หญิงสาวมองรถโรลส์รอยซ์สุดหรูที่จอดเรียงเป็นแถว ทำให้ BMW ที่ตัวเองภาคภูมิใจ จู่ๆ ก็กลายเป็นเศษเหล็กท่ามกลางกองไข่มุก มันช่างด้อยค่าเหลือเกิน
“ทำไม ยังไม่นำไปอีก รอให้ผมไปซ่อมชักโครกไม่ใช่หรือไง”
น้ำเสียงอันราบเรียบของเซี่ยงเส้าหลง ดังเข้ามาในหูของหญิงสาว จู่ๆ ใบหน้าเล็กก็ซีดลงทันที
ซวยแล้ว!
เขาโมโหแล้ว! เขาจะทำอะไรฉันหรือเปล่า คนที่สามารถเอารถโรลส์รอยซ์มารับได้ ฐานะจะสูงส่งแค่ไหนกันนะ! คนอย่างฉันจะไปหาเรื่องเขาได้ยังไง!
ยิ่งคิดก็ยิ่งกลัว เธอสั่นไปทั้งตัว จู่ๆ ก็เห็นเซี่ยงเส้าหลงปรายตามองเธอ เธอกรีดร้องออกมา และวิ่งออกไปข้างนอก โดยไม่สนใจรถ เพียงพริบตาเดียวก็ไม่เห็นคนแล้ว
เมื่อเห็นท่าทางของเธอ เซี่ยงเส้าหลงส่ายหน้าไปมาอย่างพูดไม่ออก ในสังคมมีพวกที่รังแกคนที่อ่อนแอกว่า แต่กลัวคนที่แข็งแรงกว่าเสมอ!
เซี่ยงเส้าหลงไม่ได้สนใจหญิงสาว และหันไปพูดกับเซี่ยงเส้าจุน “เราไปกันเถอะพี่ใหญ่!”
“ช้าก่อน!”
ทันใดนั้น มีเสียงไม่เป็นมิตรดังขึ้น จากนั้นก็มีคนกรูเข้ามาด้วยท่าทีขึงขัง พวกเขาล้อมเข้ามา อย่างไม่พูดพร่ำทำเพลง!
“มองอะไร! หลีกไป!”
“ออกไปให้พ้น ไม่งั้นข้าจะฆ่าพวกเอ็ง”
กลุ่มคนแยกย้ายกันทันที เหลืออยู่เพียงแค่พวกเซี่ยงเส้าหลง ไม่กี่คนเท่านั้น
คนที่เป็นหัวหน้า คือชายหนุ่มหน้าตาดูยโส เขามองเซี่ยงเส้าจุน แล้วพูดอย่างไม่สบอารมณ์ “โอ๊ะ! นี่มันคุณชายใหญ่ตระกูลเซี่ยงนี่นา ทำไมถึงอยู่ในสภาพนี้ล่ะ! โอ้ๆ กลิ่นนี่มัน เพิ่งออกมาจากบ่อขี้หรือไง!”
“ฮ่าๆ……”
คนที่พามาด้วยหัวเราะร่าออกมา ในแววตาของพวกเขาเต็มไปด้วยการดูถูก!
เซี่ยงเส้าหลงปรายตามอง และไม่ได้สนใจ เขาพูดกับเซี่ยงเส้าจุนว่า “เราไปกันเถอะ!”
“หยุด!”
เซี่ยงปินตะโกนออกมา คนที่เป็นคุณชายตระกูลเซี่ยงอย่างเขา เคยโดนเมินซะที่ไหนกันล่ะ
“ฉันกำลังพูดกับไอ้กากเดนนี่ นายเป็นใครถึงเข้ามาพูดแทรก”
“เซี่ยงปิน! นายพูดกับพี่แบบนี้ได้ยังไง!”
เซี่ยงเส้าจุนตวาดออกมา
“พี่เหรอ”
เซี่ยงปินมองเซี่ยงเส้าหลงตั้งแต่หัวจรดเท้า จากนั้นก็พูดขึ้นว่า “อ๋อ ว่าแล้วทำไมถึงคุ้นๆ ที่แท้นายก็คือไอ้สวะที่หนีออกจากตระกูลในตอนนั้น!”
“ได้ยินว่านายไปเป็นทหาร ตอนนี้เป็นไงบ้างล่ะ ไม่ใช่หนีทหารแล้วจะกลับมาที่ตระกูลเซี่ยงนะ”
“ฮ่าๆ…..”
เซี่ยงปินมองเซี่ยงเส้าหลง และหัวเราะอย่างสะใจ
“นาย!……”
เซี่ยงเส้าหลงรั้งเซี่ยงเส้าจุนเอาไว้ เขามองเซี่ยงปิน จู่ๆ เขาก็หัวเราะแล้วพูดว่า “ไอ้หมอนี่คือเด็กที่โดนฉันโยนลงไปในบ่อขี้ตอนนั้นไม่ใช่เหรอ ไม่ได้เจอกันนาน โตแล้วดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นนะ!”
“นายพูดอะไร!”
เซี่ยงปินโมโหจนถลึงตาออกมา ตอนเด็กๆ พวกเขากลั่นแกล้งเซี่ยงเส้าหลงไว้ไม่น้อย มีครั้งหนึ่งแกล้งแรงเกินไป จนโดนเซี่ยงเส้าหลงจับโยนลงไปในบ่อขี้ โดนพวกพี่ๆ เพื่อนๆ ล้ออยู่นาน และเป็นความอัปยศทั้งชีวิตของตัวเอง!
“นายไม่พูดก็ยังไม่เป็นไรนะ แต่ในเมื่อพูดขึ้นมาแล้ว วันนี้ฉันจะคิดบัญชีความแค้นในวัยเด็กเอง!”
“เซี่ยงเส้าหลง! วันนี้ฉันจะให้นายเจอความร้ายกาจของฉัน เอาให้ครบทั้งต้นทั้งดอก!”
“ก็แค่คนที่มีสายเลือดทางอ้อม กล้ามาพูดอวดดี เซี่ยงปิน อย่าลืมว่านายเป็นใคร สายเลือดทางอ้อม ก็แค่สวะที่ไม่มีวันดูดีขึ้นมาได้หรอก!”
ถึงแม้ตอนนี้คนที่ควบคุมตระกูลเซี่ยง เป็นสายเลือดทางอ้อม แต่ปัญหาเรื่องชนชั้น ก็เป็นสิ่งที่พวกเขาเจ็บปวดมาตลอด เมื่อโดนเซี่ยงเส้าหลงพูดใส่เช่นนี้ เซี่ยงปินเหมือนแมวโดนเหยียบหาง เขาโกรธมาก “สายเลือดทางอ้อม แล้วมันจะทำไม! สายเลือดทางตรงแบบพวกนายสองคนล่ะ คนหนึ่งยิ่งกว่าขอทาน ส่วนอีกคนก็แค่ทหารกระจอกๆ!”
“เช่ารถโรลส์รอยซ์มาแค่ไม่กี่คัน คิดว่าตัวเองเก่งมากนักหรือไง!”
“ใครอวดดีไม่เป็นบ้างล่ะ วันนี้ฉันจะทำให้พวกนายรู้ว่า ใครกันแน่ที่มีอำนาจในตระกูลเซี่ยง!”
พูดพลาง เขาก็กวักมือเรียกคน “จับตัวไอ้สองคนนี้ไว้!”
“ใครกล้าก็ทำสิ!”
จู่ๆ ก็มีเสียงดังสนั่นขึ้นข้างหลัง ฉิวหนิวและสิบสององครักษ์เสื้อเลือดที่เหลือ ปรากฏตัวต่อหน้าเซี่ยงปิน!
“โอ้! แสดงได้เก่งจริงๆ! จ้างบอดี้การ์ดมาซะด้วย! เงินเก็บตอนเป็นทหารตั้งหลายปี คงจะใช้หมดแล้วสินะ”
“ดูท่าพวกนายก็ไม่เลวนี่ ไอ้สวะนี่มันจ้างพวกนายเท่าไร ฉันให้เป็นสองเท่าเลย!”
สิบสององครักษ์เสื้อเลือดโกรธมาก เลี่ยหลงเดินมาข้างเซี่ยงเส้าหลง จากนั้นจึงพูดว่า “นายพลน้อย ฆ่ามันเลยไหมครับ”
“เตรียมการมาดีซะด้วย จะฆ่าฉันเหรอ ฉันยืนให้นายเชือดเลย นายกล้าแตะตัวฉันสักนิดไหมล่ะ”
เซี่ยงเส้าหลงยกยิ้มมุมปาก “ไม่ต้องรีบ ไม่ว่ายังไงเราก็เป็นพี่น้องกัน ไม่ได้เจอกันตั้งนาน จะไม่หวนคิดถึงความหลังในวัยเด็กได้ยังไงกันล่ะ”
เซี่ยงเส้าหลงกวักมือ องครักษ์เสื้อเลือดพุ่งเข้าไปราวกับเสือ เซี่ยงปินหน้าเปลี่ยนสี
“ยืนอึ้งอะไรอยู่! ฆ่ามันซะ ถ้าเกิดอะไรฉันจะรับผิดชอบเอง!”
ถึงข้างกายเซี่ยงปินจะมีคนประมาณยี่สิบถึงสามสิบคน แต่จะสู้องครักษ์เสื้อเลือดแห่งชายแดนเหนือได้อย่างไร ไม่ทันได้กะพริบตาก็โดนองครักษ์เสื้อเลือดจัดการจนล้มลงบนพื้น เลี่ยหลงจับตัวเซี่ยงปิน แววตาของเขาดุดัน และเตะไปที่เข่าของเซี่ยงปินทันที “คุกเข่า!”
เสียงตุ้บดังขึ้น เซี่ยงปินคุกเข่าลงตรงหน้าเซี่ยงเส้าหลง!
“พวกนายกล้าลงมือกับฉันเหรอ!”
สีหน้าของเซี่ยงปินเต็มไปด้วยความร้ายกาจ “พวกนายรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร!”
“ฉันเป็นคุณชายของตระกูลเซี่ยง พ่อฉันคือเซี่ยงเวิ่นเหอ ท่านสามแห่งตระกูลเซี่ยง! กล้าทำร้ายฉัน ไม่กลัวตระกูลฉันจะหั่นแกเป็นชิ้นๆ เหรอ”
เซี่ยงเส้าหลงมองเซี่ยงปินที่ตะโกนออกมา เขาจึงเอ่ยถามขึ้นว่า “แถวนี้มีบ่อขี้ไหม”
เซี่ยงเส้าจุนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงชี้ไปข้างหลัง “ไม่มี แต่ข้างหลังเป็นจุดรวบรวมขยะ”
เขายกยิ้มมุมปาก “พาเขาไป!”
คนพาตัวของเซี่ยงปินไป เพิ่งเดินเข้ามา เซี่ยงปินก็รู้สึกคลื่นไส้ มีหลุมขนาดใหญ่ที่มองไม่เห็นก้นหลุม ในหลุมเต็มไปด้วยกองขยะ กลิ่นแรงจนขนาดอยู่ไกลๆ ก็ยังได้กลิ่น!
เซี่ยงปินหน้าซีด เขารู้สึกถึงลางสังหรณ์ไม่ดี เขาดิ้นและพูดว่า “เซี่ยงเส้าหลง! ไอ้สวะ! นายจะทำอะไร!”
“เหอะๆ……”
เซี่ยงเส้าหลงหลุบตาลงมองเขา แล้วพูดอย่างยียวน “ทำอะไรเหรอ ก็ย้อนความหลังเรื่องสนุกๆ ของเราในวัยเด็กยังไงล่ะ!”
“โยนเขาลงไป!”
ตุ้บ!
เลี่ยหลงที่ยืนอยู่ข้างหลัง ถีบเต็มแรงโดยไม่มีความเกรงใจ เซี่ยงปินตกลงไปข้างล่าง กองขยะที่นี่ ไม่รู้กองรวมกันมานานแค่ไหนแล้ว ผ่านทั้งแดดฝน จนมีน้ำเจิ่งนองและแฉะ เหมือนบึงอะไรสักอย่าง เซี่ยงปินตกลงไปแล้ว!
เมื่อรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะจมลงไป เซี่ยงปินตกใจ ตอนนี้เขาไม่สนใจกลิ่นเหม็น และร้องขอชีวิต “ดึงฉันขึ้นไปหน่อย! รีบดึงฉันขึ้นไปสิ!”
เพราะเขารู้ว่าถ้าจมลงไปเรื่อยๆ จนมิดตัว เขาต้องตายอย่างแน่นอน!
เซี่ยงเส้าหลงหลุบตาลงมอง เขาแสยะยิ้มยียวน “รสชาติของความทรงจำวัยเด็ก เป็นยังไงบ้างล่ะ”
เซี่ยงปินจมลงไปถึงเอวแล้ว เขามีสีหน้าตื่นตระหนก “ฉันสำนึกผิดแล้ว! ฉันสำนึกผิดแล้ว!”
“พี่เส้าหลง ช่วยฉันด้วย ช่วยฉันด้วย!”
“ฉันเป็นลูกพี่ลูกน้องของพี่นะ!”
“เหอะๆ……ตอนนี้เพิ่งมาคิดได้ว่าฉันเป็นพี่เหรอ”
เซี่ยงเส้าหลงหัวเราะเบาๆ เขากวักมือ เสียงดังสนั่นดังขึ้น จากนั้นก็มีรถขุดดินขนาดใหญ่เข้ามาตักเขาขึ้นมาพร้อมกองขยะกองใหญ่ และเทลงบนพื้นอย่างไม่สนใจ
ขยะเหม็นเน่ากองใหญ่รดลงบนตัวของเซี่ยงปิน เขาน่าสมเพชมาก พวกหมาจรจัดที่มาหาของกิน เข้ามาดมฟุดฟิด เขาตวาดไล่จนหมาวิ่งหนีเตลิดเปิดเปิง
เซี่ยงเส้าหลงมองคนที่มีแววตาเคียดแค้นอย่างเซี่ยงปิน เขาไม่สนใจ และยังคงหลุบตาลงมองเซี่ยงปิน เขาพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่มันดังกึกก้อง “กลับไปบอกเสิ่นเสว่เหลียนว่าเซี่ยงเส้าหลงกลับมาแล้ว!”
“ใช้ของที่เป็นของฉันมานานขนาดนี้ ก็ต้องคืนมาให้ครบทั้งต้นทั้งดอก!”
