“เยนเอ๋อ ลูกดูสิ ตุ๊กตาตัวนี้สวยไหม”
อวิ๋นเสว่เหยนยิ้มอย่างสดใส เธอชี้ผ่านกระจกตู้โชว์ร้าน
เยนเอ๋อหยักหน้า “สวยค่ะ! แม่ซื้อให้หนูได้ไหม”
เมื่อเห็นสายตาคาดหวังของลูกสาว อวิ๋นเสว่เหยนจะปฏิเสธได้อย่างไร เธอกำลังจะลุกยืน และเดินเข้าไปในร้าน ชายชุดดำคนหนึ่งชนเข้ากับเธอ จู่ๆ เธอก็รู้สึกเหมือนมีอะไรยัดเข้ามาในมือ เธอแบมือออก ที่แท้เป็นก้อนกระดาษ
เธอเปิดออกอย่างสงสัย เมื่อเห็นข้อความบนกระดาษ เธอถึงกับเบิกตาโต!
“เซี่ยงเส้าหลงมีเมียตั้งนานแล้ว ทั้งสองคนพลอดรักกันอยู่ที่บาร์ฮุยหวาง!”
“คุณหนูอวิ๋น คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม!”
อิ่งทู่กับฉ่ายจีที่ตามดูแลเธอ รีบเดินตามเข้ามาทันที อวิ๋นเสว่เหยนรีบกำกระดาษในมือ เธอยิ้มอย่างไม่เป็นธรรมชาติ “ไม่……ไม่มีอะไร”
แต่ทว่าตอนนี้ในใจของเธอกำลังกระวนกระวาย ข้อความในกระดาษ เหมือนคำสาปที่วนเวียนอยู่ในหัวของเธอ!
เซี่ยงเส้าหลงมีภรรยาอยู่แล้วเหรอ
ไม่! เป็นไปไม่ได้!
ถ้าเขามีภรรยาอยู่แล้ว งั้นเธอกับเยนเอ๋อคืออะไรล่ะ
เสียงในใจบอกเธอว่ากระดาษใบนี้เป็นเพียงการใส่ร้ายเท่านั้น แต่ทว่าผู้หญิงทุกคนคิดมากและขี้สงสัย ตอนนี้เธอกระวนกระวายใจเป็นอย่างมาก!
“คุณหนูอวิ๋น คุณหนูอวิ๋น”
อิ่งทู่เรียกอวิ๋นเสว่เหยนหลายครั้ง เธอถึงหันมา และรีบพูดว่า “อ้อ ฉันนึกขึ้นมาได้ ฉันต้องไปจัดการเรื่องส่วนตัวนิดหน่อย พวกนายช่วยดูแลเยนเอ๋อให้หน่อยได้ไหม”
อิ่งทู่กับฉ่ายจีมองหน้ากันอย่างสงสัย แต่เมื่อเจอคำขอร้องของอวิ๋นเสว่เหยน ทั้งสองจึงพยักหน้า
“ขอบใจพวกนายมาก”
พูดจบ อวิ๋นเสว่เหยนส่งเยนเอ๋อให้ทั้งสองคน เธอเดินอย่างรีบร้อน และหายไปท่ามกลางผู้คน
ในเวลาเดียวกัน ห้องในบาร์ที่เต็มไปด้วยเสียงดัง เซี่ยงปิงนั่งไขว่ห้างพูดกับชายหนุ่มหน้าตาดูหยิ่งผยองเล็กน้อย ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม “คุณชายฮั่ว เดี๋ยวสาวงามคนนั้นมาถึง นายรอสนุกได้เลย!”
ฮั่วปินหัวเราะชอบใจ “ฉันล่ะอยากรู้จริงๆ ว่าคนที่ทำให้คุณชายอย่างนายชมได้ขนาดนี้ จะงดงามขนาดไหนกัน”
ทั้งสองอายุไล่เลี่ยกัน แน่นอนว่าต้องมีรสนิยมคล้ายกัน เซี่ยงปิงยิ้มอย่างมีเลศนัย “คุณชายฮั่ววางใจเถอะ ฉันรับรองว่าแค่นายเห็นผู้หญิงคนนี้ นายจะตกหลุมรักจนโงหัวไม่ขึ้น!”
“เหรอ ถ้าเป็นเช่นนั้นจริงๆ ฉันคงต้องขอบใจคุณชายเซี่ยงที่มีน้ำใจ!”
“ฮ่าๆ เราเป็นเพื่อนกัน ผู้หญิงของฉันก็เหมือนผู้หญิงของนาย!”
ขณะนั้น มีคนผลักประตูเข้ามา และเดินมาหาเซี่ยงปิง เขาพูดเบาๆ ว่า “คุณชาย มีคนมาแล้ว”
เซี่ยงปิงตาเป็นประกาย “คนมาถึงแล้ว คุณชายฮั่ว ฉันมีธุระนิดหน่อย ขอตัวก่อน หวังว่านายจะมีความสุขนะ ฮ่าๆ……”
เมื่อเดินเข้ามาในบาร์ มีทั้งแสงสีและกลิ่นเหล้า อีกทั้งเสียงดังวุ่นวาย อวิ๋นเสว่เหยนขมวดคิ้วขึ้นทันที เซี่ยงเส้าหลงจะมาพลอดรักในสถานที่แบบนี้เหรอ
แต่บาร์ที่วุ่นวายขนาดนี้ จะหาเซี่ยงเส้าหลงจากไหนล่ะ
ขณะที่เธอกำลังกลุ้มใจ จู่ๆ ก็มีเสียงดังขึ้นข้างหู “ห้องหมายเลข 6!”
อวิ๋นเสว่เหยนเงยหน้าขึ้นทันที เธอมองเห็นหัวคนขยับไปมารอบๆ ไม่รู้ว่าใครเป็นคนพูดกับเธอ!
เธอขบริมฝีปากเบาๆ และเดินไปยังห้องหมายเลข 6 ตามเสียงแปลกประหลาดนั่น เมื่อมาถึงหน้าห้องหมายเลข 6 เธอสูดหายใจลึก และค่อยๆ ผลักประตูเข้าไป
ในห้องที่มืดสลัว เธอไม่ได้เห็นภาพที่ไม่อยากจะเห็น เธอถึงกับโล่งใจ และก่นด่าตัวเองในใจ รู้สึกผิดขึ้นมาทันที เธอสงสัยเซี่ยงเส้าหลง เพียงเพราะกระดาษปริศนาเพียงแผ่นเดียว ไม่สมควรเอาเสียเลย!
ต่อมา เธอจึงขอโทษชายหนุ่มผมบลอนด์ที่อยู่ในห้อง “ขอโทษค่ะ ฉันมาผิดห้อง เลยรบกวน……”
ขณะที่เธอกำลังจะออกไป เสียงประตูปิดลง เมื่อเห็นอวิ๋นเสว่เหยน ฮั่วปินมองเธอด้วยแววตาปรารถนา จากนั้นก็ผลักผู้หญิงแต่งตัวโป๊ะทั้งสองคนออกไป เขามองอวิ๋นเสว่เหยนตั้งแต่หัวจรดเท้า อย่างไม่เกรงกลัว สายตาของเขาหื่นกาม และหัวเราะออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ “ในเมื่อมาแล้ว ไม่มามีความสุขกับฉัน ก็จะไปง่ายๆ แบบนี้เหรอ”
เมื่อเห็นสายตาไม่ดีของเขา อวิ๋นเสว่เหยนสั่นไปทั้งตัว เธอพิงกับประตูแล้วพูดติดๆ ขัดๆ “นาย……นายเข้าใจผิดแล้ว ฉันมาผิดห้อง ให้ฉันออกไปเถอะ”
“ออกไปงั้นเหรอ”
ฮั่วปินเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ เขามองใบหน้าที่กลัวจนแดงของเธอ ฮอร์โมนในตัวพลุ่งพล่านขึ้นทันที “กว่าจะเจอของดีขนาดนี้ไม่ง่ายเลย ไม่ปรนนิบัติฉันก่อน จะออกไปดื้อๆ งั้นเหรอ ไม่มีทาง”
พูดพลางเขาก็กระโจนเข้ามาเหมือนจะกอด อวิ๋นเสว่เหยนรีบผลักตามสัญชาตญาณ เมื่อผลักเขาจนโงนเงน “อย่านะ! นายเข้าใจผิดจริงๆ ปล่อยฉันออกไป! ปล่อยฉันออกไปนะ!”
ฮั่วปินเลียริมฝีปาก เขาไม่โกรธและหัวเราะออกมา “ฮ่าๆ…..ที่แท้ก็ม้าพยศนี่เอง!”
“ยิ่งเธอพยศ ฉันก็ยิ่งชอบ!”
“มาเถอะที่รัก!”
พูดจบ เขาก็กระโจนเข้ามาเหมือนเสือตะครุบเหยื่ออีกครั้ง และฉีกเสื้อผ้าของเธออย่างบ้าคลั่ง
“กรี๊ด! อย่านะ! ปล่อยฉัน! นายปล่อยฉันนะ!”
“ฮ่าๆ……ที่รัก เธอจะหนีไปไหนเหรอ เธอยอมตกเป็นของฉันเถอะ!”
“ฉันรับรองเลยว่าถ้าเธอเอาใจฉันดี ไม่ว่าเธอจะเอาเท่าไร ฉันก็ให้เธอได้!”
“อย่านะ……”
แววตาของอวิ๋นเสว่เหยนฉายแววสิ้นหวัง แต่เธอเป็นเพียงผู้หญิง จะสู้แรงผู้ชายได้ยังไง ระหว่างที่ขัดขืน เสื้อผ้าบนตัวเธอยิ่งน้อยลงเรื่อยๆ ในแววตาของเธอเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง!
ในขณะที่เธอกำลังจะหมดแรง ประตูด้านหลังถูกถีบ จากนั้นร่างคุ้นเคยที่กำลังโกรธก็ปรากฏตัวขึ้น
“เซี่ยงเส้าหลง”
“ใช่นายหรือเปล่า”
เมื่อเห็นร่างของชายที่เหมือนเทพลงมาจุติ อวิ๋นเสว่เหยนทั้งดีใจและเสียใจ เธอกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่!
เสียงเรียกของอวิ๋นเสว่เหยนทิ่มแทงลงไปในใจของเซี่ยงเส้าหลง แต่ทว่าตอนนี้เสื้อผ้าของเธอหลุดลุ่ย ยิ่งทำให้เซี่ยงเส้าหลงโมโหจนสุดขีด!
ตอนนี้เขายังรู้สึกกลัวไม่หาย ถ้าอิ่งทู่ไม่เห็นความผิดปกติของอวิ๋นเสว่เหยน และมารายงานเขา เขาจึงไปหาจากกล้องวงจรปิดทั้งเมืองอ๋องเซี่ยง ถึงรู้ว่าเธออยู่ที่นี่ และรีบตามมาทันที
ถ้าเข้ามาช้าแค่ก้าวเดียว เขาไม่อยากคิดเลย ว่าอวิ๋นเสว่เหยนจะเจออะไรบ้าง!
ความอึมครึมปกคลุมไปทั่ว เมื่อไม่โกรธก็ไม่เป็นไร แต่เมื่อโกรธขึ้นมา ทุกอย่างจะต้องพังทลาย!
เขาถอดเสื้อออกมาคลุมให้อวิ๋นเสว่เหยน และกอดเธอเอาไว้ จากนั้นเขาก็ถีบฮั่วปิน จนกระเด็นไปสามเมตร เสียงของเขาเย็นชาเหมือนยมทูต “แกรู้ไหมว่าเธอเป็นผู้หญิงของฉัน”
