หญิงสาวสองคนยืนตะโกนอยู่ด้านหน้าเขา
บนใบหน้า หญิงสาวคนที่พูด เติมแต่งเครื่องแต่งหน้าฉูดฉาดเสียจนหนาเตอะ แสดงสีหน้าเย่อหยิ่ง
“มองอะไรเหรอ ฉันพูดถึงแกนะ!”
สาวคนนั้นจ้องไปที่ เซี่ยงเส้าหลงด้วยสีหน้าเอือมระอา พร้อมกับชูบัตรเชิญขึ้นมา ใบหน้าเต็มไปด้วยแรงประชดประชัน
เซี่ยงเส้าหลงไม่ได้ใส่ใจกับท่าทางไร้มารยาทของเธอ รับบัตรมาด้วยท่าทีอดกลั้น มองดูแย้มยิ้มและพูดขึ้นว่า “คุณผู้หญิงท่านนี้ ช่องทางนี้สำหรับแขกวีไอพีเท่านั้น บัตรเชิญของท่าน เป็นแขกธรรมดา โปรดใช้ทางเข้าอีกทางหนึ่ง!”
“อะไรนะ?!”
หญิงสาวเบิกตาโพลง พร้อมกับใช้มือเท้าสะเอวพูดขึ้นว่า “คุณหมายความว่า ฉันไม่ใช่แขกคนสำคัญเหรอ?”
“ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น เพียงแต่ว่า หากดูตามประเภทของบัตรเชิญแล้ว ท่านต้องเดินเข้าอีกช่องทางหนึ่ง!”
“แกมันแค่พนักงานบริการตัวเหม็นเน่า กล้าดียังไง มาพูดเล่นลิ้นกับฉันอย่างนี้?!”
“ฉันจะบอกให้คุณฟัง วันนี้ฉันจะเข้าช่องทางนี้ให้ได้!”
“รีบนำทางฉันเข้าไปเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างงั้น ฉันจะให้แกได้เห็นดี!”
“ใช่แล้ว!”
หญิงสาวที่ยืนอยู่ด้านข้างอีกคนหนึ่งก็หัวเราะด้วยท่าทีเหยียดหยามว่า “รู้ไหมว่าคุณหนูอู๋ของพวกเราเป็นใคร! แกเป็นเพียงแค่พนักงานต้อนรับตัวเล็ก ๆ กล้าดียังไงมาขวางทางพวกเราอยู่ตรงนี้?”
เซี่ยงเส้าหลงมองพิเคราะห์ดูครั้งหนึ่ง ยิ้มมุมปาก คิดว่า ช่างเถอะ งานประมูลวันนี้เขาไม่ใช่เป็นเจ้าของงาน ไม่คิดที่จะไปยุ่งเกี่ยวกับหญิงสาวสองคนนี้ให้มันมากความ จากนั้นก็หลีกทางและพูดว่า “งั้นพวกคุณก็เชิญตามสบาย!”
ในขณะนั้น หญิงสาวแสดงท่าทีไม่พอใจพูดขึ้นว่า “พวกเราต้องการให้แกนำทางไป ไม่ได้ยินเหรอ?”
“แกมันเป็นเพียงแค่ พนักงานต้อนรับต่ำต้อย เรื่องที่สมควรทำยังไม่เข้าใจอีกเหรอ?”
“คุณต้องการให้ผมพาพวกคุณเข้าไปงั้นเหรอ?”
น้ำเสียงของเซี่ยงเส้าหลงขึงขังขึ้นทันที
หญิงสาวพูดด้วยท่าทีได้ใจอีกว่า “ถูกต้องแล้ว เป็นเกียรติของแกมากแล้วที่ได้พาพวกเราเข้าไปข้างในด้วยตนเอง!”
“ฮึ! หากพูดกันตามตรงแล้ว คุณไม่คู่ควรหรอก!”
เซี่ยงเส้าหลง ตอบกลับด้วยเสียงเย็นชา
“คุณพูดอะไรนะ!”
หญิงสาวพูดเสียงแหลมขึ้นมา จากนั้นทำท่ายกฝ่ามือขึ้น ตั้งใจจะตบไปที่ใบหน้าของเซี่ยงเส้าหลงอย่างดุดัน!
เพียะ!
เซี่ยงเส้าหลง คว้าข้อมือของหญิงสาวไว้ได้ทัน หรี่ตามองพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “แม้ว่าผมจะไม่ชอบทำร้ายผู้หญิง แต่ก็ไม่รังเกียจที่จะตบตีผู้หญิง โดยเฉพาะกับผู้หญิงที่พูดจาไม่มีเหตุผล!”
จากนั้นสะบัดมือของหญิงสาวคนนั้นอย่างดุดัน จนเธอตัวเซ จากนั้นในดวงตาหญิงสาวเผยท่าทีโกรธเคืองและพูดว่า “แกกล้าลงมือลงไม้กับฉันเลยเหรอ?”
พูดจบ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา โทรออกไป “พี่ชาย ฉันถูกคนทำร้ายอยู่หน้าประตูทางเข้าเรือสำราญ ใช่! พี่รีบมาแล้วกัน!”
เก็บโทรศัพท์มือถือ สายตาจับจ้องเซี่ยงเส้าหลง ด้วยสีหน้าถมึงทึง “แกรอฉันอยู่ตรงนี้ เดี๋ยวเถอะ ฉันจะให้แกได้เห็นดี!”
ไม่นานนัก ชายที่สวมเสื้อคลุมขนมิงค์เดินเข้ามาพร้อมกับกลุ่มลูกน้องด้วยท่าทีดุดัน หญิงสาวเห็นแล้วเผยใบหน้าสะใจ จากนั้นแสดงท่าทีราวกับถูกคนรังแก “พี่ชาย เป็นพนักงานต้อนรับชั้นต่ำคนนี้แหละที่กล้ารังแกฉัน พี่รีบสั่งสอนมันเดี๋ยวนี้!”
ชายหนุ่มคนนั้นมองพิเคราะห์เซี่ยงเส้าหลงรอบหนึ่ง ไม่คุ้นหน้าเขาอย่างมาก จึงพูดด้วยท่าที โอ้อวดขึ้นว่า “หนุ่มน้อย คุณมาทำงานพาร์ทไทม์งานคืนนี้ใช่ไหม?”
เซี่ยงเส้าหลง ตอบกลับด้วยท่าทีเรียบเฉย “ใช้แล้วเป็นไง ไม่ใช่แล้วจะเป็นไง?”
“เฮ้!อยู่ต่อหน้าฉันยังทำท่าทีอวดดีอย่างนี้ แกคิดว่าแกเป็นใครกัน!”
“เป็นแค่พนักงานต้อนรับตัวเล็ก ๆ ถ้าฉันอยากให้ตาย จะให้ตายเหมือนมดตัวน้อยๆตัวหนึ่งได้อย่างง่ายดาย!”
“ฉันจะบอกให้แกฟัง ทางที่ดี ก็ภาวนาให้อารมณ์ของน้องสาวฉันดีขึ้นบ้าง ถ้าหากเขาไม่สบายใจแม้แต่นิดเดียว ฉันจะจับแกโยนลงทะเลให้ปลากิน!”
จากนั้นหันหน้าไปคุยกับหญิงสาวว่า “น้องพี่พูดมาสิ จะให้พี่จัดการกับ เจ้าหนุ่มคนนี้อย่างไร?”
หญิงสาวแสดงสีหน้าได้ใจ ก้มหน้ามองรองเท้าบูทของตนเอง “พี่ชาย รองเท้าของฉัน สกปรกนิดหน่อย หากเข้าไปงานประมูลแล้ว ใครพบเห็นเขา ฉันจะเสียหน้าได้นะ!”
“เฮอะเฮอะ! นั้นง่ายมาก !”
ชายหนุ่มชี้หน้าเซี่ยงเส้าหลง แสดงท่าทีออกคำสั่งว่า “แกคุกเข่าลงใช้ลิ้นเลียรองเท้าน้องสาวฉันให้สะอาด!”
“ฮ่าฮ่า……”
เซี่ยงเส้าหลง หัวเราะเสียงดัง ในดวงตาเผยให้เห็นถึง ไอสังหารดุดัน “ถ้าหากฉันพูดว่าไม่ทำล่ะ?”
“ฮ่าฮ่า…… แกกล้าที่จะไม่ทำเหรอ?”
กลุ่มเด็กน้อยจำนวนหนึ่งหัวเราะขึ้น ชายหนุ่มสวมเสื้อคลุมขนมิ้งค์ หัวเราะคำโต จากนั้นพูดด้วยท่าทีดุดันว่า “ฉันจะตัดลิ้นของแกด้วยตัวเอง เพื่อมาแทนผ้าเช็ดรองเท้า!”
“อู๋ลิ่ว แกจะเอาลิ้นของใครมาทำผ้าเช็ดเท้าเหรอ?”
เสียงเย็นชาดังขึ้นมาแต่ไกล ดวงตาเซี่ยงเส้าหลงแปล่งประกายขึ้นทันที เมื่อเห็นหญิงสาวสวมชุดราตรีสีม่วงอ่อนเหมือนดั่งนางฟ้าคนหนึ่งเดินมา แปล่งแสงออร่าเหมือนดั่งนางฟ้าที่ลงมาจากสวรรค์มิปาน หญิงสาวคนนี้ ก็คืออวิ๋นเสว่เหยน
ชายหนุ่มที่ส่งเสียงพูดเมื่อครู่นี้ ก็คือผู้ดูแลงานคนที่พาอวิ๋นเสว่เหยนเข้าไปเปลี่ยนชุดคนนั้น
และหลังจากเห็นผู้ดูแลคนนั้น ในดวงตาของอู๋ลิ่วหดตัวขึ้นทันที จากนั้นก็เผยท่าทีประจบประแจงขึ้นและพูดว่า “อ้าว พี่เสี่ยวหม่าใช่ไหม? ทำไมท่านถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ?”
เสี่ยวหม่า ไม่ใส่ใจอู๋ลิ่วแม้แต่น้อยเดินเข้าไปหาเซี่ยงเส้าหลงในทันที โค้งคำนับด้วยท่าทีนอบน้อม “แขกผู้มีเกียรติท่านนี้ ทำให้ท่านต้องได้รับการดูถูกเหยียดหยาม ผมขอเป็นตัวแทนท่านเฮยอู่ แสดงความขอโทษจากใจจริงกับท่าน!”
อู๋ลิ่วเห็นแล้วดวงตาแทบจะทะลักออกมา เมื่อมองเห็นเสี่ยวหม่า โค้งตัวเพื่อแสดงความขอโทษพูดตะกุกตะกักว่า “พี่……พี่เสี่ยวหม่า ท่าน หมายความว่าอย่างไร?”
“เขา……เขาไม่ใช่พนักงานพาร์ททาร์มที่เข้ามาทำงานหรอกเหรอ?”
“สารเลว!”
“ลูกค้าท่านนี้มีบัตรเชิญแขกวีไอพีมาด้วย อู๋ลิ่ว แกก็ติดตามท่านเฮยอู่มาตั้งนาน บัตรเชิญแขกวีไอพี แสดงถึงอะไร หรือว่าแกเองไม่รู้เหรอ?”
“ให้คนอย่างฉัน เสี่ยวหม่ายืนคอยต้อนรับอยู่หน้าประตูด้วยตัวเอง แกว่ามาสิสถานะของเขาจะมีเกียรติถึงระดับไหนกันแน่?!”
ตึ่งตึ่ง!
ร่างของอู๋ลิ่วอ่อนระทวย ทรุดตัวนั่งกับพื้น และหญิงสาวที่พูดจาอวดดีก่อนหน้านี้ ยืนตัวสั่นงันงกเหงื่อไหลไปทั้งตัว ใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
เซี่ยงเส้าหลง มองหญิงสาวคนนั้น ยิ้มมุมปากและพูดว่า “ยังต้องการให้ผมนำทางคุณไปด้วยตัวเองอีกมั้ย?”
“ไม่ ไม่ ไม่…… ไม่ต้องแล้ว”
หญิงสาวในเวลานี้ คงจะไม่กล้าที่จะพูดอวดดีเหมือนเมื่อครู่อีกแล้ว
“ฉันยังจะต้องการให้ผมเลียรองเท้าคุณให้สะอาดอีกมั้ย?”
หญิงสาวส่ายหน้าปฏิเสธอย่างลนลาน
เซี่ยงเส้าหลง ค่อย ๆก้มลงมองบนพื้น “แต่ว่า รองเท้าของผม สกปรกนิดหน่อย ควรทำยังไงดีล่ะ?”
เสี่ยวหม่าดวงตาขึงขังขึ้นทันที ชี้นิ้วสั่งหญิงสาวว่า “แกคุกเข่าลงกับพื้นใช้ปากเลียรองเท้าแขกสำคัญคนนี้ให้สะอาดเดี๋ยวนี้!”
หญิงสาวแสดงท่าทีอ้อนวอนกับชายหนุ่มสวมเสื้อคลุมขนมิ้งค์ ใครจะไปรู้ว่าชายหนุ่มจะตบเข้าไปอีกหนึ่งฉาด “แกหูหนวกรึไง พี่เสี่ยวหม่าใช้ให้แกคุกเข่าลงเลียรองเท้า!”
“หากเลียไม่สะอาดแม้แต่นิดเดียว ฉันจะจับแกเปลื้องผ้าโยนลงไปในทะเลให้ปลากิน!”
ใบหน้าหญิงสาวสิ้นหวัง ขยับใบหน้าที่หวาดกลัว เข้าไปเพื่อจะเลียรองเท้า จู่ ๆเซี่ยงเส้าหลงก็เลื่อนขาออกไปพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉยว่า “ช่างมันเถอะ ยังไงก็เป็นแค่ลงเท้าราคาสองร้อยเหรียญ หากถูกคุณเลียเข้าไปแล้ว เกรงว่าราคาสองร้อยเหรียญก็คงจะต้องเสียราคาไปเลย!”
“พวกเราเข้าไปกันเถอะ!”
เสี่ยวหม่า แสดงท่าทีนอบน้อม เชิญเซี่ยงเส้าหลงทั้งสองเข้าไปบนเรือสำราญ หลังจากเข้าไปแล้ว เหมือนกับเป็นอีกโลกหนึ่ง ตกแต่งประดับประดาหรูหราเหมือนดั่งพระราชวัง
“แขกผู้มีเกียรติทั้งสองท่าน งานประมูลจะเริ่มขึ้นในอีกหนึ่งชั่วโมง ก่อนที่งานจะเริ่มขึ้น ท่านสามารถเดินชมได้ตามสะดวก หากต้องการสิ่งไหนเพิ่มเติม ท่านสามารถสั่งกับพนักงานบริการของเราได้ตลอดเวลา”
“ผู้น้อยขอไม่รบกวนเวลาของทั้งสองท่าน ขอให้ท่านทั้งสองมีความสุขในงานวันนี้!”
เซี่ยงเส้าหลง มองดูไปรอบ ๆเห็นคนที่มีชื่อเสียงมากมายของเมืองเทียนไห่มาร่วมงาน และยังเห็นคนที่ไม่คุ้นเคยอีกจำนวนไม่น้อย
บางคนดูผอมเพรียวมีความรู้สูง แต่มีบุคลิกเหมือนชนชั้นสูง บางคนใบหน้าอิ่มเอิบ แววตาตาดุดัน เผยถึงพลังชั่วร้ายที่น่าทึ่ง คนเรามีบุคลิกต่างกันไป เสือสิงห์กระทิงแรด ทั้งหมดอยู่ตรงหน้าเขาแล้วในเวลานี้
“ฮ่าฮ่า งานประมูลคืนนี้ ดูไปแล้วน่าสนใจเหมือนกันนะ!”
ในขณะนั้นเอง มีเสียงออดอ้อนดังเข้ามาในหู “สามีจ๋า คุณดูสิสร้อยคอเส้นนั้นสวยงามมาก!ฉันอยากได้!”
จากนั้นก็เห็นชายหนุ่มคนหนึ่ง โอบกอดหญิงสาวเดินเข้ามา
ชายหนุ่มมองเห็นอวิ๋นเสว่เหยน ในดวงตาเผยให้เห็นถึงความประหลาดใจเล็กน้อย จากนั้น ก็หันไปมองที่เซี่ยงเส้าหลง สำรวจอยู่รอบหนึ่ง จึงแสดงท่าทีโอ้อวด ชี้ไปทางอวิ๋นเสว่เหยนพูดว่า “สร้อยคอเส้นนี้ เพื่อนสาวของผมชอบมาก เสนอราคามาเถอะ!”
สร้อยคอที่อวิ๋นเสว่เหยนสวมอยู่นั้น เป็นสร้อยคอที่อ้าวซือกู่เล่อซื้อให้เมื่อครั้งนั้น เป็นรุ่นลิมิเต็ดในปีนี้ของลั่วหัวซือเป่า สร้อยคอเส้นนี้มีราคาถึงแปดล้านเหรียญ!
เซี่ยงเส้าหลง มองเขาด้วยสายตาเย็นชาพูดว่า “ต้องขอโทษด้วย พวกเราไม่ขาย!”
พูดพลางก็พาอวิ๋นเสว่เหยนเดินหลบออกไป ในขณะนั้นเอง เขาได้ยื่นแขนมาขวางทางเซี่ยงเส้าหลงไว้ ชายคนนั้นเผยรอยยิ้มชั่วร้ายออกมา “ พ่อหนุ่ม ยังไม่เคยมีใครกล้าปฏิเสธความต้องการของเจิ้งเทียนหลง!”
“ตอนนี้ ฉันให้ทางเลือกคุณสองทาง!”
“ทางที่หนึ่งขายสร้อยข้อนี้ให้กับฉัน หรือไม่ก็……”
เขายิ้มมุมปากพูดขึ้นว่า “ทั้งสร้อยคอและหญิงสาวของคุณ เหมาขายรวมกันทั้งหมดให้ผม!”
