วุ่นวาย!
วุ่นวายไปหมดแล้ว!
ทั้งเมืองหลวงได้ตกอยู่ในความตื่นตระหนก!
คนในตระกูลใหญ่และผู้มีอำนาจนับไม่ถ้วนที่สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เป็นเพราะพวกเขาไม่เข้าใจเลยแม้แต่สักนิดว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ถึงได้ทำให้กองทหารม้าของชายแดนเหนือซึ่งครอบครองสนามรบแห่งชายแดนเหนือมาโดยตลอด กลับลงไปทางใต้แล้วก็เข้ามาในเมืองหลวง
ตระกูลใหญ่ทั้งแปดมารวมตัวกันในชั่วข้ามคืน และในห้องส่วนตัวห้องหนึ่งในตึกกุ้ยปิน สีหน้าของหูคางเต็มไปด้วยความหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด และเสียงที่แหลมคม “บ้าไปแล้ว! เซี่ยงเส้าหลงมันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ !”
“นำพากองทหารเข้ามาเมืองหลวง นี่เขาคิดจะทำอะไรกันแน่? !”
สีหน้าของโสงจ่านก็ดูไม่ดีเช่นกัน “ตระกูลใหญ่ทั้งหมดในเมืองหลวงต่างก็ได้มารวมตัวกันหมดแล้ว คุณท่านบ้านผมได้คอยซักถามผมอยู่ตลอดว่า สรุปแล้วมันเกิดอะไรขึ้น แต่ผมก็ไม่กล้าพูด!”
“จูปิน! เรื่องมันอยู่เหนือกว่าการควบคุมของพวกเราแล้วนะ!”
สีหน้าของจูปินก็ดูแย่มากเช่นกัน และเขาก็กัดฟันพูดว่า “ผมก็คาดคิดไม่ถึงเหมือนกันว่า เซี่ยงเส้าหลงจะกล้านำพากองทหารเข้ามาในเมืองหลวงโดยที่ไม่ได้รับอนุญาต หรือเขาไม่รู้ว่านี่คือความปิดร้ายแรงที่ถึงขั้นต้องฆ่าตัดหัวอย่างนั้นเหรอ?”
“แต่ทว่าจนถึงตอนนี้ เบื้องบนยังไม่มีใครพูดอะไรเลย แล้วนี่มันแสดงให้เห็นถึงอะไร! ซึ่งมันแสดงให้เห็นว่ามีคนติดต่อกับผู้มีอำนาจสูงสุด และหาวิธีการเพื่อเปิดทางให้เซี่ยงเส้าหลงนั้นผ่านเข้ามา!”
ใบหน้าของหูคางเต็มไปด้วยความหวาดกลัว “เขาในตอนนี้ ไม่ใช่พลทหารที่พวกเราสามารถดูถูกเหยียดหยามได้อีกต่อไป! วางมือเถอะ! ถ้าหากวางมือในตอนนี้มันก็ยังไม่สายเกินไป!”
ปัง!
เจียงเส้าชื่อตบลงบนโต๊ะอย่างแรง “วางมืออย่างนั้นเหรอ? ถึงแม้ว่าตอนนี้อยากจะวางมือ แล้วคุณคิดว่าเซี่ยงเส้าหลงจะปล่อยพวกเราไปเหรอ? !”
หลังจากพูดจบ แววตาที่หม่นหมองของเขามองดูรอบๆ อย่างเยือกเย็น แล้วก็พูดอย่างดุร้าย “จะขอบอกพวกคุณทุกคน! ตอนนี้พวกเราก็เหมือนตั๊กแตนที่ถูกผูกไว้ในเชือกเส้นเดียวกัน!”
“เรื่องก็ทำลงไปแล้ว ถ้าหากอยากจะแก้ไขปัญหาอย่างสมบูรณ์แบบ พวกเราก็ต้องฉวยโอกาสก่อนที่เซี่ยงเส้าหลงจะรู้ กำจัดเด็กผู้หญิงคนนั้นทิ้งไปซะ! ดำเนินการอย่างเงียๆ โดยที่ไม่มีหลักฐานอะไรหลงเหลือไว้ แม้ว่าเขาจะมาหาถึงที่ พวกเราก็ไม่กลัว!”
“กำจัดทิ้งอย่างนั้นเหรอ?”
หูคางตะโกนด้วยเสียงที่แหลมคม “ถ้าหากจะทำอย่างนั้นจริงๆ งั้นก็ต้องเอาให้ตายกันไปข้างหนึ่งเลย!”
“เซี่ยงเส้าหลงต้องฆ่าพวกเราแน่! จะฆ่าพวกเราแน่!”
ปัง!
เจียงเส้าชื่อกระโดดถีบหูคางออกไปไกลมาก จากนั้นจ้องเขม็งมองลงไปที่เขา ด้วยใบหน้าเต็มไปด้วยเจตนาแห่งการฆ่า “ถ้าหากคุณกล้าหลบหนีในสนามรบละก็ ไม่ต้องรอให้เซี่ยงเส้าหลงมาฆ่าคุณ ซึ่งผมได้ฆ่าคุณก่อนแล้ว!”
เมื่อมองดูท่าทางที่บ้าคลั่งของเขาแล้ว หูคางก็สั่นไปทั้งตัว และพยักหน้าอย่างต่อเนื่อง
“ฮื้อ!”
เจียงเส้าชื่อมองไปที่จูปิน “บอกกับยางิวโกโจนะ ว่าพวกเราจะใช้ประโยชน์จากความสัมพันธ์ทั้งหมดของตระกูลใหญ่ทั้งแปด ซึ่งจะปล่อยให้เขาผ่านตลอดทาง และคืนนี้ก่อนเที่ยงคืน ต้องปล่อยให้เรือของเขาออกจากท่าเรือจิน!”
ถ้าหากเซี่ยงเส้าหลงได้ยินชื่อนี้ จะต้องตกตะลึงอย่างแน่นอน ชื่อนี้ เป็นชื่อของชายหนุ่มประเทศวอที่ถูกตัวเองตีจนขาหักไปทั้งสองข้างในชมรมหมากรุก ตอนที่อยู่ในเมืองเทียนไห่ไม่ใช่เหรอ?
เซี่ยงเส้าหลงออกคำสั่งปุ๊บ กองทัพชายแดนเหนือต่างหลั่งไหลมาที่นี่ด้วยพาหนะต่างๆ ทั้งสนามบิน สถานีรถไฟ ซึ่งทุกหนทุกแห่งเต็มไปด้วยชายร่างใหญ่กำยำที่ดุร้าย
และข่าวนี้ ก็ถูกแพร่กระจายไปทั่วทั้งเมืองหลวง!
ไม่ว่าจะเป็นใคร แล้วก็ไม่สนใจว่าจะเป็นใครก็ตาม ตราบใดที่ตรวจสอบออกมาพบว่ามีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ และทหารม้าชายแดนเหนือสามหมื่นนาย จะเป็นฝันร้ายของเขาที่สามารถลืมได้!
ไม่สนใจว่าจะเป็นใคร แล้วก็ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม ขอแค่สามารถแจ้งเบาะแสที่เกี่ยวข้องกับอวิ๋นเยนเอ๋อแม้ว่าจะเพียงแค่นิดเดียว ซึ่งก็จะได้รับเงินรางวัลเป็นจำนวนหลักล้าน และอีกทั้งยังสามารถกลายเป็นแขกผู้มีเกียรติของเซี่ยงเส้าหลง นอกจากนี้ยังสามารถเสวยสุขกับคำมั่นสัญญาที่ไม่มีเงื่อนไขสามประการของนายพลน้อยแห่งชายแดนเหนือได้อีกด้วย!
เพียงแค่มีส่วนเกี่ยวข้องในการติดต่อ “ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ตาม” ก็จะถูกฆ่าทิ้งโดยไม่มีข้อยกเว้นใดๆ !
เพียงแค่จะแจ้งเบาะแส “ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ตาม” ก็จะมีความเจริญรุ่งเรืองไปชั่วชีวิต!
ข่าวนี้ ทำให้เดือดพล่านไปทั่วทั้งเมืองหลวง!
นอกจากเงินรางวัลที่เย้ายวนใจนั้นแล้ว มีเพียงแค่คนที่รู้จักตัวตนของเซี่ยงเส้าหลงเท่านั้นที่จะรู้ว่า คำมั่นสัญญาสามประการนี้เป็นสิ่งที่มีค่าอย่างแท้จริง!
คำรับปากของนายพลน้อยมีค่าดั่งทองคำพันชั่ง ความโกรธของเทพรบสามารถพิฆาตทั้งเมือง!
ไกลออกไปจากเมืองเทียนไห่ หลังจากซ่งจื้อตงซึ่งเป็นเศรษฐีคนใหม่ในมณฑลหลู่ได้ทราบข่าว ก็ได้ประกาศว่าให้เงินรางวัลหนึ่งร้อยล้าน ซึ่งภายใต้เงินรางวัลมหาศาลเช่นนี้ แม้กระทั่งผู้คนนับไม่ถ้วนได้หลั่งไหลเข้ามาในเมืองหลวง และอวิ๋นเยนเอ๋อในตอนนี้ ได้กลายเป็นจุดสนใจของผู้คนนับไม่ถ้วน!
อวิ๋นเสว่เหยนที่อยู่ในโรงพยาบาลยังไม่ฟื้น เซี่ยงเส้าหลงไม่กล้ารบกวนเธอเลยแม้แต่นิด เพราะกลัวว่าเธอจะได้รับการกระตุ้นอะไรอีก เวลาผ่านไปทีละนิดทีละน้อย และระหว่างนั้นท่านฉินก็ได้โทรมาหลายสาย เพียงแค่บอกให้เขาคำเดียวว่า “ทำให้มันถึงที่สุด! ต่อให้ฟ้าถล่มลงมากูจะเป็นเกราะกำบังไว้ให้!”
หลังจากที่อวิ๋นเยนเอ๋อหายตัวไปสามชั่วโมง และในที่สุดข่าวที่ทำให้ผู้คนตื่นเต้นก็แพร่มาถึง!
ภายในห้องที่มืดครึ้ม มีคอมพิวเตอร์เจ็ดแปดเครื่องกำลังกะพริบแสงสีฟ้าจางๆ และทันทีที่เปิดประตู ก็มีคลื่นความร้อนพัดปะทะเข้ามา!
ชายคนหนึ่งที่เหงื่อเต็มหน้า และมีร่องรอยความตื่นเต้นในดวงตาคู่ที่เหนื่อยล้า “หัวหน้า! ผมพบเบาะแสแล้ว!
สวีชงในฐานะแฮ็กเกอร์ที่เก่งที่สุดในหน่อยรบหลงเส้ยว หลังจากได้ทราบว่ากล้องวงจรปิดในHappy Valley ไม่เบาะแสของอวิ๋นเยนเอ๋อเลยแม้แต่นิดเลย จากนั้นเขาจึงใช้เครือข่ายอินเทอร์เน็ตที่แรงที่สุด แฮ็กเข้าไปในฐานข้อมูล และในที่สุดก็พบเบาะแส!
สวีชงกดเคาะพิมพ์พร้อมพูดไปด้วยว่า “ผมได้เข้าไปในฐานข้อมูลทั้งหมดแล้ว และในที่สุดผมก็ได้พบสิ่งนี้ในกล้องที่ไม่ได้ปิดของนักท่องเที่ยวคนหนึ่ง!”
ขณะที่พูด เขาก็กดคลิกปุ่มเล่น ทันใดนั้นก็มีภาพวิดีโอปรากฏมาบนจอ
เซี่ยงเส้าหลงและคนอื่นๆ ขยับใกล้เข้าไป หลังจากดูจบ หยางเซียวก็ถามด้วยความสงสัย “นี่มันเป็นวิดีโอที่เราดูจากกล้องวงจรปิดในHappy Valley ไม่ใช่เหรอ? ซึ่งเพียงแค่มุมต่างกันเท่านั้น!”
“อย่ารีบร้อน! ค่อยๆ ดู……ค่อยๆ ……ดูนี้!” สวีชงกดปุ่มหยุดในทันที “ดูที่นี่!”
“อะไร?”
ทุกคนอดไม่ได้ที่จะก้าวขึ้นมาข้างหน้า และทันใดนั้นดวงตาที่กลมโตหลายสิบคู่ จ้องเขม็งไปยังภาพบนจออย่างแน่วแน่
สวีชงชี้ไปที่เท้าเล็กๆ ในฝูงชนที่วุ่นวายบนหน้าจอ “ดูนี้สิ หลังจากผ่านการสังเกตประมาณเกือบ70ครั้ง และนอกจากนี้ยังสังเกตจากรูปถ่ายของเยนเอ๋อที่ถ่ายระหว่างวันในโทรศัพท์ของหัวหน้า ซึ่งผมสามารถมั่นใจได้ว่า เท้าเล็กๆ ที่สวมรองเท้าหนังนี้เป็นเท้าของเยนเอ๋อ!”
ทันใดนั้นคลิปวิดีโอก็ได้เล่นย้อนกลับไปอีกครั้ง “ดูนี้ต่อนะครับ ดูจากท่าทางเท้าเล็กๆ ก่อนหน้านี้ เยนเอ๋ออยู่ในท่าทางที่กำลังจะล้มลงกับพื้น และข้างหลังเธอ ตุ๊กตาโดนัลด์ดั๊กตัวนี้ที่อยู่กับตุ๊กตามิกกี้เมาส์ ก็อยู่ในท่าทางเกือบจะล้มเช่นกัน!”
“แต่อย่างไรก็ตามเพียงแค่สังเกตดีๆ ก็จะพบว่าตุ๊กตาโดนัลด์ดั๊กตัวนี้ไม่ได้ถูกคนผลักให้ล้มอย่างแน่นอน แต่เป็นการจงใจล้ม นอกจากนี้ยังคงเป็นท่าที่สามารถยืนขึ้นได้ทุกเมื่อ! ดูต่อไปเรื่อยๆ นะครับ เห็นหรือเปล่า ว่าคนนี้ลุกยืนขึ้นอย่างรวดเร็วจริงๆ ด้วย แต่ถ้าว่ากันตามหลักการทั่วๆ ไปแล้ว คนนี้สามารถลุกยืนขึ้นอย่างรวดเร็วในเวลานี้ ถ้าอย่างนั้นเยนเอ๋อที่ถูกเขาบังไว้จะปรากฏตัวออกมาอย่างแน่นอน แต่ทว่า……อือ?
ซึ่งไม่มี ไม่มีอะไรเลย! ในส่วนที่ว่างที่เขาลุกยืนขึ้น ไม่มีวี่แววของเยนเอ๋อแม้แต่นิดเลย!”
“ดูอีกที หลังจากที่ตุ๊กตาโดนัลด์ดั๊กตัวนี้ลุกยืนขึ้นซึ่งมันไม่ได้ไปยืนด้านข้างเหมือนตุ๊กตาตัวอื่นๆ เลย แต่มันคือเบียดออกไปด้านนอกอย่างรวดเร็ว จากนั้นแล้วพวกเราดูกัน……ดูขนาดตัวของเขาสิ ขนาดตัวของเขาใหญ่กว่าเดิมอย่างเห็นได้ชัด และในระหว่างที่แออัดกันนั้น ก็มีร่างเลือนที่เลือนรางเล็กๆ ปรากฏขึ้นตรงหน้าอกของเขา”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ สวีชงก็หันกลับมาแล้วมองไปที่เซี่ยงเส้าหลง “หัวหน้า คุณนึกอะไรได้ขึ้นมาบ้างหรือเปล่าครับ?”
เซี่ยงเส้าหลงที่ดูมีชีวิตชีวาก็ฟั่นเฟือนขึ้นมา “เล่นคลิปวิดีโออีกครั้ง!”
สวีชงหัวเราะแหะๆ จากนั้นก็หยิบรีโมทขึ้นมากดเล่นย้อนกลับไปอีกครั้ง
ทุกคนต่างขยับขึ้นมาข้างหน้าอีกครั้ง แล้วก็ดูคลิปวิดีโออย่างละเอียด
ถูกต้อง มันเหมือนกับอย่างที่สวีชงพูดเลย!
ถ้าอย่างนั้นร่างเลือนที่เลือนรางในห้องของโดนัลด์ดั๊กนี้ มีความเป็นไปได้อย่างมากว่ามันคือเยนเอ๋อ!
ทันใดนั้นเซี่ยงเส้าหลงและคนอื่นๆ ต่างก็แลกเปลี่ยนแววตาที่ดีใจและประหลาดใจ จากนั้นเขาก็ออกคำสั่งโดยตรงว่า “หยางเซียว! ตรวจสอบทันทีว่าไอ้คนนี้มันเป็นใคร!”
“หัวหน้าครับ ทันทีที่ค้นพบผมก็ได้สั่งให้คนไปตรวจสอบแล้วครับ ผมคิดว่าอีกไม่นานก็คงจะทราบ!”
ทันทีที่พูดจบ ก็มีเสียงดังโครมของประตูห้องที่ถูกเปิดออก และรอยยิ้มที่ตื่นเต้นก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของสมาชิกคนหนึ่งในทีม “หัวหน้าครับ! พวกเราตรวจสอบเจอแล้ว!”
ทันใดนั้นดวงตาของเซี่ยงเส้าหลงเป็นประกายวาววับ “พูดมา!”
“คนนี้เป็นพนักงานชั่วคราวของ Happy Valley ชื่อ หวังเฉียง ก่อนหน้านี้เป็นคนเกียจคร้านในสังคม และอีกทั้งยังมีเคยประวัติการโจรกรรมมาก่อน แต่ว่ากันว่าในช่วงครึ่งเดือนของการแสดงเป็นตุ๊กตาใน Happy Valley นั้น ซึ่งยังคงถือได้ว่าปฏิบัติตามระเบียบแบบแผน”
“ผมได้กระจายคนให้ออกไปตามหาเขาแล้วครับ หัวหน้าไม่ต้องห่วงนะครับ พวกเราจะตามหาเขาให้เจอโดยเร็วที่สุด!”
“ราชายักษ์!”
“ครับ หัวหน้า!”
“นำพาทหารม้าห้าร้อยนายไปคอยช่วยเหลือพวกเขา แล้วก็ดำเนินการค้นหาอย่างละเอียดถี่ถ้วน อย่าละเลยร่องรอยแม้แต่นิด!”
“ครับ!”
ในขณะนี้ สมาชิกในทีมที่มาส่งข่าวลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็พูดต่อว่า “หัวหน้าครับ นอกจากนี้แล้ว ผมยังสืบข่าวอื่นๆ ได้มาอีกด้วยครับ”
“ข่าวอะไร? พูดมา!”
“ข่าวนี้ได้มาจากหนึ่งในพนักงานของ Happy Valley เขาคนนี้ได้บอกกับเราว่า ในสองสามวันนี้ ไม่ใช่เพียงแค่เยนเอ๋อเท่านั้นที่หายตัวไป เนื่องจากก่อนหน้านี้ยังมีเด็กผู้หญิงอีกสองคนหายได้ตัวไปพร้อมกัน แต่ Happy Valley ได้มอบเงินจำนวนไม่ใช่น้อยให้กับสองครอบครัวที่สูญเสียลูก เพื่อรักษาชื่อเสียงของตัวเอง ด้วยเหตุนี้เรื่องนี้จึงไม่ได้แพร่ขยายออกไป ซึ่งมีคนน้อยมากที่จะรู้เรื่องนี้ จึงไม่ได้กระจายออกมา!”
ไม่มีใครในห้องนี้ที่เป็นคนโง่ หลังจากได้ยินคำพูดเหล่านี้ บนใบหน้าของหน้าของทุกคน ก็มีสีหน้าท่าทางที่ส่องประกายไปอีกแบบ!
หยางเซียวจับคาง แล้วก็พูดอย่างช้าๆ ว่า “กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ การหายตัวไปของลูกสาวหัวหน้าในครั้งนี้ อันที่จริงแล้วมันไม่ได้มุ่งเป้าไปที่หัวหน้า ซึ่งอาจเป็นการหายตัวไปโดยการปฏิบัติอย่างไม่แบ่งแยกก็ได้ ถ้าหากในกรณีนี้ มีความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียว!”
ดวงตาของเซี่ยงเส้าหลงส่องประกายด้วยแสงที่เยือกเย็น แล้วก็พูดทีละคำอย่างชัดถ้อยชัดคำ “การค้ามนุษย์!”
หยางเซียวพยักหน้า “มีความเป็นไปได้มาก!”
สวีชงที่อยู่ข้างๆ ขมวดคิ้ว แล้วก็พูด “ไม่สิ ถ้าหากเป็นการค้ามนุษย์ทำไมถึงไปที่ Happy Valley ล่ะ? และอีกอย่างที่นั่นมีเด็กตั้งเยอะ แต่ทำไมเขาถึงดันเลือกเยนเอ๋อล่ะ?”
แต่เซี่ยงเส้าหลงกลับนึกถึงความเป็นไปได้ที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้น!
คนที่ชื่อหวังเฉียงคนนี้ มีความเป็นไปได้สูงมากที่จะเป็นการค้ามนุษย์ แต่การลักพาตัวเยนเอ๋อในครั้งนี้ อันที่จริงแล้วไม่ใช่เยนเอ๋อที่โชคร้าย ซึ่งมีความเป็นไปได้มากว่าเขาจะถูกใครบางคนยุยง!
และคนคอยยุยงอยู่เบื้องหลัง ก็คือคนที่อยากจะจัดการกับเซี่ยงเส้าหลง!
เมื่อนึกถึงตรงนี้ หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้นมาในทันที ถ้าหากเป็นอย่างที่พูดจริงๆ ละก็ ภาวะการณ์ของเยนเอ๋อในตอนนี้ เกรงว่ามันจะเลวร้ายมาก!
“เร็ว! นำทุกคนกระจายออกไปให้ทั่ว!”
“ปิดกั้นทางเข้าและทางออกทั้งหมดของเมืองหลวง แล้วก็ค้นหาให้มันครบทุกซอกทุกมุมอย่างละเอียดถี่ถ้วน ไม่ว่าอย่างไรก็ตามต้องหาหวังเฉียงนี้ให้เจอ!”
“ครับ!”
ทุกคนตอบตกลงพร้อมกัน!
ในไม่ช้า รูปถ่ายของหวังเฉียงก็ถูกรื้นค้นออกมา นอกจากกองกำลังของเซี่ยงเส้าหลงแล้ว ในมือของผู้คนเกียจคร้านที่มักคลุกคลีอยู่บนท้องถนน โดยปกติทุกคนจะมีรูปถ่ายถืออยู่ในมือ ซึ่งในบางครั้งเวลาที่ตามหาคน ผู้เกียจคร้านเหล่านี้แหละถึงจะเป็นตาที่ดีที่สุด!
เมืองหลวงในคืนนี้ ถูกกำหนดไว้แล้วว่าจะเกิดความไม่สงบ!
และในขณะนี้ เมืองจินซึ่งอยู่ใกล้กับเมืองหลวง ในฐานะท่าเรือจินที่ใหญ่อันดับหนึ่งของประเทศ และภายในโกดังที่ไม่เด่นสะดุดตา มีชายคนหนึ่งคุกเข่าอยู่บนพื้น แล้วก็กำลังอ้อนวอนขอความเมตตา “อย่า! อย่าฆ่าผม! ”
“เรื่องที่พวกคุณสั่งให้ผมทำผมก็ได้ทำให้แล้ว แม้ว่าจะไม่มีคุณงามความดีอะไร แต่ผมก็ทำงานหนักด้วยความยากลำบากนะครับ!”
ในแววตาของจูปินไม่มีความรู้สึกใดๆ เลยแม้แต่นิด และเขาก็ยกปืนพกที่ใส่ท่อเก็บเสียงขึ้นมาในทันที หลังจากมีเสียงดังอู้อี้ ก็มีร่างของคนที่หนักก็ล้มลงกับพื้น!
เมื่อมองไปยังใบหน้าที่ตายตาหลับ ถ้าหากเซี่ยงเส้าหลงอยู่ที่นี่ เขาจะจำได้อย่างแน่นอนว่า เป็นหวังเฉียงที่เขากำลังตามหาอย่างหนักแน่น!
หลังจากเก็บปืน จูปินก็พูดว่า “โกโจซัง กองทัพชายแดนเหนือของเซี่ยงเส้าหลงได้กระจายไปทั่วเมืองหลวงแล้ว และผมคิดว่าอีกไม่นานก็คงจะกระจายมาถึงที่นี่ ผมต้องเสียเวลาไปมากแค่ไหนกันกว่าที่จะพยายามหาเวลามาให้พวกคุณ อย่ารอช้า รีบหนีออกไปจากที่นี่เถอะ!”
ยางิวโกโจใช้ไม้ค้ำยัน เมื่อได้ยินชื่อของเซี่ยงเส้าหลง ใบหน้าของเขาก็ส่องประกายความโหดเหี้ยมอย่างไร้ไม่มีที่สิ้นสุด “พวกคุณกลัวเขา แต่ผมไม่กลัว!”
“ระหว่างผมกับเขา ยังมีความแค้นบัญชีเลือดที่ยังไม่ได้ชำระเลย!”
“หลังจากผมออกไปจากที่นี่ พวกคุณก็บอกเขาไปว่า ลูกสาวของเขาอยู่ในมือของผม ถ้าหากอยากจะได้ลูกสาวเขาคืน ให้เขามาหาผมที่ประเทศวอ!”
ขณะที่พูด ในดวงตาของเขาก็ส่องประกายเจตนาแห่งการฆ่า “ขอแค่เขากล้ามา ผมจะทำให้เขาไม่สามารถร้องขอชีวิตได้ และขอให้อยากจะตายก็ตายไม่ได้!”
รอยยิ้มส่องประกายบนใบหน้าของจูปิน ถ้าสามารถโยนความผิดให้คนอื่นมันก็คงจะดี แล้วก็ปล่อยให้เซี่ยงเส้าหลงและตระกูลโกโจปะทะกัน ซึ่งมันไม่มีอะไรดีไปกว่านี้แล้ว และดีที่สุดคือทั้งสองทำลายจนพังพินาศลงสิ้น ถ้าอย่างนั้นเรื่องทั้งหมดที่พวกเขาทำ ก็จะไม่มีใครรู้ !
ลมตอนค่ำคืนเย็นยะเยือก เรือบรรทุกสินค้าลำหนึ่งที่ไม่ได้เปิดไฟใดๆ จู่ๆ ก็มีเสียงแตรลมดังขึ้น หางเสือก็ยกสมอเรือขึ้น เรือบรรทุกสินค้าค่อยๆ เปิดออก เมื่อมองดูเงาของเขาที่กำลังจะออกจากไปท่าเรือ ทันใดนั้นก็มีรอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของจูปิน และจู่ๆ ก็ได้ยินเพียงแค่เสียงโครมดังขึ้นข้างหูของเขา อีกทั้งยังมีแสงประกายไฟระยิบระยับปลิวผ่านต่อหน้าต่อตาตัวเอง จากนั้นก็มีดอกไม้บานสะพรั่งอยู่ระหว่างนั้น เรือบรรทุกสินค้าก็ถูกระเบิดออกเป็นรูขนาดใหญ่โดยตรง และเงียบกริบลงในทันที
หลังจากหันกลับไปดู ในสายตาที่น่าสะพรึงกลัวของจูปิน เซี่ยงเส้าหลงโยนบาซูก้าในมือทิ้ง และเดินก้าวใกล้เข้ามา
ค่ำคืนที่เย็นยะเยือก แต่เสียงเย็นยะเยือกกว่า “คุณชายจู ในค่ำคืนที่มืดและลมแรงขนาดนี้ เตรียมตัวจะไปไหนกันเหรอครับ?”
