ณ ตระกูลเซี่ยง เมืองอ๋องเซี่ยง
เสิ่นเสว่เหลียนและคนตระกูลเซี่ยงรวมตัวกัน เธอนั่งอยู่ตำแหน่งประธาน แลล่างมองเซี่ยงเส้าจุนกับสองแม่ลูกอวิ๋นเสว่เหยนที่สีหน้าย่ำแย่ด้วยความหยิ่งทะนง
เซี่ยงหยิ่งมองพวกเขาอย่างเยาะเย้ย “นี่มันวันที่ห้าแล้วมั้ง เซี่ยงเส้าหลงล่ะ?”
“ตอนแรกคุยโวขนาดนั้น ตอนนี้เห็ดอมตะอยู่ไหนเสีย?”
เซี่ยงปิงที่ถูกเซี่ยงเส้าหลงหักนิ้วไปนิ้วหนึ่ง ทำหน้าเหี้ยมยิ่งกว่า “คิดว่ามันเป็นใคร? ถึงจะหาของล้ำค่าอย่างเห็ดอมตะได้? ขนาดตระกูลเซี่ยงยกโขยงไปยังหาเจอยากเลย แล้วแค่ไอ้ขยะนั่นล่ะ?”
“ห้ามนายว่าพ่อฉัน พ่อฉันไม่ใช่ไอ้ขยะ!”
อวิ๋นเยนเอ๋อที่อยู่ในอ้อมกอดอวิ๋นเสว่เหยนก็หันไปตะคอกใส่เซี่ยงปิงด้วยความโมโหทันที!
“แหมๆ! ไอ้เด็กเปรต! ขนาดแกก็ตะคอกใส่ฉันด้วยเหรอ?”
เซี่ยงปิงถลึงตาโต สาวเท้ายาวเดินเข้าไป เมื่อนั้นเซี่ยงเส้าจุนก็ขยับเข้าขวางอยู่ตรงหน้าเขา “เซี่ยงปิง นายคิดจะทำอะไร?!”
“ไสหัวไปซะ!”
เซี่ยงปิงชี้หน้าเขา “ฉันจะไปสั่งสอนไอ้เด็กเปรตนั่น แกมีปัญหา?!”
เซี่ยงเส้าจุนหน้าเจื่อนมองเขา “นี่ลูกสาวของเส้าหลงนะ นายกล้าทำอะไรเธอ ไม่กลัวว่าเส้าหลงกลับมาจะเอาเรื่องนายเหรอ?”
เซี่ยงปิงหัวเราะเหิมเกริม “ตอนนี้น่ะเหรอ ไม่แน่นะ มันอาจเผ่นแนบไปหลบอยู่ที่ไหนเหมือนหมาแล้วก็ได้! ยังจะมาเอาเรื่องอะไรฉันอีก! ตอนนี้ที่มันน่าจะห่วงก็คือฉันจะหาเรื่องมันหรือเปล่าต่างหาก!”
“ไม่หรอก! น้องชายฉันจะไม่หลบซ่อนเด็ดขาด! เขาต้องหาเห็ดอมตะได้แน่!”
เซี่ยงเส้าจุนพูดอย่างหนักแน่น
เมื่อนั้น ทุกคนในตระกูลเซี่ยงก็หัวเราะกันยกใหญ่ เซี่ยงเวิ่นไห่มองเขา “กลับมา? กลับมาทำอะไร? กลับมาให้คอตกแล้วกลับไปอีกครั้งเหมือนหมาต่อหน้าพวกเราเหรอ?”
แววตาเซี่ยงปิงแวบความร้ายลึก “ในเมื่อเซี่ยงเส้าหลงไม่อยู่ ความแค้นแขนข้างนี้ก็เอาดอกเบี้ยจากยัยเด็กนั่นก่อนแล้วกัน!”
“นายทำ…”
“ไสหัวไปให้พ้น!”
ขณะที่เซี่ยงเส้าจุนคิดจะขวาง เซี่ยงปิงก็ยกเท้าถีบเขากระเด็นไป อวิ๋นเสว่เหยนปกป้องอวิ๋นเยนเอ๋อไว้ในอกทันที มองเขาด้วยความตื่นตระหนก “เธอ…เธอคิดจะทำอะไรน่ะ?”
“หึๆ…”
เซี่ยงปิงสำรวจรูปร่างหน้าตาของเธอ หัวเราะพูด “คิดไม่ถึงว่าไอ้ขยะเซี่ยงเส้าหลงจะหาเมียได้สวยขนาดนี้ มีวาสนาจริงๆ เลย…”
“อยู่กับไอ้ขยะคนนั้นมีอนาคตอะไรกัน ไม่สู้…มาอยู่กับฉันดีกว่า ฉันจะให้เธอได้เสพสมอุราอยู่บนเตียงทุกวัน ฮ่าๆ…”
ว่าแล้วก็ยื่นมือจะไปลูบแก้มของอวิ๋นเสว่เหยน ทันใดนั้นอวิ๋นเสว่เหยนก็ตกใจจนหน้าซีด และขณะที่เธอไม่รู้จะทำอย่างไรดี จู่ๆ เสียงเยือกเย็นสุดขั้วก็เข้าดังเข้ามาห้องโถง “เซี่ยงปิง มืออีกข้างแกก็ไม่อยากได้แล้วใช่ไหม?”
เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคย สีหน้าของเซี่ยงปิงก็พลันชะงัก เมื่อหันหน้าไปก็เห็นเซี่ยงเส้าหลงเดินเข้ามาด้วยหน้าขมึงตึง ร่างกายของเขาสะดุ้งโหยง รีบถอยหลังหลายก้าว ท่าทางราวกับเห็นผี “เซี่ยง…เซี่ยงเส้าหลง แกกลับมาได้ยังไง?!” มุมปากเซี่ยงเส้าหลงยกขึ้นเล็กน้อย “อ๋อ? ฉันไม่ควรกลับมางั้นสิ?”
ตอนนี้เอง เสิ่นเสว่เหลียนที่เงียบมาตลอดก็แวบแสงหนึ่งออกมาจากนัยน์ตา เธอมองเขาแล้วพูดเสียงหนัก “เซี่ยงเส้าหลง ที่เธอก้าวเข้าประตูตระกูลเซี่ยงมามันหมายความว่ายังไง? หรือว่าจะต่อต้าน?”
“ใช่!”
เซี่ยงเวิ่นไห่พูดต่อ “อย่าลืมนะ ตอนแรกแกพูดเองว่าจะไสหัวออกตระกูลเซี่ยง จะไม่กลับเมืองอ๋องเซี่ยงตลอดชีวิต หรือว่า…ยังอยากให้พวกเราไล่แกออกไปอีก?”
เมื่อเผชิญหน้ากับคำถามและการเยาะเย้ยของทุกคน เซี่ยงเส้าหลงก็ทำหน้างุนงงเปิดปากพูด “พวกแก…สมองมีปัญหาหรือไง?”
“ทำไมฉันต้องออกจากตระกูลเซี่ยงด้วย?”
“เซี่ยงเส้าหลง!”
เซี่ยงเวิ่นเหอใจร้อน พูดโพล่งขึ้นมาทันควัน “ฉันรู้อยู่แล้วว่าแกต้องไม่ยอมรับแน่ โชคดีที่ฉันอัดเสียงคำพูดที่แกพูดวันนั้นไว้หมดแล้ว!”
ว่าแล้วก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา เสียงพูดของเซี่ยงเส้าหลงในวันนั้นดังชัด จากนั้นเซี่ยงเวิ่นเหอก็ทำหน้าได้ใจมองเขา “ตอนนี้แกยังมีอะไรพูดอีก?”
เซี่ยงเส้าหลงทำหน้าฉงนใจมองเขา “นี่เป็นคำพูดที่ฉันพูดตอนนั้น แต่…มีปัญหาอะไรเหรอ?”
“แกยังมาทำไขสือตรงนี้อีก ถ้าหาเห็ดอมตะไม่เจอจะไม่เข้าเมืองอ๋องเซี่ยงตลอดชีวิต แล้วตอนนี้แกมีสิทธิ์อะไรมาโผล่ตรงนี้ฮะ?! ”
เซี่ยงเส้าหลงหยิบกล่องไม้เรียบออกมาใบหนึ่ง เมื่อเปิดออกมา กลิ่นยาเข้มข้นก็เข้าจมูกทุกคนทันที เมื่อได้กลิ่นแล้วทุกคนก็พลันรู้สึกกระปรี้กระเปร่า
ตอนนี้เอง สมองทุกคนเกิดความคิดเหลวไหลขึ้น!
เซี่ยงเส้าหลงคงไม่ได้หาเห็ดอมตะเจอจริงหรอกมั้ง?!
ดวงตาเสิ่นเสว่เหลียนเบิกโพลง แม้จะเป็นเธอที่สุขุม แต่ร่างกายก็อดไม่ได้ที่จะก้าวไปข้างหน้าสองก้าวแล้วพูด “เธอหาเห็ดอมตะได้แล้วเหรอ? นี่มันเป็นไปได้ยังไง?!”
เซี่ยงเวิ่นไห่ทำหน้าเหลือเชื่อมองเขา “ใช้กำลังคนทั้งตระกูลเซี่ยง ตามหาอย่างหนักมาหลายปีก็ไม่เจอ แต่แกใช้เวลาแค่ห้าวัน จะหาเจอได้ยังไง?!”
“ของปลอม! นี่ต้องเป็นของปลอมแน่!”
ในสายตาของเซี่ยงเส้าหลงแฝงความดูแคลนเล็กน้อย “พวกแกหาไม่เจอ หรือว่าคนอื่นก็ต้องหาไม่เจอด้วย?”
“สาเหตุที่หาไม่เจอน่ะ ที่จริงก็ง่ายมาก นั่นก็เพราะ…”
“พวกนายมันไม่เอาไหน! ก็แค่นั้นเอง!”
ทันใดนั้นทุกคนในตระกูลเซี่ยงก็มองเขาอย่างเดือดดาล แต่เมื่อเห็นท่าทางมั่นใจของเซี่ยงเส้าหลง เสิ่นเสว่เหลียนก็เริ่มหวาดหวั่น
ที่ตั้งเงื่อนไขนี้ในตอนแรก เพราะเธอมั่นใจว่าเซี่ยงเส้าหลงต้องหาเห็ดอมตะไม่เจอแน่ แล้วอาศัยเหตุผลนี้ไล่เขาออกจากตระกูล แต่…วินาทีที่เซี่ยงเส้าหลงนำเห็ดอมตะมาอยู่ตรงหน้า ไม่เพียงแผนการขับไล่เขาจะล้มเหลว แล้วยังอาจมีปฏิกิริยาที่ตนไม่สามารถควบคุมตามมาเป็นพรวนอีก
นั่นก็คือคุณท่านเซี่ยงอาจมีโอกาสฟื้น!
และถ้าคุณท่านเซี่ยงฟื้น เช่นนั้นทุกสิ่งที่ตนหามาด้วยความลำบากก็จะสูญสิ้นไปหมด ถึงคุณท่านเซี่ยงจะไม่สนใจงานมานับสิบปี แต่อย่างไรเขาก็ยังขึ้นชื่อว่าเป็นผู้นำตระกูลเซี่ยงอยู่
เมื่อคิดถึงตรงนี้ เสิ่นเสว่เหลียนก็เริ่มลนลาน เธอรีบพูด “จริงเหรอ? งั้นก็เยี่ยมไปเลย!”
“รอท่านปู่ของเธอฟื้น ได้เห็นหลานที่ไม่ได้พบมาเป็นสิบปีต้องดีใจมากแน่!”
“เส้าหลง เธอทำคุณงามความดีครั้งใหญ่ให้กับตระกูลเซี่ยง ตอนนี้เธอมอบเห็ดอมตะให้ฉันก็แล้วกัน ฉันจะจัดหาหมอที่ดีที่สุดมารักษาเขา รอท่านปู่ของเธอฟื้นแล้วฉันค่อยของรางวัลให้เธอ!”
เซี่ยงเส้าหลงเห็นท่าทางจอมปลอมแล้วก็หัวเราะเบาไปเสียงหนึ่ง ปิดกล่องพูดอย่างจริงจัง “เรื่องนี้ไม่ต้องให้คุณเป็นห่วงหรอกครับ!”
“ผมได้เชิญคุณเถาเส่อ นายแพทย์ผู้ยิ่งใหญ่ให้มาจัดสูตรทำยาด้วยตัวเองแล้ว เพื่อประกันว่าคุณปู่จะฟื้นขึ้นในเร็ววัน!”
ลมหายใจเสิ่นเสว่เหลียนหยุดชะงัก เธอย่อมรู้ชื่อเสียงของเถาเส่ออยู่แล้ว ถ้าเขาออกโรงเอง ก็ไม่แน่ว่าคุณท่านเซี่ยงจะฟื้นขึ้นมาได้จริงๆ!
แต่…แล้วเธอจะทำอย่างไรได้อีกเล่า?
ในห้องโถงนี้ ไม่เพียงมีลูกชายลูกสาวของเธอ แต่ยังมีคนในตระกูลเซี่ยงอีกนับไม่ถ้วน สำหรับพวกเขาแล้ว ความหวังสูงสุดก็คือการที่คุณท่านเซี่ยงสามารถฟื้นมาได้!
เซี่ยงเส้าหลงมองเธอด้วยความคิดเชิงลึก จากนั้นก็หัวเราะเบา “เสพสุขกับเวลาที่เหลือนี้กันนะครับ พวกเรากลับ!”
ขณะที่หันตัวจะจากไป จู่ๆ ก็เหมือนคิดอะไรขึ้นมาได้จึงหันกลับมาอีก แล้วเดินไปทางเซี่ยงปิง
เซี่ยงปิงหน้าซีดทันที ถอยหลังไม่หยุด กระทั่งติดกำแพงไม่อาจถอยได้อีกจึงมองเขาด้วยสีหน้าตื่นกลัว “เซี่ยง…เซี่ยงเส้าหลง แกคิดจะทำอะไร?”
เพียะ!
เสียงตบฉาดหนึ่งดังก้อง ชัดแจ๋ว
แก้มด้านหนึ่งของเซี่ยงปิงบวมขึ้น
เซี่ยงเส้าหลงมองเขาด้วยสายตาเย็นชา “ฉาดนี่ เพราะแกลบหลู่พี่ใหญ่ของฉัน!”
เพียะ!
ที่ใบหน้าอีกด้านหนึ่งก็มีอีกฉาดก็ตามมาติดๆ ทันใดนั้นก็เกิดเป็นความสมดุลที่สมบูรณ์แบบ
“ฉาดนี่ เพราะแกข่มขู่ลูกสาวฉัน!”
จากนั้น ก็ดึงมือที่ยังถือว่าปกติดีอีกข้างของเซี่ยงปิง หักมือไปด้านหลัง เสียงแกรบของการเคลื่อนกระดูก และเสียงโอดครวญดังสนั่นพื้นที่นั้น สายตาเซี่ยงเส้าหลงเย็นชา “มือข้างนี้ เพราะแกเสียมารยาทกับคนรักของฉัน!”
“เซี่ยงปิง ความอดทนของฉันมีขีดจำกัดนะ ถ้ายังมีครั้งต่อไป สุสานบรรพชนตระกูลเซี่ยงก็เพิ่มป้ายหลุมฝังศพของแกไว้ล่วงหน้าได้เลย!”
เมื่อเสร็จเรื่องทั้งหมดเซี่ยงเส้าหลงก็เซี่ยงเส้าจุนกับพาสองแม่ลูกอวิ๋นเสว่เหยนจากไป ทุกคนในตระกูลเซี่ยงเงียบเป็นเป่าสาก ไม่มีใครกล้าขวางสักคน
กระทั่งร่างพวกเขาได้จากไปนานแล้ว เสิ่นเสว่เหลียนจึงทำหน้าขมึงตึง ให้ทุกคนแยกย้ายกันไป ดวงตาแวบความอาฆาต “เซี่ยงเส้าหลง นี่แกบีบฉันเองนะ!”
“เวิ่นเหอ ฉันให้เวลาแกสองวัน ฉันไม่อยากเห็นเซี่ยงเส้าหลงในเมืองอ๋องเซี่ยงอีก!”
