เหลียงเหวยหยู่ปรบมือเบาๆ บอดี้การ์ดชุดดำเจ็ดแปดคน ก็พุ่งตัวออกมาทันที ภายในร้านอาหาร คนอื่นๆที่เห็นเหตุการณ์รู้สึกไม่ชอบมาพากล จึงรีบออกจากที่นี่ คนที่เหลือ มีเพียงแค่คนของเซี่ยงเส้าหลงกับเหลียงเหวยหยู่!
“นายอาจจะเก่ง แต่ยังไม่มากพอที่จะอวดเก่งต่อหน้าฉันเว่ย!”
“ถึงจะเป็นเจ้าเมือง ยังไม่กล้าพูดกับฉันอย่างนี้เลย!”
“ตอนนี้ ฉันจะให้ทางเลือกสองทาง คุกเข่า ขอโทษ หรือจะให้ฉันหักขานาย!”
เซี่ยงเส้าหลงมองไปรอบๆ”ไอ้สวะพวกนี้เนี่ยนะ?”
เหลียงเหวยหยู่สายตาขรึมลง ไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไรอีก”ลุย!”
เซี่ยงเส้าหลงแสยะยิ้มมุมปาก หลังจากนั้นก็มีเงาร่างหนึ่งเคลื่อนผ่านเถาเชี่ยนเชี่ยนไป แต่เพียงชั่วพริบตาเดียว ในตอนที่เห็นร่างของเขาชัดเจนขึ้น เห็นเพียงเซี่ยงเส้าหลงพิงกับเสาที่อยู่ข้างๆอย่างเกียจคร้าน สะบัดมือไปมา มองชายชุดดำที่กองอยู่ตรงพื้นระเนระนาด แล้วช้อนสายตาขึ้นเล็กน้อย”ไม่ได้ขยับออกกำลังมานาน มือไม้แข็งไปหมด……”
หลังจากนั้น ก็มองไปที่เหลียงเหวยหยู่ มุมปากเผยให้เห็นความดูถูกเย้ยหยัน”บอดี้การ์ดพวกนี้ ดูเหมือนจะทำให้นายผิดหวังนะ!”
ทางเหลียงเหวยหยู่ ในตอนนี้ใบหน้าของเขาไม่สามารถควบคุมได้อีกต่อไป เขามองไปที่เซี่ยงเส้าหลง”ดีมาก นายทำให้ฉันโกรธแล้วนะ!”
“ทำให้นายโกรธงั้นเหรอ แล้วนายทำอะไรได้?”
บนหน้าของเซี่ยงเส้าหลง มีรอยยิ้มเย้ยหยันแวบผ่านเข้ามา
ซู่!
หลุมดำมืดหลุมหนึ่ง กำลังชี้ไปทางเซี่ยงเส้าหลงพอดี ใบหน้าของเหลียงเหวยหยู่เปื้อนไปด้วยความสยดสยอง”คนอย่างฉันน่ะนิสัยไม่ดี คนที่ผิดใจกับฉัน มักจะจบลงอย่างน่าสังเวช!”
“ดังนั้นตอนนี้ ทางเลือกของนายก็คือคุกเข่า หรือเลือกที่จะไปตาย!”
เซี่ยงเส้าหลงพยักหน้าเบาๆ”การอบรมบ่มเพาะของคนชั้นสูงให้นายแค่รูปลักษณ์ภายนอก เนื้อแท้แล้ว นายไม่ได้ดีไปกว่านักเลงอันธพาลชั้นต่ำด้วยซ้ำ!”
“นายว่าไงนะ?!”
คิ้วของเหลียงเหวยหยู่ขมวดเข้าหากัน”หรือนายไม่เชื่อ ว่าฉันเหนี่ยวไกได้?”
เซี่ยงเส้าหลินเหมือนไม่ได้ใส่ใจคนที่สามารถใช้ปืนเอาชีวิตเขาได้ตลอดเวลา ค่อยๆใช้สายตามองไปที่เขา”ถ้านายกล้ายิง ฉันรับรอง คนที่ตายจะไม่ใช่ฉันแน่!”
“ฮ่าๆ……”
แววตาของเหลียงเหวยหยู่มีรังสีอาฆาตแค้นแวบผ่านเข้ามา”งั้นนายก็ตายซะเถอะ!”
ในตอนที่เขากำลังจะยิงปืนนั้น มีเสียงเย็นชาลอดผ่านเข้ามา จากด้านบน!
“ถ้านายกล้าเหนี่ยวไก ฉันรับรอง ภายในสามวันตระกูลเหลียง จะหายไปภายในสามวัน!”
เซี่ยงเส้าหลงเลิกคิ้วขึ้น หมัดที่อัดแน่นไปด้วยความโกรธค่อยๆคลายออก แล้วมองไปที่ที่มาของเสียง เงาสีขาวผ่านเข้ามา ปรากฏอยู่ตรงบันได
อายุของเขาใกล้เคียงกับเซี่ยงเส้าหลง มีกลิ่นอายของนักปราชญ์ แต่ในร่างกายที่ผอมบาง ที่ไม่ว่าใคร ก็ไม่กล้าดูถูกพลังนี้!
เมื่อเห็นใบหน้าของผู้ที่มาชัดเจน เหลียงเหวยหยู่ค่อยๆขมวดคิ้วขึ้นมา มองไปที่ชายคนนั้น แล้วขมวดคิ้วเป็นปม”นายเป็นใคร?”
จางจุนมองลึกลงไปที่เขา ระหว่างลิ้มกับฟัน เย็นชาไร้ความปรานี”ฉันสามารถทำให้ทั้งตระกูลเหลียงของนาย คนกลายเป็นขี้เถ้าปลิวหายควันมลายสิ้น!”
“ฮ่าๆ……วันนี้ถือว่าฉันได้ความรู้เพิ่มจริงๆ มีคนที่มีความสามารถไม่มากนัก แต่ละคนเก่งกว่าหยิ่งผยองกันเก่งจริงๆ!”
เหลียงเหวยหยู่มองไปที่จางจุนอย่างเย่อหยิ่ง”นายรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร?ถึงได้กล้าพูดแบบนี้?”
จางจุนกระแอมสองครั้ง ใบหน้าขาวซีดในตอนแรก ซีดขึ้นไปอีก แต่ทว่า ดวงตาคู่นั้นกลับสว่างไสวมากยิ่งขึ้น เขามองไปที่เหลียงเหวยหยู่ เอ่ยปากพูดขึ้นมาว่า”ตระกูลเหลียงแห่งเมืองเฟยหยุน ซึ่งสืบทอดมาในปีสุดท้ายของสาธารณรัฐจีน มีทรัพย์สินมูลค่ากว่าหมื่นล้าน ที่สะสมมาหลายชั่วอายุคน และอำนาจที่ครอบงำทั้งมาเฟียและการเมือง เป็นหนึ่งในตระกูลที่ใหญ่ที่สุดในเมืองเฟยหยุน”
หรืออาจจะเป็นเพราะพูดติดต่อกันยาวพรืด จางจุนกระแอมอีกสองครั้ง เพราะใช้แรงมากเกินไป จึงทำให้ร่างกาย สั่นไหวอย่างไม่รู้ตัว
“โอ้โห ดูไม่ออกเลยแฮะ ไอ้ผีวัณโรคอย่างนายจะรู้เรื่องตระกูลของฉัน……”เหลียงเหวยหยู่เอียงศีรษะมองไปที่เขา ด้วยใบหน้าเย้ยหยัน”ในเมื่อรู้ที่มาที่ไปของฉันแล้ว ยังจะกล้าอวดดีกับฉันขนาดนี้อีก หรือนายไม่กลัว ว่าฉันจะส่งนายไปสู่สุคติ?”
ใบหน้าซีดเซียวของจางจุน ฉายแววท่าทีของความจองหอง แล้วส่ายหน้าไปมา”นายไม่กล้าหรอก!”
“ฉันไม่กล้า?ฮ่าๆ……นายบอกว่าฉันไม่กล้างั้นเหรอ?”
เหลียงเหวยหยู่หัวเราะด้วยความโกรธ แล้วสาวเท้าก้าวไปหาเขา กระชากคอของจางจุน ร่างกายผอมบาง ถูกเขากระชากขึ้นมา สีหน้าขึงขัง”สารภาพจะตายแหล่มิตายแหล่อย่างนายเนี่ยนะ ถ้าฉันจะฆ่านาย มันก็ง่ายเหมือนบี้มดตัวหนึ่งนั่นแหละ!”
เมื่อเห็นใบหน้าของจางจุนแดงก่ำภายใต้พลังของเหลียงเหวยหยู่ เถาเชี่ยนเชี่ยนพูดกับเซี่ยงเส้าหลงด้วยความเป็นห่วง”พี่เซี่ยงคะ นั่นคือเพื่อนของพี่ใช่ไหมคะ?”
“ฉันว่าสภาพเขาในตอนนี้ เหมือนจะไม่ค่อยสู้ดีนะคะ……หรือพี่จะไม่ออกไปช่วยเขาหน่อยเหรอ?”
มุมปากของเซี่ยงเส้าหลงแสยะยิ้มขึ้นอย่างชั่วร้าย แล้วส่ายหัว”ถ้าหากแค่สวะคนเดียวทำอะไรเขาได้ล่ะก็ งั้นเขา ก็ไม่เรียกว่าจางจุนแล้วล่ะ!”
เมื่อพูดจบ จู่ๆเหลียงเหวยหยู่ผู้เย่อหยิ่งก็ร้องโหยหวนขึ้นมา มือที่กระชากจางจุนอยู่หดกลับไป หลังจากนั้น ด้วยความเร็วที่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า มือขวาทั้งหมด เปลี่ยนเป็นสีดำอย่างรวดเร็ว อีกทั้งยังสั่นสะท้านอย่างหยุดไม่ได้
สีหน้าของเหลียงเหวยหยู่เปลี่ยนไป มือซ้ายที่ถือปืนอยู่จ่อไปที่ศีรษะของจางจุน ด้วยความตกใจและหวาดกลัว”มึงทำอะไรกับกูวะ?!ทำไมมือของกูถึงเป็นอย่างนี้ห้ะ?!”
จางจุนกระแอมสองครั้ง เมื่อเผชิญหน้ากับปลายกระบอกปืนที่มีความกว้างเพียงสามนิ้วตรงศีรษะของตัวเอง สีหน้าของเขายังคงไม่เปลี่ยนแปลง”อย่าใจร้อนสิ นี่เป็นแค่การเริ่มต้นเท่านั้น หลังจากครึ่งชั่วโมง ก็จะเข้าสู่อวัยวะภายในของนายทั้งหมด ถึงเวลานั้น ร่างกายของนายทั้งหมด จะเหมือนมีมดนับหมื่นตัวกำลังกัดกิน แล้วทุกข์ทรมานด้วยความเจ็บปวดจนตาย!”
จางจุนพูดอธิบาย พูดจนทำให้เหลียงเหวยหยู่เหงื่อตก เปลือกตากระตุกอย่างรุนแรง และเขาก็หันปลายกระบอกปืนไปทางหน้าผากของจางจุน แล้วตะคอกเสียงดัง”ยาถอนพิษล่ะ!รีบเอายาถอนพิษมาให้กูเดี๋ยวนี้เลยนะ!”
สายตาของจางจุนเย็นชามาก”นี่เป็นครั้งที่สองที่นายเอาปืนชี้คนที่ไม่สมควรชี้!”
“หยุดพล่ามได้แล้ว!”
ความรู้สึกคันบนแขนค่อยๆคันขึ้นมาเรื่อยๆ มันทำให้เหลียงเหวยหยู่กระวนกระวายมาก เขาคำรามอย่างรุนแรง”ไม่เอามาใช่ไหม งั้นกูจะหักแขนขามึง แล้วค่อยๆหักกระดูกของมึงทีละชิ้น ทำให้มึงทุกข์ทรมาน ดูสิว่ามึงจะเอาออกมาไหม!”
พูดจบ ปลายกระบอกปืนก็เลื่อนไปที่ไหล่ขวาของจางจุน กำลังจะเหนี่ยวไก ทันใดนั้น ก็มีเสียงตะโกนลอดผ่านเข้ามา”ไอ้เด็กเวร แกจะทำอะไรห้ะ!”
ติดตามเสียงไป ชายวัยกลางคนที่ลักษณะคล้ายกับเหลียงเหวยหยู่เล็กน้อย เข้ามาด้วยความโกรธ แล้วเดินตรงไปหาเหลียงเหวยหยู่ ยกเท้าขึ้นมา ถีบจนเขากระเด็นออกไป!
“พ่อครับ!พ่อทำอะไรน่ะ!”
ใบหน้าของเหลียงเหวยหยู่เต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ แล้วตะโกนพูดไปว่า”พ่อทำร้ายผมเพราะไอ้ผีวัณโรคใกล้ตายนี่เหรอ?”
“ร่างกายของผมถูกมันวางยาพิษ ไม่มียาถอนพิษ ผมก็ต้องตาย ต้องตายน่ะ!”
มองดูเหลียงเหวยหยู่ที่จะพุ่งตัวเข้ามา เหลียงก้วนโกรธจนสั่นไปทั้งตัว คว้าตัวของเหลียงเหวยหยู่ไว้ แล้วแย่งปืนของเขาไป จากนั้นเงื้อมือขึ้นมา ตบไปที่หน้าเขาสองฉาด อย่างรุนแรง ใบหน้าของเหลียงเหวยหยู่ บวมแดงขึ้นมาในทันที
ตบสองฉาดนี้ อาจจะเป็นเพราะทำให้เหลียงเหวยหยู่มีสติเล็กน้อย มองดูพิษที่ลามไปถึงสะบักแล้ว ร่างกายของเขาอ่อนแรง แววตาว่างเปล่า แล้วล้มกองกับพื้นทันที
ท้ายที่สุดก็เป็นลูกชายของตัวเอง นัยน์ตาของเหลียงก้วนเจ็บปวดเล็กน้อย หลังจากนั้นก็หันไปมองจางจุน สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วคุกเข่าลงกับพื้น”เหลียงก้วนอบรมลูกไม่ดี ล่วงเกินคุณชายจุน คุณชายจุนได้โปรดให้อภัยด้วย!”
“เห็นแก่ที่ตระกูลเหลียงจงรักภักดีมานานหลายปี คุณชายจุนได้โปรดให้อภัยลูกชายของผมด้วย เหลียงก้วน ขอขอบคุณความกรุณา!”
พูดจบ ก็ใช้ศีรษะกระแทกทำความเคารพไปกับพื้น ไม่มีใครพูดอะไร ไม่กล้าลุกขึ้น
เถาเชี่ยนเชี่ยนปิดปากอย่างเหลือเชื่อ มองไปที่จางจุน แล้วพูดพึมพำว่า”ขะ……เขาคือใครคะ?”
มุมปากของเซี่ยงเส้าหลงแสยะยิ้มขึ้นอย่างเรียบเฉย”สิบสองตระกูลลึกลับ เป็นตระกูลหนึ่งเดียวที่ไม่มีใครกล้ายุ่งด้วย!”
“แพทย์อัจฉริยะ แห่งเทพมรณะ ครอบครัวหมอเวชศาสตร์ จางจุน!”
