ขณะที่คนในตระกูลเซี่ยงกำลังตกตะลึง ทองคำแท่งในกระเป๋าแต่ละใบ ถูกเทลงไปในทางน้ำ ทองคำแท่งจมลมไปอย่างรวดเร็ว เมื่อมองด้วยสายตา ไม่นานมันก็ถมจมเต็มผิวน้ำ ทองคำแท่งถูกแช่อยู่ในน้ำ ส่องแสงระยิบระยับ ภายใต้แสงอาทิตย์ที่ส่องลงมา ดูงดงามเป็นประกาย!
เมื่อเห็นภาพนี้ เซี่ยงเส้าจุนเผยยิ้มอย่างชอบใจ เขายกเท้ากำลังจะเดินไป แต่ทว่าเซี่ยงเส้าหลงรั้งเขาไว้ก่อน เซี่ยงเส้าหลงพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “ผมขอไปก่อน!”
จากนั้นเขาก็สะบัดชุด และเหยียบลงบนทองคำแท่ง ที่ปูเป็นทางเดิน!
เมื่อเท้าทั้งสองข้างของเขา เหยียบลงกลางทางน้ำ จู่ๆ ชายชุดดำที่ดูเหมือนรูปปั้นหินทั้งสองฟากทางน้ำ ก็ลืมตาขึ้น จากนั้นก็มีแสงของอาวุธแหลมคม พุ่งมาที่หน้าอกของเซี่ยงเส้าหลง!
เขาเร็ว แต่ทว่ามีคนเร็วกว่าเขา!
เลี่ยหลงพุ่งเข้ามา เขาหยิบมีดสั้นที่เอว ขึ้นมากันมีดของชายชุดดำเอาไว้ จากนั้นแววตาของเขาเต็มไปด้วยความอาฆาต เขาพลิกมือแทงมีดไปที่ลำคอของชายชุดดำ แต่ฝีมือของชายชุดดำก็ไม่ธรรมดา เพียงแค่ขยับข้อมือ การพลิกข้อมือเพื่อฆ่า มีดในมือเสมือนแขนของตัวเอง เขาใช้องศาในการล้อหลอก และปาดไปที่แขนของเลี่ยหลงอย่างรวดเร็ว เลี่ยหลงขยับเท้า และเหวี่ยงหมัดออกไป!
สวบ!
ชายชุดดำร้องออกมา จากนั้นถอยหลังไปสามก้าว ส่วนแขนของเลี่ยหลง ถูกปาดเป็นทางยาว!
เมื่อเห็นภาพตรงหน้า สิบเอ็ดองครักษ์เสื้อเลือดที่เหลือ มีสีหน้าเคร่งขรึมขึ้นทันที!
เมื่อเห็นเลี่ยหลงได้รับบาดเจ็บ จะบอกว่าฝีมือของเลี่ยหลงสู้ชายชุดดำไม่ได้ ก็ไม่ใช่ พวกเขาเป็นคนในกองทหาร เชี่ยวชาญในการโจมตีอย่างโจ่งแจ้ง ต่อสู้แบบชีวิตแลกชีวิต แต่ฝีมือของชายชุดดำ มันแปลกประหลาดและดูมีเล่ห์เหลี่ยม เหมือนสไตล์ของนักฆ่า ถ้าเผชิญหน้ากับพวกเขา พละกำลังของสิบสององครักษ์เสื้อเลือด ต้องลดลงเป็นอย่างมาก!
แต่ถึงเป็นเช่นนี้ สิบสององครักษ์เสื้อเลือดไม่มีใครถอยแม้แต่คนเดียว การคุ้มครองเซี่ยงเส้าหลง คือหน้าที่ที่อยู่ในจิตวิญญาณของพวกเขา!
การเป็นองครักษ์เสื้อเลือดของนายพลน้อย ต้องกำจัดปัญหาที่อยู่ตรงหน้าเซี่ยงเส้าหลง ให้ราบเป็นหน้ากลอง ถึงจะต้องแลกด้วยชีวิต ก็ไม่เสียดาย!
เสิ่นเสว่เหลียนเห็นผลของการต่อสู้เมื่อครู่ เธอแสยะยิ้มมุมปาก และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “มีความสามารถในการหาเงิน ก็ต้องมีความสามารถในการปกป้องเขาด้วย!”
“เซี่ยงเส้าหลง! อำนาจและเงินทองของตระกูลเซี่ยงในตอนนี้ บรรพบุรุษต้องเสียเลือดเสียเนื้อมาไม่น้อย คนที่ยืนอยู่สองฟากทางน้ำ คือหน่วยกล้าตายยี่สิบคนของตระกูลเซี่ยง ตอนที่นายข้ามทางน้ำนี้มา พวกเขาจะจู่โจมนาย ขอแค่นายรอดมาถึงปลายทาง ก็เท่ากับว่านายผ่านการทดสอบ!”
“แต่ฉันขอเตือนไว้ก่อน ตั้งแต่เล็กพวกเขาถูกเลี้ยงมาให้ฆ่าคน ไม่มีอารมณ์ความรู้สึก ทำได้เพียงปฏิบัติตามคำสั่งของตระกูลเซี่ยงด้วยความภักดีเท่านั้น!”
“ระหว่างที่จู่โจม พวกเขาไม่มีทางออมมือ ถ้านายไม่สามารถโจมตีกลับ ไม่แน่นายอาจจะตายอยู่ที่นี่ก็ได้!”
“นายต้องคิดให้ดี ถ้าถอยตอนนี้ ยังทันนะ!”
จู่ๆ คนในตระกูลเซี่ยงก็พูดเย้ยหยันขึ้น “เซี่ยงเส้าหลง นี่ไม่ใช่เรื่องเล่นขายของเหมือนเมื่อก่อนนะ ไม่แน่ นายอาจจะตายที่นี่ก็ได้!”
“ใช่ ฉันว่านายรีบไสหัวไปเถอะ ถ้าขืนตายที่นี่ เราต้องลำบากขุดหลุมให้นายอีก แค่คิดก็รู้สึกไม่เป็นมงคลแล้ว!”
ทุกคนต่างพากันพูดเยาะเย้ย สิบสององครักษ์เสื้อเลือดทนไม่ได้ที่นายพลน้อย โดนดูหมิ่น เลี่ยหลงตวาดออกมาว่า
“องครักษ์เสื้อเลือดทุกคน!”
“ครับ!”
“ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยชีวิต ก็ต้องปกป้องชีวิตของนายพลน้อย!”
“รับทราบ!”
แววตาของสิบสององครักษ์เสื้อเลือดฉายแววฮึกเหิม เสิ่นเสว่เหลียนมีแววตาหวาดกลัว “ในเมื่อพวกนายตัดสินใจแล้ว งั้นก็ทำตามกติกาซะ!”
“ฆ่ามัน! หน่วยกล้าตายตระกูลเซี่ยง!”
เมื่อได้รับคำสั่งจากเสิ่นเสว่เหลียน จู่ๆ หน่วยกล้าตายทั้งยี่สิบคนก็ลงมือ เลี่ยหลงและสิบสององครักษ์เสื้อเลือด แผดเสียงออกมา ขณะที่กำลังจะพุ่งเข้าไปหาเซี่ยงเส้าหลง ก็มีเงาดำที่เร็วกว่าพวกเขา เพียงพริบตา เห็นแสงจากความแหลมคมนับไม่ถ้วนสว่างขึ้น จากนั้นก็มีลูกธนูเลือดพุ่งออกไปยังคนที่ปิดบังใบหน้า ที่อยู่ข้างหน้า เพียงครู่เดียว คนพวกนั้นก็ล้มลงท่ามกลางกองเลือด!
ชายที่มีกลิ่นเหล้าหึ่ง ยืนอยู่หน้าเซี่ยงเส้าหลง เขายกน้ำเต้าใส่เหล้าขึ้นดื่มหลายอึก จากนั้นร่างของเขาก็โงนเงน เขามองหน่วยกล้าตายของตระกูลเซี่ยงด้วยแววตาปรือ จากนั้นจึงยกยิ้มมุมปาก และพูดกับองครักษ์เสื้อเลือด “สหายของข้ากลับบ้านทั้งที ข้าต้องส่งของขวัญชิ้นโตให้พี่สามสักชิ้น!”
“พวกนายหลีกไป เดี๋ยวฉันจัดการพวกมันเอง!”
“พูดจาไร้ยางอาย! ไอ้ขี้เมาที่ไหนกัน กล้ามาทำตามอำเภอใจในตระกูลเซี่ยง!”
“ใช่! ฆ่าไอ้ขี้เมานี่ก่อน แล้วค่อยฆ่าเซี่ยงเส้าหลง!”
“จัดการเลย! หน่วยกล้าตายตระกูลเซี่ยง!”
เมื่อได้รับคำสั่งจากเจ้านาย หน่วยกล้าตายที่เหลือ พุ่งเข้าไปอ่างไม่เกรงกลัว ไอ้ขี้เมาเรอออกมา ตัวของเขาพุ่งเข้าไปเหมือนเงา!
เหมือนผีอย่างไรอย่างนั้น คนที่เป็นนักฆ่าอย่างเขา ย่อมรู้วิธีการโจมตีของนักฆ่าดี ร่างกายที่ยืนไม่มั่นคง แต่กลับหลบการโจมตีของหน่วยกล้าตายได้ทุกการโจมตี ตอนที่เขาโจมตี ราวกับงูกินเหยื่อ โจมตีอย่างรวดเร็ว และถึงแก่ชีวิตเพียงแค่โจมตีเพียงครั้งเดียว!
ภายในพริบตา หน่วยกล้าตายของตระกูลเซี่ยง ตายคามือไอ้ขี้เมาไปแล้วห้าหกคน!
เมื่อเห็นภาพสยองตรงหน้า ทุกคนตกตะลึง นี่คือหน่วยกล้าตายที่ตระกูลเซี่ยงทุ่มเงินมหาศาลเพื่อฝึกขึ้นมา การต่อสู้ของแต่ละคนน่ากลัวมาก แต่พวกเขาเหมือนลูกไก่ในกำมือไอ้ขี้เมา ถูกฆ่าแค่ฝ่ายเดียว!
เซี่ยงเส้าหลงไปหาคนที่น่ากลัวแบบนี้จากไหนกัน!
เมื่อเห็นหน่วยกล้าตายมีจำนวนน้อยลงเรื่อยๆ เสิ่นเสว่เหลียนนั่งไม่ติด คนพวกนี้เป็นพละกำลังของตระกูลเซี่ยง!
“หยุด! หยุดเดี๋ยวนี้!”
เมื่อได้ยินคำสั่งของเสิ่นเสว่เหลียน หน่วยกล้าตายหยุดโจมตี ไอ้ขี้เมากำลังบีบคอหน่วยกล้าตายคนหนึ่ง เขาเอียงหัวมองเสิ่นเสว่เหลียน จากนั้นจึงแสยะยิ้มมุมปาก และใช้แรงบีบ เสียงกรอบดังขึ้น!
หัวของหน่วยกล้าตายคนนั้นบิดไปอีกทาง และสิ้นลมลง!
“ฉันบอกให้นายหยุด นายไม่ได้ยินหรือไง!”
เสิ่นเสว่เหลียนโมโหมาก คุณท่านเซี่ยงไม่สนโลกภายนอก หลายปีมานี้เธอควบคุมดูแลตระกูลเซี่ยง ไม่เคยมีใครกล้าขัดคำสั่งของเธอ!
ไอ้ขี้เมาโยนศพหน่วยกล้าตายไปอีกทางอย่างไม่ใส่ใจ เขายกน้ำเต้าใส่เหล้าขึ้นดื่ม และแสยะยิ้ม “อย่ามาใช้น้ำเสียงออกคำสั่งพูดกับฉัน!”
“คนอื่นเคารพฐานะของเธอ แต่ในสายตาของฉัน มีแค่คนสองประเภทเท่านั้น คนตายกับคนที่ยังมีชีวิต!”
“นาย!……”
เสิ่นเสว่เหลียนโกรธมาก แต่เมื่อเห็นแววตาอาฆาตของไอ้ขี้เมา เธอจึงสะกดกลั้นความโกรธเอาไว้ เธอเห็นฝีมือของไอ้ขี้เมา ในระยะประชิดเช่นนี้ ถึงแม้เธอจะมีไพ่ไม้ตายในการปกป้องชีวิต แต่ใครจะรับรองได้ล่ะว่าถ้าไอ้ขี้เมาโจมตี ตัวเธอจะออกมาได้อย่างปลอดภัย!
เมื่อมีการคุ้มกันจากไอ้ขี้เมา เซี่ยงเส้าหลงเดินข้ามทางน้ำอย่างราบรื่น เขามาถึงหน้าโถงใหญ่ จากนั้นจึงยืนเอามือไพล่หลังและแสยะยิ้ม “คุณหญิงเสิ่น ถือว่าผมผ่านการทดสอบแล้วใช่ไหม”
สีหน้าของคนตระกูลเซี่ยงแทบจะดูไม่ได้ เสิ่นเสว่เหลียนคือผู้กุมอำนาจในตระกูล เธอจึงไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรออกมา เธอพยักหน้าเคร่งขรึม “ตามกฎของตระกูลเซี่ยง นายผ่านการทดสอบแล้ว นายมีสิทธิ์กลับเข้ามาในตระกูลอีกครั้ง!”
“ตอนนี้ตามฉันมาไหว้ป้ายบรรพบุรุษ!”
สองพี่น้องเดินตามคนในตระกูลเซี่ยงไปที่หอบรรพบุรุษ ชายชราแต่งตัวดูดีเปิดประตูออก เขามองเซี่ยงเส้าหลงอย่างเย่อหยิ่ง และพูดอย่างยโสว่า “นี่คือเด็กที่หนีออกจากตระกูลในตอนนั้นใช่ไหม”
เสิ่นเสว่เหลียนพยักหน้า เธอยิ้มและพูดว่า “ใช่ค่ะอารอง!”
“หึ! เด็กที่โดนตระกูลเซี่ยงทอดทิ้ง มีสิทธิ์เข้ามาในตระกูลเหรอ เสว่เหลียน เธอน่ะจิตใจดีเกินไป ถ้าเป็นฉัน คงไม่ให้เขาใช้แซ่นี้ และไล่ออกไปนานแล้ว!”
เสิ่นเสว่เหลียนมองเซี่ยงเส้าหลงอย่างได้ใจ “เฮ้อ ยังไงก็เป็นสายเลือดของตระกูลเซี่ยง คนที่เป็นอาวุโสอย่างฉัน จะไม่สงสารรุ่นน้องได้อย่างไร”
สีหน้าของเซี่ยงเส้าจุนไม่สู้ดี เขาพูดกับเซี่ยงเส้าหลงเบาๆ “เขาเป็นผู้อาวุโสแห่งตระกูลเซี่ยง ชื่อเซี่ยงเจี๋ย เขามีลำดับอาวุโสมาก ใจเย็นนะเส้าหลง อย่าทำอะไรบุ่มบ่ามกับเขา!”
เซี่ยงเจี๋ยมองเซี่ยงเส้าหลง เขาพูดตำหนิเหมือนผู้อาวุโสตำหนิรุ่นน้อง “หลังจากกราบไหว้บรรพบุรุษเสร็จ ไปคุกเข่าขอโทษย่าเสิ่นเสว่เหลียนด้วย ขอบคุณที่เธอให้โอกาสเด็กที่โดนทอดทิ้งอย่างนาย กลับเข้ามาในตระกูลอีกครั้ง!”
เซี่ยงเส้าหลงปรายตามองเขา แววตาของเซี่ยงเส้าหลงเยือกเย็น แต่เมื่อนึกถึงสิ่งที่เซี่ยงเส้าจุนพูด เขาก็สูดหายใจ และสะกดกลั้นมันเอาไว้!
เซี่ยงเจี๋ยพาเดินเข้ามาในหอบรรพบุรุษ ตระกูลเซี่ยงสืบทอดมากว่าพันปี ภายในหอบรรพบุรุษอันกว้างใหญ่ มีป้ายวิญญาณวางเรียงรายกว่าร้อยป้าย เซี่ยงเส้าหลงกวาดตามองรอบๆ จู่ๆ สายตาของเขาไปหยุดลงที่ป้ายวิญญาณตรงมุม ที่เต็มไปด้วยฝุ่นหน้าเตอะ เขาเบิกตาโตทันที!
เขาเดินเข้าไปทันที ทุกก้าวที่เดินเข้าไป มีความเย็นยะเยือกแผ่ตามออกมา เมื่อเดินมาถึงป้ายวิญญาณ ความเย็นยะเยือกบนตัวเขา ทำให้รู้สึกเหมือนเรือนจำเย็นจิ่วโยว!
“ปกติใครเป็นคนดูแลที่นี่”
จู่ๆ เซี่ยงเส้าหลงก็พูดออกมา ถึงน้ำเสียงจะราบเรียบ แต่มันดังกึกก้องไปทั่ว
“ฉันเอง มีอะไร”
เซี่ยงเจี๋ยเอ่ยตอบ
“งั้นก็หมายความว่า คุณรู้จักป้ายวิญญาณทุกป้ายเป็นอย่างดีใช่ไหม”
เซี่ยงเจี๋ยตอบว่า “ก็ใช่น่ะสิ!”
“อ๋อ! งั้นก็ดี!”
พูดจบ จู่ๆ เซี่ยงเส้าหลงก็หยิบป้ายวิญญาณตรงหน้าขึ้นมา และกระแทกใส่เซี่ยงเจี๋ย ท่ามกลางสายตาของทุกคน!
เสียงพลั่กดังขึ้น ป้ายวิญญาณไม้หักเป็นสองท่อน เลือดสดๆ ไหลออกจากหน้าผากของเซี่ยงเจี๋ย รู้เลยว่าเซี่ยงเส้าหลงใช้แรงเยอะแค่ไหน!
จากนั้นเขาก็ถีบเซี่ยงเจี๋ยจนกลิ้งไปบนพื้น โดยไม่เกรงกลัวความอาวุโสของเซี่ยงเจี๋ย เขาเหยียบหน้าผากเซี่ยงเจี๋ย และชี้ไปยังป้ายวิญญาณที่หักเป็นสองท่อน พร้อมสีหน้าอาฆาต “ใครอนุญาตให้แกเอาป้ายวิญญาณของเซี่ยงเวิ่นเทียนมาวางไว้!”
