ร้านอาหารฝรั่งเศส Saint Roste เป็นร้านอาหารที่ใหญ่และเป็นร้านอาหารหรูหราที่เชี่ยวชาญการทำอาหารยุโรปได้อย่างยอดเยี่ยมที่สุดในเมืองเทียนไห่
ทานอาหารที่นี่ ค่าอาหารรวมๆ แล้วหลักหมื่นขึ้นทั้งนั้น นับว่าหรูหรามาก
อวิ๋นเยนเอ๋อเงยหน้าขึ้นมอง ประตูร้านอาหาร ที่ประดับประดาอย่างหรูหรา กลืนน้ำลายอึกใหญ่ พูดว่า “คุณพ่อ หนูสามารถเข้าไปกินอาหารในร้านนี้ได้จริงๆ เหรอ?”
“ เพื่อนนักเรียนเคยพูดว่า ที่นี่มีบะหมี่ชนิดหนึ่งเรียกว่า สปาเกตตี หวานและอร่อยมาก!”
ในใจเซี่ยงเส้าหลงกลับปวดใจยิ่งนัก ลูกสาวของตน เดิมควรจะได้สัมผัสสิ่งที่ล้ำค่าที่มีอยู่ในโลกนี้ แต่เป็นเพราะตนเอง ที่ทำให้ลูกของตน ต้องแบกรับในสิ่งที่เด็กวัยเดียวกันไม่ควรจะได้รับ และไม่ควรที่จะกังวลเรื่องการกินอาหารและเสื้อผ้าที่สวมใส่
เซี่ยงเส้าหลงกอดอวิ๋นเยนเอ๋อไว้ในอ้อมกอดแน่น แย้มยิ้มกับลูกสาวและพูดว่า “ลูกรัก วันนี้ลูกเป็นเจ้าหญิงที่สูงส่งที่สุดในโลก ไม่ว่าลูกจะปรารถนาสิ่งใด พอจะนำมาให้ทุกอย่าง!”
“จริงๆ เหรอ?”
แววตาของอวิ๋นเยนเอ๋อเปล่งประกาย หอมแก้มเซี่ยงเส้าหลงไปฟอดใหญ่ พูดด้วยน้ำเสียงน่ารักๆ ว่า “ คุณพ่อดีจังเลย!”
เดินเข้าไปในร้านอาหาร พนักงานต้อนรับหญิงรีบจัดเตรียมที่นั่งไว้เรียบร้อย อวิ๋นเยนเอ๋อก็เหมือนกับไอ้หนุ่มที่เดินเข้ามาชมพื้นที่สวยงามครั้งแรก มองไปซ้ายทีขวาทีด้วยความสงสัย
จากนั้นดวงตาเปล่งประกาย เมื่อเห็นอาหารอันเลิศรสที่เรียงรายกันจำนวนมาก อวิ๋นเยนเอ๋อสูดดมกลิ่นอาหารเล็กน้อย ถามเบาๆ ว่า “คุณพ่อ หนูสามารถกินอันนี้ได้ไหม?”
เซี่ยงเส้าหลงพยักหน้ายิ้มและพูดว่า “ของพวกนี้ เป็นโซนอาหารบุฟเฟ่ต์ ฟรีทั้งหมด”
“ฟรีเหรอ?”
แววตาอวิ๋นเยนเอ๋อเปล่งประกาย วิ่งเหยาะๆ ไปแล้วพูดว่า “คุณพ่อรอประเดี๋ยว หนูจะไปหยิบของอร่อยๆ มาให้!”
มองเห็นท่าทางดีใจของอวิ๋นเยนเอ๋อ สายตาของเซี่ยงเส้าหลงที่จ้องมองลูกสาวนั้น เต็มไปด้วยความรักและเอ็นดู
ครู่เดียว อวิ๋นเยนเอ๋อตักอาหารฟรีมาจานโต เดินเข้าไปให้กับเซี่ยงเส้าหลงจำนวนหนึ่งด้วยท่าทางน่ารักน่าชังยิ่งนักและพูดว่า “คุณพ่อ หอมจริงนะ พ่อรีบกินเถอะ!”
เซี่ยงเส้าหลงไม่ปฏิเสธ ชี้ไปที่เมนูแย้มยิ้มพูดกับพนักงานบริการว่า “สั่งน้ำมาสองแก้วก่อนแล้วกัน ขอบใจมาก”
จากนั้นก็ทานอาหารที่วางอยู่ตรงหน้ากับอวิ๋นเยนเอ๋ออย่างมีความสุข
ชายหญิงที่นั่งอยู่โต๊ะข้างๆ เห็นภาพเช่นนี้
ผู้ชายชื่อหูตง ผู้หญิงชื่อหวังฮุ่ย เขาทั้งสองเป็นพนักงานบริษัทใหญ่แห่งหนึ่ง เงินเดือนก็นับว่าไม่น้อย
“ที่รัก ดูสิ มาทานอาหารฝรั่งเศสที่ร้านอาหารSaint Roste ตักแต่สปาเกตตีกินฟรี ช่างหน้าไม่อายจริงๆ !”
“ใช่ !คาดว่าคงจะอวดรวยต่อหน้าลูกสาว กลับพบว่าตัวเองไม่มีเงิน ดังนั้นจึงสั่งน้ำราคาถูกมาแค่สองแก้ว จากนั้นก็เอาแต่กิน สปาเกตตีฟรีๆ ของที่นี่ !”
หูตงมองดูสองพ่อลูกด้วยหางตาพูดด้วยน้ำเสียงเหยียดหยาม
“ฮึ น้ำเปล่ากับสปาเกตตีนี่นะ? นั่งทานอาหารข้างๆ คนประเภทนี้ ช่างไร้รสชาติเสียจริงๆ !”
หวังฮุ่ยวางมีดกับส้อมที่อยู่บนมือ มองดูด้วยสีหน้ารังเกียจ
“ทำยังไงได้ คุณคิดว่าคนอย่างพวกเราที่ทั้งมีเงินและมีฐานะมีได้เยอะงั้นเรหรอ? ทุกเดือนก็มาที่ร้านอาหารSaint Roste ได้ครั้งเดียว ทานอาหารหรูหราสักมื้อ สั่งไวน์ชาโตราคาหมื่นหยวนขวดหนึ่งเท่านั้น”
“นับว่าคนชนชั้นล่างในสังคมมีมาก!”
หูตงใช้มือชี้ไปทางสองพ่อลูกเซี่ยงเส้าหลง ใบหน้าเต็มไปด้วยความโอ้อวด พูดว่า “ก็เหมือนกับพวกเขา ไม่รู้ว่าสะสมเงินมานานเท่าไหร่แล้ว ถึงจะสามารถพาลูกสาวมากินที่นี่สักครั้ง ท้ายสุดกลับรู้ตัวอย่างโศกเศร้า ว่าอดมื้อกินมื้อมาครึ่งปี ทำได้เพียงสั่งน้ำเปล่ามาสองแก้วเท่านั้น นี่คือความทุกข์ของชนชั้นล่างจริงๆ !”
หวังฮุ่ยไม่อยากจะมองพวกเขาให้ ขัดหูขัดตา พูดด้วยน้ำเสียงดูหมิ่นว่า “ ไม่ตักน้ำใส่กะโหลกชะโงกดูเงาตัวเองบ้าง!อยู่ข้างๆ กับคนประเภทนี้ ฉันรู้สึกถึงเชื้อของชนชั้นต่ำของพวกเขา! อัปมงคลเสียจริงๆ !”
แม้ทั้งสองคนสนทนากันเบาๆ แต่เซี่ยงเส้าหลงได้ยินทุกคำที่พวกเขาพูด ในดวงตาของเขาเริ่มจุดประกายความไม่พอใจ แต่เมื่อได้เห็นรอยยิ้มที่แสนน่ารักของลูกสาว ความโกรธเคืองก็ค่อยๆ มลายหายสิ้น ช่างเถอะ อย่าให้เรื่องเล็กๆ ทำลายความสุขของลูกสาว
“คุณพ่อ! หนูป้อนให้พ่อนะ!”
จู่ๆ อวิ๋นเยนเอ๋อก็ใช้ส้อมตักสปาเกตตีคำโตยื่นให้กับเซี่ยงเส้าหลง บางทีเธออาจจะใช้แรงมากเกินไป เส้นสปาเกตตีจึงหลุดออกจากส้อม เส้นสปาเกตตีสดใหม่ ลอยไปที่โต๊ะข้างๆ อย่างเรียบร้อย
หวังฮุ่ยที่กำลังยกขวดแก้วขึ้นมาดื่ม พลันมองดูเส้นสปาเกตตีเหนียวหนืดที่ข้อมือขาวๆ ของเธอ ตะลึงงันอยู่สามวินาทีเต็ม ก่อนจะกรีดร้องออกมา!
อวิ๋นเยนเอ๋อที่พบว่าตัวเองได้ทำผิดไปครั้งใหญ่ รีบวิ่งเข้าไปด้วยใบหน้าตื่นตระหนกพูดว่า “ขอโทษค่ะขอโทษค่ะคุณน้า หนูไม่ได้ตั้งใจค่ะ!”
หวังฮุ่ยรีบหยิบผ้าขึ้นมาเช็ดเส้นสปาเกตตีบนข้อมือ พูดตะคอกเสียงดังใส่อวิ๋นเยนเอ๋อที่กำลังแสดงท่าทีขอโทษ “แกมันเจ้าเด็กน่ารังเกียจตัวเหม็นเน่า! ไปให้ไกลๆ จากฉัน!”
อวิ๋นเยนเอ๋อที่ถูกเธอตวาดรุนแรงเสียใจจนดวงตาแดงก่ำ เธอเม้มริมฝีปาก หยิบน้ำที่ยังไม่ได้เปิดขวดหนึ่งที่วางอยู่บนโต๊ะ ยื่นให้และพูดว่า “คุณน้าหนูต้องขอโทษจริงๆ หนูไม่ทันระวังเอง คุณดื่มน้ำเพื่อระบายความโกรธหน่อยเถอะ!”
เพล้ง!
หูตงปัดขวดน้ำตกลงบนพื้น มองใบหน้าเธอด้วยท่าทีเหยียดหยาม “ใครอยากจะกินน้ำราคาถูกของเธอ!”
สีหน้าของหวังฮุ่ยยิ่งดูถูกขึ้นไปอีกพูดว่า “ กินสปาเกตตีฟรีๆ มาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว พวกคุณไม่รู้สึกอายบ้างเหรอ?”
“ไม่มีปัญญากินก็อย่ามากินสิ! คิดกินฟรีให้อิ่มท้องเลยหรือไง!”
“ช่างไร้ยางอายเสียจริงๆ ไม่มีปัญญากินแล้วยังทำอวดเก่ง ไปกินบะหมี่ตามข้างถนนราคาสิบกว่าหยวนไม่ดีกว่าเหรอ?”
“วันนี้มันซวยจริงๆ พบกับคนอย่างพวกคุณ!”
หวังฮุ่ยสบถด่าออกมาเป็นชุดใหญ่ แสดงท่าทีหยิ่งยโสพูดอีกว่า “ไปให้ไกลๆ ! ฉันกลัวจะติดเชื้อคนจนของพวกแก!”
คำพูดเสียดแทงที่หยาบคายดังเข้าในหู ดวงตาของไอ้หนุ่มเริ่มแดงก่ำ ในขณะนั้นเอง มีอ้อมกอดของคนหนึ่งได้โอบกอดเธอไว้ ไอ้หนุ่มสะอึกสะอื้นพูดขึ้นว่า “คุณพ่อ……”
เซี่ยงเส้าหลงใช้มือลูบศีรษะของไอ้หนุ่มด้วยความรัก และพูด “ลูกรัก พ่ออยู่นี่!”
จากนั้นก็ส่งสายตา เย็นยะเยือกมองคนทั้งสองและพูดว่า “ขอโทษลูกสาวผมเดี๋ยวนี้!”
หวังฮุ่ยกวาดสายตามอง พูดด้วยน้ำเสียงเหยียดหยามว่า “คิดว่าตนเองแต่งตัวรอบคอบอย่างนี้ ก็จะดูเหมือนคนมีเงินเหรอ? ขอโทษพวกคุณ พวกคุณคู่ควรเหรอ?”
เซี่ยงเส้าหลงยังไม่ทันได้ตอบโต้กลับ ผู้จัดการร้านอาหารเดินเข้ามา มองดูคนทั้งสองฝ่าย ยิ่งกว่านั้นได้ให้ความสนใจอวิ๋นเยนเอ๋อ ที่อยู่ในอ้อมกอดของเซี่ยงเส้าหลง รีบแสดงท่าทีขอโทษว่า “ต้องขอโทษด้วยจริงๆ ที่ทำให้คุณต้องลำบากใจ!”
จากนั้น ก็ส่งสัญญาณให้กับพนักงานบริการ ครู่เดียว พนักงานบริการก็เสิร์ฟขนมหวานที่จัดมาอย่างสวยงามประณีตออกมาจานหนึ่ง
ผู้จัดการรับขนมหวานแย้มยิ้มและพูดว่า “คุณหนูน้อยที่น่ารัก นี่คือขนมหวานที่เชฟระดับสูงของเราทำขึ้นมาเป็นพิเศษให้กับหนู เพื่อแสดงความขอโทษจากใจจริง ในนามร้านอาหารของพวกเรา!”
มองเห็นภาพนี้ หูตงกับหวังฮุ่ยตกตะลึงในทันที!
“ผู้จัดการ! ผมต้องการคำอธิบาย!”
หูตงเดือดดาลขึ้นทันที เขาดูออกว่า ขนมหวานชิ้นเล็กๆ จานนี้ ทำจากเนยเกรดดีรวมกับไข่ปลาคาเวียร์ ขนมที่กินสามคำหมดนี้ สนนราคาอยู่ที่แปดพันหยวน แม้แต่พวกเขาเอง ก็ไม่ใช่ว่าจะสั่งมาทานกันง่ายๆ !
“มีสิทธิ์อะไรที่พวกเขาถึงได้รับขนมหวานเพื่อเป็นการตอบแทน แต่พวกเรากลับไม่ได้อะไรเลย?”
“ใช่! พวกเรากินอาหารที่นี่ก็ใช้จ่ายเงินไปสองหมื่นกว่า แต่พวกเขาสั่งน้ำเปล่ามาสองแก้วเท่านั้น และยังกินสปาเกตตีฟรีไปอีกมากมาย เมื่อเทียบค่าใช้จ่ายกันแล้ว ยังห่างกว่าพวกเรามาก ถ้าพูดถึงคำขอโทษของพวกคุณ พวกเราน่าจะได้รับมากกว่า!”
ผู้จัดการเผยรอยยิ้ม ที่ดูเป็นมืออาชีพพูดว่า “ท่านทั้งสอง ต้องขอโทษด้วยจริงๆ !”
“คุณผู้ชายท่านนี้ เป็นสมาชิกระดับเพชรที่มีเกียรติที่สุดของร้านอาหารพวกเรา ตามกฎของร้านอาหารพวกเรา สมาชิกระดับเพชร ต้องได้รับการดูแลอย่างมาตรฐานและดีที่สุด จะต้องไม่ให้พวกเขาออกไปจากร้านอาหารโดยไม่พอใจแม้แค่เพียงนิดเดียว”
“แม้ลูกค้าจะเกิดการทะเลาะเบาะแว้งใดๆ ร้านอาหารจะให้สิทธิพิเศษและปกป้องสมาชิกระดับเพชรก่อน!”
ผู้จัดการพูดจบ มองดูหูตงกับหวังฮุ่ยที่กำลังตกตะลึง พูดเพิ่มเติมขึ้นอีกประโยคว่า “กรณีการดูแลที่แตกต่างกัน ขอให้ท่านโปรดเข้าใจ!”
“ถ้าหากท่านยังไม่เข้าใจในความหมาย ร้านอาหารของพวกเราทำได้เพียงบันทึกชื่อของท่านทั้งสองลงในแบล็กลิสต์เพื่อห้ามเข้ามาในร้านอีก!”
