ภินท์ฟ้าฆาตปฐพี – บทที่ 15 ของเหล่านี้คุณเป็นคนจ่าย

“ปะ……ประธานเจี่ยง คุณเป็นอะไรไป? ทำไมถึงคำนับไอ้หมอนี่ล่ะครับ?”

เหอกวงจ้าวพูดติดอ่าง เขาหวังอย่างมากว่าเจี่ยงเสี่ยนเพียงแค่เกิดอาการลมชักจนผิดปกติชั่วคราวเท่านั้นถึงได้แสดงพฤติกรรมนี้ออกมา แต่เหงื่อที่ออกจนท่วม กลับแสดงให้เห็นถึงความผิดที่ตัวเองก่อขึ้นได้อย่างชัดเจน

“เพี้ยะ!”

เสียงตบที่ดังขึ้นนั้นก้องจนราวกับดังไปถึงขอบฟ้าได้ เจี่ยงเสี่ยนมองเขาอย่างเย็นชา “เหอกวงจ้าว! คุณถูกไล่ออกจากตำแหน่งผู้รับผิดชอบดูแลร้านค้าของอ้าวซือกู่เล่อสาขาเมือง เมืองเทียนไห่ อย่างเป็นทางการนับตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป รีบเก็บข้าวของแล้วออกไปจากอ้าวซือกู่เล่อ!”

“ไม่นะครับ ประธานเจี่ยง ผมอยู่บริษัทนี้มาสิบกว่าปีแล้ว ถึงไม่มีคุณงามความดีแต่ก็ทำงานหนัก คุณจะไล่ผมออกเพราะไอ้ยาจกคนนี้เหรอครับ? ผมไม่ยอม!”

“ไอ้ยาจกงั้นเหรอ?!”

บนหน้าของเจี่ยงเสี่ยนแสดงความโกรธอย่างเห็นได้ชัด “เปิดตาสุนัขของคุณดูซะ คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าของคุณ เป็นเจ้าของการ์ดมังกรทองที่ได้รับอนุญาตจากธนาคารโลกเป็นการส่วนตัว เป็นแขกVIPที่มีเกียรติสูงสุดของอ้าวซือกู่เล่อ!”

“ประธานเจี่ยง! คุณน่าจะตาพร่าไปแล้วล่ะ!”

เหอกวงจ้าวชี้ไปที่บัตรใบนั้น “ใครไม่รู้บ้าง บนตัวการ์ดของการ์ดมังกรทองทั่วโลกจะมีมังกรสีทองสลักอยู่ แต่บัตรใบนี้น่ะ เห็นได้ชัดว่าเป็นมังกรสีแดงเข้ม!”

เจี่ยงเสี่ยนทำเสียงดูถูกเหยียดหยามอย่างเย็นชา “คุณรู้เพียงแค่การ์ดมังกรทองเก้าสิบเก้าใบ แต่คุณไม่รู้ว่าธนาคารโลกได้เอาบัตรเก้าใบจากเก้าสิบเก้าใบนั้นทำเป็นมังกรสีแดงเข้ม แสดงถึงผู้ที่ได้รับความเคารพสูงสุดในหมู่ผู้มีเกียรติ หากพูดว่าคุณได้ครอบครองการ์ดมังกรทอง มันก็แสดงถึงการอยู่บนจุดสุงๆของโลกใบนี้และการครอบครองการ์ดมังกรแดง ใบนั้น ก็แสดงถึงจุดสุดยอดของสุดยอด!”

สีหน้าของเหอกวงจ้าวเปลี่ยนเป็นซีดเผือดในทันใด ราวกับไม่อยากเชื่อแต่ยังคงต่อสู้ดิ้นรนครั้งสุดท้าย “ถ้าหากบัตรใบนั้นเป็นของจริง แล้วทำไมตอนที่รูดถึงได้แสดงความผิดปกติได้ล่ะครับ?”

“ฮึ! วงเงินคงเหลือภายในการ์ดมังกรทองทั้งหมดนั้นเป็นเพราะว่าธนาคารโลกรู้ว่าไม่ว่าพวกเขาจะใช้จ่ายเงินไปเท่าไหร่ เจ้าของการ์ดมังกรทองล้วนมีทุนทรัพย์ในการชำระคืน แต่ว่าจะพูดยังไง เมื่อพวกเขาซื้อของก็ยังจะต้องจ่ายเงิน!”

“แต่การ์ดมังกรแดงนั้นต่างออกไป ผู้ที่เป็นเจ้าของการ์ดมังกรแดง ไม่ว่าจะซื้ออะไร ไม่จำเป็นต้องใช้เงินเลย เพราะธนาคารโลกจะเป็นผู้ชำระทั้งหมด!”

“เพราะว่า……”

เจี่ยงเสี่ยนเหลือบมองลึกลงไปบนใบหน้าที่เรียบเฉยของเซี่ยงเส้าหลง ภายในดวงตาปรากฏร่องรอยความหวาดกลัวอย่างนอบน้อม “คนอื่นๆจะรู้สึกภาคภูมิใจในตนเองที่ได้ครอบครองการ์ดมังกรทอง แต่การที่ธนาคารได้เป็นผู้ชำระเงินให้กับเจ้าของการ์ดมังกรแดง คือสิ่งที่ธนาคารโลกภาคภูมิใจ!”

“ดังนั้น เจ้าของการ์ดมังกรแดงจึงไม่ต้องรูดบัตรเพื่อซื้อของเลย เพราะธนาคารโลกจะจ่ายบิลทั้งหมดเอง!”

คำนี้ทำให้ทุกคนตกใจ!

ทุกคนไม่ได้โง่ย่อมเข้าใจความหมายในคำพูดของเจี่ยงเสี่ยน อย่างแน่นอน

ธนาคารโลกมีสถานะอะไร เป็นที่ซึ่งความมั่งคั่งของโลกมารวมตัวกัน แต่ว่า การที่คนคนหนึ่ง แม้แต่ธนาคารโลกยังภาคภูมิใจเมื่อได้ชำระเงินให้กับเขา ถ้าอย่างนั้นสถานะของคนผู้นั้นจะต้องมีเกียรติถึงระดับไหนกันแน่?

เหอกวงจ้าวตกตะลึงอยู่ตรงนั้นอย่างสมบูรณ์ สำหรับพนักงานขายคนนั้นตัวสั่นเทาไปทั้งตัวนานแล้ว และอ่อนยวบลงไปบนพื้น

มุมปากของเซี่ยงเส้าหลงยกขึ้นเล็กน้อยเมื่อมองไปทางเหอกวงจ้าว ก็ชี้ไปที่อวิ๋นเสว่เหยน “เสื้อผ้าชุดนี้ ผมใส่ไปได้เลยใช่ไหม?”

เหอกวงจ้าวฝืนยิ้มที่น่าเกลียดยิ่งกว่าร้องไห้ออกมา “ท่าน……แน่นอนครับว่าท่านสามารถใส่ไปได้เลย”

“ถ้าอย่างนั้นผมยังต้องจ่ายค่าเสียหายอยู่หรือเปล่า?”

“ไม่……ไม่ต้องแน่นอน! เป็นผมที่มีตาหามีแววไม่ ท่าน……ท่านอย่าได้ใส่ใจเลยนะครับ”

เหอกวงจ้าวในเวลานี้อยากจะตบตัวเองสักสองสามครั้ง คนที่แม้แต่ธนาคารโลกก็ยังอยากประจบประแจง แล้วแกคือตัวอะไร ยังกล้าทำตัวเย่อหยิ่งจองหองต่อหน้าเขาอีก?

ถ้าบุคคลนี้ต้องลงมือกำจัดเขา มันง่ายเสียยิ่งกว่าการฆ่ามดเสียอีก!

ในขณะที่เขารู้สึกกระสับกระส่ายอยู่ในใจ เซี่ยงเส้าหลงก็ยิ้มออกมา ยิ่งไปกว่านั้น รอยยิ้มนั้นยังอ่อนโยนมาก “ผมน่ะ แต่ไหนแต่ไรก็เป็นคนที่ใจดีมากนะ ……”

ทันทีที่พูดประโยคนี้ออกมา ในใจของเหอกวงจ้าวก็ผ่อนคลาย แต่คำพูดถัดมากลับทำให้ตกลงไปในหุบเขาน้ำแข็งชั่วพริบตา “ซื้อของโดยไม่จ่ายเงินมันไม่ใช่สไตล์ของผมเลย แต่ว่าทั้งตัวของผมไม่มีบัตรใบนี้ก็ไม่มีเงินอย่างอื่นแล้ว คุณว่าควรจะทำยังไงดีล่ะ?”

เหอกวงจ้าวจะไม่เข้าใจความหมายของเซี่ยงเส้าหลงได้อย่างไร เขาพูดพร้อมกับเหงื่อเย็นเยียบไหลริน “ท่าน ……ท่านถูกใจสิ่งของชิ้นนี้ก็เป็นพรของพวกเราแล้วครับ แล้วยังจะให้ท่านจ่ายเงินได้ที่ไหนกัน!”

“เสื้อผ้าชุดนี้ ผม ……ผมจะชำระบิลเป็นการขอโทษคุณก็แล้วกันครับ!”

เซี่ยงเส้าหลงพยักหน้าอย่างพึงพอใจ “ร้านค้าร้านหนึ่งเนี่ย การหาเงินไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะฉะนั้นส่วนลดนี่ก็ยกเว้นไปเถอะ!”

เหอกวงจ้าวกัดฟันและพยักหน้า หกแสนหกหมื่นหยวนสามารถหลีกเลี่ยงภัยพิบัตินี้ได้ นั่นก็คุ้มค่าแล้ว!

เดิมทีคิดว่าเรื่องนี้จบลงแล้ว แต่คิดไม่ถึงเลยว่าเซี่ยงเส้าหลงจะเปลี่ยนหัวข้อการสนทนาของเขาแล้วเอ่ยปากพูดกับเจี่ยงเสี่ยน ว่า “ประธานเจี่ยงครับ คืนนี้ผมกับคนรักของผมจะต้องเข้าร่วมงานเลี้ยงอาหารค่ำที่สำคัญมาก เพราะฉะนั้นตั้งแต่หัวจรดเท้าจะมีน้อยไม่ได้ถูกไหมล่ะครับ!”

เจี่ยงเสี่ยนเข้าใจความหมายคำพูดของเซี่ยงเส้าหลงทันที เขายิ้มพร้อมกับโค้งคำนับและพูดว่า “เป็นเกียรติของอ้าวซือกู่เล่อที่ได้สร้างสรรค์ผมงานพิเศษเพื่อท่าน!”

ในช่วงเวลาสั้นๆ แบรนด์หรูชั้นนำขั้นสุดของอ้าวซือกู่เล่อทั้งหมดได้เรียงแถวนำเสนอสินค้าที่หรูหราที่สุดในร้านออกมา เหมือนกับการสร้างสิ่งที่ยอดเยี่ยมด้วยการร่วมมือกับนักออกแบบระดับไฮเอนด์ ใช้เวลาดำเนินการไม่นาน หนุ่มหล่อสาวสวยที่สง่าและหรูหราได้ปรากฏต่อหน้าทุกคน

โดยเฉพาะอวิ๋นเสว่เหยน ชุดราตรีราคาหกแสนหกหมื่นหยวนบนตัว จับคู่กับสร้อยคอราคาแปดล้านหยวนของโรเฮสปอและแหวนเพชรราคาสามล้านของVL รวมถึงกำไลหยกราคาห้าล้านของตาเรฟเป็นการเสริมบุคลิกดั้งเดิมให้โดดเด่นกว่าใครๆถึงขีดสุด!

สำหรับเซี่ยงเส้าหลง นอกจากชุดสูทสุดพิเศษราคาสามแสนหยวนแล้ว ที่มีราคาสูงที่สุดคือ นาฬิกาหยกเปตาลมูลค่าสิบสองล้านบนข้อมือ

เซี่ยงเส้าหลงพยักหน้าอย่างพึงพอใจ จากนั้นจึงยิ้มให้กับเหอกวงจ้าว “ต้องขอขอบคุณอย่างมากสำหรับความใจดีของผู้จัดการใหญ่เหอ!”

เมื่อพูดประโยคนี้ ทำให้เหอกวงจ้าวตกตะลึงทันที！

เขาเอ่ยอย่างตะกรุดจะกักว่า “ท่าน……ท่านหมายความว่ายังไงกันครับ? คงจะไม่ได้ให้ผมจ่ายบิลทั้งหมดหรอกนะครับ?”

เซี่ยงเส้าหลงพยักหน้า “ไม่อย่างนั้น คุณคิดว่ายังไงล่ะ?”

ฟุบ!

เหอกวงจ้าวทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้นโดยตรง หกแสนหกหมื่นหยวนน่ะ เขาสามารถจ่ายไหว แต่ของเหล่านี้รวมกันแล้วมากกว่ายี่สิบล้าน ต่อให้เอาเขาไปขายก็จ่ายไม่ไหวหรอก!

นายพลน้อยของพวกเรา ไม่เคยเป็น “คนดี” ที่จิตใจอ่อนโยนอยู่แล้วนี่นา ……

“ใช่แล้วล่ะ อย่าลืมที่ผมพูดด้วยนะว่าผมไม่ต้องการของลดราคา!”

เหอกวงจ้าวนั่งคุกเข่าอยู่บนพื้น โขกศีรษะดังปึงปัง “คุณปล่อยผมไปเถอะนะครับ ของเหล่านี้ ถึงแม้ว่าผมจะขายตัวเองก็ยังซื้อไม่ไหวเลย!”

เซี่ยงเส้าหลงกล่าวอย่างเฉยชาว่า “นั่นมันเกี่ยวอะไรกับผมด้วยล่ะ?”

“ยังจำว่าตัวเองพูดอะไรก่อนหน้านี้ได้ไหมล่ะ? จ่ายไม่ไหวก็สามารถใช้คนชำระหนี้แทนได้!”

“ประธานเจี่ยง เรื่องนี้มอบให้คุณจัดการ ไม่มีปัญหาใช่ไหม?”

เจี่ยงเสี่ยนมองดูเหอกวงจ้าวอย่างเย็นชาและกล่าวด้วยความเคารพว่า “ขอให้แขกผู้มีเกียรติโปรดวางใจ ก่อนที่เหอกวงจ้าวจะจ่ายเงินจำนวนยี่สิบล้านคืนมา พวกเราจะพยายามทำทุกอย่างเพื่อสร้างมูลค่าบนตัวเขา!”

เมื่อมาถึงลานจอดรถของโรงแรมออนเซ็น ท้องฟ้าก็ใกล้จะมืดแล้ว ที่ลานจอดรถขนาดใหญ่ เมื่อมองดูแล้ว มันเหมือนกับนิทรรศการรถหรู ไม่มีคันราคาต่ำกว่าหนึ่งล้าน ทางตรงกันข้ามรถโฟล์คสวาเกนราคาแสนหยวนของพวกเขาเลยมีเอกลักษณ์เฉพาะตัวไม่เหมือนใคร

“ตรงนั้นมีที่จอดรถอีกคัน!”

“เฮ้ ……เวลาแสดงทักษะของผมมาแล้ว!”

ในเวลานี้ อวิ๋นเสว่เหยนที่เงียบมาตลอด ดูเหมือนจะเพิ่งมีปฏิกิริยาสนองคืนกลับมาจากความตกใจในช่วงบ่ายวันนี้ ทันใดนั้นก็เอ่ยว่า “เซี่ยงเส้าหลง! การ์ดมังกรแดงใบนั้น เรื่องมันเป็นมายังไงกันแน่?!”

เซี่ยงเส้าหลงไม่ได้หันหน้ากลับมา เขารีบขับพุ่งเข้าไปในที่จอดรถ “การ์ดมังกรแดงงั้นเหรอ? ผมเก็บได้น่ะ!”

อวิ๋นเสว่เหยนย่นจมูกของเธอด้วยความโกรธทันที “นั่นคือการ์ดมังกรแดงนะ ทั้งโลกยังมีจำกัดเก้าใบด้วย คุณจะโชคดีเก็บมาได้ยังไง? คุณคิดว่าฉันเชื่อ……”

“อ้า!”

พูดยังไม่จบ เซี่ยงเส้าหลงก็เหยียบเบรกกะทันหัน และอวิ๋นเสว่เหยนกรีดร้องออกมา!

เพราะตอนที่เขากำลังจะเข้าไปในที่จอดรถแห่งเดียวนี้ ได้มีรถสปอร์ตคันหนึ่งพุ่งเข้ามาโดยไม่มีการชะลอความเร็วเลยแม้แต่น้อย ถ้าไม่ใช่เพราะเซี่ยงเส้าหลงเบรกกะทันหัน ภายใต้แรงกระแทกของฝ่ายตรงข้าม ที่นั่งข้างคนขับของตนเองจะต้องแตกเป็นเสี่ยงๆอย่างแน่นอน!

สีหน้าของเซี่ยงเส้าหลงมืดมนและน่ากลัวในทันใด!

เพราะตำแหน่งที่นั่งข้างคนขับคืออวิ๋นเสว่เหยน!

ปัง!

ประตูรถสปอร์ตเปิดออก และมีชายหนุ่มอายุน้อยคนหนึ่งเดินลงมา หัวสีม่วงนั้นดูไร้รสนิยม และยกเท้าข้างหนึ่งไว้บนประตูรถโฟล์คสวาเกนดูหยิ่งผยองอย่างมาก “ไสหัวลงมาเลยนะ!”