเคารพว่า “ผู้ใต้บังคับบัญชาไม่ได้มีเจตนาสงสัยในคุณ ด้วยสถานะของคุณ คุณสามารถทำให้นายหญิงและลูกสาวมีชีวิตที่ยอดเยี่ยมกว่านี้ ดังนั้นทำไมต้องอยู่ที่ธรรมดาแบบนี้?”
“ผมมีแผนของผมเอง!”
“คุณไปหาที่อยู่ก่อน และอย่าเข้ามาในชีวิตผมโดยไม่ได้รับคำสั่ง!”
“ครับ!ผู้ใต้บังคับบัญชาขอตัวไปก่อน !”
“เดี๋ยวก่อน!”
“นายพลน้อยยังมีคำสั่งอีกเหรอ?”
“อืม… กลับไปที่โรงแรมและซื้ออาหารกลับมา จำไว้ ซื้อให้เหมือนที่ทำเอง!”
อีกด้านหนึ่ง ในห้องประชุมของบริษัทมู่ซือกรุป บริษัทอัญมณีที่ใหญ่ที่สุดในเมืองเทียนไห่ อวิ๋นเสว่เหยนสูดหายใจเข้าลึกๆ และส่งเอกสารทดสอบพร้อมกับเสียงคำว่าถึงเวลาของผู้สัมภาษณ์
ผู้สัมภาษณ์หกคนนั่งเรียงกัน หญิงสาวสวยคนหนึ่งอยู่ตรงกลาง กวาดมองฝูงชนใต้เวทีและพูดอย่างเย็นชาว่า “เรซูเม่ของพวกคุณ คือผู้สอบหนึ่งร้อยคนที่คัดมาจากหลายพันคน!”
“แต่บริษัทมู่ซือกรุปของเรา ต้องการเพียง 5 คนเท่านั้น!”
“การสอบข้อเขียนรอบแรกนี้ แสดงว่าคุณมีสิทธิ์เข้ารับการสัมภาษณ์รอบที่สองหรือไม่!”
“กรุณารอสักครู่ ผลการทดสอบข้อเขียนของพวกคุณจะออกมาเร็วๆ นี้!”
อีกห้าคนเริ่มอ่านข้อสอบอย่างรวดเร็ว ผู้คนร้อยคนในกลุ่มผู้ชม สีหน้าแตกต่างกัน บางคนทำตัวไม่ถูก บางคนตื่นเต้น บางคนดูหมิ่น อวิ๋นเสว่เหยนกัดริมฝีปากของเธอเบาๆ และความมั่นใจวาบบนใบหน้าของเธอ แม้ว่าเธอจะตั้งครรภ์ก่อนจะแต่งงาน ชื่อเสียงไม่ค่อยดี แต่ก่อนที่จะพบกับเซี่ยงเส้าหลง เธอเป็นนักศึกษาระดับท็อปของมหาวิทยาลัยฟอฮา เธอศึกษาการออกแบบและการตลาดเครื่องประดับระดับไฮเอนด์ แม้ว่าห้าปีเธอจะไม่มีงาน เธอพื้นฐานในตอนนั้นยังอยู่ ก็เหมือนเนื้อหาในการสัมภาษณ์ครั้งนี้ เนื้อหาอาจจะยากสำหรับคนอื่นๆ แต่เธอเชื่อว่าในระดับมืออาชีพของเธอ สามารถผ่านไปได้อย่างแน่นอน
หญิงงามเอามือกอดอก มองดูสีหน้าของผู้มาสมัคร แววตาดูถูกเหยียดหยามเผยบนใบหน้าของเธอ
ทันใดนั้น สายตาของเธอจ้องผงะ ขมวดคิ้วลึก ก้าวไปข้างหน้าแล้วเดินช้าๆ
ตะๆ ๆ !
เสียงที่คมชัดของข้อนิ้วที่เคาะบนโต๊ะ อวิ๋นเสว่เหยนเงยหน้าขึ้น เห็นผู้หญิงที่พูดก่อนหน้านี้ยืนตรงหน้าเธอ เธอรีบลุกขึ้นยืนและจ้องมองกันและกัน แววตาของอวิ๋นเสว่เหยนปรากฏความสงสัยขึ้น เอ๋ หน้านี้เหมือนเคยเห็นที่ไหน…
ทันใดนั้น ดวงตาของเธอหันไปที่ตราบนหน้าอกของผู้หญิง หัวหน้าฝ่ายบุคคล กู้ซือหรู
ทันใดนั้นเธอก็จำได้ รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ แขนของเธอก็เปิดออก”ซือหรู เป็นคุณนี่เอง!”
“ดีจริงๆ !ไม่ได้เจอกันนานเลย!”
กู้ซือหรูก้าวถอยหลัง หลีกเลี่ยงอ้อมกอดของเธอ และเห็นความอายที่ฉายบนใบหน้าของอวิ๋นเสว่เหยน มุมปากของเธอยกขึ้น “ฉันก็คิดไม่ถึงว่าจะได้พบคุณที่นี่ นับตั้งแต่ที่สาขาออกแบบเครื่องประดับของมหาวิทยาลัยฟอฮาเปิดมา เป็นความอัปยศที่ใหญ่ที่สุด!”
สีหน้าของอวิ๋นเสว่เหยนแย่ลง และเธอก็มองไปที่กู้ซือหรูอย่างเหลือเชื่อ “ซือ…ซือหรูคุณกำลังพูดอะไร?”
“เรา… เราเป็นเพื่อนที่ดีในหอพักในตอนนั้นเลยนะ!”
“แหวะ!”
เสียงของกู้ซือหรูก็แหลมขึ้นทันที “อย่าเอาดีใส่ตัวเลย ฉันจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยชั้นนำของโลก มหาวิทยาลัยฟอฮา ส่วนคุณเป็นเพียงคนที่ท้องก่อนแต่ง ใช้ชีวิตมั่วสุม ความอัปยศของการถูกมหาวิทยาลัยไล่ออก!”
ในสายตาของกู้ซือหรู มีความเยาะเย้ยที่เข้มข้นจากเตาไฟ “ดาวสาขาที่เคยอยู่เบื้องบน ตกลงไปในพื้น กลายเป็นผู้หญิงมือสองที่ใครๆ ก็ต่างถุยน้ำลายใส่ อวิ๋นเสว่เหยนนะอวิ๋นเสว่เหยน ถ้าฉันเป็นคุณ ฉันจะกระโดดลงแม่น้ำแล้วฆ่าตัวตาย จะกล้ามีหน้ามาอยู่ต่อหน้าทุกคนแบบนี้ได้อย่างไร!”
เมื่อเห็นสีหน้าที่ขาวซีดของอวิ๋นเสว่เหยน กู้ซือหรูมีความรู้สึกสะใจที่ไม่อาจพูดได้ เธอยื่นมือออกไป จับคางของอวิ๋นเสว่เหยนและเยาะเย้ย “อวิ๋นเสว่เหยน คุณเรียนเก่งนักไม่ใช่เหรอ?”
“คุณเป็นดาวคณะไม่ใช่เหรอ?”
“คุณทุกที่ก็เด่นกว่าฉันไม่ใช่เหรอ?”
“แต่ตอนนี้?”
“ทำไมคุณถึงกลายเป็นขยะที่ยังต้องการหางานท่ามกลางฝูงชนล่ะ?”
“ฉันในตอนที่เป็นเหมือนผู้ติดตามที่อยู่ข้างคุณในตอนนั้น แต่ตอนนี้ ฉันอยู่สูงกว่าคุณ ควบคุมอนาคตและโชคชะตาของคุณ”
“แหม อวิ๋นเสว่เหยน คุณเคยคิดไหมว่าตนเองจะมีวันนี้?”
กู้ซือหรูวางตัวเหมือนอยู่เหนือกว่า ราวกับว่าความอิจฉาที่สะสมอยู่ในใจของเธอเป็นเวลาห้าปี กำลังหลั่งไหลออกมา เธอมองไปที่อวิ๋นเสว่เหยนอย่างภาคภูมิใจและพูดว่า “ฉันไม่ต้องการที่จะเห็นคุณ คุณออกไปได้แล้ว!”
“คุณมีสิทธิ์อะไร!”
อวิ๋นเสว่เหยนหน้าแดงและกำหมัด “ฉันได้รับเชิญอย่างเป็นทางการจากบริษัทมู่ซือกรุป ให้เข้าร่วมในการทดสอบข้อเขียนและสัมภาษณ์ของนักออกแบบเครื่องประดับ คุณมีคุณสมบัติอะไรที่จะไล่ให้ฉันออกไป?
“คุณสมบัติ! ฉันจะให้คุณดูว่าฉันมีคุณสมบัติอะไรบ้าง!”
กู้ซือหรูยิ้มอย่างดูถูกและกล่าวว่า “ค้นหากระดาษทดสอบเขียนของอวิ๋นเสว่เหยนออกมา!”
เธอยิ้มอย่างเหยียดหยาม ผลการเรียนในอดีตของอวิ๋นเสว่เหยนไม่เลว และเธอก็ได้รับการยกย่องจากอาจารย์ ว่าเธอจะเป็นดาวที่สดใสในอุตสาหกรรมการออกแบบเครื่องประดับ แต่เธอถูกไล่ออกจากโรงเรียนไปกลางคัน ต่อมาได้คลอดลูก ห้าปีที่ไม่ได้ทำอะไร เธอไม่เชื่อว่า อวิ๋นเสว่เหยนจะยังมีพรสวรรค์ของเมื่อก่อน!
ในเมื่อคุณหน้าด้านเอง ฉันก็ไม่รังเกียจที่จะทำให้คุณอับอายอีกครั้งในที่สาธารณะ!
คนอื่นๆ รีบไปหากระดาษทดสอบของอวิ๋นเสว่เหยน หลังจากตรวจเสร็จแล้ว ชายคนหนึ่งเดินไปพร้อมกับกระดาษทดสอบ มองไปที่กู้ซือหรูด้วยสีหน้าที่ดูแย่เล็กน้อยและพูดว่า “หัวหน้า พบแล้ว”
“อ๋อ?”
กู้ซือหรูยิ้มอย่างมีชัย “อ่านให้ทุกคนฟัง ดูว่านักเรียนดีเด่นของมหาวิทยาลัยฟอฮา วันนี้ ตกต่ำมาถึงจุดนี้ได้อย่างไร!”
“หัวหน้า…”
ชายคนนั้นเดินเข้าไปใกล้และกระซิบ “คะแนนสอบข้อเขียนของอวิ๋นเสว่เหยน คือ… คะแนนเต็ม”
“คะแนนเต็ม? เป็นไปไม่ได้!”
กู้ซือหรูตกตะลึง หลังจากแย่งใบทดสอบมา เธอตรวจสอบด้วยใบหน้าที่ไม่เชื่อ กระดาษทดสอบนี้ แบบทดสอบนี้ ออกโดยผู้อำนวยการฝ่ายออกแบบของบริษัทมู่ซือกรุปก่อนเขาจะลาออก มีวัตถุประสงค์เพื่อคัดเลือกผู้มีความสามารถด้านการออกแบบที่ดีที่สุดสำหรับมู่ซือ แม้กระทั่งเธอ ก็เกือบไม่ผ่าน อวิ๋นเสว่เหยนกลับได้คะแนนเต็มจริงๆ เป็นไปได้อย่างไร? !
ฉันไม่สามารถเทียบกับอวิ๋นเสว่เหยนที่ผ่านการว่างงานมาห้าปีเหรอ? !
ไม่อนุญาต!
ห้ามเด็ดขาด!
“หัวหน้างานกู้! ทำไม คะแนนของฉันมันตัดสินใจยากมากเหรอ?”
อวิ๋นเสว่เหยนที่มั่นใจในความสามารถของเธอ ทันใดนั้นยิ้มอย่างมั่นใจ มองไปที่กู้ซือหรูและหัวเราะเบาๆ
กู้ซือหรูจับกระดาษทดสอบ ทันใดนั้นมองไปที่อวิ๋นเสว่เหยนด้วยสายตาที่เย็นชาและเยาะเย้ย “อวิ๋นเสว่เหยน! เดิมทีคิดว่าคุณมีปัญหาทางศีลธรรม แต่ฉันคิดไม่ถึงว่า นิสัยของคุณก็แย่ขนาดนี้! ”
ขณะที่พูด เธอก็ยกกระดาษทดสอบในมือขึ้นสูง “คุณกล้าที่จะโกงข้อเขียนของบริษัทมู่ซือกรุป!”
คำเดียว ทำให้ทุกคนตกตะลึง!
