“พี่สวี!ผมต้องการคำอธิบาย คำอธิบายที่สมเหตุสมผล!”
ฉวี่เฉิงมีสีหน้าที่มืดมนและมองไปที่สวีเวิ่นจุนกะทันหัน!
สวีเวิ่นจุนใช่สีหน้าที่เกรงกลัวและลนลานมองไปที่สวีเจี๋ย “สวีเจี๋ย!นายต้องการทำอะไรกันแน่! ฉันขอสั่งให้นายวางมีดลง!”
“นายหุบปากไปเลย!”
สวีเจี๋ยตะโกนใส่พ่อที่อยู่ตรงหน้า เขาไม่ได้มีสีหน้าที่อ่อนโยนอีกต่อไป และเหมือนดั่งคนบ้าที่มีใบหน้าที่ฟั่นเฟือน “ไอ้แก่มึงหุบปากไปเลยนะ ไม่งั้นกูจะฆ่ามึงเป็นคนแรกเลย!”
สวีเวิ่นจุนอึ้งไปเลย และเซไปเซมายื่นไม่อยู่เขาไม่คิดเลยว่าคนที่พูดคำเหล่านี้ออกมา จะเป็นลูกของเขาเองที่เป็นลูกกตัญญูและพึ่งพาได้!
“สวีเจี๋ย!”
ฉวี่อี้หมินก้าวออกมาหนึ่งก้าว “นายจะทำอะไรกันแน่?”
สวีเจี๋ยไม่ได้สนใจเขาและมองไปหาเซี่ยงเส้าหลง “นายรู้เรื่องนี้ได้อย่างไง?”
เซี่ยงเส้าหลงไม่ได้ปิดบังอะไรก็พูดออกมาตามตรงว่า “เผิงเซียวเป็นคนบอกฉัน ก่อนหน้านี้นายเคยรักผู้หญิงคนหนึ่ง และรักผู้หญิงคนนี้เอาเป็นเอาตายเลย จนถึงขั้นที่เคยคุยเรื่องจะแต่งงานไปแล้ว!”
“แต่ผู้หญิงคนนี้ก็ได้หายไปกะทันหัน หรือจะพูดว่าผู้หญิงคนนี้ตายไปแล้วจะเหมาะสมกว่า ต่อจากนั้นมา นายก็บอกพ่อว่าจะแต่งงานกับฉวี่เสี่ยวอี้แต่ครั้งล่าสุดที่เจอกันคือตอนอายุสิบขวบนะ!”
สามารถที่จะแต่งงานกับคนตระกูลฉวี่ได้ พ่อของนายต้องตกลงอย่างแน่นอน เพราะเขาก็ต้องรู้ว่าตระกูลฉวี่รุ่นที่สามมีเพียงแค่ฉวี่เสี่ยวอี้คนเดียว ใครที่ได้แต่งงานกับเธอ ตระกูลฉวี่ที่ยิ่งใหญ่ก็จะเป็นสินสอดของเขาโดยทันที”!”
สวีเวิ่นจุนมีสีหน้าที่เปลี่ยนไปเล็กน้อย สิ่งที่เขาคิดกับสิ่งเซี่ยงเส้าหลงพูดไม่ต่างกันมาก
“แต่สิ่งที่นายยังไม่รู้ก็คือจุดประสงค์ของนายกับพ่อของนายเหมือนกัน! แต่นายโหดกว่าพ่อนาย พ่อของนายหวังสมบัติในอนาคตของตระกูลฉวี่ แต่นายหวังสมบัติตอนนี้ของตระกูลฉวี่!”
ทุกคนมีสีหน้าที่ตกตะลึงและมองไปที่สวีเจี๋ย ตระกูลฉวี่เป็นตระกูลที่ยิ่งใหญ่เรื่องนี้เป็นที่ยอมรับกันทั่ว แต่สวีเจี๋ยร้อนเงินหรือ? ก็ไม่ใช่ เขาเป็นลูกที่ที่สุดพึ่งพาได้ที่สุดของสวีเวิ่นจุนเลยนะ สวีเวิ่นจุนได้ถ่ายทอดอำนาจในตระกูลสวีให้กับลูกของเขาไปนานแล้วหรือพูดง่ายๆ ว่าตอนนี้คนที่ใหญ่ที่สุดในตระกูลสวีก็คือสวีเจี๋ย!”
“ดังนั้นก่อนที่นานจะอารมณ์จะเปลี่ยนไป ฉันได้ใช้วิธีของฉันได้ข้อมูลของเรื่องนี้มา มีระยะหนึ่งที่นายเข้าออกประเทศบ่อยมากและจุดหมายปลายทางที่ไปบ่อยที่สุดยังเป็นเมืองแห่งการพนันที่โด่งดังระดับโลก คุณชายสวีในนี้จะมีอะไรที่มีส่วนเกี่ยวข้องกันหรือเปล่า?”
สวีเวิ่นจุนคิดอย่างละเอียดสีหน้าของเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง เขาไม่ใช่คนโง่นะ เขาเข้าใจความหมายที่เซี่ยงเส้าหลงกำลังจะสื่อถึง รีบหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วกดโทรไปเบอร์เบอร์หนึ่ง และเมื่อมีเสียงตอบกลับแล้วทำให้สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปอีกครั้งสีหน้าของเขายิ่งดูขาวซีดขึ้นไปอีก สุดท้ายเขาเซไปเซมาเกือบจะยืนไม่อยู่ เขาโยนโทรศัพท์ลงไปกับพื้นอย่างแรง แล้วชี้ไปที่สวีเจี๋ย “ไอ้นี้!นายทำอะไรลงไป!
“พ่อไว้ใจมึงขนาดไหน พ่อให้ตระกูลสวีทั้งตระกูลให้มึง มึงกลับหักหลังพ่อหรือ มึงเอาสมบัติของตระกูลไปเล่นพนันจนหมดตัวหรือ!”
“ถึงขั้นที่ต้องหุ่นในcยังถูกขายไปแล้วครึ่งหนึ่ง มึง……..ชั่งเป็นไอ้เลวจริงๆ !”
“ทะเลาะอะไรกัน!”
สวีเจี๋ยมีสีหน้าที่รำคาญ และมีสีหน้าที่มืดมนแล้วมองไปที่ที่สวีเวิ่นจุน “ไว้ใจผมหรือ ผมว่าผมมีความสามารถมากกว่า ผมสามารถที่จะนำพาตระกูลสวีไปสู่ความยิ่งใหญ่ได้ พ่อถึงให้อำนาจกับผม?”
“เงินแค่เล็กน้อย ถ้าผมมีตระกูลฉวี่ไม่ว่าผมจะแพ้ไปกี่ครั้งผมก็สามารถจะชนะและนำเงินกลับมาได้!”
“แต่สำหรับพ่อแล้ว ยิ่งอยู่ก็ยิ่งน่ารำคาญ แต่ก็เห็นแก่พ่อที่จะตายแล้วผมก็ไม่ถือสาอะไรแล้ว!”
สวีเวิ่นจุนมีสีหน้าที่เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง “นายหมายความว่าอะไร?
“จะไม่พูดไม่ได้แล้ว ว่าทำไมคุณชายสวีถึงไม่ดื่มชาแก้วนี้!”
เซี่ยงเส้าหลงก็พูดต่อว่า “น้ำนี้เป็นของทางโรงแรม เป็นน้ำดื่มสำหรับแขกของทางโรงแรม ถึงสวีเจี๋ยจะใจกล้าแค่ไหนก็ไม่กล้าที่จะไปมีเรื่องกับทุกคนแน่นอน เป้าหมายของเขาในวันนี้ง่ายมากก็คือนายท่านฉวี่และเจ้าตระกูลฉวี่ และนายที่เป็นคนตระกูลตระกูลสวีวิธีที่จะควบคุมทั้งสามคนในเวลาเดียวกัน ก็คือชาแก้วนั้น”
“ถ้าทายไม่ผิดชานั่นคงมีอะไรพิเศษแน่นอน?”
“เฮ้อๆ เซี่ยงเส้าหลง ฉันเสียใจที่ไม่ได้เชื่อเว่ยหลายและฆ่านายไปตั้งแต่แรก!”
“เรื่องก็มาถึงตอนนี้แล้ว ก็ไม่มีอะไรจะต้องปกปิดอีกต่อไป”
“ถูกต้องฉันได้วางยาที่ฉันปรุงเองใส่ในชา เป็นยาที่ฉันใช้เงินมากมายซื้อมาจากเหมียวเจียงเป็นสูตรยาโบราณ นอกจากฉันแล้วจะไม่มีใครมียาถอนพิษแน่นอน!”
“ใครที่กินไปแล้ว จะกลายเป็นอัมพาตแต่ยังมีสติอยู่และไม่สามารถขยับได้ ทุกๆ ครึ่งเดือนจะต้องกินยาถอนพิษ แต่ถ้าไม่ได้กินยาถอนพิษ การไหลเวียนของเลือดก็จะผิดปกติ สุดท้ายก็ตายด้วยความเจ็บปวดทรมาน!”
“ที่สำคัญไม่มียารักษา”
เมื่อประโยคนี้ถูกพูดออกมา ทุกคนอุทานออกมาด้วยความตกใจไปตามๆ กัน!
โดยเฉพาะคนที่ดื่มชาลงไป พวกเขามีสีหน้าที่เขียวมืดไปหมด
“ที่ให้นายท่านฉวี่และเจ้าตระกูลฉวี่ดื่มชาก็เพราะอยากจะจับตัวของฉวี่เสี่ยวอี้เพราะตอนนั้นเธอไม่สามารถที่จะขยับได้ ฉวี่เสี่ยวอี้เป็นคนที่มีอิทธิพลของตระกูลฉวี่ ถ้าเธอโอนสมบัติทั้งหมดให้นายวันไหน วันนั้นคงเป็นวันตายของเธอแน่ๆ !”
“สำหรับยาพิษที่อยู่ในตัวของตระกูลสวี เฮ้อๆ ตัวเองถืออำนาจดีกว่าจะถูกไอ้แก่ค่อยชี้นำอยู่!”
“นาย……นาย……มันเลวมาก!”
ฉวี่เฉิงโมโหจนหยุมหยิมไปทั้งตัว แต่ก็ไม่สามารถที่จะปกปิดความกลัวในสายตาเขาได้ “ตอนนี้ฉันขอสั่งให้นายเอายาถอนพิษออกมา!”
“จะมาสั่งฉันหรือลุงฉวี ลุงยังไม่เข้าใจสถานการณ์ตอนนี้หรือ? ”
“ตอนนี้ลุงมีสิทธิ์อะไรจะมาสั่งผม”
“หึ! สวีเจี๋ย! นายคิดว่าทำแบบนี้แล้วจะทำให้นายได้สมบัติของตระกูลฉวีหรือ? ฉันจะบอกอะไรให้นายคิดผิดแล้ว!”
“ผมรีบเขียนพินัยกรรมต่อให้ต้องบริจาคสมบัติทั้งหมด ก็ไม่มีวันให้นายได้สมบัติไปแม้แต่ชิ้นเดียว!”
“นายท่าน!ผมว่าคุณคงไม่ทำแบบนั้นนะ!”
สวีเจี๋ยยิ้มอย่างมืดมน “นายคิดว่าฉันจะไม่มีแผนสำรองหรือ?”
“ถ้าคุณทำแบบนั้น นอกจากหลานสาวของคุณแล้ว ทุกคนในที่นี้จะต้องตายเพราะคุณนะ!”
“แขกเหล่านี้เป็นแขกที่ตระกูลฉวี่เชิญมาถ้าเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา คุณว่าพวกเขาจะให้ใครเป็นผู้รับผิดชอบ?”
“ถ้าคุณอยากให้หลานสาวและทุกคนในนี้ออกไปจากที่นี้อย่างปลอดภัย รีบเซ็นหนังสือมองสมบัติให้ผม! แน่นอนว่าหนังสือนั้นผมได้เตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว เพียงแค่คุณเซ็นทุกอย่างก็เสร็จ!”
ต่อมาสวีเจี๋ยก็ได้หยิบกระดาษออกมาพร้อมสีหน้าที่ ประมาทเลินเล่อมองไปที่เซี่ยงเส้าหลง “เซี่ยงเส้าหลงนายเก่งจริง แต่คนที่ชนะคนสุดท้ายก็คือฉัน! ฮ่าฮ่า……”
เซี่ยงเส้าหลงมองสวีเจี๋ยที่กำลังหัวเราะเหมือนคนโง่และเอ่ยมากพูดออกมากะทันหัน “ฉันว่า นายจะดีใจเพื่ออะไร? ดวงตาดวงไหนของนายเห็นว่า นายชนะแล้ว?”
“ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา !”
“ถ้าเป็นแบบนี้ฉันก็จะให้นายตายตาหลับ!”
ต่อมาก็ได้เอาโทรศัพท์ออกมาแล้วกดเปิดลำโพงเมื่อสายติดแล้วก็พูดอย่างได้ใจว่า “มังกรดำ เอาคนของนายเข้ามาให้หมด!”
เสียงในสายเงียบไปสักพัก ก็ได้มีเสียงที่ เบิกบานรอยมาตามสาย “คุณชายสวี คงทำตามที่คุณต้องการไม่ได้แล้วละ!”
สวีเจี๋ยตกใจตาถลนออกมา “ราชาหมาป่า?”
“คนที่หักหลังผม ผมจะไม่ปรานีและเมตตาเขา แต่ถ้าคุณชายสวีอยากจะเจอเขาก็คงต้องไปที่เจอบนสวรรค์แล้วแหละ”
เซี่ยงเส้าหลงหัวเราะเบาๆ “คุณชายสวี นี่คือแผนของคุณหรือ?”
“นายอย่าพึ่งได้ใจ! แผนสำรองของฉันไม่ได้มีแค่แผนเดียว!”
“เว่ยหลาย!คนตระกูลฉวี่ได้ถูกฉันควบคุมไว้หมดแล้ว เรามาร่วมมือกันจัดการตระกูลฉวี่กันเถอะ!””
เสียงในสายมีเสียงที่สิ้นหวังของเว่ยหลายรอยมา “จัดการหรือ? จัดการอะไร?”
“ตอนนี้พวกเราก็เอาตัวไม่รอดกันอยู่แล้ว!”
สวีเจี๋ยอึ้งไปเลย “นายหมายความว่าอะไร?”
“มีคนที่มีอิทธิwลใหญ่ที่ลึกลับมาขัดขวางธุรกิจทั้งหมดของผม เรื่องเวทีมวยและเรื่องที่ฉันชดใช้เงินหนึ่งแสนล้านเรื่องเหล่านี้ทางตระกูลก็รับรู้แล้ว ตอนนี้ฉันก็เหมือนหมาหัวเน่า มีคนมาตามหาฉันเต็มไปหมด! จบแล้ว! ทุกอย่างจบลงแล้ว!”
พูดจบได้ยินเสียงวางสาย เหมือนเป็นเสียงสิ่งของล่วงไปในน้ำ หลังจากนั้นเสียงในสายก็หายไปเลย
“ทำ……ทำไมถึงเป็นแบบนี้?”
ดวงตาของสวีเจี๋ยเหม่อลอย
“ดูแล้ว ความเร็วของพี่ซ่งก็ไม่ช้านะ”
เซี่ยงเส้าหลงหัวเราะแล้วมองไปหาสวีเจี๋ย “ลืมบอกอะไรนายไป ยาพิษสูตรโบราณที่นายว่าไม่มียาถอนพิษ ถ้าฉันทายไม่ผิดมันคือผงละลายหัวใจ และขอโทษนะที่อื่นอาจจะหายาถอนพิษยากจริงๆ แต่ฉันมียาถอนพิษนั้น!”
“ดังนั้นนายยังมีแผนสำรองอยู่อีกมั้ย?”
“ฮ่าฮ่า……ฮ่าฮ่า……..”
“เซี่ยงเส้าหลง! นายจะไม่ให้ฉันมีชีวิตรอด ฉันก็จะให้ทุกคนตายไปพร้อมฉัน!”
“ข้างนอกมีทหารรับจ้างสามสิบคนที่ฉันจ้างมาด้วยเงินมหาศาล เพียงแค่ฉันสั่งคำเดียว ทุกคนในที่นี้ก็ต้องตายไปพร้อมฉัน!”
“ทั้งหมดนี้ก็เป็นเพราะนายบีบบังคับฉันเองนะ! ถ้าทุกคนจะโทษก็โทษเขาไปเลย!”
พูดจบเขาก็ได้เอาสิ่งของที่เหมือนรีโมทออกมา แล้วกดลงไปอย่างแรง!
ครึ่งนาทีผ่านไป หนึ่งนาทีผ่านไป สามนาทีผ่านไป ใบหน้าที่หัวเราะอย่างดุร้ายของสวีเจี๋ยก็ตอนนี้ได้แข็งทื่อไปทันที!
ผ่านไปไม่นานก็ได้มาทหารวิ่งเข้ามา คนที่เป็นหัวหน้าใบหน้าของเขายังมีเลือดที่สดติดอยู่ที่หน้าและพูดด้วยน้ำเสียงที่แข็งแรง “ข้างนอกมีศัตรูจำนวนสามสิบคน และได้ถูกกำจัดไปหมดแล้ว ภารกิจเสร็จสิ้น!”
เสียงสิ้งของกระทบกับพื้น!
มีดของสวีเจี๋ยได้หลุดจากมือร่วงลงไปพื้นตามเสียง ดวงตาที่เหม่อลอยแล้วนั่งลงไปกับพื้น “นาย……นายเป็นใครกันแน่?”
เซี่ยงเส้าหลงไม่ได้พูดอะไร แต่ฉวี่เสี่ยวอี้พูด เธอมองไปที่เงาของเขา ดวงตาคู่นั้นที่เลือนราง ในแววตาแฝงไปด้วยรักใคร่ที่ลึกซึ้งและพูดว่า “เขาเป็นตำนานในใจของผู้ชายหลายคน และเป็นฝันร้ายของศัตรู เขาคือเทพของกองทัพชายแดนเหนือ นามว่า นายพลน้อย!”
เซี่ยงเส้าหลงค่อยๆ ยิ้มกำลังจะพูดอะไรออกมา เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น หยิบขึ้นมาดูคือซ่งจื้อตง
“พี่ซ่ง มีอะไรหรือเปล่า?”
“เส้าหลง!”
น้ำเสียงของซ่งจื้อตงกลายเป็นน้ำเสียงที่หนักแน่นมาก “ถ้านายฟังฉันพูดจบแล้ว นายต้องใจเย็นๆ นะ”
“เสว่เหยนและเยนเอ๋อถูกลักพาตัวไปแล้ว!”
มันเป็นฤดูร้อน แต่กลับรู้สึกหนาวเย็นเหมือนฤดูหนาว!
อุณหภูมิของห้องอาหารทั้งห้องลดลงอย่างรวดเร็ว ทุกคนอดไม่ได้ที่จะหยุมหยิม!
“ฉันจะรีบกลับไปที่เมืองเทียนไห่!นายต้องใจเย็นๆ ก่อนนะ มีอะไรก็พวกเรามาค่อยๆ คิดหาวิธีกัน!ฮาโหล! ฮาโหล! เส้าหลง นายได้ยินฉันมั้ย?!”
เพี๊ยะ!
โทรศัพท์ถูกบีบจนระเบิด
เสียงราชานักฆ่าปกคลุมไปทั่วทั้งห้อง!
“ชายแดนเหนือ รวมพล!
