ภูเขาไท่หยางซาน เป็นสถานที่ตั้งของครอบครัวหมอเวชศาสตร์
ทันทีที่ก้าวเข้ามาทางเข้าภูเขา กลิ่นหอมของยาฟุ้งตลบอบอวล เข้ามาสู่จมูก เพียงแค่สูดดมไม่กี่ครั้ง ก็จะรู้สึกสดชื่นขึ้นมาในทันที
เถาเชี่ยนเชี่ยนเป็นเหมือนเด็กที่เข้ามาในสนามเด็กเล่น ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความสุข”นั่นคือไท่ขุย นั่นคือจ้งเสา อ่ะๆๆ หลิงหลงจื่อตั้งแปลงใหญ่เลยนะ!”
ยาสมุนไพรที่ค่อนข้างหายากในโลกภายนอก สามารถพบเห็นได้ทั่วไป ในภูเขาไท่หยางซาน
เมื่อเห็นเถาเชี่ยนเชี่ยนที่เหมือนสาวน้อยท่าทางตื่นเต้น สายตาของจางจุนฉายให้เห็นถึงความสดใส เขาหัวเราะพลางพูดขึ้นมาว่า”ครอบครัวหมอเวชศาสตร์อาศัยอยู่ในภูเขาไท่หยางซาน ภูเขาที่นี่ ถูกเปลี่ยนเป็นแปลงพืชสมุนไพรที่เหมาะสำหรับการเพาะปลูกสมุนไพร ถ้าคุณเชี่ยนเชี่ยนชอบที่นี่ สมุนไพรที่นี่ เด็ดเก็บได้ตามใจชอบเลยนะครับ ”
“จริงๆหรอคะ?”
รอยยิ้มซุกซนปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเถาเชี่ยนเชี่ยน”ถ้าฉันขุดของคุณไปทั้งหมดล่ะ คุณจะไม่ปวดใจแย่เหรอคะ?”
เซี่ยงเส้าหลงหัวเราะเหอะๆ แล้วมองไปที่เธอ”ถ้าเธอสามารถขุดออกไปได้ทั้งหมด งั้นเธอก็เอาตัวเองชดใช้ให้จางจุนแล้วกัน!”
คำพูดประโยคเดียว เถาเชี่ยนเชี่ยนสบตากับจางจุน ทันใดนั้นใบหน้าก็แดงขึ้นมาพร้อมกัน แล้วละสายตาจากกันทันที
เซี่ยงเส้าหลงเห็นสิ่งนี้ เขาจึงแอบยิ้มในใจ มีหรือเขาจะดูไม่ออก ว่าจางจุนรู้สึกดีต่อเถาเชี่ยนเชี่ยน?
ถ้าหากเป็นพรหมลิขิต เขาก็ยินดีมาก ที่จะเป็นพ่อสื่อให้พวกเขาสองคน
จางจุนกระแอมไอหนึ่งครั้ง เพื่อกลบเกลื่อนความเขินอาย แล้วเอ่ยปากพูดขึ้นมาว่า”ด้านหน้าเป็นประตูทางเข้าของครอบครัวหมอเวชศาสตร์ แต่ถ้ำพิษ อยู่ด้านหลังเขา!”
“โอ้โห นี่เป็นคุณชายใหญ่ของเราไม่ใช่เหรอเนี่ย?”
มีเสียงแปลกๆดังขึ้นมา หลังจากนั้น ก็เห็นเพียงวัยรุ่นประมาณสามสี่คนกำลังเดินเข้ามาด้วยสีหน้าหยอกล้อ ชายหนุ่มที่เป็นคนผู้นำ ใบหน้าเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง แล้วมองสำรวจเซี่ยงเส้าหลงทั้งสองดูสายตาดูถูก หลังจากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงเย่อหยิ่งว่า”คุณชายใหญ่ ผมไม่ได้จะว่าคุณนะ ครอบครัวหมอเวชศาสตร์ของเราเป็นตระกูลบุญหนักศักดิ์ใหญ่ผู้ลึกลับ มีชื่อเสียง คุณมักจะพาคนไม่มีหัวนอนปลายเท้าเข้ามา ไม่กลัวว่าจะทำให้ประตูครอบครัวหมอเวชศาสตร์ของเราสกปรกเหรอ?”
นัยน์ตาของจางจุนเผยให้เห็นถึงความโกรธ แล้วมองไปที่เขาด้วยสายตาเย็นชา”จางจื๋อเฉิง ระวังคำพูดของคุณหน่อยนะ พวกเขาเป็นเพราะของผม!”
“เพื่อน?”
จางจื๋อเฉิงพูดเกินจริงมาหนึ่งคำ แล้วหัวเราะฮ่าๆเสียงดัง ใบหน้าเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน”คุณชายใหญ่จาง ถึงแม้คุณจะเป็นคนขี้โรค ไม่แน่วันไหนถ้าคุณตายขึ้นมา แต่ก่อนที่คุณยังไม่ตาย เป็นหน้าเป็นตาของครอบครัวหมอเวชศาสตร์ของเรา”
“คุณดูสิว่าคุณไปเป็นเพื่อนกับคนอะไร ทั้งเนื้อทั้งตัวมีค่าไม่เกินสองร้อยหยวน คุณไม่อาย ผมยังอายแทนคุณเลย!”
“แต่……”เขากลอกดวงตาหนึ่งรอบ แล้วมองไปที่เถาเชี่ยนเชี่ยน หรี่ตาลง เผยให้เห็นถึงสายตาลวนลาม”สาวน้อยคนนี้ไม่เลวเลยนะ ถึงแม้ฐานะจะต่ำต้อย แต่ถ้าได้มาปรนนิบัติรับใช้ทางอารมณ์ฉันยังพอแก้ขัดได้”
พูดจบ ก็ยิ้มด้วยท่าทีที่ควรจะเป็นแบบนั้น แล้วหัวเราะอิๆ เอื้อมมือออกไปจะลูบใบหน้าสวยของเถาเชี่ยนเชี่ยน ใบหน้าของจางจุนเย็นชาขึ้นมาในทันที ไม่รอให้เขาได้ลงมือ มือที่แข็งดั่งเหล็กคู่หนึ่งก็ชิงลงมือก่อนเขา จับไปที่ข้อมือของจางจื๋อเฉิงเหมือนกุญแจมือ ดวงตาดั่งเสือเย็นชามาก แล้วพูดด้วยความเย็นชา”นายอยากตายรึไง?”
“มึงคิดมึงเป็นใครห้ะ รู้ไหมว่ากูเป็นใคร?!”
“รีบปล่อยกูเดี๋ยวนี้นะ ไม่อย่างนั้น กูจะให้มึงลงจากภูเขาไท่หยางซานไม่ได้!”
คนอื่นๆต่างพากันตะโกน”รีบปล่อยพี่เฉิงเดี๋ยวนี้นะ นายรู้ไหมว่าตอนนี้กำลังล่วงเกินใครอยู่?”
“นี่เป็นถึงเจ้าตระกูลในอนาคตของครอบครัวหมอเวชศาสตร์เชียวนะ!”
“ใช่แล้ว ถ้านายกล้าทำร้ายพี่เฉิงของเราแม้แต่นิดเดียว ด้วยความสัมพันธ์ของครอบครัวหมอเวชศาสตร์ แค่คำเดียวเท่านั้น นายได้เป็นศัตรูกับคนทั้งโลกแน่!”
“เจ้าตระกูลในอนาคตของครอบครัวหมอเวชศาสตร์?”
เซี่ยงเส้าหลงหรี่ตาลง แล้วมองไปที่จางจุนที่ไม่พูดอะไร แล้วมองมาที่เขา”เจ้าตระกูลของครอบครัวหมอเวชศาสตร์ นอกจากจางจุนแล้ว นายคู่ควรเหรอ?”
จางจื๋อเฉิงหัวเราะอย่างเย้ยหยันถากถางออกมา แล้วตะโกน”จางจุน?เขาแค่เกิดก่อนกูไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้น ตามหลักแล้ว ทายาทคนโต จะได้เป็นเจ้าตระกูลของครอบครัวหมอเวชศาสตร์ในอนาคต แต่ว่า ใครใช้ให้เขาซวยเอง ไม่ระวังตกลงไปในถ้ำพิษ เลยทำให้มีสภาพจะตายแหล่ไม่ตายแหล่?”
“แม้แต่บรรพบุรุษของครอบครัวหมอเวชศาสตร์ของเราต่างบอกว่าไม่มีความหวังในการรักษา ใครจะไปรู้ว่าวันต่อมา รอเขาตายแล้ว เจ้าตระกูลของครอบครัวหมอเวชศาสตร์ นอกจากฉันแล้ว ยังจะมีใครอีก?!”
สีหน้าของจางจุนมืดมนดั่งสายน้ำ ฝ่ามือสั่นสะท้านอย่างไม่สามารถควบคุมได้ นับตั้งแต่จำความได้ จางจื๋อเฉิงก็เอาแต่กดขี่เขา ถึงแม้เขาจะได้ชื่อว่าเป็นคุณชายใหญ่ของครอบครัวหมอเวชศาสตร์ แต่แทบจะคนทุกผู้ ต่างเลือกที่จะเพิกเฉยต่อเขา แต่ไปประจบจางจื๋อเฉิงแทน
เพราะเมื่อกี้จางจื๋อเฉิงพูดถูก ครอบครัวหมอเวชศาสตร์ ไม่อาจจะแต่งตั้งเจ้าตระกูลที่พร้อมจะตายได้ตลอดเวลาเป็นเจ้าตระกูลอย่างแน่นอน แต่กฎของบรรพบุรุษคือ ถ้าหากทายาทคนโตยังมีชีวิตอยู่ ปลดลูกคนโตทิ้งแล้วแต่งตั้งลูกคนเล็กขึ้นมา ถึงแม้จะไม่มีใครพูดอย่างชัดเจน แต่คนของครอบครัวหมอเวชศาสตร์รู้ดี ทุกคน ต่างรอให้จางจุนตาย พอเขาตาย ก็แต่งตั้งจางจื๋อเฉิงขึ้นมาแทนที่ เป็นผู้สืบทอดครอบครัวหมอเวชศาสตร์คนต่อไป!
เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ มุมปากของจางจุน อดที่จะเผยให้เห็นรอยยิ้มอันขื่นขม ว่ากันว่าตระกูลที่มีประวัติศาสตร์อันยาวนานและมีศักดิ์สูงส่งอำนาจคับฟ้า และสง่าราศีก็เต็มเปี่ยม ใครจะไปรู้ว่า ตระกูลสูงศักดิ์ส่วนมากโหดเหี้ยม ที่นี่ ความรักของครอบครัว เป็นของราคาถูกที่สุด!
เมื่อมองดูสีหน้าของจางจุน หัวใจของเซี่ยงเส้าหลงก็เต้นแรง มองดูจางจื๋อเฉิงหยิ่งผยอง ทันใดนั้นก็ยิ้มบางๆ”ที่แท้ก็เป็นเจ้าตระกูลของครอบครัวหมอเวชศาสตร์ในอนาคตนี่เอง เสียมารยาทแล้วๆ”
จมูกของจางจื๋อเฉิงแทบจะเชิดขึ้นฟ้า”ในเมื่อรู้ว่ากูเป็นใคร ยังไม่รีบเอามือสกปรกของมึงออกไปอีก?”
“เห็นแก่ที่นายรู้งาน เดี๋ยวนายก็เอาสาวน้อยคนนี้ไปอาบน้ำให้สะอาดแล้วส่งมาขึ้นเตียงให้ฉันนะ ไม่แน่ ถ้าฉันอารมณ์ดี อาจจะให้รางวัล……”
“เจ็บๆๆ!”
พูดยังไม่ทันจบ ใบหน้าของเซี่ยงเส้าหลงก็ไม่เห็นรอยยิ้ม มือของเขาเพิ่มแรงมากยิ่งขึ้น จางจื๋อเฉิงรู้สึกเจ็บขึ้นมาในทันที ร้องตะโกนเสียงดัง
“ขอโทษเพื่อนฉันเดี๋ยวนี้”
“อะไรนะ?มึงกล้าสั่งให้กูขอโทษงั้นหรอ?!”
จางจื๋อเฉิงเบิกตากว้าง จ้องมองไปที่เซี่ยงเส้าหลงอย่างเหลือเชื่อ”นายกล้าให้คนสูงศักดิ์อย่างฉัน ขอโทษผู้หญิงต้อยต่ำคนหนึ่งแบบนี้เหรอ?”
เซี่ยงเส้าหลงหรุบตาลงต่ำ ฉายให้เห็นนัยน์ตาของความเย็นยะเยือก”คำพูดของฉัน ไม่ชอบพูดเป็นครั้งที่สอง!”
“กูไม่ขอโทษ มึงจะทำอะไรกูได้?”
ใบหน้าของจางจื๋อเฉิงยังคงเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่งไม่รู้จบ”มึง ดูให้ชัดซะนะว่าที่นี่คือที่ไหน!”
“ที่นี่คือภูขาไท่หยางซาน เป็นสถานที่ของครอบครัวหมอเวชศาสตร์!”
“ที่นี่ กูคือราชา!”
“ดูท่า นายเลือกแล้วสินะ!”
ถึงแม้น้ำเสียงของเซี่ยงเส้าหลงจะเรียบเฉย แต่ยังคงเต็มไปด้วยความรังสีอำมหิต”ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นฉันก็คงจะต้องใช้วิธีของฉันแก้ปัญหาแล้วล่ะ!”
พูดจบ ได้ยินแค่เสียงกร๊อบ!
ลมหายใจของทุกคนแน่นขนัด ต่างตกตะลึง สายตาของจางจื๋อเฉิงมองไปที่ข้อมือที่บิดเบี้ยวโค้งงออย่างเหลือเชื่อ ราวกับเขายังไม่รู้ตัว ผ่านไปไม่กี่วินาที เสียงร้องโหยหวน ก็ดังก้องผ่านประตูทางเข้าภูเขา!
“อ้าก!มือของฉัน!มือของฉันอ้าก!”
ทุกคนเหมือนพึ่งตื่นจากความฝัน รีบพุ่งตัวเข้าไปอย่างเร็วรี่
“พี่เฉิงพี่ไม่เป็นอะไรใช่ไหม!”
“เร็วเข้า!รีบพาไปโรงพยาบาลเร็วเข้า ไม่เห็นรึไงว่ามือของพี่เฉิงหัก?”
“เราคือครอบครัวหมอเวชศาสตร์นะ ไปโรงพยาบาลหาปู่มึงเหรอ!”
จางจื๋อเฉิงกุมข้อมือไว้ ดวงตาแดงก่ำ ใบหน้าจ้องมองไปที่เซี่ยงเส้าหลงด้วยความเกลียดชัง แล้วคำรามขึ้นมาว่า”นายกล้าหักแขนของฉัน ฉันจะทำให้นายจะอยู่ก็อยู่ไม่ได้ จะตายก็ตายไม่ได้!”
“ตรงหน้าประตูน่ะ มาเอะอะอะไรกัน ทำอะไรกันน่ะ?!”
เสียงเคร่งขรึมหนึ่งดังขึ้น หลังจากนั้น ชายวัยกลางคนที่สวมชุดสีเทา ก้าวออกมาจากประตู
เมื่อเห็นคนที่มา ราวกับจางจื๋อเฉิงความหวัง จึงร้องตะโกน แล้วรีบวิ่งเข้าไป”อาสามครับ!อาสามต้องให้ความเป็นธรรมกับผมนะครับ!”
“มือของผมถูกไอ้เหี้ยนี่หักครับ!”
นัยน์ตาของจางเสวซินขรึมลง แล้วมองไปที่ฝ่ามือห้อยไปมาของจางจื๋อเฉิง รูม่านตาหดตัว แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด”พวกนายยืนมองอะไรอยู่ตรงนี้!ยังไม่รีบพาเสี่ยวเฉิงไปที่รักษาตัวเพื่อต่อกระดูกของครอบครัวอีก?”
ทุกคนต่างพากันยกตัวเขาขึ้นมาอย่างรีบร้อน จางจุนยกเท้าขึ้นมา กำลังอยากจะพูดอะไร จางเสวซินโบกมือไปมา หลังจากนั้น ก็มองไปที่เซี่ยงเส้าหลงด้วยสายตามีความหมาย แล้วพูดขึ้นมาอย่างเคร่งขรึมว่า”ไอ้หนุ่ม เรื่องนี้เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”
“ผมมาขอยาครับ!”
เซี่ยงเส้าหลงตอบกลับอย่างเรียบเฉย ไม่ต้อยต่ำไม่สูงส่ง
“งั้นนายน่าจะรู้ ว่าคนที่นายทำร้ายเมื่อสักครู่ เป็นคนของครอบครัวหมอเวชศาสตร์?”
“รู้ครับ!”
“หึ!”ทันใดนั้นจางเสวซินก็พูดออกมาว่า”ในเมื่อมาเพื่อขอยา แต่กลับทำร้ายผู้น้อยของครอบครัวฉัน นายคิดว่า ครอบครัวหมอเวชศาสตร์ จะให้ยานายได้ไหม?”
“ไม่ให้?”
เซี่ยงเส้าหลงกลอกตา จู่ๆก็หัวเราะเหอะๆขึ้นมา มือทั้งสองข้างไพล่หลัง ในชั่วพริบตา พลังค่อยๆเพิ่มขึ้น เปรียบเสมือนขึ้นเขาพระสุเมรุ นัยน์ตาสะท้อนดวงดาว แล้วพูดอย่างไม่ยอมถอย”งั้นผมก็จะกระทืบจนกว่าจะให้!”
