ผู้นำชายหนุ่มแข็งแกร่งที่มีผมสีเหลืองเดินมาที่หน้ากระจกรถ และใช้ไม้ในมือตีเคาะกระจกรถ แล้วตะโกนอย่างเย่อหยิ่ง “คนที่อยู่ข้างใน ลงจากรถให้กูเดี๋ยวนี้!”
บนใบหน้าของอวิ๋นเสว่เหยนเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เธอตัวสั่นพร้อมกับค่อยๆ หยิบโทรศัพท์ออกมา “เรา……เราแจ้งตำรวจเถอะ!”
เซี่ยงเส้าหลงจับมือเธอไว้ด้วยใบหน้าที่บูดบึ้ง แจ้งตำรวจ?
รบกวนช่วงเวลาความสุขของข้า แจ้งตำรวจแค่นี่มันจะไม่น้อยเกินไปสำหรับสารเลวพวกนี้เหรอ?
“เหยนเหยน คุณเชื่อใจผมไหม?”
อวิ๋นเสว่เหยนไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆ เขาถึงถามแบบนี้ เธอชะงักงันไปชั่วขณะ จากนั้นก็พยักหน้า
มุมปากของเซี่ยงเส้าหลงยกขึ้นเล็กน้อย “ในเมื่อคุณเชื่อใจผม ถ้าอย่างนั้นเราลงจากรถเดี๋ยวนี้!”
“ลงจากรถเหรอ? คุณบ้าไปแล้ว! พวกเขาคนเยอะขนาดนี้แถมยังมีอาวุธครบมือ ความปลอดภัยของชีวิตเราจะถูกคุกคามแน่!”
“เชื่อใจผมนะ ตราบใดที่มีผมอยู่ ผมจะไม่ยอมให้คุณได้รับบาดเจ็บแม้แต้นิดเดียว!”
ทันทีที่เขาพูดจบก็เปิดประตูรถ และอวิ๋นเสว่เหยนก็รู้สึกตื่นตระหนกตกใจ เธอกลัวว่าเซี่ยงเส้าหลงจะทำอะไรโง่ๆ จากนั้นเธอก็กัดฟันและเปิดประตูรถตามลงไป
เธอมองไปที่ผมทองที่ดุร้าย และพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ “นี่……พี่ใหญ่คนนี้ พวก…..พวกคุณจะทำอะไร?”
“ฉันยังพอมีเงินบ้างในตรงนี้ ไม่อย่างงั้นพวกคุณเอาไป คิดซะว่าฉันเลี้ยงพวกคุณกินอาหารมื้อดึกเถอะนะ!”
“เชี่ย！ผู้หญิงนี้สง่างามมาก!”
“กูไม่เคยเห็นผู้หญิงที่สวยงามขนาดนี้มาก่อน ทนไม่ไหวแล้วโว้ย เป้ากางเกงกูจะระเบิดแล้ว!”
เมื่อกลุ่มชายหนุ่มเห็นอวิ๋นเสว่เหยน ทันใดนั้นดวงตาของพวกเขาก็เปล่งประกาย และมองเธอด้วยสายตาที่เจ้าเล่ห์
เมื่อเผชิญกับสายตาที่เจ้าเล่ห์มากมายก่ายกองนี้ อวิ๋นเสว่เหยนก็รีบหนีไปหลบข้างหลังเซี่ยงเส้าหลง ผู้นำที่เป็นผมทองก็ได้เลียริมฝีปากของตัวเอง แล้วชี้ไปที่เซี่ยงเส้าหลงและพูดอย่างภาคภูมิใจ “เจ้าหนุ่มน้อย ถอยหลบไปด้านข้างสิ๊!”
เซี่ยงเส้าหลงมองเขาอย่างสงบ “พวกนายคิดจะทำอะไร?”
ผมทองหัวเราะอย่างเบิกบาน “จะทำอะไรแล้วมันเกี่ยวกับอะไรนาย ถึงจะทำก็ต้องทำกับผู้หญิงที่อยู่ข้างๆ นายสิ!”
“ฮ่าฮ่า……”
ลูกน้องเหล่านั้นหัวเราะอย่างเบิกบาน และมองไปที่อวิ๋นเสว่เหยนพร้อมกับเสียงหัวเราะที่หยิ่งผยอง
สายตาของเซี่ยงเส้าหลงเย็นชาลงทันที “ฉันแนะนำพวกนาย อย่าแกว่งเท้าหาเสี้ยนจะดีกว่า มิฉะนั้นผลที่ตามมาพวกนายจะแบกรับไม่ไหว!”
“อุ๊ย ฉันกลัวจังเลย!”
ผมทองหัวเราะและมีในมือของเขาก็ชี้ไปที่เซี่ยงเส้าหลง “คุณชายหยวนพูดถูก เป็นไอ้คนไร้ค่าที่เย่อหยิ่งและจองหองจริงๆ เจ้าหนุ่มน้อย กูตัดสินใจแล้ว นอกจากคุณชายหยวนที่ซื้อขาสองข้างของนายแล้ว เอาแขนอีกข้างหนึ่งของนาย คิดซะว่าเป็นของขวัญที่กูมอบให้ละกัน!”
ใบหน้าของเซี่ยเส้าหลงฉายแววเจตนาแห่งการฆ่า หยวนเหอ？เป็นเขานั่นเอง คาดไม่ถึงเลยว่าเขายังไม่ตายใจ!
เมื่อเผชิญหน้ากับความคุกคามของผมทอง เซี่ยงเส้าหลงไม่ได้สนใจอะไรเลย แต่ได้ทำให้อวิ๋นเสว่เหยนที่อยู่ข้างหลังเขาตกใจและกลัว โดยไม่คำหนึ่งถึงอันตรายของตัวเองซึ่งได้ลุกยืนออกมาอย่างรวดเร็ว “ไม่! ไม่นะ! พี่ใหญ่ฉันขอร้องโปรดทำร้ายเขาเลยนะ ไม่ว่าพวกคุณจะเรียกร้องอะไรฉันก็จะตกลง!”
เมื่อเห็นอวิ๋นเสว่เหยนยังคงกังวลความปลอดภัยของตัวเองอยู่ในขณะนี้ ก้นบึ้งหัวใจของเซี่ยงเส้าหลงก็ฉายแววความซาบซึ้ง
“ไม่ว่าจะเรียกร้องอะไร คุณก็จะตกลง?”
ผมทองหัวเราะอย่างเบิกบาน และสายตาทั้งคู่ของเขาก็มองขึ้นมองลงบนร่างกายที่บอบบางของอวิ๋นเสว่เหยนโดยไม่ปกปิดเลยแม้แต่นิด
“โอเค ถ้าอย่างงั้นเข้าไปจู๋จี๋กับพี่ในป่าเล็กๆ สิ บางทีพี่อาจจะสามารถพิจารณาอีกครั้ง แล้วปล่อยผู้ชายของคุณไป”
“พี่ผมทอง！”
ในเวลานี้ชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆ คนหนึ่งก็พูดขึ้นมาว่า “นี้คือผู้หญิงที่คุณชายหยวนว่าจะเอา พวกเราทำแบบนี้ เกรงว่าจะไม่ดี!”
ผมทองฮึด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “นายเข้าใจบ้าอะไร! สังคมในตอนนี้ผู้หญิงที่สวยงามเหล่านั้น จะมีสักกี่คนที่ยังคงบริสุทธิ์?”
“ผู้หญิงที่สวยงามขนาดนี้ พวกนายมีใครเคยเห็นบ้างไหม?”
“พวกนายลองคิดดูดีๆ ละกัน แต่ถ้าพลาดแล้วก็พลาดเลย!”
ทุกคนมองไปที่อวิ๋นเสว่เหยนพร้อมกับกลืนน้ำลาย และส่วนล่างของร่างกายก็เริ่มตอบสนองโดยไม่ได้ตั้งใจ
เมื่ออวิ๋นเสว่เหยนเห็นความตื่นเต้นและสั่นสะท้านของผู้ชายเหล่านั้น เธอก็ตัวสั่นไปทั้งตัวแล้วพูดว่า “ไม่นะ! อย่าเข้ามา ฉันสามารถให้เงินคุณได้!”
ผมทองค่อยๆ เดินเข้าใกล้ทีละก้าวพร้อมกับเสียงหัวเราะที่เบิกบาน “ฉันไม่ต้องการเงิน ฉันจะต้องการคุณ!”
เขาพูดด้วยเสียงคร่ำครวญก็พุ่งเข้าไปหาอวิ๋นเสว่เหยน เมื่อเห็นว่ากำลังจะเอาหญิงสวยมากอดไว้ในอ้อมแขน ทันใดนั้นก็มีร่างคนหนึ่งมาขวางอยู่ตรงกลาง
เซี่ยงเส้าหลงเอียงศีรษะแม้ว่าจะมีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้า แต่หน้าของเขานั้นเต็มไปด้วยเจตนาแห่งการฆ่า “พวกนายลืมฉันไปแล้วใช่ไหม?”
ผมทองโกรธขึ้นมาทันที “เชี่ยเอ้ย ในเมื่อมึงอยากรีบตาย งั้นกูสมปรารถนามึงเอง!”
เขาถือมีดขึ้นพร้อมกับเสียงหัวเราะของลมที่ดังก้อง และฟันตรงไปที่คอของเซี่ยงเส้าหลงอย่างกะทันหัน!
อวิ๋นเสว่เหยนกรีดร้องด้วยความตกใจและปิดตาของเธอโดยไม่รู้ตัว หลังจากนั้นไม่กี่วินาที เธอไม่ได้ยินเสียงกรีดร้องตามที่เธอจินตนาการไว้ นิ้วมือของเธอแยกจากกันเป็นช่องว่างเล็กน้อย แต่เธอกลับพบว่า มีดมาเชเต้ที่แหลมคมนั้นได้หยุดลงซึ่งอยู่ห่างจากศีรษะของเซี่ยงเส้าหลงไม่ถึงไม่สามนิ้ว และมีนิ้วมือสองนิ้วหนีบใบมีดไว้ เมื่อรับมือกับมีดที่ฟันลงมาที่ใช้แรงอย่างมาก ซึ่งเป็นเรื่องที่ยากที่จะฟันลงไปอีกแม้แต่นิด
มุมปากของเซี่ยงเส้าหลงยกขึ้นเล็กน้อย “เหยนเหยน เชื่อฟังผมนะ ปิดตาของคุณไว้”
หลังจากนั้นพิฆาตก็โพล่งออกมาอย่างกะทันหัน “เพราะว่าฉากต่อจากนี้ไป อาจจะมีคาวเลือดบ้าง!”
ทันทีที่พูดจบ เพียงแค่ได้ยินเสียงดังปัง ซึ่งมีดมาเชเต้ที่หนาแน่นที่ได้ฟันลงตรงกลางสองนิ้วนั้นก็ได้หักเป็นสองส่วน
เสียงภูตผีได้ดังแผ่วเบาในหูของทุกคน “พวกนายเคยได้ยินเสียงเปลือกไข่แตกไหม?”
ทุกคนตะลึงไปครู่หนึ่ง หลังจากนั้น ก็เห็นเพียงแค่เงาคนหนึ่งเคลื่อนเข้าไปอย่างกะทันหัน ทันใดนั้นก็ตามมาด้วยเสียงคลิกที่แผ่วเบา จากนั้นอีก เดิมทีที่แต่ละคนมาในแรกๆ ด้วยสีหน้าที่หยิ่งผยอง แต่ตอนนี้พวกเขาได้ขมวดคิ้วและความเจ็บปวดตรงเป้าที่ไม่สามารถอธิบายได้ ซึ่งเกือบทำให้พวกเขาหมดสติไป!
“อ๊าก!”
เสียงที่กรีดร้องดังขึ้นก่อน ซึ่งราวกับเขาในตอนแรก และเสียงกรีดร้องที่เศร้าโศกก็ดังขึ้นอย่างต่อเนื่องกันไปเป็นระลอก ทุกคนราวกับเกี๊ยวที่กำลังลงหม้อ จ๋อมจ๋อมจ๋อมจ๋อม ล้มลงกับพื้น และใช้มือทั้งสองข้างได้ปิดเป้าไว้ ซึ่งคนได้งอโค้งเป็นรูปกุ้ง
ชายร่างใหญ่สิบกว่าคนที่แข็งแกร่งและเต็มไปด้วยฮอร์โมนในเมื่อกี้ ซึ่งได้กลายเป็นขันทีทันที
“โอ๋ ฉันเกือบลืมไปแล้ว คุณบอกว่าจะมอบแขนให้ฉันข้างหนึ่งไม่ใช่เหรอ?”
เมื่อมองดูเซี่ยงเส้าหลงที่ค่อยๆ ก้าวเข้ามาใกล้ตัวเอง ผมทองจะกล้าหยิ่งผยองราวกับเมื่อกี้ได้อย่างไร และใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว แม้กระทั่งทนความเจ็บปวดตรงเป้าไว้แล้วคุกเข่าลงบนพื้น “พี่……พี่ใหญ่ผมผิดไปแล้ว คุณให้โอกาสผมครั้งนี้เถอะ!”
“ทั้งหมดนี้เป็นเพราะหยวนเหอ！หยวนเหอไอ้สารเลวนั้นสั่งให้ฉันทำแบบนี!”
เซี่ยงเส้าหลงมองลงมา และแววตาของเขาฉายแววที่เยือกเย็น “หยวนเหอ？”
จากนั้นเขามองไปที่ผมทอง และทันใดนั้นมุมปากของเขาฉายแววรอยยิ้มที่ดูแคลน “อยากให้ฉันปล่อยคุณไป ได้ ถ้าอย่างนั้นก็หนามยอกเอาหนามบ่ง เข้าใจไหม?”
ในขณะนี้หัวสมองของผมทองได้กลายเป็นหลักแหลมมาก “เข้าใจ! พี่ใหญ่! ผมจะจัดการเดี๋ยวนี้!”
หลังจากพูดจบก็รีบหยิบโทรศัพท์ออกมา “ฮาโหล คุณชายหยวน เรื่องได้จัดการเรียบร้อยแล้ว พวกเรารอนายอยู่ริมถนน นายรีบมาเลย!”
คุณชายหยวนที่รับสายโทรศัพท์ก็คาดไม่ถึงเหมือนกัน เขาขับพอร์เชอด้วยความเร็วปานลมกรดตลอดทาง และด้วยความตื่นเต้นที่ไม่อาจหยุดยั้งได้ในบนใบหน้าของเขา!
อวิ๋นเสว่เหยนเอ้ยอวิ๋นเสว่เหยน ต่อให้คุณเจ๋งแค่ไหน เดี๋ยวก็ต้องคุกเข่าลงตรงเป้าของฉันไม่ใช่หรือ?
นอกจากนี้ยังมีไอ้คนไร้ค่านั้น กูจะลวนลาม ขืนใจอวิ๋นเสว่เหยนอีดอกนั้นต่อหน้ามึง ให้พวกมึงรู้ไป นี้คือผลของการทำให้ฉันหยวนเหอขุ่นเคือง
ตลอดทางที่ไปไม่ถึง200ไมค์ ซึ่งใช้เวลาไม่ถึง10นาทีก็มาถึงสถานที่ที่ผมทองกล่าวไว้แล้ว ทันใดที่มาถึงรถยังหยุดไม่นิ่ง เขารีบลงจากลงพร้อมกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น “ไหนคนล่ะ? คนอยู่ไหน?”
ด้วยเสียงฮึที่เย็นชาของผมทอง และคนกลุ่มหนึ่งโค้งตัวล้อมรอบเข้ามาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้น
ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกถึงความผิดปกติ และหยวนเหอก็ตัวสั่นขึ้นมาทันที พร้อมกับความหวาดกกลัวบนใบหน้า “พี่……พี่ผมทอง นี้พวกนายกำลังจะทำอะไร?”
เมื่อนึกถึงทั้งหมดเป็นเพราะเขา ซึ่งเกือบทำให้ตัวเองและพี่น้องเหล่านี้กลายเป็นขันที และความโกรธแค้นก็โพล่งออกมา โดยยังไม่ทันที่จะคิดก็ได้เตะไปตรงที่เป้าของหยวนเหอ ทันใดนั้นหยวนเหอก็กรีดร้องอย่างเจ็บปวดและได้ล้มลงบนพื้นทันที
ผมทองมองไปที่เขาด้วยพร้อมกับใบหน้าที่ดุร้าย “เชี่ยเอ้ย! มึงทำให้กูต้องเจ็บไข่ กูก็จะทำให้มึงไข่แตก!”
จากนี้ไม่ไกลนัก เซี่ยงเส้าหลงผู้ที่ได้มองเห็นทั้งหมดนี้ และมุมปากของเขาก็ยกขึ้นเล็กน้อย จากนั้นก็พูดว่า “เหยนเหยน เราไปกันเถอะ!”
หลังจากพูดจบ ซึ่งไม่มีการตอบสนองใดๆ
“เหยนเหยน?”
เซี่ยงเส้าหลงหันศีรษะกลับไปด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย ทันใดนั้น ร่างกายที่ร้อนราวกับไฟก็พุ่งเข้ามาบนร่างกายของตัวเอง
ซึ่งไม่รู้ว่าเสื้อถักนิตติ้งถูกถอดทิ้งไว้ที่ไหนแล้ว เหลือเพียงแค่เกาะอกสีดำเท่านั้น และแขนขาวจั๊วะราวกับหยกทั้งสองข้างนั้นก็ได้โชว์อยู่กลางอากาศ
อวิ๋นเสว่เหยนเอามือทั้งสองข้างของเธอโอบรอบคอของเซี่ยงเส้าหลง ด้วยสายตาที่พร่ามัว และริมฝีปากสีแดงของเธอก็เปิดออกเล็กน้อย แล้วเธอก็พูดพล่าม “เส้าหลง ฉัน……ฉันร้อนจังเลย……”
เซี่ยงเส้าหลงกลืนน้ำลาย ความสุข มาได้อย่างกะทันหันเกินไปจริงๆ !
