“สาวสวยขนาดนี้ จะโกงข้อสอบได้ไง? เป็นไปไม่ได้มั้ง?”
“พูดยากนะ คุณคงไม่รู้สิ นี่เป็นหนึ่งในสิบผู้หญิงที่สวยที่สุดในเมืองเทียนไห่ของเรา ฉันได้ยินมาว่าเมื่อ 5 ปีที่แล้ว ถูกผู้ชายคนหนึ่งทำจนท้อง ท้องก่อนแต่ง ชีวิตค่อนข้างมั่วสุมพฤติกรรมทางศีลธรรมนี้ ฉันว่าก็ไม่ดีเท่าไหร่หรอก!”
อวิ๋นเสว่เหยนได้ยินคำซุบซิบนินทาของทุกคน ดวงตาของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความคับข้องใจเสียงที่สะอึกสะอื้นปะปนกับความเข้มแข็งสุดท้าย”คุณ… คุณมีหลักฐานอะไรที่บอกว่าฉันโกง?”
“หลักฐาน?”
มุมปากของกู้ซือหรูยกขึ้น สายตาของเธอค่อยๆ กวาดมองไปที่คนอื่นๆ “คุณคิดว่า วิธีการโกงของคุณไม่มีข้อบกพร่องจนไม่มีใครเห็นหรือ?”
เสียงลดลง เงียบไปครู่หนึ่ง ทันใดนั้นผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ไกลจากตำแหน่งของอวิ๋นเสว่เหยนก็ลุกขึ้นยืน “หัวหน้างานกู้ ฉันเห็น! ฉันเห็นเธอโกงข้อสอบเมื่อกี้นี้!”
ดวงตาของอวิ๋นเสว่เหยนเบิกกว้าง และเธอมองไปที่ผู้หญิงที่พูดอย่างเหลือเชื่อ “คุณ…ทำไมคุณถึงโกหก?”
“ทำไมคุณถึงใส่ร้ายฉัน?”
ผู้หญิงที่ถูกสายตาเธอจ้องมอง อดไม่ได้ที่จะหันศีรษะ แต่ก็ยังยืนกรานว่า “ฉันไม่ได้ใส่ร้ายคุณ! ฉันใช้ตัวฉันเป็นประกัน ฉันเห็นคุณโกงข้อสอบจริงๆ !”
“ผมก็เห็นเหมือนกัน!”
ชายอีกคนหนึ่งยืนขึ้นและสาบานว่า “ผมเห็นกับตาว่าเธอโกงข้อสอบ!”
ทีละคน สี่ห้าคนลุกขึ้นยืนและกล่าวว่าพวกเขาได้เห็นอวิ๋นเสว่เหยนโกงข้อสอบด้วยตาของพวกเขาเอง และผู้คนที่เดิมทีไม่เชื่อเรื่องนี้มากนัก ตอนนี้พวกเขามองดูเธอด้วยความรังเกียจ!
“คิดไม่ถึงว่าเธอจะโกงข้อสอบจริงๆ ด้วย!”
“ใช่ๆ ดีนะที่หัวหน้าตาไวและคม หากจ้างคนแบบนี้เข้าบริษัทโดยไม่ได้ตั้งใจ ผลที่ตามมาจะเกินจินตนาการ!”
“ไสหัวออกไปซะ! คนที่มีพฤติกรรมไม่เหมาะสม ไม่สมควรเข้าร่วมการสมัครงานของเรา!”
ไม่รู้ว่าใครตะโกน แล้วทุกคนก็ตะโกน มีคนมากกว่าร้อยคนในห้องนี้ ทุกคนตะโกนให้อวิ๋นเสว่เหยนออกไป
สีหน้าของอวิ๋นเสว่เหยนขาวซีด น้ำตาของเธอซึม ถือแสงแห่งความหวังสุดท้าย เธอมองไปที่ผู้คุมสอบทั้งห้าคนที่อยู่บนเวที “แล้วพวกคุณล่ะ! พวกคุณเป็นผู้คุมสอบ ฉันโกงหรือเปล่า หรือว่าพวกคุณไม่เห็นเหรอ ?”
เมื่อต้องเผชิญกับข้อกล่าวหาที่ร้องไห้ของเธอ ทั้งห้าคนหันศีรษะโดยไม่สมัครใจและเงียบ
“บอกให้คุณไสหัวออกไปไง ไม่ได้ยินเหรอ?”
ทันใดนั้น กู้ซือหรูผลักอวิ๋นเสว่เหยนทันที เธอก็ล้มลงกับพื้นด้วยเท้าที่ไม่มั่นคง
ทั้งห้องก็หัวเราะเสียงดัง กู้ซือหรูก้มลง ดูถูกเหยียดหยาม “อวิ๋นเสว่เหยน ตอนนี้คุณเป็นเพียงขยะที่ทุกคนรังเกียจ คุณมีสิทธิ์อะไรมาสู้กับฉัน!”
“แม่!”
เสียงตะโกนที่คมชัด อวิ๋นเสว่เหยนหันศีรษะของเธอทันที ที่ประตู เซี่ยงเส้าหลงผู้ซึ่งอุ้มอวิ๋นเยนเอ๋อไว้ในมือข้างหนึ่ง ถือกล่องอาหารกลางวันไว้ในมืออีกข้างหนึ่ง กำลังเฝ้าดูทั้งหมดนี้ด้วยท่าทีที่มืดมน!
เยนเอ๋อหลุดพ้นจากอ้อมกอดของเซี่ยงเส้าหลง ผ่านฝูงชนและวิ่งตรงไปที่อวิ๋นเสว่เหยน ทุบร่างกายของกู้ซือหรูด้วยมือเล็กๆ อย่างสุดกำลังด้วยมือสองข้าง”ทำไมคุณถึงรังแกแม่ของฉัน! คุณเป็นคนเลว!”
กู้ซือหรูเตะอวิ๋นเยนเอ๋ออย่างรำคาญ จนเตะเธอเข้าไปในอ้อมแขนของอวิ๋นเสว่เหยน ใบหน้าประชดประชัน”นี่คือลูกสาวของคุณ?”
“แหมๆ ใบหน้านี้ ช่างน่ารักจริงๆ !”
“แต่ว่า ยังไงก็สั่งสอนให้ดีๆ ละกัน อย่าเป็นเหมือนเธออีก มั่วสุมกับผู้ชายข้างนอกไม่สำเร็จ กลับทำให้ท้องตนเองป่อง! ฮ่าฮ่า…”
“หุบปาก!”
เสียงของเซี่ยงเส้าหลงไม่ดัง แต่เย็นจนถึงกระดูก เหมือนกับเสียงของขุนนรกชั้นเก้า ทุกคนสั่นสะท้านโดยไม่รู้ตัว เสียงหัวเราะที่พวกเขาอยากจะหัวเราะออกมา ถูกระงับไว้อย่างกะทันหัน
สายตาที่เย็นชาของเซี่ยงเส้าหลง หยุดนิ่งเป็นเวลาสามวินาทีบนตัวกู้ซือหรู ในช่วงสามวินาทีนี้ กู้ซือหรูเหมือนถูกยมบาลจ้องมอง ขณะที่เขาย้ายสายตาออกไป จึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก โดยไม่รู้ตัว ทั้งร่างกายเปียกโชกด้วยเหงื่อ!
“คุณโอเคไหม?”
เซี่ยงเส้าหลงพยุงอวิ๋นเสว่เหยนขึ้นอย่างเอ็นดู แต่คนหลังก็ผลักเขาออกไป อารมณ์ที่ระงับไว้สุดขีดดูเหมือนจะพบวิธีที่จะระบาย “คุณมาทำไม! ใครให้คุณมา!”
“ทั้งหมดเป็นเพราะคุณ ฉันจึงอับอายขายหน้าแบบนี้! ทั้งหมดเป็นเพราะคุณ ที่ทำให้ฉันรันทดแบบนี้!”
“เห็นทั้งหมดนี้ คุณพอใจหรือยัง?!”
เซี่ยงเส้าหลงก้มศีรษะและไม่พูดอะไร
ในเวลานี้ อวิ๋นเยนเอ๋อดึงแขนเสื้อของอวิ๋นเสว่เหยนและพูดเบาๆ ว่า “แม่ พ่อเห็นว่าคุณไม่กลับมาสักที กลัวว่าคุณยังไม่ได้ทานอาหารกลางวัน ดังนั้นจึงพาเยนเอ๋อมาเป็นพิเศษ เพื่อส่งอาหารกลางวันมาให้คุณ”
อวิ๋นเสว่เหยนพึ่งพบว่า ภายใต้แรงผลักดัน กล่องอาหารกลางวันในมือของเซี่ยงเส้าหลงตกลงไปที่พื้น และอาหารมื้อใหญ่ยังคงมีไอร้อนๆ ส่งออกมาและหกอยู่บนพื้น
อวิ๋นเสว่เหยนหายใจเข้าลึกๆ ยับยั้งอารมณ์ของเธอเล็กน้อยและพูดว่า”เยนเอ๋อ เราไปกันเถอะ”
กู้ซือหรูก็พูดขึ้นทันทีว่า “อวิ๋นเสว่เหยน นี่คือผู้ชายที่คุณชอบงั้นเหรอ?”
“ทั้งตัว มีค่าสองร้อยหยวน ฉันต้องบอกว่า สายตาของคุณแย่จริงๆ !”
เธอมองเซี่ยงเส้าหลงตั้งแต่หัวจรดเท้า อดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ย “อีกอย่างฉันสงสัยจริงๆ คุณเข้ามาในบริษัทมู่ซือกรุปได้อย่างไร?”
“อ้อ ฉันนึกได้แล้ว สองสามวันนี้ห้องน้ำของบริษัทพัง เกรงว่าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคงคิดว่าคุณเป็นคนมาระบายส้วม ก็เลยปล่อยให้คุณเข้ามาใช่ไหม!”
ทุกคนพากันหัวเราะออกมาเสียงดัง อวิ๋นเสว่เหยนกัดริมฝีปากของเธอและดึงเซี่ยงเส้าหลง”ไปกันเถอะ”
คิดไม่ถึงว่า เซี่ยงเส้าหลงไม่ขยับแม้แต่น้อย เมื่อมองไปที่กู้ซือหรูที่กำลังหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ดวงตาของเขาหรี่ลงเล็กน้อย ทันใดนั้น เขาก็พูดว่า “คุณบอกว่าอวิ๋นเสว่เหยนโกงข้อสอบ?”
กู้ซือหรูผงะ พยักหน้าและมองดูเธออย่างประชดประชัน “ใช่ ฉันพูดเอง!”
“ประธานบริษัทมู่ซือกรุปคือสีเทียนมู่ใช่ไหม?”
เซี่ยงเส้าหลงพูดประโยคดังกล่าวออกมา
“หึ! ประธานบริษัทของเรามีมูลค่าหลายแสนล้านเหรียญ และเขาก็เป็นแขกประจำของนิตยสารต่างๆ ที่ครอบคลุมประเด็นทางสังคมการเมืองและเศรษฐกิจโดยให้ความสำคัญกับสิทธิพลเมืองกิจกรรมสาธารณะและธุรกิจ รู้จักชื่อของเขามีอะไรน่าแปลก!”
“อย่าบอกนะ ว่าไอ้ขี้ขลาดอย่างคุณจะรู้จักประธานของเรา? ฮ่าฮ่า…”
มุมปากของเซี่ยงเส้าหลงยกขึ้น จากนั้นเขาก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา กดหมายเลข หลังจากเชื่อมต่อสายแล้ว เซี่ยงเส้าหลงก็พูดโดยตรงว่า “ผมอยู่ชั้นที่ 13 ของบริษัทคุณ ให้เวลาคุณสองนาที ลงมาพบผม!” ”
เมื่อวางสาย กู้ซือหรูก็ตกตะลึงเป็นเวลาสามวินาทีแล้วหัวเราะเสียงดัง “คุณอย่าบอกนะ ว่าเมื่อกี้คุณกำลังโทรหาประธานของเรา?”
ปากของเซี่ยงเส้าหลงมีความขี้เล่น “ถ้าผมบอกว่าใช่ล่ะ?”
“ฮ่าฮ่า… เสว่เหยนนะเสว่เหยน ตอนนี้ฉันรู้สึกเห็นอกเห็นใจคุณเล็กน้อย คิดไม่ถึงว่า ผู้ชายที่คุณหามา ไม่เพียงแต่เป็นคนจน แต่ยังเป็นคนโง่อีกด้วย!”
สีหน้าของอวิ๋นเสว่เหยนก็น่าเกลียดมาก จ้องไปที่เซี่ยงเส้าหลง”คุณทำอะไรอยู่!”
“ประธานสีเขาเป็นคนระดับไหนแล้ว เขารู้จักคุณได้ยังไง?!”
“ไม่ละอายใจบ้างหรือไง?”
“ตามฉันมาเร็ว!”
“รอก่อน!”
กู้ซือหรูยื่นมือออกมา”คุยโวแล้วจะไปง่ายๆ แบบนี้เหรอ?”
“คุณรู้ได้ยังไงว่าผมพูดไม่จริง?”
“อย่างคุณ?”
กู้ซือหรูหัวเราะอย่างดูถูก “ถ้าคุณสามารถทำให้ประธานของเราปรากฏตัวที่นี่ ภายในสองนาที ฉันจะคุกเข่าและขอโทษคุณเป็นการส่วนตัว ยอมรับว่าฉันมีตาไม่มีแวว!”
ทันทีที่เสียงจบลง เสียงฝีเท้าก้องกังวาน และประตูก็ถูกกระแทกเปิดออก คนนำหน้า ชายอายุราวๆ เซี่ยงเส้าหลง ชุดสูทราคาแพง ตื่นตระหนก มองไปรอบๆ ขณะที่ดวงตาของสบตากับเซี่ยงเส้าหลง ท่าทางตื่นเต้นบนใบหน้าของเขาเห็นได้อย่างชัดเจน จากนั้นจึงรีบผลักฝูงชนออกไปและรีบเดินเข้ามา ยืนห่างจากเซี่ยงเส้าหลงหนึ่งก้าว มีประกายเล็กน้อยในดวงตาของเขา
เซี่ยงเส้าหลงกล่าวเบาๆ “ไม่ได้พบคุณมาสี่ปีแล้ว โตขึ้นมาก!”
“เฮียหลง!”
สีเทียนมู่กอดเซี่ยงเส้าหลงแน่น การแสดงออกของเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น
อะไรนะ เป็นไปได้ยังไงเนี่ย?
ทุกคน เงียบกริบ กู้ซือหรู ยืนโง่ในจุดนั้น!
