รถโรลส์รอยซ์ขับมาถึงห้างสรรพสินค้าที่ใหญ่ที่สุดในเมืองอ๋องเซี่ยง หลังจากจอดรถ เซี่ยงเส้าหลงพูดกับเซี่ยงเส้าจุนว่า “พี่ ผมไปซื้อเสื้อผ้าให้พี่ก่อนดีกว่า!”
เซี่ยงเส้าจุนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงพูดว่า “เส้าหลง ไม่ต้องเปลืองเงินหรอก ฉันมีเสื้อผ้าสองสามตัวที่นู่น เป็นเสื้อผ้าที่สะอาด นายเป็นทหารมาสองสามปี ใช่ว่าจะหาเงินมาได้ง่ายๆ บวกกับของที่ไปเช่ามาวันนี้ ต่อไปต้องเลี้ยงลูกเลี้ยงภรรยาอีก ยังไงก็ต้องใช้เงินอย่างประหยัด!”
เซี่ยงเส้าจุนพูดเตือนเหมือนเป็นผู้ปกครอง เซี่ยงเส้าหลงยิ้ม แต่ไม่ได้พูดอะไร เพราะเซี่ยงเส้าจุนไม่รู้ถึงฐานะของเขา ยังคงคิดว่าเขาเป็นทหารธรรมดา
แต่เซี่ยงเส้าหลงไม่ได้อธิบายอะไรมาก เขายิ้ม “พี่ใหญ่ แค่เสื้อตัวเดียว ผมซื้อได้น่า ไปกันเถอะ!”
อวิ๋นเสว่เหยนพยักหน้าอยู่ข้างๆ “ใช่ พี่ใหญ่ นี่เป็นน้ำใจของเส้าหลง พี่อย่าปฏิเสธเลย!”
เห็นสองสามีภรรยาพูดเช่นนี้ เซี่ยงเส้าจุนจึงทำได้เพียงพยักหน้า
ทั้งสามเดินไปยังห้างสรรพสินค้า เมื่อมาถึงประตู ก็โดนเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยขวางไว้
“นี่ นี่ รีบออกไปเลยขอทาน ไปซะๆๆ นี่ไม่ใช่ที่ที่จะมาขอทาน!”
เซี่ยงเส้าจุนยังอยู่ในชุดขาดๆ จนทำให้เขาดูเหมือนขอทาน
เซี่ยงเส้าหลงก็พอเข้าใจได้ คนที่เป็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย ต้องทำตามหน้าที่ เมื่อเห็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยไร้เหตุผล เขาจึงไม่ได้โกรธ และพูดอย่างใจเย็นว่า “สวัสดี เขาเป็นพี่ใหญ่ของผมเอง เรามาซื้อเสื้อผ้าให้เขา!”
“พี่ใหญ่งั้นเหรอ”
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมองเซี่ยงเส้าจุนอย่างประเมิน จากนั้นจึงขำพรืดออกมา “ดูการแต่งตัวคนของนายสิ มีพี่ชายเป็นขอทานเหรอ หรือนายก็เป็นขอทานเหมือนกัน”
“ฮ่าๆๆ”
แววตาของเซี่ยงเส้าหลงเคร่งขรึมขึ้นทันที
“ผมพอเข้าใจที่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย ต้องทำตามหน้าที่อย่างสุดความสามารถ แต่นายไม่มีสิทธิ์มาวางก้ามเห่าใส่ใคร!”
“ไอ้หนุ่ม! นายว่าใครเห่า!”
ว่ากันว่าคนที่ทำงานในสถานที่ที่มีชื่อเสียงมักจะอวดดี ห้างสรรพสินค้าแห่งนี้อยู่ที่เมืองอ๋องเซี่ยง และพอมีชื่อเสียงอยู่บ้าง เจ้าของถือว่าเป็นคนใหญ่คนโตในเมืองอ๋องเซี่ยง การที่ได้เป็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่นี่ ก็มักจะทำให้คิดว่าตัวเองอยู่สูงกว่าคนอื่น เขามองเซี่ยงเส้าหลงอย่างเคียดแค้น “ข้าจะบอกเอ็งให้นะ! ข้าไม่ให้เอ็งเข้าไป เอ็งก็เข้าไปไม่ได้เด็ดขาด!”
“รีบไสหัวไปซะ! ถ้าไม่ไสหัวไป ข้าจะเฉดหัวเอ็งเอง!”
“นายแน่ใจเหรอว่าจะเฉดหัว”
เซี่ยงเส้าหลงยกยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยพยักหน้า “ใช่ จะเฉดหัว!”
“เฮ้อ ถึงคำขอนี้จะประหลาดมาก แต่ในเมื่อขอมาแล้ว ผมจะปฏิเสธได้ยังไงกันล่ะ!”
“เลี่ยหลง!”
เลี่ยหลงปรากฏตัวขึ้น เขาถีบไปที่ก้นของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย ด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ ได้ยินเสียงโอ๊ย พร้อมกับเสียงตกบันไดสามสิบกว่าขั้น
เซี่ยงเส้าหลงหลุบตาลงมองเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย ที่ล้มลงไปจนหน้าตาฟกช้ำ เขาพูดด้วยใบหน้าเสียใจ “โตมาขนาดนี้ ยังไม่เคยได้ยินคำขอแบบนี้มาก่อน แต่ใครใช้ให้ฉันเป็นคนจิตใจดีกันล่ะ……”
พูดพลางก็โบกมือไปมาให้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย ที่กำลังร้องครวญคราง และพูดด้วยสีหน้าจริงใจว่า “ไม่ต้องขอบคุณหรอก การช่วยเหลือคนอื่น เป็นนิสัยของผม!”
เมื่อเห็นท่าทางที่ “ไร้ยางอาย” ของเขา เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยโกรธมาก เขาหันหน้าและสลบไปทันที!
“พวกนายเป็นใคร กล้าดียังไงมาสร้างความวุ่นวายที่นี่!”
ขณะนั้นมีเสียงโมโหดังขึ้น ตามมาด้วยผู้หญิงในชุดทำงาน ที่กำลังเดินเข้ามา สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความโกรธ!
เซี่ยงเส้าหลงมองป้ายตรงหน้าอกของเธอ เขียนว่าผู้จัดการร้าน จึงพูดว่า “พวกเราไม่ได้สร้างความวุ่นวาย แค่มาซื้อเสื้อผ้าสองสามชุดเท่านั้น!”
“ซื้อเสื้อผ้างั้นเหรอ”
ผู้จัดการร้านมีแววตาไม่พอใจ “คนชั้นต่ำอย่างพวกนาย มีปัญญาซื้อของที่นี่ด้วยเหรอ”
“คนที่มาที่นี่ ถ้าไม่ใช่คนรวยก็เป็นคนมีชื่อเสียง คนอย่างพวกนาย ขนาดยืนไกลๆ ยังได้กลิ่นคนจนเลย ขืนมาทำให้ลูกค้าของเราตกใจ จะทำยังไง”
“รีบไสหัวไปซะ!”
เมื่อเห็นสีหน้าโมโหของผู้จัดการร้าน เซี่ยงเส้าจุนไม่อยากให้มีเรื่อง เขาเข้าไปพูดว่า “ขอโทษครับ เรา……”
ยังไม่ทันพูดจบ ผู้จัดการร้านก็ยกขาเตะ แล้วพูดว่า “เหม็นขอทาน ออกไปไกลๆ ฉันเลย! เหม็นจะแย่!”
ส้นสูงแหลมๆ เตะไปที่ขาของเซี่ยงเส้าจุน เขาเจ็บจนย่อตัวลง แววตาของเซี่ยงเส้าหลงเย็นชาลงทันที!
เพียะ!
เสียงตบดังขึ้น ผู้จัดการร้านผู้หญิง เอามือกุมแก้ม เธอมองเขาด้วยสีหน้าไม่อยากจะเชื่อ “นาย……นายกล้าตบฉันเหรอ”
เสียงอันเย็นชาของเซี่ยงเส้าหลงดังขึ้น “เธอยังโชคดีที่เป็นผู้หญิง ไม่งั้นคงไม่ใช่แค่ฝ่ามือเดียวแน่!”
“ไอ้ขอทาน! แกตายแน่!”
ผู้จัดการร้านหยิบมือถือขึ้นมา และกดโทรออก เธอพูดไม่หยุด หลังจากคุยเสร็จ คนที่ครึ่งหน้าปูดบวม พูดกับเขาอย่างร้ายกาจ “แกรู้ไหมว่าหัวหน้าของเราคือใคร”
“ในเมืองอ๋องเซี่ยง แม้แต่ตระกูลเซี่ยงยังต้องเกรงใจเขา!”
“เดี๋ยวแกต้องคุกเข่าร้องขอชีวิตฉัน!”
ไม่นาน ก็มีคนเข้ามา คนที่เดินนำมาใบหน้าดูองอาจ คิ้วเข้มตาโต เมื่อผู้จัดการร้านเห็นคนที่มา เธอก็ดีอกดีใจ และรีบเดินเข้าไป จู่ๆ เธอก็ร้องไห้ “บอส บอสต้องช่วยฉันด้วย!”
หลังจากที่เล่าเรื่องแบบใส่สีตีไข่ เธอก็ชี้มาที่เซี่ยงเส้าหลง “ไอ้ขอทานคนนี้ตบฉัน บอสคะ นี่ไม่ใช่แค่ตบฉันนะ เป็นการไม่ไว้หน้าคุณชัดๆ!”
หัวหน้ามองเซี่ยงเส้าหลง และมองผู้จัดการร้าน จากนั้นจึงถามว่า “ทำไมเธอถึงไม่ให้เขาเข้ามา”
ผู้จัดการร้านตอบตามสัญชาตญาณ “ที่นี่มันที่ไหนกันคะ คนต่ำๆ ที่เหมือนขอทานแบบนี้ เข้ามาก็ทำให้ห้างสรรพสินค้าของเราสกปรกเปล่าๆ ไม่ใช่เหรอคะ”
เพียะ!
ผู้จัดการร้านถูกตบด้วยหลังมือจนมึนงงไปหมด เธอกุมหน้า และพูดเหมือนจะร้องไห้ “บอส….. บอสตบฉันทำไมคะ”
“ตบเธอทำไมอย่างนั้นเหรอ”
หัวหน้าพูดอย่างดุดันว่า “การที่เป็นสุนัขเฝ้าบ้าน แต่มาขวางทางไม่ให้เจ้าของเข้าบ้าน เธอว่าสมควรโดนตบหรือเปล่า”
ผู้จัดการร้านเบิกตาโต เจ้าของงั้นเหรอ
ท่ามกลางสายตาแปลกประหลาดของเธอ หัวหน้าเดินเข้าไปคุกเข่าให้เซี่ยงเส้าหลง โดยไม่สนใจคนที่เดินไปเดินมา “กระผมหลี่หงตี้ ทำความเคารพนายพลน้อย!”
เซี่ยงเส้าหลงมองห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ จากนั้นจึงพยักหน้าให้เขา “ไม่เลวนี่!”
กองทัพชายแดนเหนือเป็นกองกำลังที่ดูแลจัดการด้วยตัวเอง ทุกปีเซี่ยงเส้าหลงจะนำเงินส่วนหนึ่ง แบ่งให้กับทหารชายแดนเหนือที่ปลดประจำการ เพื่อสนับสนุนธุรกิจของพวกเขา จากนั้นเงินที่หามาได้ ก็จะนำมาเป็นค่าครองชีพของกองทัพชายแดนเหนือ!
การลงทุนครั้งใหญ่ทุกปี เรียกได้ว่าธุรกิจของชายแดนเหนือขยายไปทุกที่ และหลี่หงตี้เคยเป็นทหารอาวุโส ที่ปลดประจำการจากกองทัพชายแดนเหนือ ห้างสรรพสินค้าตอนนี้ ก็เป็นธุรกิจของชายแดนเหนือ!
เมื่อได้ยินการยอมรับจากเซี่ยงเส้าหลง หลี่หงตี้มีสีหน้าซึ้งใจ ท่านนี้คือคนใหญ่คนโตที่มีอำนาจในเมืองอ๋องเซี่ยง สามารถแก้ไขปัญหาทุกอย่างได้ง่ายดาย แต่กลับก้มหัวให้อย่างนอบน้อม “นายพลน้อย! เชิญดูงานได้เลยครับ!”
