ตึกกุ้ยปินที่เคยเต็มไปด้วยแขก คืนนี้กลับเงียบผิดปกติ
คนจำนวนนับไม่ถ้วนในชุดดำยืนล้อมที่บริเวณตึกอย่างแน่นหนา ควบคุมตึกนี้ราวกับเป็นสถานที่ลึกลับแห่งหนึ่ง!
มีรถจอดที่หน้าประตูตึกกุ้ยปิน หยางเซียวเดินลงจากรถและเปิดประตูรถให้เซี่ยงเส้าหลง เมื่อมองเห็นประตูที่ตบแต่งด้วยไฟนีออนแพรวตา ดวงตาของเซี่ยงเส้าหลงเป็นเหมือนหลุมดำที่ลึกและไม่มีที่สิ้นสุด!
“หยุด!”
เมื่อพวกเขาไปถึงประตู ชายชุดดำสองคนเอื้อมมือไปกั้นเซี่ยงเส้าหลงไว้ หนึ่งในนั้นมองดูเขาอย่างโอหังและกล่าวว่า “ก่อนที่พวกคุณจะเข้าไป ต้องผ่านการค้นตัวก่อน!”
ในขณะที่พูดนั้น เขาเอื้อมมือไปแตะร่างกายของเซี่ยงเส้าหลงโดยไม่รอให้เซี่ยงเส้าหลงอนุญาตก่อน สีหน้าของหยางเซียวที่อยู่ข้างหลังเขาเย็นชาขึ้นมาทันที จากนั้นเขาก็เอื้อมมือไปจับข้อมือของชายชุดดำไว้และพลิกไปด้านหลังตามด้วยยกเข่าขึ้นเตะลงที่ชายชุดดำอย่างแรง และกดตัวเขาไว้ที่ประตูโดยตรง และพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่เป็นมิตรว่า “แกเป็นใครแล้วกล้าดียังไงมาค้นตัวนายพลน้อยแบบนี้?”
ชายร่างสูงในชุดดำเจ็บปวดจนเหงื่อไหลออกมาจากใบหน้า เมื่อเห็นสภาพจนตรอกของเขา หยางเซียวก็ทำเสียงฮึดฮัดอย่างเย็นชาและผลักเขาทิ้งอย่างไม่แยแส จากนั้นเซี่ยงเส้าหลงก็เดินเข้าไปโดยไม่หรี่ตามองรอบข้าง
การตกแต่งที่วิจิตรงดงามเต็มไปด้วยบรรยากาศคลาสสิกและสูงส่ง ในเวลานี้ ชายที่มีลักษณะเหมือนพ่อบ้านเดินเข้ามาแล้วพูดว่า “ขอโทษครับ คุณคือเซี่ยงเส้าหลง คุณเซี่ยงหรือเปล่าครับ?”
เซี่ยงเส้าหลงพยักหน้า
“คุณเจียงเส้าชื่อกำลังรอคุณอยู่ด้านล่าง ให้ผมพาคุณไปที่นั่นครับ!”
ด้านล่าง?
ดวงตาของเซี่ยงเส้าหลงฉายแววเฉียบแหลมอย่างเงียบๆ ดูเหมือนว่าตึกกุ้ยปินแห่งนี้จะไม่ได้เป็นเพียงโรงแรมธรรมดาเท่านั้น……
ในขณะที่หยางเซียวกำลังจะเดินตามทั้งคู่ไปนั้น พ่อบ้านก็ยิ้มอย่างรู้สึกผิด “ต้องขออภัยด้วย คุณเจียงเส้าชื่อกล่าวว่า ให้คุณเซี่ยงไปเพียงคนเดียวครับ!”
ขณะที่หยางเซียวกำลังจะอาละวาดนั้น เซี่ยงเส้าหลงก็พูดอย่างราบเรียบว่า “คุณรออยู่ที่นี่เถอะ!”
“แต่นายพลน้อยครับ คุณ…”
ความกังวลปรากฏขึ้นในดวงตาของหยางเซียว
“ไม่เป็นไร! เมื่อห้าปีที่แล้วฉันสามารถให้พวกเขาเห็นฉันเหมือนหนูเห็นแมวได้ ห้าปีต่อมาแม้ว่าหนูจะโตแล้วแต่ก็ยังเป็นหนูอยู่วันยังค่ำ!”
พ่อบ้านพาเซี่ยงเส้าหลงไปที่ห้องส่วนตัวธรรมดาแห่งหนึ่ง และหมุนแจกันที่วางอยู่บนโต๊ะเบาๆ จากนั้นม่านบังตาที่ตั้งอยู่ข้างหลังเขาก็ค่อยๆ เปิดออกเผยให้เห็นหลุมดำที่สอนอยู่ในนั้น
เซี่ยงเส้าหลงจับจ้องอย่างไม่ละสายตา อย่างที่คิดไม่มีผิด มีหลุมอยู่ในนั้นจริงๆ!
“คุณเซี่ยงครับ ผมส่งคุณได้เพียงเท่านี้ คุณเจียงเส้าชื่อและคนอื่นๆ รอคุณอยู่ด้านล่างแล้วครับ!”
เซี่ยงเส้าหลงไม่มีความขลาดเขลาแม้แต่น้อย เขาเดินเข้าไปโดยตรง และเดินได้ไม่นานสถานที่แห่งนั้นก็กว้างขวางและสว่างไสวขึ้นมา และสนามอันกว้างขวางราวกับเป็นสนามกีฬาเล็กๆ ก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าเขาทันที!
ล้อมรอบด้วยที่นั่งเป็นชั้นๆ และตรงกลางเป็นสังเวียนคล้ายกับเวทีมวย!
ไม่มีใครจะจินตนาการได้ว่าภายในเมืองหลวงที่มีราคาที่ดินแพงสุดๆ แห่งนี้ จะมีความลับใหญ่ขนาดนี้ซ่อนไว้ด้านล่างได้!
“หัวหน้าเซี่ยง ไม่สิ ตอนนี้ต้องเรียกว่านายพลน้อยแล้วสินะ ยินดีต้อนรับสู่อุตสาหกรรมของตระกูลเจียงครับ!”
เจียงเส้าชื่อกางแขนออกและมองไปที่เขาด้วยสายตาเฉียบแหลม “หวังว่าคุณจะชอบสถานที่แห่งนี้นะครับ!”
“เชอะ! นายพลน้อยบ้าบออะไร!”
หูคางถุยน้ำลายและเดินเข้ามาด้วยความรังเกียจ “แค่ทหารใหญ่คนหนึ่งก็เท่านั้น! ไม่ว่าจะใหญ่ขนาดไหนก็เป็นแค่ทหาร ผู้บังคับบัญชาบอกให้เขาไปตายเขาก็ต้องตาย!”
ต่อมา ก็มีคนเดินเข้ามาอย่างต่อเนื่อง รวมเป็นแปดคน และจูปินก็อยู่ในนั้นด้วย!
มองดูใบหน้าที่คุ้นเคยเหล่านี้แล้ว สิ่งที่เปลี่ยนไปจากเดิมคือคนเหล่านี้ไม่มีความโอ้อวดและความอ่อนต่อโลกในตอนแรกอีกต่อไป และสิ่งที่ไม่เคยเปลี่ยนนั้นคือการจ้องมองเขาด้วยสายตาเกลียดชัง และจู่ๆ เซี่ยงเส้าหลงก็หัวเราะ “มาครบทุกคนเลยจริงๆ!”
“วันนี้ทายาทเศรษฐีที่ไร้ประโยชน์ทั้งแปดแห่งเมืองหลวงมาครบหมดเลย ดูเหมือนว่าฉันเซี่ยงเส้าหลงช่างเป็นผู้มีเกียรติจริงๆ !”
“เซี่ยงเส้าหลง!”
โสงจ่านแห่งตระกูลโสง ก้าวออกมาด้วยใบหน้าที่เหี้ยมโหด “คราวที่แล้วคุณทุบตีฉันจนกระดูกซี่โครงของฉันหักไปเจ็ดซี่ ฉันเคียดแค้นในใจมาป็นเวลาห้าปีแล้ว! วันนี้ฉันจะทำลายซี่โครงทั้งหมดในร่างกายของคุณทีละซี่ด้วยมือฉันเอง!”
เซี่ยงเส้าหลงเหลือบมองเขาอย่างเฉยเมย “คุณจู่โจมผู้อื่นในกลางแจ้งและฆ่าคนสองคนติดต่อกันแถมยังทำเรื่องชั่วร้ายต่อเนื่องด้วยโสงจ่านถ้าไม่ใช่เพราะคุณท่านของคุณมาได้ทันเวลาล่ะก็ ป่านนี้หญ้าคงท่วมหลุมฝังศพของคุณอย่างน้อยก็สูงสองเมตรแล้วมั้ง !”
“เหอะๆ สมกับที่เป็นนายพลน้อยจริงๆ ! ไม่ว่าจะเวลาไหนก็ยังคงสงบจิตสงบใจได้เสมอ!”
เจียงเส้าชื่อปรบมือหลายครั้ง จากนั้นก็กล่าวด้วยรอยยิ้ม “แต่ไม่รู้ว่าเมื่อคุณเห็นของขวัญที่เราเตรียมไว้ให้แล้วคุณยังจะสงบดังเช่นเคยได้หรือไม่!”
“หยุดพูดจาไร้สาระได้แล้ว! ปล่อยตัวเพื่อนฉันซะ!”
“เอ๊ะ? ดูเหมือนว่าคุณจะเดาได้แล้ว ถ้าอย่างนั้นไปเอาของขวัญออกมาได้!”
สวบ!
ทันใดนั้นก็มีเชือกตกลงมาแขวนไว้กลางอากาศจากด้านบน และมีคนเจ็ดคนถูกมัดไว้ที่ปลายเชือก ตามร่างกายของคนเหล่านี้เต็มไปด้วยบาดแผลและรอยฟกช้ำ ดูแล้วอนาถมาก!
เมื่อมองเห็นเซี่ยงเส้าหลง ทั้งเจ็ดคนก็ตะโกนโดยไม่สนใจอาการบาดเจ็บของพวกเขาเลย “หัวหน้า!รีบหนีไปเร็วเข้า! นี่คือกับดัก!”
“หัวหน้า!รีบหนีไปเถอะ! ชีวิตของพวกเราไม่สำคัญเท่าความปลอดภัยของคุณหรอก!”
ดวงตาของเซี่ยงเส้าหลงบูดบึ้งในทันที แม้ว่าจะไม่ได้เจอหน้ากันเป็นเวลาห้าปีแล้ว แต่เขาสามารถจำชื่อของแต่ละคนได้ในทันทีที่เห็นหน้าพวกเขา พวกเขาทั้งเจ็ดคนนี้เคยเป็นพี่น้องที่ร่วมเป็นร่วมตายกับเขามาก่อน แต่เวลานี้ พวกเขากลับถูกแขวนไว้ที่นี่อย่างน่าสลดใจ!
พวกเขาบอกให้เซี่ยงเส้าหลงรีบหนีไป แต่เซี่ยงเส้าหลงจะหนีไปอีกครั้งได้อย่างไร!
“พวกคุณต้องการอะไร!”
“ง่ายมาก!”
ความคลั่งไคล้ฉายผ่านดวงตาของเจียงเส้าชื่อ จากนั้นก็จับจ้องไปที่เขาอย่างไม่ละสายตา “นี่คือเวทีใต้ดินที่ใหญ่ที่สุดในเมืองหลวง เป็นที่ซึ่งคนรวยและผู้มีอำนาจมากมายยอมมาผลาญเงินเหมือนผลาญดิน และเหล่านักสู้จำนวนนับไม่ถ้วนได้สร้างความบันเทิงให้กับผู้ชมที่นี่ด้วยเลือดและชีวิต และอุทิศการแสดงชั้นเลิศให้กับเหล่าคนรวยในที่แห่งนี้!”
“วันนี้ พี่น้องของเราก็อยากเป็นผู้ชมสักครั้งหนึ่ง และชื่นชมความสามารถของอดีตหัวหน้าแห่งหน่วยรบหลงเสี้ยว และนายพลน้อยแห่งแดนเหนือในปัจจุบันจะแข็งแกร่งขนาดไหน!”
จากนั้นเจตนาฆ่าฉายผ่านดวงตาของเขา “เพื่อแสดงความเคารพต่อคุณ พวกเราทั้งแปดคนได้เชิญปรมาจารย์มาเป็นตัวแทนของแต่ละคนด้วย และภารกิจของเซี่ยงเส้าหลงก็ง่ายนิดเดียว นั่นก็คือการเอาชนะพวกเขา!”
“อ๋อจริงสิ! ไม่ใช่เอาชนะพวกเขาทีละคนนะ แต่คุณต้องเอาชนะพวกเขาทั้งหมดในครั้งเดียวนะ!”
ทันทีที่เขาพูดจบ ทั้งแปดคนก็หัวเราะเสียงดัง และสายตาที่จ้องมองเซี่ยงเส้าหลงก็เหมือนกับว่าพวกเขากำลังจ้องมองคนตายอยู่!
คืนนี้ พวกเขาไม่เคยคิดแม้แต่จะให้เซี่ยงเส้าหลงรอดชีวิตไปจากที่นี่อยู่แล้ว!
หลังจากนั้นชายร่างใหญ่กำยำก็เดินออกมา เจียงเส้าชื่อที่นั่งไขว่ห้างอยู่ในกลุ่มผู้ชมแนะนำอย่างภาคภูมิใจว่า “นี่คือแชมป์มวยไทย และเป็นที่รู้จักในทั่วโลกด้วย น้อยคนที่สามารถเป็นคู่แข่งเขาได้! คนที่ตายคามือเขานั้นไม่ต่ำกว่าสิบคนแล้ว! ”
หลังจากนั้นไม่นาน พื้นดินก็สั่นไหวเล็กน้อย และชายอ้วนคนหนึ่งเดินออกมา ในขณะที่เขาเดินนั้นไขมันตามร่างกายของเขาก็สั่นไหวไปด้วย
“คนนี้คือนักมวยปล้ำซูโม่ที่มีชื่อเสียงโด่งดังระดับโลก ขอเตือนด้วยความหวังดีว่า ระดับความแข็งแกร่งของเขาสามารถที่จะบดขยี้กะโหลกแข็งได้อย่างง่ายดาย!”
ผู้เข้าแข่งในครั้งนี้ไล่เลี่ยกันเดินออกมาต่อเนื่อง ในตัวของแต่ละคนนั้นเต็มไปด้วยความสยดสยอง และสายตาที่มองเซี่ยงเส้าหลงก็เต็มไปด้วยเจตนาแห่งความชั่วร้าย!
เหล่าทายาทเศรษฐีทั้งแปดได้ทุ่มเทโดยการใช้ความสามารถสูงสุดของพวกเขา และยังรวบรวมปรมาจารย์ที่ยอดเยี่ยมที่สุดเท่าที่สามารถหามาได้ เพื่อที่จะให้เซี่ยงเส้าหลงอยู่ที่นี่ตลอดไป
ใบหน้าของเซี่ยงเส้าหลงหนักแน่นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน การเผชิญหน้ากับปรมาจารย์มากมายขนาดนี้ แม้แต่เขาเองยังต้องระมัดระวังให้มากขึ้น!
“ผู้เข้าแข่งคนสุดท้ายคือของขวัญที่ฉันเตรียมไว้ให้นายพลน้อยเซี่ยงเป็นพิเศษเลยนะ!”
ทันใดนั้นเจียงเส้าชื่อก็ลุกขึ้นยืนด้วยสีหน้าดุร้าย “นักฆ่าที่ปรากฏตัวขึ้นอย่างฉับพลันเมื่อหกปีที่แล้ว นักฆ่าที่มีความบ้าคลั่งอันดับห้าของโลก …คนขี้เมาที่เอาแต่ดื่มสุราไปวันๆ เท่านั้น!”
ในไม่ช้ากลิ่นฉุนของแอลกอฮอล์ก็กระจัดกระจายในอากาศ และกลิ่นฉุนนี้แรงจนกระทั่งเหล่าทายาททั้งหลายที่อยู่ห่างออกไปสิบเมตรยังต้องยกมือขึ้นปิดจมูกของพวกเขา
ภายในความมืดมีชายคนหนึ่งที่มีสภาพมอมแมมและสายตาเบลอเพราะอาการเมาบวกกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยหนวดเคราวเดินออกมาอย่างโซเซ ในมือถือขวดเหล้าที่ทำจากน้ำเต้าไว้ และเดินสองก้าวเขาก็จะดื่มสองอึก การเดินซวนเซอาจทำให้เขาล้มลงไปนอนกับพื้นได้เสมอ
จูปินขมวดคิ้วและพูดว่า “เส้าชื่อ คนที่คุณหามาดูไม่น่าเชื่อถือเลย!”
เจียงเส้าชื่อยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “มันเชื่อถือได้แน่นอน!”
“แม้ว่าไอ้ขี้เมานี้จะติดสุรา แต่เขามีทักษะที่แท้จริง!”
“เหล้าลมจัดหนึ่งถัง ส่งเจ้าลงนรก! เหล้าประเภทลมจัด คนประเภทเหี้ยมโหด! ตั้งแต่ไอ้ขี้เมานี้เข้าวงการนี้มา เขายังไม่เคยพลาดเลยแม้แต่ครั้งเดียว กว่าจะเชิญผู้ยิ่งใหญ่อย่างเขามาได้ฉันได้ทุ่มเททั้งเงินทองและกำลังไปมาก”
“เพราะ…” เขามองไปที่เซี่ยงเส้าหลงอย่างกะทันหัน ในดวงตาของเขาเต็มไปด้วยเจตนาฆ่าอย่างลึกล้ำ เขาเอามือไปลูบขากางเกงขึ้นเบาๆ และขาเทียมที่ทำจากเหล็กกล้าไร้สนิมก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าพวกเขา “ครั้งหนึ่งเขาทำให้ฉันต้องสูญเสียขาไปข้างหนึ่ง วันนี้ฉันมาเพื่อทวงหนี้แล้วจะไม่ให้ฉันขึ้นดอกเบี้ยสักหน่อยได้อย่างไร?”
“นายพลน้อยเซี่ยงครับ! ฉันรู้ว่าฝีมือการต่อสู้ของคุณนั้นไม่เลวเลยทีเดียว ถ้าคุณต้องการที่จะไปจากที่นี่ เกรงว่าพวกเขาทั้งหมดก็คงไม่สามารถห้ามคุณได้! แต่ถ้าคุณเลือกที่จะหนีก็ไม่เป็นไร ถึงตอนนั้นจริงเพื่อนของคุณก็จะต้องแบกรับความโกรธเคืองของคนเหล่านี้แทนคุณ! ”
แค่คำนี้เพียงคำเดียวก็ตัดทุกช่องทางการล่าถอยของเซี่ยงเส้าหลงไปหมดแล้ว!
“วันนี้ สังเวียนนี้ต้องล้างด้วยเลือดเท่านั้น!”
“ถ้าไม่ใช่ของพวกเขา ก็จะต้องเป็นของเพื่อนคุณ หรือไม่ก็เป็นของคุณเอง!”
หลังจากพูดจบ เขาก็จับราวกั้นอย่างแรง เส้นเอ็นบนหน้าผากนูนออกมาอย่างเห็นได้ชัด จากนั้นเขาก็ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ที่มุมปาก “ไอ้ขี้เมา! ให้ความบันเทิงแก่แขกของเราได้เลย ฮ่าฮ่า…”
ทันทีที่เขาพูดจบ เซี่ยงเส้าหลงกับไอ้ขี้เมาก็มองหน้ากันโดยไม่มีการเคลื่อนไหวใด
แชมป์มวยไทยที่อยู่ด้านข้างเริ่มหงุดหงิดเล็กน้อย เขาชำเลืองมองไอ้ขี้เมาแล้วพูดว่า “ถ้าไม่มีใครลงมือก่อน ให้ฉันทดสอบฝีมือของเขาก่อนแล้วกัน!”
หลังจากพูดจบ ความกระหายในการต่อสู้ก็ฉายผ่านดวงตาของเขา และตั้งท่าที่จะพุ่งออกไปทันที ทันใดนั้น เขาก็รู้สึกเย็นที่หน้าอก แชมป์มวยไทยก้มศีรษะไปมองกำปั้นที่เปรอะเปื้อนและจับหัวใจเต้นรัวไว้เจาะทะลุออกมาที่หน้าอกของเขาอย่างเหลือเชื่อ!
สวบ!
ทุกคนกระจัดกระจายออกด้วยความตื่นตระหนก รอยยิ้มของเจียงเส้าชื่อแข็งตัวโดยตรง เขาลุกขึ้นยืนและคำรามทันที “ไอ้ขี้เมา! แกกำลังทำห่าอะไรของแก!”
“ข้าจ้างแกมาที่นี่ ไม่ได้ให้แกมาฆ่าพวกเดียวกันแบบนี้!”
“เซี่ยงเส้าหลง! ไปฆ่าเซี่ยงเส้าหลงเดี๋ยวนี้!”
“ไม่! อย่าเพิ่งฆ่าเขา! ทำให้เขาพิการก็พอ! ฉันจะค่อยๆ ทรมานเขาจนตาย เพื่อล้างแค้นเขาที่ทำให้ฉันต้องสูญเสียขาไปข้างหนึ่งในปีนั้น!”
แต่ไอ้ขี้เมาไม่สนใจเขาเลย เขาโยนน้ำเต้าในมือของเขาออกโดยตรง และเซี่ยงเส้าหลงก็เอื้อมมือไปรับมันไว้โดยไม่มีการลังเลใดๆ เขาเงยหน้าขึ้นและเทเหล้าเข้าปากไปอึกใหญ่ ความเผ็ดร้อนของแอลกอฮอล์ทำให้เขาสดชื่นขึ้นมาทันที จากนั้นเขาก็คำรามเสียงดัง “ช่างเป็นเหล้าชั้นดีจริงๆ !”
ได้ยินอย่างนี้มุมปากของไอ้ขี้เมาคนนั้นก็ขยับขึ้นเล็กน้อยอย่างเหลือเชื่อ จากนั้นเขาก็เดินโซเซไปด้านหน้า และเดินไปหาเซี่ยงเส้าหลง ส่วนเซี่ยงเส้าหลงเดินเข้าหาไอ้ขี้เมาในขณะที่หัวเราะเสียงดัง!
ภายใต้การจ้องมองของผู้คน ทั้งสองเดินไปกลางเวที และทันใดนั้นทั้งสองก็กอดกันแน่น!
เงียบ!
ทันใดนั้นบรรยากาศก็เงียบกริบราวกับเวลาหยุดหมุนและแอ่งน้ำนิ่ง!
เซี่ยงเส้าหลงกอดไอ้ขี้เมาอย่างแน่น โดยไม่รังเกียจกลิ่นแอลกอฮอล์บนร่างกายของเขาเลยแม้แต่นิดเดียว มุมปากของเขาแสดงรอยยิ้มจากใจจริง และเสียงบ่นของเขาก็ดังก้องไปทั่ว!
“พี่สาม ไม่ได้เจอกันเป็นเวลาหกปีแล้ว ในที่สุดเราก็ได้พบกันอีกครั้ง…”
