เซี่ยงเส้าหลงพยายามหักห้ามไม่ให้ตัวเองหันเดินหนีไป ต่อหน้าหูฉี่หรง มุมปากเขากระตุก สุดท้าย ก็หนีไม่พ้นอยู่ดี!
หูเม่ยเอ๋อยิ้มกรุ้มกริ่ม จากนั้นก็หมุนตัว แล้วมาซบลงในอ้อมกอดเซี่ยงเส้าหลง เซี่ยงเส้าหลงรับตัวเธอไว้อย่างไม่รู้ตัว เธอจึงซบเข้ามาในอ้อมกอด จากนั้นเธอก็ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ นิ้วมือเรียวยาวก็ลากผ่านใบหน้าของเซี่ยงเส้าหลง “แหม ช่างเป็นผู้ชายที่เอ็นดูคนจริงๆ เลยนะ พี่รู้สึกชอบมากกว่าเดิมแล้วสิ!”
“เอาอย่างนี้ เรามาแสดงละครให้เป็นเรื่องจริงเลยไหม เป็นสามีภรรยากันจริงๆ ดีไหม?”
เห็นหลานสาวตัวเองปล่อยตัวขนาดนี้ สีหน้าของหูฉี่หรงจึงไม่ค่อยดี จากนั้นก็ไอเสียงเข้ม แล้วเอ่ยอย่างไม่พอใจ “เม่ยเอ๋อ! มีแขกอยู่ อย่าทำตัวเสียมารยาท!”
ใบหน้าเซี่ยงเส้าหลงไร้ความรู้สึก แขนที่กอดเธอไว้ก็คลายออก จึงเห็นหูเม่ยเอ๋อล้มลงไปที่พื้น ระหว่างนั้นเธอก็หมุนตัว เอวที่อ่อนนุ่มก็โค้งเป็นเส้นโค้งที่ดูดี แล้วลุกยืนขึ้นมาอย่างสง่า พร้อมมองเซี่ยงเส้าหลงด้วยใบหน้าโกรธเคือง “เหอะ! เมื่อกี้ฉันเพิ่งพูดชมคุณไปเองนะ!”
“ไม่รู้จักทะนุถนอมเอาซะเลย รู้หรือเปล่า ทั้งเมืองซูหัง ผู้ชายที่อยากให้ฉันชอบ มีนับไม่ถ้วนเลยนะ!”
“แล้วทำไมคุณไม่ไปหาผู้ชายที่นับไม่ถ้วนพวกนั้นล่ะ?”
ผู้หญิงคนนี้ ถึงแม้จะสวยสง่าตระการตา แต่ในใจเซี่ยงเส้าหลงรู้ดี เธอเป็นแค่ดอกกุหลาบที่มีหนาม มีหนามอยู่รอบตัว ใครอยากจะครอบครองเธอ ก็จะต้องเตรียมพร้อมรับมือกับศัตรูมากมาย!
เผชิญหน้ากับสายตาที่เย็นชาของเซี่ยงเส้าหลง หูเม่ยเอ๋อกลับยิ้มโปรยเสน่ห์ “ถึงจะมีผู้ชายมากมายแค่ไหน แต่จะเทียบความสำคัญของนายพลน้อยที่อยู่ในใจฉันได้ยังไงล่ะ?”
เซี่ยงเส้าหลงมองเธอตาขวาง แล้วพูดอย่างไม่สบอารมณ์ “อย่าเลยครับ ผมรับไว้ไม่ไหว!”
หูเม่ยเอ๋อยกคิ้วขึ้น “นายจะกลับคำงั้นเหรอ?”
เซี่ยงเส้าหลงขยับริมฝีปาก เขาจะกลับคำจริงๆ แต่ที่สำคัญคือ เขาตกลงหูฉี่หรงไปแล้ว!
ตอนนี้ เขาเริ่มรู้สึกเสียดาย ถ้ารู้อย่างนี้ ก่อนตอบตกลง ควรจะดูตัวคนก่อน!
เขากัดฟันแน่น มองเห็นหูเม่ยเอ๋อทำหน้ามั่นใจมาก จงใจแน่ๆ ! ผู้หญิงคนนี้ต้องจงใจแน่นอน!
ไม่กี่วินาทีต่อมา เขาถอนหายใจ แล้วมองไปที่เธอ “ในเมื่อรับปากแล้ว ลูกผู้ชายอย่างผมจะไม่คืนคำ ผมตอบตกลงแล้ว ก็จะไม่กลับคำแน่นอน!”
“ดีมาก!”
หูเม่ยเอ๋อยิ้มหน้าเบ่งบาน “งั้นตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป นายก็จะเป็นว่าที่สามีของฉัน!”
“ตอนนี้ ที่บริษัทฉันมีธุรกิจต้องจัดการ นายเป็นว่าที่สามีของฉัน ฉันจะรอที่บริษัท จะรอมื้อเที่ยงที่นายเตรียมด้วยความรักนะคะ!”
พูดจบ หูเม่ยเอ๋อก็ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ให้เซี่ยงเส้าหลง จากนั้นก็เดินจากไป
ผ่านไปสักพัก สายตาเซี่ยงเส้าหลงค่อยหันมองไปที่หูหยุนหลง “พี่สาวนายเป็นแบบนี้ตลอดเลยเหรอ?”
หูหยุนหลงยิ้มอย่างทำตัวไม่ถูก “คือ……อาจจะ……อาจจะเพราะว่านายพลน้อยมีเสน่ห์มากเกินไปมั้งครับ!”
บนหน้าของหูฉี่หรงเหงื่อตก “ครั้งนี้ รบกวนนายพลน้อยหน่อยนะครับ หลานสาวของผมเอาแต่ใจตั้งแต่เด็ก ถ้าทำอะไรเสียมารยาท นายพลน้อยอย่าติดใจเลยนะครับ!”
“ถ้าเรื่องนี้สำเร็จแล้ว ตระกูลหูจะตอบแทนแน่นอน!”
“แล้วจะรับประกันด้วยว่า ถ้าต่อไปนายพลน้อยต้องการความช่วยเหลืออะไร ตระกูลหู จะเป็นพันธมิตรกับกองทัพชายแดนเหนือ!”
เซี่ยงเส้าหลงดึงสติกลับมา สิ่งที่เขาต้องการ ก็เป็นประโยคนี้ของหูฉี่หรงไม่ใช่หรือไง?
ถ้าตระกูลหูที่ร่ำรวยสนับสนุนเขา กองทัพชายแดนเหนือของเขา ก็ไม่ต้องกังวลอะไรแล้ว!
“เจ้าตระกูลหูไว้ใจเถอะครับ ในเมื่อรับปากแล้ว ผมก็จะทำตามสัญญาแน่นอนครับ!”
จากนั้นก็พูดคุยเรื่อยเปื่อย หูฉี่หรงก็หาข้ออ้างจากไปก่อน เขาเพิ่งเดินจากไปไม่นาน หูหยุนหลงจึงมีกระทบไหล่เซี่ยงเส้าหลง แล้วมองเขาด้วยสีหน้าทะเล้น “พี่เขยครับ พี่จะเตรียมอะไรไปให้พี่สาวผมเหรอครับ?”
คำว่าพี่เขย ทำให้ใจของเขาสั่นเกร็ง จากนั้นก็เหลือบมองเขา อยู่ดีๆ ก็เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ ตั้งตัวรับไม่ทันจริงๆ !
เห็นสายตาที่ไม่เป็นมิตรของเขา หูหยุนหลงก็ยิ้มกรุ้มกริ่ม “ในเมื่อจะแสดงละคร งั้นก็ทำให้เนียนหน่อยไม่ใช่เหรอครับ?”
มุมปากของเซี่ยงเส้าหลงยกขึ้น มองหูหยุนหลงแล้วพยักหน้าให้ จากนั้นก็จับไหล่เขาไว้ “ในเมื่อนายเรียกฉันว่าพี่เขยแล้ว งั้นนายก็เป็นน้องชายของฉันแล้วใช่ไหม?”
มองดวงตาที่เป็นประกายของเขา หูหยุนหลงจึงรู้สึกถึงความผิดปกติ แต่ว่าตัวเองเพิ่งพูดออกไปเมื่อกี้ จึงต้องฝืนใจพยักหน้ารับ “ครับ!”
“ในเมื่ออย่างนี้ งั้นถ้าพี่เขยก็จะสั่งให้น้องชายทำอะไรบางอย่าง ก็ดูสมเหตุสมผลใช่ไหม?”
หูหยุนหลงทำหน้าอมทุกข์ “พี่จะสั่งให้ผมไปเตรียมมื้อเที่ยงที่จะให้พี่สาวแทนพี่ใช่ไหมครับ?”
“พี่ชาย ผมผิดแล้วครับ ความชอบขอพี่สาวผมมีหลากหลายมาก แล้วเปลี่ยนไปเปลี่ยนมา จะพอใจหรือเปล่า ไม่ได้ดูที่รสชาติ แต่ดูที่ใจแทน!”
“พี่ไม่สน! เรื่องนี้ฝากไว้ที่นายแล้วกัน!”
“ถ้าพี่สาวนายพอใจ ก็เป็นความดีความชอบของพี่ แต่ว่าถ้าไม่พอใจ ความซวยนี้ นายต้องเป็นคนรับ! ส่วนผลลัพธ์ เหอะๆ นายก็รู้ดีนะ!”
“น้องชาย ความรับผิดชอบของนายมันใหญ่หลวงมาก และสำคัญมากด้วย!”
“สู้ๆ นะ ไอ้น้องชาย พี่เขยฝากความหวังไว้ที่นายแล้วนะ!”
พูดจบ เซี่ยงเส้าหลงก็ตบบ่าเขาเบาๆ แล้วเดินจากไป เหลือแค่หูหยุนหลงคนเดียว ที่ยังตกอยู่ในภวังค์มรสุมอยู่!
จนกระทั่งตอนเที่ยง เซี่ยงเส้าหลงถือมื้อเที่ยงที่หูหยุนหลงเตรียมไว้ แล้วมาที่ใต้ตึกกุหลาบกรุ๊ป ในใจก็พยายามสงบสติอารมณ์ ในเมื่อมาแล้ว ก็ต้องทำใจให้โล่ง ในเมื่อตอบตกลงตระกูลหูแล้ว เขาก็จะพยายามแสดงละครให้ดีที่สุด!
เดินเข้ามาที่ประตูบริษัท ทุกซอกทุกมุมตกแต่งอย่างหรูหรา มูลค่ามหาศาลแน่นอน แต่มุมเล็กๆ ตรงนี้ ก็สามารถมองออกแล้วว่ากุหลาบกรุ๊ปมีกำลังทรัพย์มากแค่ไหน!
ก็จริง มีตระกูลหูหนุนหลัง บวกกับเส้นสายของหูเม่ยเอ๋อที่ไม่มีใครทัดเทียมได้ แกร่งกับแกร่งมาร่วมมือกัน ถึงจะแย่ แต่จะแย่ถึงขั้นไหนกันเชียว?
แต่ว่า สิ่งที่เขาไม่เข้าใจคือ บริษัทต้าหวานี้ มีเบื้องหลังอะไรกันแน่ ถึงทำให้หูเม่ยเอ๋อที่มีอำนาจมากมายขนาดนี้ต้องเกรงกลัว เรื่องนี้ เขาคิดไม่ออกจริงๆ !
“นี่นี่นี่! ที่ไหนๆ ก็กล้าเข้าบุกเข้ามาหรือไง! เราไม่รับสมัครพนักงาน รีบออกไป! รู้หรือเปล่าว่าพรหมนี้แพงแค่ไหน? ถ้าทำเละเทะ แกไม่มีปัญหาจ่ายแน่นอน!”
ตอนที่เขากำลังครุ่นคิด ก็มีเสียงแหลมดังมาจากข้างหลัง พอหันกลับไปมอง จึงเห็นสาวสวยที่แต่งชุดทำงาน กำลังมองเขาด้วยสีหน้ารังเกียจอยู่!
วันนี้เฉียวลี่อารมณ์ไม่ดี รู้ว่าแฟนตัวเองมีกิ๊ก แล้วเมื่อกี้ก็โดนหัวหน้าตำหนิอีก ในใจกำลังหงุดหงิดอยากหาที่ระบาย แต่เซี่ยงเส้าหลงกลับรุกล้ำเข้ามาก่อน เธอจึงหาที่ระบายอารมณ์ได้พอดี!
“ไอ้พวกกรรมกร มองอะไรหนักหนา! ถ้ายังมองอีกเดี๋ยวฉันจะควักลูกตาแกออกมาเสียเลยนี่!”
เซี่ยงเส้าหลงขมวดคิ้วเล็กน้อย ถึงแม้หน้าตาเฉียวลี่จะดูดี และมีหุ่นก็เซ็กซี่ แต่นิสัย……กินหมาบ้าเข้าไปหรือไงกัน?
แต่ว่ายังไงที่นี่ก็บริษัทของหูเม่ยเอ๋อ เขาจึงหักห้ามความโมโหไว้ แล้วเอ่ยพูดอย่างอดทนว่า “ผมไม่ใช่กรรมกร ผมมาหาหูเม่ยเอ๋อ!”
“ถุย!”
เฉียวลี่ไม่ฟังสิ่งที่เขาพูดเลย “แกรู้หรือเปล่าว่าที่นี่ที่ไหน? นี่คือกุหลาบกรุ๊ป! บริษัทใหญ่อันดับสองในเมืองซูหัง แกก็ไม่ดูสภาพที่ทรุดโทรมของแก ยังมีหน้ามาหาประธานของเราอีกหรือไง? แม้แต่แม่บ้านกวาดพื้นของเราที่นี่ แกก็ไม่คู่ควร!”
“รีบไสหัวไปซะ อย่ามาขวางหูขวางตาที่นี่!”
ทีนี้เซี่ยงเส้าหลงเดือดจริงๆ แล้วสายตาแฝงไปด้วยความเยือกเย็น ตอนนี้เขาเป็นว่าที่สามีของหูเม่ยเอ๋อ เป็นแค่หมาเฝ้าประตู ยังกล้ามาเห่าต่อหน้าเจ้านายอีกงั้นเหรอ?
มีอย่างที่ไหนกัน!
“ผมจะพูดอีกรอบ ผมมาหาหูเม่ยเอ๋อ คุณแน่ใจเหรอ ว่าจะไม่ให้ผมเข้าไป?”
ทันใดนั้น ก็มีเสียงดังขึ้น “เกิดเรื่องอะไร ทำไมถึงหนวกหูขนาดนี้!”
