เรือเเองเจิลมีขนาดใหญ่มาก ใต้ท้องเรือคือห้องโถงขนาดใหญ่ สามารถรองรับลูกค้าได้400ถึง500คน และงานประมูลก็จัดขึ้นที่นี่
นอกจากห้องโถงชั้นหนึ่งแล้ว ชั้นสอง จะมีห้องส่วนตัวแยกเป็นห้องๆไป
ด้วยบัตรเชิญวีไอพีของลู่เฉิน แน่นอนว่าจะได้ห้องส่วนตัวต่างหากห้องหนึ่ง
เมื่อถึงเวลา ก็มีสาวงามได้กล่าวเปิดพิธีอย่างยอดเยี่ยม งานประมูลได้เริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการ
อย่างที่โบราณเรียกกันว่าทองคำบ้าระห่ำ สำหรับเศรษฐีพวกนี้ เงิน สำหรับพวกเขาเป็นเพียงแค่ตัวเลข มีแต่ของเก่าโบราณที่หายากเหล่านี้เท่านั้น ที่ยังสามารถทำให้ พวกเขามีตัวตนและมีเงินทุนไว้คุยโอ้อวดในแวดวงสังคมของพวกเขาอีกครั้ง
“เซี่ยงเส้าหลง คุณดูจานใบนั้นสิ มันเก่ากว่าจานข้าวที่บ้านเราใช้อีก ทำไมตั้ง500 000?”
“นั้นคือจานในราชวงศ์หยวน”
“คุณดูแจกันใบนั้นสิ สีตกขนาดนั้น ยังมีคนซื้อในราคา1ล้าน โง่หรือเปล่าเนี่ย?”
“นั่นคือเทคนิคในการลงสีพิเศษที่หายาก ไม่ใช่สีตก……”
“เอ๊ะเอ๊ะ คุณดูนักรบดินเผานั้นสิ เหมือนจริงมากเลยอะ…..”
“นั้น…… อยู่ในนี้สามารถเรียกค่าประมูลสูงได้5ห้าล้าน น่าจะใช้ของจริงแน่……”
ไม่นานนัก ในระหว่างที่อวิ๋นเสว่เหยนกำลังสาธยาย หน้าผากเซี่ยงเส้าหลงเริ่มมีเหงื่อเย็นซึม
สินค้าทุกชิ้น ได้ดึงดูดความสนใจของผู้คนมากมาย ไม่นานนัก สินค้าจำนวนนับสิบชิ้นก็มีเจ้าของแล้ว และเพียงเวลาอันสั้นนิด ก็สะสมรายได้มากกว่าร้อยล้านหยวนแล้ว
“จริงสิ ของโบราณที่ประธานซ่งให้เราซื้อ ว่าแต่ คุณรู้เรื่องของโบราณไหม?”
ทันทีที่พูดจบ ผู้ดำเนินการประมูลก็ได้หยิบป้ายหยกโบราณออกมาหนึ่งชิ้น
ป้ายหยกเป็นสีขาว ภายใต้แสงไฟ จะเห็นแสงสีเขียวจางๆ ดูแล้ว ค่อนข้างมีเรื่องเล่า
ในตอนนี้เอง เสียงของพิธีกรสาวงามก็ดังขึ้น “ป้ายหยกหวานหลง ถูกขุดพบในสุสานขององค์ชายในราชวงค์ฮั่น ใช้หยกงามสมัยราชวงค์ฮั่นแกะสลักออกมา ณ ตอนนั้น มีเพียงขุนนางฝ่ายท่านอ๋องเท่านั้น ที่จะมีสิทธิ์สวมป้ายหยกหวานหลงแกะสลักแบบนี้ ถือเป็นสัญลักษณ์สถานะอันสูงส่ง!”
เท่าที่รู้มา เมื่อห้าปีก่อนที่งานประมูลแฟรงก์มีแผ่นป้ายหยกหวานหลงคลับคล้ายคลับคลากับชิ้นนี้ ได้มีการประมูลสูงถึง50ล้าน และถูกจัดตั้งวางไว้ในนิทรรศการพิพิธภัณฑ์ของประเทศ ส่วนชิ้นนี้ นับตั้งแต่โน้นมา คือชิ้นที่สองที่พบเจอ!”
“ราคาประมูลต่ำสุดอยู่ที่ 8ล้าน! ทุกครั้งที่เพิ่มวงเงินประมูลต้องไม่ต่ำกว่า5แสน!”
“ตอนนี้ การประมูลเริ่มขึ้นแล้ว!”
หลังพูดจบ ห้องโถงชั้นหนึ่ง เงียบไปเล็กน้อย ในขณะนี้ ชั้นสองที่เงียบมานาน ก็มีเสียงสูงอายุดังขึ้น “8ล้าน5แสน!”
“9ล้าน!”
เสียงคนดังบ้าคลั่งเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ
“10ล้าน!”
“11ล้าน!”
“20ล้าน!”
ยังไม่ถึงสามเสียง ราคาประมูลก็เพิ่มขึ้นครึ่งเท่าตัว ทุกคนต่างอุทานออกมาด้วยความตกใจ ห้องส่วนตัวชั้นสองมีคนเปิดผ้าม่านออก เผยให้เห็นร่างของชายหนุ่ม
เห็นเพียงสีหน้าเย่อหยิ่งของเขา จ้องมองห้องส่วนตัวของผู้ที่เสนอราคาแข่งกับเขา พูดอย่างโอหังว่า “ไอ้ตาแก่ ของที่ฉันเว่ยหลายถูกใจลุงก็กล้ามาแย่งกับฉันเหรอ?”
ภายในห้องส่วนตัว มีเสียงประหลาดใจดังขึ้นทันที “นั่นใช่คุณชายใหญ่ของตระกูลเว่ยแห่งเมืองจี้ตงหรือเปล่า?”
เมืองเทียนไห่อยู่ในเขตของมณฑลตงซาน มณฑลตงซานมีทั้งหมดสิบเจ็ดเมือง และเมืองจี้ตงนี้ เป็นเมืองเอกของมณฑลตงซาน จัดอยู่อันดับที่หนึ่งของเมือง!
เว่ยหลายสีหน้าเย่อหยิ่ง “ฮึ่ม! ใช่ฉันเอง!”
ผ้าม่านเปิดออก ชายชราที่สวมชุดยุคซุตถังโค้งคำนับให้เว่ยหลาย “ไม่รู้ว่าคุณชายเว่ยถูกใจของชิ้นนี้ ขออภัยด้วย!”
หลายคนที่ยังอยากเสนอราคาประมูล ต่างรีบปิดปากเงียบ
ถึงแม้ของโบราณนั้นดี แต่ถ้าเพียงเพราะของโบราณชิ้นทำให้เกิดความบาดหมางใจกับคุณชายใหญ่ตระกูลเว่ย มันไม่ก็คุ้มค่าเลย!
ตระกูลเว่ยแห่งเมืองจี้ตง อำนาจปกคลุมทั้งมณฑลตงซาน และมีข่าวลือว่าเมืองหลวงที่มีผู้ใหญผู้โต ก็มีความสัมพันธ์เกี่ยวดองกันเล็กน้อย ภูมิหลังใหญ่ขนาดนี้ไม่ควรที่จะเข้าไปรุกราน
ใบหน้าเว่ยหลายเกิดประกายความได้ใจ จากนั้นจึงนั่งลง พูดอย่างยโสว่า “คุณผู้ดำเนินการประมูล ยังไม่เคาะค้อนอีกเหรอ?”
“คุณคิดว่า ยังจะมีคนเสนอราคาสูงกว่าฉันอีกเหรอ?”
ผู้ดำเนินการประมูลสีหน้าน่าเกลียด ป้ายหยกหวานหลงชิ้นนี้ ราคาที่พวกเขาตั้งค่างบการประมูลต้องไม่ต่ำกว่า25ล้าน แต่เนื่องจากการปรากฎตัวของเว่ยหลาย ไม่มีใครกล้าแย่งชิงการประมูลกับเขา ทำให้เจ้าของงานประมูลเสียหายไม่น้อย
“20ล้าน ครั้งที่หนึ่ง!”
“20ล้าน ครั้งที่สอง!”
“20ล้าน ครั้งที่สาม! ป้ายหยกหวานหลงชิ้นนี้ ถูกคุณชายเว่ยครอบ……”
“21ล้าน!”
ในขณะที่ค้อนกำลังจะทุบลง มีเสียงจางๆก็ดังขึ้น ภายในงานประมูลทั้งหมดเงียบกริบ สายตาของทุกคนต่างพร้อมใจกันมองไปยังทางที่ส่งเสียงมา
“เซี่ยงเส้าหลง! คุณกำลังทำอะไร!”
เสียงร้อนรนของอวิ๋นเสว่เหยนดังขึ้น “ชายหนุ่มที่ชื่อเว่ยหลายดูแวบเดียวก็รู้ว่าเป็นคนมีประวัติ ของโบราณมีมากมายขนาดนี้ ทำไมคุณต้องแย่งกับเขาด้วย?”
เซี่ยงเส้าหลงยิ้มอย่างลึกลับ “สินค้าทุกชิ้นในที่นี้รวมกันแล้ว ก็มีมูลค่าน้อยกว่าป้ายหยกหวานหลงตรงหน้าชิ้นนี้!”
ส่วนสีหน้าเว่ยหลาย ค่อยๆหมองหม่นลง เขาไม่คิดว่า หลังจากที่เขาเปิดเผยตัวตนแล้ว ยังมีคนกล้าที่จะมาแข่งเสนอราคาประมูลสู้กับเขาอีก!
“ไอ้หนุ่ม นายไม่รู้เหรอว่าฉันเป็นใคร?”
ใครๆก็ฟังออก ว่าในน้ำเสียงนั้นแฝงไปด้วยความข่มขู่
เซี่ยงเส้าหลงตอบอย่างเฉยเมยว่า “ออ? ผมควรรู้ด้วยเหรอว่าคุณเป็นใคร?”
“นาย!……”
“เหอะเหอะ ดี นานมากแล้วที่ไม่มีใครกล้ามาแข็งข้อและท้าทายฉันแบบนี้!”
เว่ยหลายยิ้มอย่างมืดมน “25ล้าน!”
“30ล้าน!”
เซี่ยงเส้าหลงตะโกนเบาๆ เพิ่มยอดราคาประมูลจากเดิมเป็นครั้งละห้าล้านหยวน!
“40ล้าน!”
“45ล้าน!”
“60ล้าน!”
“80ล้าน!”
เมื่อเสียงตะโกน80ล้านของเซี่ยงเส้าหลงดังออกมา ทุกคนก็กลืนน้ำลายลงคอ มองผ้าม่านในห้องส่วนตัวของชั้นสอง แล้วเริ่มซุบซิบสนทนากัน
“คนที่นั่งอยู่ในนั้นคือใครกัน ทำไมใจปั้มจังเลย?”
“ไม่รู้สิ ทั้งรอบเมืองเทียนไห่แล้ว ผู้ใจปั้มขนาดนี้ก็คงจะมีแต่มหาเศรษฐีแห่งเทียนไห่ซ่งจื้อตงท่านประธานซ่งแล้วกระมัง?”
“แต่ว่า กล้าแข่งแย่งกับคุณชายเว่ย เขาไม่รู้เหรอว่าตระกูลเว่ยในมณฑลตงซานนั้นมีอำนาจยิ่งใหญ่แค่ไหน?”
“ฮึ่ม! คาดว่าน่าจะเป็นเศรษฐีชั่วข้ามคืน กล้ารุกรานคุณชายเว่ย เดียวคงมีเรื่องสนุกได้ดูแน่!”
ทุกคนต่างซุบซิบสนทนากัน ส่วนเว่ยหลายในตอนนี้ กำหมัดในมือแน่น มองไปที่ห้องส่วนตัวของเซี่ยงเส้าหลง นัยน์ตาเต็มไปด้วยความเย็นเยือก
จากนั้น คิ้วของเขาก็ผ่อนคลายลงทันที พร้อมด้วยคำพูดประชดประชัน “นายมันคนโง่เงินเยอะ ฉันไม่โง่เสียทีตามนายหรอก!”
“ป้ายหยกชิ้นนี้ หลีกให้นายละกัน!”
ผู้ดำเนินการประมูลสีหน้าดีใจ กลัวเซี่ยงเส้าหลงจะกลับคำ จึงรีบเคาะค้อนลง “80ล้าน ยินดีกับคุณท่านนี้ด้วยครับ!”
กฎภของการประมูล เมื่อค้อนเคาะลงแล้วห้ามเสียใจ
จากนั้น เว่ยหลายก็ระเบิดเสียงหัวเราะเย้ยหยันออกมา “สมัยนี้ คนโง่ที่มีตาหามีแววไม่นั้น มีไม่น้อยเลยจริงๆ!”
“ป้ายหยกหวานหลงชิ้นนี้ถึงแม้จะไม่เลว แต่ราคา30ล้านก็ยอดเยี่ยมมากแล้ว นายประมูลในราคา80ล้าน อยู่ข้างนอก มากพอที่จะหาซื้อได้ถึงสามชิ้นที่เหมือนกันแล้ว จุ๊จุ๊ พวกคุณว่า นี่มันโง่และเสียสติใช่ไหม ? ฮ่าฮ่า……”
ทุกคนต่างก็หัวเราะออกมา แน่นอนว่า ในนี้มีคนที่เข้าใจราคาตลาดอยู่ไม่น้อย และรู้ว่าสิ่งที่เว่ยหลายพูดคือความจริง ต่างพากันหัวเราะเยาะ
ภายในห้องส่วนตัวนั้น อวิ้นเสว่เหยนถลึงตาใส่เซี่ยงเส้าหลงอย่างดุดัน “คุณไม่รู้เรื่องอะไรแล้วยังจะไปแย่งชิงกับเขาอีก!”
“เสียเงินไปฟรีๆมากมายขนาดนี้ ถึงเวลาจะอธิบายกับท่านประธานซ่งยังไง!”
เซี่ยงเส้าหลงกลับมีรอยยิ้ม แล้วเสียงจางๆ ก็ดังออกจากห้องส่วนตัว “ในเมื่อป้ายหยกหวานหลงผมคือผู้ประมูลได้ งั้นผมมีข้อแม้ที่อยากจะขอสักข้อหนึ่ง รบกวนคุณผู้ดำเนินการประมูลหยิบไดร์เป่าผมพลังงานไฟสูงมาหน่อย”
ทุกคนมองเขาด้วยความสงสัย เอาไดร์เป่าผมมาทำไม?
ผู้ดำเนินการประมูลไม่กล้าละเลย ไม่นานนัก ก็หยิบไดร์เป่าผมมา
“เปิดเบอร์แรงสุด เป่าไปที่หัวมังกรของป้ายหยกสัก10วินาที”
ทุกคนยิ่งงุนงงมากขึ้นไปอีก แม้พลังงานของไดร์เป่าผมจะไม่เล็ก แต่นี่มันคือป้ายหยก จะเป่าให้ป้ายหยกละลายได้งั้นเหรอ?
ถึงจะเป่าละลายแล้ว แต่เขาเป็นผู้ซื้อไปแล้ว คนที่เสีย ไม่ใช่ตัวเขาหรอกเหรอ!
สำหรับคำขอของเซี่ยงเส้าหลง ผู้ดำเนินการประมูลทำตาม ภายใต้การเป่าเบอร์แรงสุดของไดร์เป่าผมนั้น เศษหยกบางๆบนป้ายหยกก็ลอยออกมาไม่หยุดยั้ง ในภายใต้สายตาที่ทุกคนจ้องมอง หลังผ่านไป10วินาที เสียงไดร์เป่าผมได้หยุดลง ป้ายหยกก็ยังคงเป็นป้ายหยกนั้น แม้กระทั่งสี ก็ไม่มีความแตกต่างกันเลย
เว่ยหลายพูดอย่างเย็นชาและเหยียดหยามว่า “นายหมายความว่าอะไร? แสร้งทำเป็นลึกลับเพื่อกลบเกลื่อนความโง่เขลาของนายหรือ?”
ทันทีที่สิ้นเสียง ทันใดนั้น ก็มีชายชราคนหนึ่งลุกขึ้นยืนอย่างสั่นสะท้าน แววตา เต็มไปด้วยความตกตะลึง “นี่…… นี่หัวมังกรของป้ายหยกนี่ เหมือนกับมีลูกกะตา!”
อะไรนะ?!
หลังพูดจบ มีหลายคนก็ลุกขึ้นยืนด้วยความประหลาดใจ!
