เปลือกตาของเหลี่ยงจงขุยกระตุกอย่างดุเดือดชั่วขณะหนึ่ง?
เขาเป็นฮีโร่จริงๆเหรอ? เป็นไปไม่ได้!
ไอ้ผู้ชายคนนี้ ดูยังไงก็ไม่เหมือนรูปร่างของฮีโร่เลย!
“พี่ใหญ่ จำผิดคนรึเปล่า ไอ้คนนี้เป็นฮีโร่ได้ด้วยเหรอ?”
ทันใดนั้นชายคนนั้นก็มองเขาด้วยความไม่พอใจ “คุณเป็นใคร! พูดอะไรไร้สาระที่นี่!”
“เป็นไปได้ไหมว่าผมจะไม่รู้จักใครที่ช่วยลูกของผมเหรอ?!”
ระหว่างพูดก็นำห่อของขวัญชิ้นใหญ่และเล็กในมือวางข้างๆและพูดด้วยความเป็นห่วงว่า “เจ้าเซี่ยง คุณคือผู้มีพระคุณของครอบครัวเรา เพื่อได้ดูแลคุณ น้องสะใภ้พาเยนเอ๋อไปอยู่บ้านผมชั่วคราว แล้วเจ้าตัวเล็กสองคนก็เข้ากันได้มาก ตอนนี้ก็แค่รอให้คุณออกจากโรงพยาบาลแล้ว พวกเราค่อยมารวมตัวอีกที!”
“ถ้าคุณไม่รังเกียจ ให้หลิงเอ๋อขอคุณเป็นพ่อบุญธรรม ข้าเจี่ยงต้าซุนไม่ได้มีความสามารถอะไร ถ้ามีที่ไหนต้องการใช้ข้า เพียงแค่คุณพูด แล้วผมจะช่วยอย่างเต็มที่!”
เซี่ยงเส้าหลงยิ้มบิดเบี้ยว เมื่อเช้านี้ฉันเพิ่งรับหลานชายคนโตคนหนึ่งแล้ว ตอนนี้มารับลูกบุญธรรมอีกคนแล้วเหรอ?
เขามาที่เมืองหลวงครั้งนี้ โดยรวมแล้ว เขามาจัดพิธีมงคลรับญาติเหรอ!
ในขนาดที่ยังกลุ้มใจอยู่ ประตูก็ดังลั่นและดันเปิดออกอีกครั้ง ก็กลุ่มคนในเครื่องแบบทหารก็เดินเข้ามา
ดูกันชัดๆแล้ว นั้นเป็นนักดับเพลิงตอนที่ดับเพลิง
ที่เป็นหัวหน้าที่นำแถว เขาแสดงความตื่นเต้นจะทำความเคารพ เซี่ยงเส้าหลงรู้ว่าหลังจากเขาได้เห็นหลักฐานของตัวเองแล้ว เขาก็รู้ตัวตนของตัวเองแล้ว และขยิบตาใส่เขาอย่างคลุมเครือ หัวหน้าก็ไม่ได้โง่ รับรู้ความหมายได้ทันที ก็วางมือลง แล้วหยิบธงจากข้างหลังด้วยการแสดงความเคารพ ” คุณเซี่ยง!”
“เรามาที่นี่เพื่อขอบคุณโดยเฉพาะ!”
“เหตุการณ์ไฟไหม้ในห้างสรรพสินค้าซิงหลง คุณทำได้ดีมาก ดังนั้นหลังจากที่เจ้าหน้าที่ของหน่วยดับเพลิงของเราตัดสินใจมอบธงให้กับคุณ เพื่อเป็นการยอมรับการกระทำที่กล้าหาญของคุณ!”
“และค่าใช้จ่ายในระหว่างการรักษาทั้งหมดของคุณ จะเป็นหน่วยดับเพลิงของเรามารับผิดชอบทั้งหมด!”
เซี่ยงเส้าหลงไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องยอมรับไว้ เพื่อไม่ให้รบกวนการพักของเซี่ยงเส้าหลง ทั้งสองกลุ่มคนไม่ได้อยู่นาน หลังจากไป มองไปที่เหลี่ยงจงขุยที่ยังคงตะลึง เซี่ยงเส้าหลงเยาะเย้ย “เหยนเหยน ไปเปิดหน้าต่างหน่อย ให้เราได้ซาบซึ้งกับการที่พระเจ้าโบยบินไปสวรรค์ยังไง!”
ความอัปยศอดสูปรากฏบนใบหน้าของเหลี่ยงจงขุย แม่ง! นี่มันคือชั้นสิบนะ!
เขาใช่หรือไม่ใช่พระเจ้าเอาไว้ก่อน แต่ถ้าเขาบินออกไปจากที่นี่จริงๆ เขาต้องได้เห็นพระเจ้าแน่นอน!
อวิ๋นเสว่เหยนเลิกคิ้วและพูดว่า “ฮึม ตอนนี้เชื่อรึยัง!”
เหลี่ยงจงขุยยิ้มอย่างเย็นชา “เป็นฮีโร่ตัวจริงแล้วยังไงล่ะ!”
“ตอนนี้ท้องถนนเต็มไปด้วยฮีโร่ มีอะไรอัศจรรย์ขนาดนั้น!”
“ฉันจะบอกคุณเป็นครั้งสุดท้าย ย้ายออกจากห้องผู้ป่วยให้ฉันทันที ให้ห้องว่างไว้พี่ใหญ่ของฉัน มิฉะนั้น พี่น้องที่อยู่ข้างหลังฉัน จะไม่เกรงใจที่จะยกคุณออกไป!”
เมื่อเสียงคำพูดจบลง และทันใดนั้นก็มีเสียงร้องมาจากนอกประตู “อาขุย แกไม่ใช่กลับไปแล้วหรือ? ทำไมฉันยังได้ยินเสียงของแก?
อยู่ที่ไหนเนี่ย?”
ใบหน้าของเหลียงจงขุยเปลี่ยนไป แล้วเขาก็รีบออกไป จากนั้นผลักชายหนุ่มที่นั่งรถเข็นเข้ามาในห้อง เขาพูดด้วยรอยยิ้มเรียบๆ “พี่ใหญ่ นี่ฉันไม่ใช่กำลังคิดจะหาห้องผู้ป่วยส่วนตัวให้คุณอ่ะ?”
“ด้วยฐานะของคุณ คุณจะเบียดเบียนกับคนอื่นในห้องผู้ป่วยรวมได้อย่างไร!”
พูดเสร็จ เขาก็มองไปที่เซี่ยงเสาหลงอย่างดุเดือดแล้วพูด “ไอ้น้อง! นี่คือคุณชายใหญ่แห่งไห่ติ้งของเรา เห็นพี่ใหญ่ของฉันมาแล้ว ทำไมเจ้ายังไม่รีบไสหัวออกไปจากที่นี่ล่ะ?”
เสียงตบ!
เขาตบแบบไม่ทันตั้งตัว เหลียงจงขุยรู้สึกโมโหจนหน้ามืดขึ้นมาทันที จากนั้นมองไปยังคนที่นั่งรถเข็นด้วยท่าทางไม่พอใจ “พี่…พี่ใหญ่ คุณตบผมทำไม?”
ชายหนุ่มทำท่ากัดฟัน “เจ้ากล้าให้เขาย้ายออกจากห้องผู้ป่วยให้ข้าหรือ?”
“แม่ง เจ้าคาดหวังให้ข้าตายเร็วกว่านี้ใช่ไหม!”
พูดเสร็จยังไม่หายโกรธ เขาก็ตบอีกข้างหนึ่ง จากนั้นสายตาล้อเลียนของเซี่ยงเส้าหลง ชายหนุ่มก็ยิ้มออกมา “คุณอา ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่?”
เหลี่ยงจงขุยตะลึง！
จนกระทั่งลืมความเจ็บปวดบนใบหน้าไปเลย!
อะไร?
ฉันไม่ได้มีอาการประสาทหลอนนะ พี่ใหญ่ของคุณชายสิบสามแห่งไห่ติ้ง คุณชายใหญ่ของซิงหลงกรุ๊ป ยังเรียกชายคนนี้ว่าคุณอา? !
ตระกูลเมิ่งได้มีญาติแบบนี้เมื่อไหร่เหรอ?
ใบหน้าของเซี่ยงเส้าหลงกลายเป็นสีดำ เด็กคนนี้นี่ เรียกคุณอาจนติดปากเหรอ! เรียกจนตัวเองเหมือนคนแก่ไปเลย
แต่ใจของเมิ่งหยุนเสียงก็ขมขื่นเช่นกัน!
ข้าก็ไม่ได้อยากเรียกนายว่าคุณอาเหมือนกัน แต่พ่อข้าเรียกนายว่าน้องชาย ข้าก็ทำอะไรไม่ได้?
ถ้าข้าเรียกนายว่าพี่ชาย แล้วพ่อข้า ข้าจะเรียกว่าพ่อหรือเรียกว่าพี่ดี
เซี่ยงเส้าหลงกระตุกมุมปากของเขา ช่างมันเถอะ เรียกคุณอาก็คุณอา จากนั้น เขาลุกขึ้นจากเตียง เมิ่งหยุนเสียงก็ตกใจทันที “คุณอา คุณจะทำอะไร?”
“เอ่อ……ไม่ต้องตื่นเต้น ข้าแค่จะไปเข้าห้องน้ำ!”
“พวกแกยังมึนงงอะไรที่นี่! ไม่เห็นว่าคุณอาของข้าจะไปเข้าห้องน้ำเหรอ?!”
เมิ่งหยุนเสียงคำรามในทันใด และเหลียงจงขุยก็รู้สึกตื่นเต้น จากนั้นใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มแบบประจบ และเขาก็ก้าวไปข้างหน้าและพยุงเซี่ยงเส้าหลงอย่างระมัดระวัง “คุณอา เข้าใจผิด!ทั้งหมดนี้เป็นเรื่องเข้าใจผิด!
“ผมไม่คิดว่าคุณจะมีความสัมพันธ์แบบนี้กับพี่ใหญ่ของผม!”
“มามามา! ผมจะพยุงคุณไป ระวังอย่าลื่นล้มนะครับ!”
“พวกแกยังมัวทำอะไรอยู่!”
“กูให้พวกแกไสหัวไปจากที่นี่ พวกที่ควรซื้อดอกไม้ก็ซื้อดอกไม้ พวกที่ควรซื้อผลไม้ก็ซื้อผลไม้!”
“ทั้งหมดนี้ตกแต่งให้กูตามมาตรฐานของห้องชุดประธานาธิบดี ถ้าคุณอาของกูขาดหายไปอย่างเดียว กูจะถอดหนังของพวกแกออก!”
จากห้องผู้ป่วยที่รกร้างแต่เดิม กลับมีชีวิตชีวาขึ้นมาทันที และเซี่ยงเส้าหลงก็พูดไม่ออกอยู่พักหนึ่ง มันยากมากที่จะมาที่นี่ ไม่ใช่ว่าจะรับรุ่นน้องกลุ่มหนึ่งแล้วกลับไปนะ……
ในเวลาเดียวกัน ในเขตที่อยู่อาศัยอันเงียบสงบที่หนึ่ง ชายหนุ่มบีบหนังสือพิมพ์ในมือและมองไปยังใบหน้าของเจ้าหน้าที่กู้ภัยในกองไฟ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง “เซี่ยงเส้าหลง! คุณมาที่เมืองหลวงจริงๆด้วย”
พูดแล้วทิ้งหนังสือพิมพ์ แล้วก็ออกไป!
“หยุดนะ!”
เสียงคนแก่ดังขึ้นข้างหลังเขา และชายชรามองมาที่เขา “จะไปทำอะไร?”
“แน่นอนว่าจะไปหาไอ้สารเลวนั่นแก้แค้น!”
“ตอนอยู่เมืองอ้าวข้าไม่สามารถทำอะไรมันได้ ตอนนี้มาอยู่ในเมืองหลวงแล้ว ฉันจะยังปล่อยให้เขาหยิ่งผยองได้เหรอ?”
คนนี้คือจูปินที่มีใบหน้าโกรธ!
“คุณปู่ พูดตรงๆ เขาเป็นแค่ทหาร ท่านฉินเกษียณแล้ว ก็ไม่มีใครสามารถปกป้องเขาได้! นี่คือเมืองหลวง ไม่ใช่ชายแดนเหนือที่แห้งแล้ง!”
“ตรงนี้มีเพียงเขาคนเดียว มันง่ายมากๆ ที่จะเอาเขาให้ตาย!”
“สับสน!”
ชายชราตะโกนอย่างเย็นชา “ในเมื่อเซี่ยงเส้าหลงกล้ามาที่เมืองหลวง เจ้าคิดว่าเขาไม่มีที่พึ่งพาจริงๆหรือ?”
“ถึงฉินหยวนติ่งเกษียณแล้ว แต่เขาเป็นผู้นำอันดับห้ามาครึ่งชีวิต มีลูกศิษย์อยู่นับไม่ท่วน หากเจ้าต้องการใช้พลังของตระกูลเพื่อจัดการกับเซี่ยงเส้าหลง เจ้าคิดว่าเขาจะเพียงนั่งเฉยๆไม่สนใจเหรอ?”
“แล้ว…แล้วข้าควรทำอย่างไร?คงไม่ใช่ได้มองดูเขาแกว่งไปมาในอาณาเขตของเราใช่ไหม?”
“คุณปู่ หากพลาดโอกาสนี้ไป โอกาสหน้าจะหาได้ยากแล้ว!”
“พลังของเซี่ยงเส้าหลงในชายแดนเหนือเริ่มใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเขาเติบโตจนถึงระดับหนึ่ง ข้าเกรงว่าจะไม่มีใครสามารถยับยั้งเขาได้อีกต่อไป!”
ชายชรามองเขาอย่างมีความหมาย “คิดว่าข้าไม่รู้เหรอ?”
“ถึงจะมีพลังแรงแค่ไหน แต่มันก็เป็นเพียงแค่ทหารเล็กๆ ! มีฉินหยวนติ่งอยู่ คนรุ่นเก่าอย่างพวกเราไม่สะดวกที่จะลงมือ แต่ก็ยังมี พวกเจ้าไม่ใช่เหรอ?”
“การต่อสู้ของรุ่นเดียวกัน ชีวิตและความตายอยู่ในโชคชะตา และแม้ว่าฉินหยวนติ่งจะมาหาถึงที่ ก็พูดอะไรไม่ได้! ”
ดวงตาของจูปินเป็นประกาย “คุณปู่ ท่านหมายความว่า……”
“ฮึ่ม! แปดยักษ์ใหญ่ในเมืองหลวง ตอนนั้นถูกเซี่ยงเส้าหลงตีนำโดยหน่วยรบหลงเสี้ยวตีจนพิการไม่ใช่น้อย……”
“เฮ้ๆ คุณปู่ ข้าเข้าใจแล้ว!”
จูปินมีรอยยิ้มบูดบึ้งบนใบหน้าของเขา “ดูเหมือนว่าข้าควรแจ้งให้ทุกคนทราบว่าถึงเวลาทำกิจกรรมร่วมกันเพื่อต้อนรับเพื่อนเก่าแล้ว!”
ท้องฟ้าจะเปลี่ยนสี เมฆจะเปลี่ยนไป!
พายุและฝนกำลังมา ภูเขาเต็มไปด้วยอาคาร……
