“นี่……นี่มันเป็นไปได้อย่างไร?”
ใบหน้าของชายวัยกลางคนจากตระกูลเจ้าที่เคยส่งเสียงโห่ร้องก่อนหน้านี้ซีดเผือดในทันที นั้นมัน500คนเลยนะ ไม่ใช่มด500ตัว เป็นไปได้อย่างไรที่กองกำลังทหารทั้งหมดแพ้ย่อยยับไม่เหลืออะไรในระยะเวลาสั้นขนาดนี้!
ในเวลานี้เหอเหยียนยง ก็ฉายแววความหวาดกลัวในดวงตา ถ้าหากสิ่งที่เขาแสดงให้เห็นก่อนหน้านี้ เป็นเพียงแค่ความสามารถส่วนตัวของเขาเองละก็ ถ้าอย่างนั้นหลังจากเหตุการณ์นี้ ก็เพียงพอที่จะพิสูจน์ว่า มีอิทธิพลไม่ธรรมดาอยู่เบื้องหลังเซี่ยงเส้าหลง!
“ไอ้หนู คุณยืนกรานที่จะเป็นศัตรูกับตระกูลเจ้าของผมเหรอ?”
“ผมไม่เคยคิดจะเป็นศัตรูกับพวกคุณมาก่อนเลยนะ แต่พวกคุณรังแกคนมากเกินไป!”
เซี่ยงเส้าหลงส่ายหัวอย่างช้าๆ “อ่อใช่แล้ว อีกอย่างขอแก้ไขปัญหาภาษาที่คุณใช้ผิด”
เขาเหลือบมองไปที่เหอเหยียนยงอย่างดูถูกเหยียดหยาม “เป็นศัตรูงั้นเหรอ? คุณยังไม่มีค่าพอ!”
“ผู้ที่ทำร้ายภรรยาและลูกสาวของผม ต่อให้ตายพันครั้งหมื่นครั้งก็ชดใช้ไม่ได้!”
“วันนี้ ก็เป็นเวลาที่พวกคุณต้องชดใช้ความผิดที่พวกคุณทำลงไป!”
น้ำเสียงของเซี่ยงเส้าหลง ราวกับลมหนาวในเดือนตุลาคม เหน็บหนาวและน่าเกรงขาม
เมื่อนึกถึงเยนเอ๋อที่หมดสติไม่ยอมฟื้น และภายใต้ใบหน้าอันนิ่งสงบ ทันใดนั้นภูเขาไฟก็ปะทุขึ้นในทันที!
“คุณ……คุณอย่ามากเกินไป!”
ทันใดนั้นเหอซือชิวก็เดินออกมาและชี้ไปที่เซี่ยงเส้าหลง สีหน้าที่เต็มไปด้วยความแค้นเคืองต่อความไม่เป็นธรรม!
“มากเกินไปงั้นเหรอ?”
“เวลาที่คุณข่มแย่งคว้าชิง ทำร้ายผู้ไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไร เคยคิดว่ามันเกินไปหรือเปล่า?”
“เวลาที่คุณจ้างผู้ร้ายฆ่าคน รังแกสตรีและเด็ก เคยคิดว่ามันเกินไปหรือเปล่า?”
“ถ้าหากผมเซี่ยงเส้าหลงเป็นแค่คนธรรมดา ถ้าอย่างนั้นคนในครอบครัวทั้งสามคนของผม ป่านนี้ก็คงจะถูกฝังลึกลงในภูเขาแล้ว ซึ่งมันคงจะไม่มีใครรู้ แล้วทั้งหมดนี้คุณเคยคิดบ้างไหม? !”
สามเสียงซักถาม สามเสียงประณาม!
ทันใดนั้นสีหน้าของเหอซือชิวซีดเผือด และมองไปที่คุณปู่อย่างเหลือเชื่อ “คุณปู่คะ เขาหมายความว่าอย่างไร?”
“พวกเรา……พวกเราไม่เคยทำใช่ไหม?”
ใบหน้าของเหอเหยียนยงมืดมน มีเพียงคนไม่กี่คนในตระกูลเหอเท่านั้นที่รู้เรื่องนี้ นอกจากนี้ไม่มีใครรู้เลย เขาเพิกเฉยต่อคำถามของหลานสาว และพูดอย่างเย็นชา “ไอ้หนู ผมรู้ว่าคุณมีความสามารถอยู่บ้าง!”
“แต่ถ้าคุณต้องการจะจัดการกับตระกูลเหอของผมด้วยสิ่งเหล่านี้ละก็ คิดเพ้อเจ้อ!”
“ผมจะให้คุณรู้ว่า ผมเหอเหยียนยงอยู่ในเมืองอ้าวมาหลายสิบปีนี้ ไม่ได้อยู่เสียเปล่านะ!”
ทันใดนั้นเซี่ยงเส้าหลงก็หัวเราะเยาะ “ไม่ใช่ว่าผมดูถูกคุณ อย่างคุณเนี่ยนะ อยู่ตรงหน้าผม ก็เป็นได้แค่ขยะ!”
“คุณ! ……”
“ถ้าอย่างนั้นก็ให้คุณเปิดหูเปิดตาดูความแข็งแกร่งของตระกูลเหอของผม!”
“ตามคำสั่งไป ว่าให้ทุกคน……”
ยังไม่ทันพูดจบ เพียงแค่เห็นพ่อบ้านวิ่งเข้ามาอีกครั้ง และสีหน้าดูแย่ยิ่งกว่าเดิม แม้กระทั่งมีความสั่นสะท้านเล็กน้อยในน้ำเสียง “นายท่าน! แย่แล้ว! ด้านนอกมีคนมาเยอะมาก และล้อมรอบพวกเราไว้!”
“อะไรนะ? !”
แผ่นดินกำลังสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง!
ดูเหมือนว่ามีกองกำลังเป็นหมื่นๆ พันๆ ตะโกนเสียงฆ่า และพุ่งสูงขึ้นไปบนท้องฟ้า!
นับร้อย!
เป็นพัน!
เป็นหมื่น!
เสียงโห่ร้องนับไม่ถ้วนด้วยกลิ่นอายราวกับเหล็กกล้า เข้าถึงใจผู้คนโดยตรง!
ผู้ชายเหล็กกล้าเหล่านี้เคยผ่านประสบการณ์ในสนามรบ กระฉับกระเฉงทรงพลังอย่างมาก และแขกเหล่านี้ซึ่งดำรงอยู่อย่างสุภาพและเป็นสง่าเลิศล้ำ ทุกคนต่างตัวสั่นไปหมด และขาของแต่ละคนอ่อนแรงจนแทบจะคุกเข่าลง
เงาดำดั้งเดิมที่อยู่ด้านนอกประตู แต่ละคนก็ล้มลงนอนอยู่บนพื้น และถูกแทนที่โดยทหารในชุดลายพรางทันที
หลังจากนั้น ถังซิวอยู่แนวหน้า เดินก้าวยาวเข้ามา!
“ถังซิว! นี่คุณหมายความว่าไง!”
เหอเหยียนยงตะโกนอย่างโกรธเคือง “ทหารยามของพวกคุณมีสิทธ์ในการปกป้องความปลอดภัยของเมืองอ้าวเท่านั้น ใครอนุญาตให้พวกคุณเคลื่อนกำลังโดยส่วนตัว และเข้าออกในเมืองอ้าว? !”
“ผมจะโทรบอกเจ้าเมือง! ฟ้องคุณในข้อหาใช้อำนาจโดยมิชอบ!”
“ไม่ต้องโทรแล้ว!”
ถังซิวหัวเราะเยาะ “เจ้าเมืองแห่งเมืองอ้าวถูกไล่ออกเพราะเขารับสินบนของคุณ และตอนนี้อยู่ภายใต้การดูแลของทหารยาม!”
“ในตอนนี้ผู้บริหารสูงสุดในทั้งเมืองอ้าวคือ……”
ขณะที่พูด เขาโค้งคำนับให้กับเซี่ยงเส้าหลงด้วยความเคารพเล็กน้อย “ก็คือเขา นายพลน้อยเซี่ยง!”
“นายพลน้อย!”
“ผู้บัญชาการถังซิวททหารยามนำพาทหาร10000นาย ทั้งหมดติดอาวุธครบมือเรียบร้อย รอให้ท่านจัดสั่ง!”
เหอเหยียนยงชะงัก และในสายตาไม่มีความหลักแหลมก่อนหน้านี้อีกต่อไป เขาเป็นอัมพาตนั่งอยู่ในรถเข็น ด้วยแววตาที่หม่นหมอง
ตระกูลเหอนั้นทรงพลัง แต่ต่อให้ทรงพลังเพียงใด ก็ไม่มีทางเป็นคู่ต่อสู้ของกองทัพติดอาวุธครบมือได้!
นายพลน้อย? นายพลน้อย?
เขาคิดทบทวนชื่อนี้อย่างพิถีพิถัน ทันใดนั้น ราวกับว่านึกอะไรบางอย่างขึ้นมา และคอที่แข็งทื่อก็หันกลับไปเล็กน้อย มองไปที่ใบหน้าชายหนุ่มคนนั้น
เขาเคยได้ยินมาก่อนว่า มีเทพรบไร้เทียมทาน ในนามชื่อพล ปกป้องดินแดน และครอบครองทั่วทุกทิศทาง!
แม้แต่คนใหญ่คนโตที่เขาก็ต้องเงยหน้าขึ้นมองก็เคยเอ่ยถึงชื่อนายพลน้อย ด้วยตัวตนของเขาแล้ว ใบหน้ายังแสดงถึงความเคารพ!
และคนใหญ่คนโตเคยพูดหกคำโดยไม่ตั้งใจในเริ่มแรก ทันใดนั้น เหมือนคล้ายกับมีเสียงนาฬิกาเรือนใหญ่ดังขึ้นข้างหู และทำให้ตกใจตื่นในทันที
“มีเขาอยู่ ประเทศชาติจะปลอดภัย!”
“ที่แท้เป็นอย่างนี้นี่เอง! เป็นอย่างนี้นี่เอง!”
หลังจากได้ทราบตัวตนที่แท้จริงของเซี่ยงเส้าหลงแล้ว ทันใดนั้นเหอเหยียนยงก็หัวเราะอย่างเศร้าใจ และแสงเจิดจ้าในดวงตาก็มืดมนลงอย่างสมบูรณ์
เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว เขารู้ดีว่าตัวเองนั้นเกินต้านลิขิตสวรรค์แล้ว!
ถึงแม้ว่าเขาจะเก่งแค่ไหน แต่ก็เป็นเพียงแค่นักธุรกิจคนหนึ่ง!
ตามที่โบราณกล่าวนักธุรกิจจะไม่สู้กับเจ้าหน้าที่ ยิ่งกว่านั้น เซี่ยงเส้าหลงยังเป็นผู้มีอำนาจแท้จริงในการควบคุมกระบอกปืน!
เซี่ยงเส้าหลงลุกยืนขึ้น จ้องมองด้วยความดูถูกเหยียดหยามไปยังราชาพนันที่ยโสโอหังอย่างยิ่ง และพูดอย่างเฉยเมย “ที่ดินไร่นั้น มีความลับอะไรกันแน่ มันถึงสำคัญกับคุณขนาดนี้?”
เหอเหยียนยงฝืนยิ้ม “ที่ดินไร่นั้นมีความเกี่ยวข้องกับความลับอันยิ่งใหญ่! แม้ว่านายพลน้อยผู้สง่างามอย่างคุณ จะมีอำนาจแข็งแกร่งมาก แต่ถ้าหากสัมผัสมากเกินไป มันอาจจะเป็นการหาเรื่องใส่ตัว!”
“เพราะความลับอันยิ่งใหญ่นั้น มันเกี่ยวข้องถึงคนใหญ่คนโตแห่งเมืองหลวง!”
“ถ้าหากผมบอกให้คุณ คุณไว้ชีวิตตระกูลเหอของผมได้หรือเปล่า?”
เซี่ยงเส้าหลงส่ายหัว “ไม่มีคุณ ผมก็สามารถตรวจสอบมันได้เหมือนกัน!”
“แล้วคุณต้องการอะไรถึงจะปล่อยตระกูลเหอของผมได้? ตนเองเป็นผู้ทำเพียงคนเดียว ก็จะรับผิดชอบเพียงคนเดียว พวกเขาทั้งหมด ไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไรเลย!”
“หันหน้าไปทางทิศเหนือ คุกเข่าลง! ขอโทษให้กับภรรยาและลูกสาวของผม!”
เซี่ยงเส้าหลงพูดอย่างเฉยเมย
สีหน้าของเหอเหยียนยงซีดเผือดทันที และทันใดนั้น เขาก็คว้ามีดผมไม้ที่เซี่ยงเส้าหลงวางไว้บนโต๊ะเมื่อสักครู่นี้ ก่อนที่ทุกคนจะมีปฏิกิริยาโต้กลับ เขาก็แทงเข้าที่หัวใจของตัวเอง!
พรวด!
เลือดพุ่งออกมาในทันที เหอซือชิวตะโกนด้วยความสยดสยอง และรีบพยุงเขาไว้ น้ำตาไหลพรากทันที “คุณปู่…คุณปู่ ท่านอย่าทำให้ตกใจแบบนี้สิ!”
เหอเหยียนยงโบกมือ และแววตาจ้องมองไปที่เซี่ยงเส้าหลง “ชั่วชีวิตของผมเหอเหยียนยงนี้ ไม่เคยคุกเข่าลงเพื่อขอร้องใคร!”
“ยั่วยุคนที่ไม่ควรยั่วยุ ก็สมควรโดนลงโทษ! ผมยอมเอาทรัพย์สินเกินครึ่งของตระกูลเหอ บวกเพิ่มกับชีวิตเหอเหยียนยงของผม เพื่อขอให้คุณปล่อยคนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไรเลยในตระกูลเหอของผม ได้ไหม?”
ทันใดนั้นแววตาของเซี่ยงเส้าหลงมองไปที่เขาด้วยความซับซ้อนเล็กน้อย หลังจากเงียบไปสามวินาที ก็พยักหน้าเล็กน้อย
เดิมทีเขาไม่ฆ่าคนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่อย่างไม่เลือกหน้าอยู่แล้ว ในเมื่อผู้กระทำผิดได้ตายไปแล้ว ดังนั้นก็ถือว่าเรื่องนี้ได้จบลงแล้ว!
เมื่อเห็นการพยักหน้าของเขา ดวงตาของเหอเหยียนยงฉายแวววาว ทันใดนั้นก็หายใจหอบๆ เหนื่อยๆ และสีหน้าก็ดูอิ่มเอมขึ้นมาในทันที ราวกับแสงสว่างของพระอาทิตย์สะท้อนกลับมา “ขอบ……ขอบคุณ!”
“ก่อนตาย ผมขอเตือนคุณอีกคำหนึ่ง อย่า……อย่าพยายามคิดอุบายกับที่ดินไร่นั้นเด็ดขาด ความลับที่อยู่เบื้องหลังเขานั้น แม้กระทั่ง……คุณ ก็ไม่สามารถแบกรับได้!
หลังจากพูดจบประโยคนี้ เขาค่อยๆ หันหัวกลับไป และจ้องมองไปที่เหอซือชิว ในแววตามีความเศร้าสลด ความสงสาร พร้อมกับความสำนึกแค้นใจตัวเองที่ได้ทำผิดไป!
“เสี่ยว……เสี่ยวชิว หลังจากนี้ไปตระกูลเหอ ฝากไว้กับลูกแล้วนะ!
ทันทีที่พูดจบ ศีรษะของเขาเอียงลง และไม่มีเสียงอีกต่อไป!
“คุณปู่!”
เสียงร้องแห่งความเศร้าโศก ดังก้องพุ่งสูงขึ้นไปบนท้องฟ้า
ราชาพนันที่ครองเมืองอ้าวมาเป็นเวลาครึ่งศตวรรษ ในที่สุดหลังจากวันที่เขาเกิดมาได้ร้อยปีนั้น เป็นเพราะว่าการตัดสินใจของตัวเอง ก็เลยทำให้ต้องชดใช้ด้วยชีวิต !
